December 2015

Maan zingt Halo

Het is die tijd van het jaar dat programma's aflopen en nieuwe series nog niet beginnen en dus zwalkte ik langs de zenders en belandde bij The Voice of Holland. Nooit eerder gezien of gevolgd. Twee weken geleden aangezet en half gekeken.

Afgelopen zaterdag ging ik er maar voor zitten want er zit toch wel talent in, dat kon zelfs ik horen. En toen zag ik Maan. Maan met Halo, een lied dat ik niet kende maar dat een cover is van een song van Beyoncé - zangeres die ik eigenlijk ook niet ken. Ja, ik zit onder een steen :-).

Enfin, wat g e w e l d i g! Echt waanzinnig goed gezongen. Zo goed dat ik 's nachts in bed mijn telefoon pakte en haar zocht en vond en alles van haar beluisterde en bekeek. Ik vond dat Maan Halo beter zong dan Beyoncé.

En van het een naar het ander en daar was mijn blog, dit blog dat de laatste maanden of langer zo feitelijk is, zo bijna zonder emotie. Ik zocht op het label muziek en ja...

Muziek is emotie en, voor mij, zo vaak ook associatie, beeldend, verbindend, luikje naar een andere, hogere werkelijkheid. Mag ik zeggen dat ik genoten heb - van mijn eigen blogs en de muziek die ik besprak?

En hoe ik terug verlang naar zoveel passie maar tegelijkertijd ook erken dat ik hier, in mijn nieuwe huis, zo ontspannen ben, zo zonder spanning en alles wat mij doet schrijven maar dat het mij goed doet?

Het is december. Een beetje cynisch merkte ik op dat over 11 dagen alles weer achter de rug is - bijna alles. En misschien is dat wel de vonk die mij laat schrijven straks als broer en zijn liefde bij haar zusters vieren en ik hier alvast ons kerstdiner voorproef en nog een keer voorproef.

Gisteren was ik in de tuin en het was stil. Letterlijk stil en niet alleen omdat er geen geluid was. De atmosfeer was stil en ik kijk ernaar uit die stilte in huis te voelen en dan te gaan schrijven. Wellicht vanuit een ander gevoel en misschien zelfs minder - uhm wat is het woord - beladen maar als altijd oprecht. 

Begin december was ik in het ziekenhuis voor een rondje onderzoek: mammogram, MRI, echo en alles is goed. Volgend jaar november mag ik weer langskomen maar tot die tijd hoef ik niet meer naar het VU. Min of meer alle bijwerkingsklachtjes zijn verdwenen. Ik ben en blijf dankbaar.

Het was een vreemd jaar. Jaar waarin ik me eens te meer bewust was van hogere machten die de regie voeren en het zijn laten zijn zoals het is. Het is goed zo. Heel goed. Ik voel me rustiger dan in heel lang. Ontspannen. Vredig. Sterk. Het was een goed jaar. Echt een goed jaar.

Kate
16 december 2015



* Het nummer Halo werd door Maan uitgevoerd in liveshow 2 van The Voice of Holland 2015. De foto is een still van het optreden van Maan genomen op de 12e seconde van de video. 

The Passion 2015

Pasen. Het festival seizoen in Amsterdam is geopend: ik dreun alweer de hele middag en vast ook de rest van de avond 'lekker' mee. Ik wil hier weg! Het vlot nog niet erg - ik zal er hopelijk binnenkort over bloggen.

Hoe dan ook, het is Pasen. Donderdagavond The Passion gezien en gisteren las ik eigenlijk alles wat ik er vorig jaar over te melden had terug in de recensies. Persoonlijk vond ik het dit jaar beter, veel beter zelfs. 

Vanmiddag keek ik naar de herhaling - de schakelingen met 'het kruis' en de blonde Bridget gebruikte ik wederom als plaspauze. Ook de herhaling raakte mij. En wat was er dan precies zo pakkend?

Het minste de zangeres die Maria moest vertolken. Ik kende haar niet en nou ja, vorig jaar vond ik Simone Kleinsma ook niet pakkend. Wellicht is het net zo'n onderbreking van het verhaal - dat nog steeds geen verhaal wil worden - als die interviewtjes van de blondine naast het kruis.

Ach ja, dat kruis. Zo'n mooi beeld. Zo'n heftig en iconisch beeld gedragen door mensen in een processie. Maar het wordt teniet gedaan door die domme vraaggesprekjes. De obligate moslim die meeloopt. Iemand die genezen is. Brandweermannen die bij de vuurwerkramp uitrukten.

Wat raakte dan wel? Nou, toch Jim de Groot. Misschien omdat hij blond-rossig een tedere - dat woord hoorde ik later in een nabeschouwing gebruikt - en mooie, kwetsbare Jezus was.

Prachtig hoe hij en Petrus (Jeroen van der Boom) 'Mag ik dan bij je schuilen' deelden.

En dan Judas (Jeroen van Koningsbrugge) die zeer indrukwekkend 'Wit licht' vertolkte, begeleid door prachtig camerawerk. Later, tijdens RTL Late Night2), deed hij het nog eens dunnetjes over en net zo goed. Wow!

Dan het verraad van Jezus door Judas. Een schitterende beeldregistratie van het spel van licht en schaduw dat zo mooi terugkeert in de vervlochten liedjes 'Donker Hart' en 'Laat mij in die waan'. Prachtig! Ontroerend.3)

Daarna de veroordeling van Jezus door Pontius Pilatus - of was het door het volk? Een - sorry, ik blijf mij herhalen - magnifiek optreden van Jon van Eerd in een mij onbekend nummer van De Dijk: 'Recht in de ogen'.

Een eeuwenoud verhaal van ongekende actualiteit door het gebruik, voor het vijfde jaar, van de oranje overall en een zwarte kap over het hoofd. Pilatus bleef huilend achter om ons te vertellen hoe zo'n kruisiging in zijn werk gaat. Gruwelijk.

Hij bracht emotie die ik bij Maria, bij het blondje naast het kruis als verslaggeefster, en bij de verteller (Robert ten Brink) miste. Helemaal aan het einde toen het 'volbracht' was, zei deze verteller echter wel nog iets heel moois.

Het motto van wetenschappers van de Universiteit Twente is waarschijnlijk: eerst zien dan geloven. Of is het misschien toch andersom: eerst geloven en dan pas ga je het zien?4)

Hij keek om zich heen, zoekend in de lucht net als het publiek. Daar was de stem van Jezus met 'Open je ogen', het lied waarmee hij Enschede was binnengereden.

Ik houd van cirkels in een verhaal - eindigen waar het begon, beginnen waar het eindigt. Ik hield van deze Passion. Zo meteen is er nog een herhaling, ik denk dat ik het nog even aanzet.

Zalig Pasen, 

Kate
4 april 2015


1) De foto's komen van de site van The Passion, makers worden er niet genoemd.
2) Jeroen van Koningsbrugge begint Wit licht te zingen bij RTL Late Night op 2:07/4:10 
3) Zie bovenste foto.
4) De verteller zegt dit helemaal aan het einde,zie uitzending gemist: 1:29:29/1:33:51

Pasen, The Passion zonder lijden

Pasen, misschien wel de uitbeelding van een van de meest eenzame momenten uit het leven: de dood - dood onder de handen, ogen van anderen. Dit is de eerste Pasen, in elk geval in Amsterdam die ik alleen doorbreng. Alleen maar niet eenzaam. 

'Ik maak me zorgen', belde iemand toen ik in een Gronings warenhuis liep, 'jij isoleert je'. Hij moest eens weten. Ja, ik heb mij geïsoleerd, teruggetrokken maar juist toen hij belde was ik meer onder de mensen dan in tijden. 

Ik was in Groningen afgelopen week. 'Jij moet plezier maken', had een ander gezegd. En: 'is The Passion niet iets voor jou'? Oh ja, dat Goede Vrijdag spektakel dat voor de vierde keer en ditmaal in Groningen werd opgevoerd. 

Ik had het nooit integraal gezien op wat flitsen na omdat mijn broer gejubeld had: 'hij stond op water', of woorden van die strekking. Het was inderdaad een indrukwekkende slotscène vorig jaar in Den Haag.  Dit jaar was Groningen aan de beurt.

Al weken dacht ik over Groningen. Toen ik er was, twee jaar geleden alweer, voelde ik me er welkom. Ik mis dat gevoel. De uitnodiging om samen de sfeer rond The Passion te proeven, kwam op het goede moment.

Mijn nichtje merkte terecht op dat het niets voor mij is om mij in een mensenmassa te geven. Hoe plezierig te weten dan dat kijken ook op de bank voor de televisie kon, op een steenworp afstand van dat wat tienduizenden mensen aanzoog en regen in bakken vol.

Het programma brak kijkcijferrecords, Amerika schijnt interesse te hebben en ik heb alleen maar lovende recensies gelezen en toch, was ik alleen geweest en thuis dan had ik het programma al vrij snel afgezet.

Ik kwam er niet in. Ik kwam niet tot luisteren of voelen - en meezingen, als ik dat al had gekund, leek ongepast. Ik verwachtte iets dat niet kwam. Dit was geen afgeronde show maar een aantal losse scenes die als los zand bleven.

Verteller noch verslaggeefster van de kruisweg konden die scenes verbinden tot wat het niet werd: een verhaal van en vol passie. Wellicht omdat zij er als zichzelf stonden en de avond meer een etalage vol bnn-ers leek dan de verbeelding van het lijden van Christus.

Jezus zelf, Jan Dulles, ik kende hem amper, werd weggespeeld en gezongen door Jamai Loman, Simone Kleinsma en Stanley Burleson die allen hun sporen verdiend hebben in het musicalvak maar van hen liet alleen Jamai mij vergeten wie hij was buiten The Passion.

Ik zat erbij en keek ernaar en bleef achter met het verlangen naar een goed uitgevoerde Jesus Christ Superstar. Een waarbij de tranen over mijn wangen stromen. Een show waarbij ik mij na afloop niet afvraag wat de link is tussen een voetbalcommentator en Pontius Pilatus.

Ik ken het verhaal van Pasen - ik lijk een uitstervend ras maar ik hoef niet verteld te krijgen wat goede acteurs en wat extra zendtijd hadden kunnen tonen. Ik heb geen figuranten nodig die ik hoogstens vaag herken maar niet ken of wil spotten.

Wanneer ik een voorstelling bezoek, ben ik op zoek naar emotie, naar het openzetten van een luik waardoor er iets gaat stromen dat mij verder brengt. Dat zijn niet de emo-verhalen van mensen die een plastic kruis door de stad willen dragen hoe mooi dat beeld op zich ook is. 

Ik wilde te veel, te diep van wat in essentie een mega evenement is dat miljoenen mensen moet boeien. Eerlijk gezegd kwam ik natuurlijk ook niet naar Groningen voor de diepgang. Ik kwam om mij te vermaken en dat is gelukt.

Plezier maken gaat beter samen maar om tot vragen, woorden, diepgang te komen, moet ik vanuit een andere gemoedstoestand vertrekken. Een die het product is van eenzaamheid of isolatie en het bewust indalen in mijzelf: gewoon doen, beginnen zonder afleiding of excuses.

Ik was, ik ben deze Pasen voor het eerst alleen in Amsterdam. Geen vader, mijn moeder heb ik vanmiddag opgezocht in het verpleeghuis en mijn broer is opnieuw ver weg bij zijn liefde. Ik had alle kans na te denken, me open te stellen voor mijn diepste diep. 

Ik deed het niet. Waar voorgaande jaren het lijdensverhaal nog wel eens tot inspiratie leidde, doet dat het dit jaar niet. Ik ben te ambivalent over gevoelens met betrekking tot lijden en pijn ook als dat een niet-SM situatie betreft.

Ergens mis ik het gevoel van schrijnen dat overgaat in stromen, in woorden, beelden, een verhaal. Ik mis het maar ik ben zo blij dat het wachten en smachten en de stille pijn, de veroordeling van mezelf erom voorbij zijn. Het is over. Echt over.

Ik ben niet meer waar ik jaren was. Ik hang niet meer naar de emoties die ik altijd met SM verbond. Ik ben vrijer dan ooit. Ik sta op de drempel of ben er al overheen. Ik herrijs uit mijn as en ik voel dat het goed is.

Het maakt niet uit dat ik alleen ben, het maakt niet uit dat men denkt dat ik mij isoleer. Het maakt niet uit dat ik nooit antwoorden heb gekregen of zelfs dat er verhalen liggen die niet af zijn. Het is hoe het is. Het komt zo het komt.

Het is - ik kan het nog net een uur zeggen - Pasen 2014: een nieuw leven ligt voor mij - voor u - voor ons en hoe dat ook vorm krijgt of waar, het zal goed zijn.

Zalig Pasen,


Kate
20-21 april 2014

De foto heb ik gevonden op de site van The Passion 2014. Ik vond geen fotoverantwoording of fotograaf. 

Gepassioneerd koken

Professional Masterchef is gisteren weer van start gegaan op de BBC. Volgens mij zag ik vorige week ergens - ik meen dat het België was - de laatste reeks Masterchef: The Professionals die ik gevolgd heb. Heerlijke tv.

Beproefd recept maar op een of andere manier niet voorspelbaar zoals andere programma's die ik ooit volgde dat wel zijn geworden. Geen idee waar dat aan ligt maar waarschijnlijk aan de passie die met koken gepaard gaat.

De passie om aan een meester op zijn vakgebied te tonen wat je waard bent. De passie van die meester om mensen naar zijn niveau te trekken. De emoties die echt lijken - geen toneelstukjes hier.

De strijd. Ben benieuwd hoe de strijd dit jaar uitpakt. Ik herinner me voorgaande series. Mooie gerechten. Spannende opdrachten. Hagelscherpe kritieken. En humor. Prachtige mensen die boven zichzelf uitstijgen en mij meevoeren.

Op Nederland volg ik geen van de kookprogramma's - noem mij maar een snob. Het zijn herkenbare maar zwakke aftreksels van wat er op de BBC al jaren in volle glorie te zien en beleven is.

Enige uitzondering, maar thuis kan ik het niet zien want ik kijk nog steeds analoog, is de geweldige zender van Rudolph van Veen: 24Kitchen. Een zender alleen gewijd aan kookprogramma's - vaak eigen producties.

Passie? Bakken vol! Humor? Voor het oprapen. Makkelijke gerechten. Eerlijke ingrediënten. Inspiratie bij de vleet. Petje af. Slaapmutsje op.

Ja. Het is laat. Ik moet naar bed. Morgen, straks weer een nieuwe dag met in de avond om 21:00 uur op BBC2 Masterchef: The professionals, en de hele dag door 24Kitchen.

'Off you go!', zou Gregg Wallace zeggen.

Kate
7 november 2012

p.s. Wil je weten watvoor kookprogramma's de BBC uitzendt? Kijk dan even hier.


De drie eerste foto's zijn - bij gebrek aan nieuwe foto's bij de serie - stills uit de eerste aflevering van Masterchef: The professionals, serie 5, uitgezonden op de BBC op 5 november jl. en nu al terug te zien op YouTube.

De foto van Rudolph van Veen plukte ik van de site van 24Kitchen.

Earth: The Making of a Planet

Wow, ik zit hier bij te komen van een reis van 4,5 miljard jaar door de geschiedenis van onze aarde. Onbeschrijfelijk indrukwekkende documentaire op National Geographic vandaag, aan het einde van de middag: "Earth: The Making of a Planet".

Het begin was misschien nog wel het mooiste. De zon, een nieuwe ster omringd door gruis en stof waaruit meer dan honderd planeten gevormd zullen worden waaronder de aarde. Beeld, muziek en een stem die opmerkt hoe ongelofelijk het is dat iets zo complex als een planeet ontstaat uit stof van rotsen.

Onze planeet maar nog onherkenbaar: '4.54 billion years ago our planet looks more like hell than home'(1). Als je ooit dacht iets te zijn, meende dat de mensheid iets voorstelde, dan ben je dat idee wel kwijt na het zien van deze film. Wij zijn niets.

De aarde bestaat ruim 4,5 miljoen jaar en heeft een geschatte toekomst van nog eens 4,5 miljoen jaar. Ontstaan en gevormd onder invloed van hitte en kou, zwaartekracht en ondergronds schuivende platen. Water, gas, mineralen en temperatuur in de juiste hoeveelheden of verhoudingen en er ontstond leven, gevolgd door dood, gevolgd door ander leven, enzo verder.

Aarde als een speelbal van de Goden - ik weet niet of ik het zo kan of wil zien maar het is verbijsterend te constateren waar de blauwe planeet aan blootgesteld is geweest. Heel in het begin al was er de botsing met de planeet Theia. Miljoenen jaren regeerde dinosaurussen op aarde tot een komeetinslag een einde maakte aan hun bestaan waardoor zoogdieren een kans kregen.

Continenten werden gevormd, oceanen en gebergtes ontstonden, onze verre voorouders pasten zich aan toen het landschap veranderde in een savanne. Zij gingen op hun achterpoten lopen. Het waterpeil zakte. Zo'n tweehonderd bewoners verlieten Afrika en plantten zich voort. 

Door iedere verandering werd de aarde verder gevormd. Soms moest het canvas leeggeveegd worden om ontwikkelingen een nieuwe richting op te sturen. Vegetatie, leven stierf en gaf zichzelf door in de vorm van mineralen of olie of... 

Alles wat begint zal eindigen. Wij maar ook de aarde. Als je denkt dat ons niet zal overkomen wat de dinosaurussen of de zeemonsters voor hen overkwam dan ben je abuis. Wij zijn niets als er een tsunami, aardbeving, ijstijd of komeetinslag plaatsvindt.

Als je denkt dat honderd jaar lang is dan vergis je je. Als je meent dat wat je doet baanbrekend is of van betekenis, dat jij iemand bent zonder wie het fout zal lopen, bedenk dat de mensheid er nog maar net is en dat wij in het geheel van miniem belang zijn.

Er zijn krachten sterker, groter, overweldigender dan wij met vernietigende kracht en onuitputtelijke energie. Tot het voorbij is. Ja, wij zijn uniek en ja, jij mag er zijn en wie je bent en wat je doet is van waarde maar, we zijn minder dan een stofdeeltje in de geschiedenis van onze planeet.

Ik geloof geen seconde dat wij de aarde kapot kunnen maken. Als we het al doen is dat misschien het vooropgezette plan maar niemand kan de aarde omver duwen. Niemand, geen land, geen macht, geen gek kan de blauwe planeet opblazen. Daarvoor zijn vuur, ijs, kometen en de Goden te sterk.

De documentaire vertelt een verhaal van toevalligheden, een planeet als lijdend voorwerp van interne en externe krachten waar het zich niet op kan voorbereiden of tegen wapenen. Duidelijk is dat tegenslag een voorwaarde is voor vooruitgang. Noodlot wakkert ontwikkeling aan. Maakt je creatief en sterk.

Dat kan troost bieden in ons eigen leven. Soms gaat het goed. Soms gaat het minder. Hoe dan ook, je komt er sterker uit. Anders. Onvoorspelbaar soms maar beter. Ha! Was het maar zo eenvoudig. Of is het waar? 

Kun je geloven dat wat gebeuren moet, gebeurt? En dat het goed is dat het gebeurt zoals het gebeurt? Ik weet het niet. Maar ik heb hernieuwd ontzag voor het leven, voor de kosmos, voor de Goden.

Kate
18 januari 2012 


(1) Het citaat komt uit de videoclip A Newborn Star waarmee de documentaire begint.

De foto's zijn geplaatst in willekeurige volgorde en komen van de site van National Geographic waar ook videos en andere informatie te vinden is.

Masterchef: de finale week

Claire

Steve

Komende week is de week waarin alle televisieprogramma's die ik volg zullen eindigen in een finale. Zo ook Masterchef: The Professionals. 

Ik ga er niet heel veel woorden aan vuil maken, het was weer bijzonder de kandidaten te volgen en nu zijn er vier over - de regels werden iets aangepast om een extra kandidaat door te laten naar de finale week.

Vier zeer talentvolle chefs zullen de strijd aangaan om de titel: Ash, Claire, Oli en Steve. De opdrachten zullen ongetwijfeld zeer de moeite waard zijn. 

Ik kijk in elk geval maandag-, dinsdag-, woensdag- en donderdagavond a.s. naar BBC2 om 21:00 uur (behalve maandag wanneer het programma om 21:30 uur begint).

Kate
11 december 2011

p.s. maandag vliegt een van de vier eruit - de finale week zal worden gecontinueerd door drie van de kandidaten zoals oorspronkelijk gepland. Wie zal het zijn....?


De foto van Claire is afkomstig van:
http://thewritingtype.com/reviews/2011/series-blog-masterchef-the-professionals-episode-7/

De foto van Steve is afkomstig van:
http://thewritingtype.com/reviews/2011/series-blog-masterchef-the-professionals-episode-6/

Masterchef: The Professionals - als vanouds

Monica, Michel, Gregg

Terwijl mijn blog de afgelopen tijd weer druk bezocht wordt door Nederlandse kijkers van Masterchef: The Professionals 2010 - geen idee op welke zender die wordt vertoond :-), geniet ik op de BBC van de nieuwste serie in de reeks.

'If that'd be served to me, I'd be a little disappointed', aldus Gregg Wallace vanavond tijdens de alweer zevende aflevering van Masterchef. Ik was het niet. 

Na tijden geen Masterchef gekeken te hebben omdat het nieuwe format mij niet aanstond, aanstaat is deze serie met professionals een vertrouwd warm bad dat, voor zover ik het tot nu toe heb kunnen constateren, niet afwijkt van vroeger behalve dan dat de kookstudio nieuw is.

Net als eerder wordt de serie gepresenteerd en worden de kandidaten beoordeeld door Michel Roux Jr., Monica Galetti en Gregg Wallace.  Nu al heb ik mijn favorieten tussen de kandidaten :-).

Zo is er 'young Steve' - ik kon zijn achternaam en foto (nog?) niet vinden op het internet. Een knul met heel veel talent die, zoals dat heet, een 'contender', een kanshebber zal blijken te zijn - tenzij ik me erg vergis. 

Vanavond, in de andere groep die streed om een plaats in de kwartfinales, stond een meisje van 22 jaar, Claire heet zij, achter de kachel. Wow! Petje af. Het kind had een paar dagen eerder haar koksexamen gedaan en stond nu de sterren van de hemel te koken.

Voor een van de deelnemers was het avontuur minder hemels. Hij sneed zich ernstig in zijn vinger en moest naar het ziekenhuis waardoor hij noodgedwongen afviel of uitviel en niet meedong naar die plek in de kwartfinales.

De top vier van mijn best bekeken pagina's bestaat uit vier van mijn berichten over de diverse Masterchef series. De serie die nu loopt op BBC2 - deze week van maandag t/m donderdag om 21:00 doet niet onder voor de series waarover ik eerder heb geblogd. Ik zou zeggen, als je kunt: kijken!


Kate
16 november 2011



De foto van Masterchef komt van: http://www.bbc.co.uk/programmes/b0178fzx/episodes/guide

Over de streep

De mooiste programma's zijn die waar je in komt rollen, die je pakken zonder dat je weet waar je naar kijkt. Vanavond, na de eerste aflevering van Expeditie Robinson 2011 zapte ik naar NL1 en daar stond een groep mensen die met stellingen, waarheden geconfronteerd werd en, indien deze stelling op hen van toepassing was, werd uitgenodigd naar de andere kant van de zaal te lopen, over de streep. 

Daar werd hen een denkmoment aangeboden en de steun van degenen die niet over die streep waren gegaan in de vorm van een hand om hoog, drie vingers in de lucht. Prachtig! Soms stonden ze er bijna met zijn allen, soms met zijn drieën. Altijd was er steun van de achterblijvers. Altijd was er bemoediging. 

Indrukwekkend. Ik kwam erin toen het handgebaar werd uitgelegd, dus voor de eerste stelling en heb het programma uitgekeken. Later heb ik nog door de aflevering heen gescrold online. 

Het bleek om de laatste aflevering te gaan van een reeks met een aantal scholen of schoolklassen. Een aantal leerlingen werd uitgelicht maar dat boeide me minder. Ik vond het groepsproces vele malen indrukwekkender en gelukkig bestond de groep, door aanwezigheid van leraren, uit meerdere generaties.

Ik heb in veel bedrijven gewerkt waar zo'n middag meer voor het bedrijf zou kunnen betekenen dan weer een middag zomaar op de hei of in de karaoke studio. Van onbegrip naar respect, luidt de ondertitel van het programma van de KRO en dat is broodnodig door de hele maatschappij heen. 

Je bent niet alleen. Wat je ook meegemaakt hebt, hoe je ook denkt over jezelf of hoe anderen jou ook zien: je bent niet de enige die dit meemaakt of meegemaakt heeft. Jij hoort erbij. Je hebt een doel op aarde. Je mag er zijn. Wie je ook bent. Wat je ook doet. Wees welkom!

Kate
1 september 2011

De foto's komen van de KRO site: Over de streep