Toen ik twee maanden geleden mijn blog opende had ik een visie: 'het leven, mijn leven is zoveel meer dan dat gevoel voor ketens en alles wat ik SM noem'¹. Nee, ik heb die visie altijd al gehad. Mijn gevoel voor ketens, nog voor ik het kon benoemen als SM hoorde altijd al bij mij.
Later, toen ik ging daten en wist dat dat wat ik voelde onderdanigheid was, toen SM niet meer SM heette maar BDSM, en rond 2003 toen ik actiever werd en veel mensen ontmoette en ging schrijven en praten en denken over liefde en leven en SM (voor mij is het altijd SM gebleven), heb ik dat gedaan vanuit diezelfde visie.
Er is meer in het leven dan SM, en ik heb ervoor gekozen SM niet los te koppelen van de rest van mijn leven - het te zien als een integraal deel van wie ik ben, niet groter of kleiner, beter of slechter dan enig ander onderdeel.
Dat kan ik zeggen omdat ik single ben, niet 'gevangen' in een vanille relatie (maar dat is altijd je eigen vrije keuze - denk ik dan als buitenstaander), niet geleid door belangen die groter zijn dan ik of die mij kunnen bedreigen of beschadigen. Misschien ook wel juist omdat ik SM niet (meer) praktiseer.
Ik ben geen zendeling maar waar het zo uitkomt ben ik niet bang ervoor uit te komen dat ik hier en daar een wat 'afwijkende' smaak heb. Met die gedachte begon ik op 1 april jl. mijn blog.
Ik wist dat ik, door in mijn blog te schrijven over een mix van ketens en kneuterigheid, ik 'de SM' een gezicht zou kunnen geven dat zelden of nooit in het openbaar te vinden is. Kneuterige SM is immers voor de media niet spectaculair genoeg.
Ik was mij er ook van bewust dat het samenbrengen van 'ketens en kneuterigheid' mij lezers zou kunnen kosten aan beide kanten van het spectrum. BDSM-mers zijn niet primair geïnteresseerd in plantjes, televisie en recepten, mensen met als hobby koken, televisiekijken of tuinieren zijn al helemaal niet op zoek naar 'ranzige' verhalen.
De oranje balk die aangeeft dat er volwassen content te vinden is op een blog waar je naartoe surft op zoek naar informatie over een ingrediënt, een programma of een plantje schrikt af. Men zapt verder. Dat is jammer maar de consequentie van mijn keuze een homogeen, natuurlijk geheel te willen laten zien.
Nu, ruim twee maanden na aanvang van het blog moet ik mijn mening herzien. Niet mijn mening. Ik vind nog steeds wat ik vind. Maar, waar ik voornamelijk nieuwe content aanmaak die niets met SM te maken heeft, waar het blog uit balans lijkt te geraken en vooral over plantjes gaat en waar ik op mijn teller zie dat de interesse via zoekmachines voornamelijk naar het groene deel van mijn blog gaat maar dat deze zoekers mijn blog niet omarmen en terugkeren, heb ik mij moeten afvragen of ik wel op de goede weg was.
Ik heb mij de vraag gesteld of ik deze bezoekers die niet voor de verhalen komen niet zou moeten faciliteren met een eigen blog. Of ik niet gewoon een eigen blog moet geven aan dat waar mijn passie tegenwoordig het grootste is.
Zo is Kates Landgoed ontstaan. De keuze voor een zusterblog is er een gebleken met nieuwe vragen en wederom voor de hand liggende conclusies. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb besloten alle bijdragen over mijn moestuintje van mijn K&K blog te verwijderen.
U, die hier bent, kunt zonder problemen overschakelen naar het zusterblog maar zij die niets over SM willen weten, hoeven niet nodeloos geconfronteerd te worden met mijn andere interesse. Al zal ik nooit ontkennen dat ik ben wie ik ben, ik zal nooit iemand ongevraagd of ongewenst confronteren met die moeilijke, mooie, malle liefdesvorm die ik SM noem.
En dus zal het anders worden hier. Er zijn teksten en foto's verwijderd. Een aantal andere teksten zal (iets) aangepast worden. De balans tussen ketens en kneuterigheid zal anders uitvallen. Hoe het allemaal zal uitwerken weet ik nog niet precies.
Ik denk over een aantal zaken in connectie met de verhalen. Ik denk over mijn schrijven - of liever over het niet-schrijven. Ik denk over SM, over mijn tanende belangstelling in dat onderwerp dat toch zo belangrijk voor mij is en was. Ik denk over het jaar 2003, over juni 2003 - zeven jaar geleden nu.
Partir c'est mourir un peu. Ik ken dat gevoel wel. Vaak is afscheidnemen niet een beetje sterven maar een boel, soms is het - zoals de spirituelen onder ons zeggen - een nieuw begin, af en toe onoverkoombaar, en zelden - maar het komt voor - duurt het zeven jaar voor het verdriet voorbij is.
Ik weet dat afscheidnemen niet makkelijk is maar soms is het nodig (blijkbaar). Toen ik ruim twee maanden geleden dit blog opende, had ik een visie. Ik vond dat ik moest kunnen bloggen over het leven zoals het is, een leven (idealiter) van ketens en kneuterigheid. Dat vind ik nog steeds maar niet ten koste van alles.
Ik denk dat ik veel mensen een plezier kan doen met de verhaaltjes en foto's over mijn landgoed. Ik denk dat ik, door wie ik ben, iets kan toevoegen aan alle tienduizenden blogs die er al zijn over moestuinieren. Dat betekent dat ik en u hier afscheid moeten nemen van de erwtjes en de aardappels.
Partir c'est mourir un peu. Het is niet anders. Dat is de consequentie van mijn daden. Ik kan niet meer dan hopen dat ik u ook zal mogen verwelkomen op Kates Landgoed. U bent er welkom, meer dan welkom!
Kate
17 juni 2010
¹) uit: Kate schrijft...
