All is well...

Kate
4 oktober 2015



De foto vond ik op de tumblr Salt Water. De maakster is Megan Holloway.

De storm

Het aftellen naar de laatste chemo is begonnen. Ik zie er vreselijk tegenop.

Kate
9 november 2014


De foto vond ik op International Business Times en is gemaakt door Yuriko Nakao. De tekst zag ik eerder en wel op de tumblr Woman by the Sea en is van Haruki Murakami.

Een prettige tijd

Gek als het klinkt maar ik ervaar dit, over het algemeen, als een prettige tijd hoewel ik het natuurlijk ook al meer dan zat ben :-) maar tegelijkertijd is het alsof ik bevrijd ben.

Ik hoef niet meer. Ik hoef niets meer dan het allerallerbeste voor mezelf te zorgen. Ik hoef niet meer meerdere keren per week naar mijn moeder. Ik hoef niet... weet ik veel. Zoveel hoefde ik nu ook weer niet, lol.

Maar het gevoel is minder drukkend, dat verantwoordelijkheidsgevoel, dat plichtsbesef. Het is er nog wel misschien maar op een lichtere manier en ligt nu gewoon waar het hoort en altijd hoorde te liggen: bij mij - allereerst bij mij.

De focus ligt niet eens zozeer op ziekte en ziek-zijn maar op mijn lijf. Die ondergewaardeerde tempel van mijn zijn. Ik besteed meer aandacht aan mijn lichaam dan in jaren.

Ik smeer me een slag in de rondte op plekken waar ik nooit eerder met crème of zalf of lotion ben geweest: mijn borst, mijn handen en voeten, nagels en nagelriemen, alsmede de rest van het vege lijf. Chemo droogt uit.

Ik poets soms wel drie keer meer dan ik normaal doe en ik rag meermaals per dag. Mijn lieve mondhygiëniste zou niet weten wat ze hoort. Een van de nadelen van dit hele chemo verhaal is dat ik haar niet mag bezoeken tot ik klaar ben.

Al dit, al deze aandacht werpt haar vruchten af. Mensen vinden dat ik er goed uitzie. Zij hebben gelijk, ik zie er goed uit. Ik voel me goed. Ik straal op een of andere manier. Ben meer aanwezig.

Ik woel door mijn haar in het besef dat het er over een paar weken niet meer zal zijn. Ik ben mij bewust van mijzelf wellicht. Meer bewust dan in lange lange tijd. Ik ben mij bewust van het moment. Wellicht is dat het.

Hoe dan ook, die tekst hierboven geeft het wel aan: het gebeurt, iets gebeurt en ik ben er blij mee. Op een of andere manier heeft het mijn gedachtes, mijn instelling, mijn energie veranderd in gunstige zin. 

Dat kan niet anders dan goed zijn. Dingen gebeuren, dingen veranderen en ik blijk in staat om mee te buigen of in elk geval de weerstand te erkennen en nou ja, te aanvaarden zonder het een belemmering te laten worden in het proces.

Daar ben ik best trots op :-).


Kate
11 augustus 2014

De tekst vond ik op de tumblr pr-etzels. Als bron werd verwezen naar de tumblr van Sarah Moriah en daar strandde ik :-) dus meer, verder, anders zal er niet zijn en wie de maker is: geen idee.

Mijn missie: leven, niet overleven

Terwijl ik denk over doodgaan, de dood, schrijf ik een verhaal dat als titel Leven krijgt. 'Missie volbracht', schrijft iemand minuten nadat ik het verhaal op mijn blog heb gezet. Maar wat is mijn missie? Schrijven? Leven? Sterven?

Wat betekent missie? Ik ken uit de managementliteratuur natuurlijk de verwante term mission statement. Dat helpt maar ten dele. Mijn goede vriend Van Dale rept in de achtste en laatste regel van de definitie van missie over: taak, opdracht, roeping. Wow. 

Terug naar dat blog van ongeveer een jaar geleden: Waar leef je voor? maar nu serieus, voor het echie. Toen kwam er geen antwoord maar was er wel onverwachts schrijfinspiratie. In de zomer van 2013 schreef ik verder aan Kersttijd. Zie, ik weet wel wat mijn missie is of moet zijn.

Schrijven - hoe en wat en waarover, dat regelt zichzelf wel, als het licht goed is en de pioenrozen in de winkels liggen :-) en ik me niet laat afleiden van dat gevoel of die ene zin die om uitwerking en verkenning vraagt. Ik weet dat schrijven mij doet stromen en vice versa.

Terug naar het verhaaltje dat ik deze week als in een flow opschreef. Het kostte enige moeite de titel te ontdekken maar het stond er echt: 'Ik wil leven'. Leven op mijn eigen voorwaarden, mijn eigen leven leven. Het woord leven kwam er acht keer in voor. Bijzonder.

Leven als missie? Pffff. Op mijn eigen kleine intieme manier ben ik zeker een levenskunstenaar maar het zal niet zo lijken voor de buitenwacht. Fuck die buitenwereld. Wat die ervan vinden interesseert me al helemaal niet - zei zij stoerder dan ze is :-).

Hoe dan ook, leven. Even wat steekwoorden: schrijven, tuinieren, koken, gamen, thuis zijn. Is dat ook leven? Zeker en vast. Heerlijk! 'Jij moet verhuizen, een huis met een tuin zonder buren waar je met het openbaar vervoer alle kanten op kunt en voorzieningen aanwezig zijn'.

Ja. Goed gezien, surrogaat-dochter van mijn moeder. Dat was en is het plan maar dat kan niet zolang ik ziek ben. Nog steeds voel ik me niet ziek. Dat wil ik graag zo houden. Zelfs als ik er tien jaar bij krijg, wil ik niet eerst twee jaar ziek zijn om er maar half gezond weer uit te komen. 

Tijdens het zoeken naar een plaatje dat past bij de wens te willen leven, vind ik bovenstaande tekst. Hoe treffend! Dit is dus mijn stelling voor morgen tijdens mijn spannende gesprek, mijn missie voor de komende tijd: ik wil leven, niet slechts overleven.

Kate
1 juni 2014


Het plaatje vond ik online terwijl ik beeld zocht bij de zoekwoorden 'I want to live'. 

Songfestival avond

I’m here to use my heart and my hands
Somehow the bruises changed my plans​

And there’s a silent storm inside me
Looking for a home
I hope that someone’s gonna find me
And say that I belong
I‘ll wait forever and a lifetime
To find I’m not alone
There’s a silent storm inside me
Someday [sic] I’ll be calm

Ask myself
What comes next
Will I fly?​
Will I fall?
My silent storm

Mooi? Mooi! Zo mooi...

Kate
10 mei 2014




Silent Storm, inzending voor het Eurovisie Songfestival 2014 door Carl Espen voor Noorwegen. 
De hele songtekst is te vinden: http://www.eurovision.tv/page/history/year/participant-profile/?song=31373.
De video van de finale performance staat hier: https://www.youtube.com/watch?v=BvrFw5ppbCg#t=10. 
Het lied werd geschreven door Josefin Winther en uitgevoerd door Carl Espen.
De foto is een uitsnede van een screenshot uit bovengenoemde video op 2:57/3:13.
Noorwegen werd 6e in de halve finale - waar ik hem beter vond dan in de finale waar hij als 8e eindigde.
 ​

Pauze

Deze foto, dit blog had er natuurlijk al lang moeten zijn. Of is het een teken dat de stilte ten einde is? Zelfs het kwartaal dat mijn vader overleed blogde ik meer dan dit jaar, het volgende jaar, het jaar erop.

Een heftig jaar opnieuw of misschien nog wel meer. Maar wat moet ik schrijven? Erover schrijven of filosoferen? Hier? Hier terwijl ik mijn dagen doorloop met... ach nou ja, niet met denken of schrijven of filosoferen.

Op 1 april ging het blog haar vierde jaar in. Vier jaar in een mensenleven. Ik kan me niet veel meer herinneren van 2010. Maar ik weet wel dat ik meer voelde dan nu. Intense gevoelens van verdriet, vreugde, voldoening.

Wat ben ik ver gekomen en hoe weinig schoot ik op. Nu zoveel van de ballast uit het verleden is verdwenen, nu een schone, lege toekomst mijn deel lijkt. 

Nu banden vervagen en ik meer dan ooit op mezelf ben teruggeworpen slijt ik mijn dagen grotendeels met onbelangrijk tijdverdrijf. Games lijken belangrijker, zwaarwichtiger dan het maken van een plan.

Ik moet een plan maken opdat ik wederom een richting en doel in mijn leven zal hebben. Een vervulling. Een passie. Iets om me aan te warmen en over op te winden. Iets waardoor ik weer ga stromen, leven.

Het is er al, ik weet het zeker. Ik moet het alleen nog ontdekken, ontaarden, vinden in de as dat mijn hart bedekt. Misschien is het nog te vroeg. Misschien moet ik nog wachten. Het onderbewuste zijn werk laten doen.

Bewust doe ik in elk geval niet veel om er te komen. Of wel? Baby stapjes op weg naar een volgende fase. Een fase die nog niet kan beginnen. Nog niet. Of is dit een excuus zoals ik zo vaak maak of zoek?

Waar is het wachten op? Waarom zet ik die eerste zinnen niet op papier - als je begint dan komen ze wel, toch? Waarom neem ik mijn administratie niet ferm ter hand - af is af en alles wat af is, is goed. Waarom...

Er is geen reden anders dan dat het is zoals het is en ik niet anders kan dan ik kan. Hoe zwak klinken die woorden en toch is het zo. Meer dan ik kan beschrijven, maak ik een rouwproces door.

Als alles wegvalt, blijft er maar een ding over en dat ben jij zelf. Ik moet terug naar mezelf. Terug naar mijn ding. Dat wat mij blij maakt. 'Jij moet plezier maken', zei iemand me kortgeleden. Hij heeft gelijk.

Ik moet leren, terug leren plezier te maken - met anderen. Dit kluizenaarschap heeft lang genoeg geduurd. Ik wil weer leven, voelen, zijn. Met mezelf en met anderen. Het is tijd dingen te gaan doen. Dingen te beleven.

Het is hoogtijd die pauzeknop in te drukken en verder te gaan - nee, niet verder te gaan maar de draad op te pakken en te volgen naar dat wat mijn volgende fase zal zijn.

Kate
6 april 2014



De foto is afkomstig van het blog of de tumblr van Jesse Daniel Smith. Hij noemt als bron: Caffeine Addict. Een maker kon ik niet zo gauw vinden.

Elk einde is een nieuw begin

Hoe wreed kun je, kon je zijn? 

Maar het heeft mij gevoed, jarenlang. Niet zoals ik het iemand zou toewensen - of mezelf - maar het was niet voor niets. 

Het is niet voor niets geweest. Ik ben er een beter mens door geworden. Een betere schrijver. 

Mijn muze wilde je niet zijn maar je was het toch. Daar hadden jij noch ik iets over te zeggen. 

En nu is het over. Voorbij. De bron van verdriet, van wachten en smachten, van liefdevolle wreedheid is opgedroogd. 

Ik weet sinds een uur hoe het verder gaat met 236 Schakels. Een kort zinnetje uit het verhaal en opeens zag ik hoe ik verder kon. Hoe het verder moet.

Ja. Ik heb gezien in de nu nog toekomst van het verhaal, de verhalen. Hoe het precies zal verlopen dat weet ik nog niet en waar ik zal stoppen net zo min.

Schrijven dus maar omdat het het beste is wat ik kan, het mooiste dat ik te bieden heb. Doorschrijven want het verhaal verdient een einde en ik, een nieuw begin.

Kate
29 oktober 2013 



De tekst vond ik op Quotediary.me.

Zaken van belang

Ik vond deze tekst, dit plaatje al dagen geleden op de tumblr With love and light. Een maker stond er niet bij. Wel een bron maar ik doe niet aan gezichtsboeken dus tja... 

Maar vandaag zie ik het opnieuw en bij gebrek aan tijd en energie en inspiratie ofwel daadkracht om eigen teksten te maken, blogs te schrijven of af te maken, gedachtes te vormen... 

Nee, dit is niet precies waar ik mee bezig ben at the moment maar het somt aardig op wat belangrijk is in het leven. Voeg er nog even schrijven aan toe en het zou zomaar mijn lijstje, een lijstje van mijn hand kunnen zijn.

Et voilà.

Kate
25 oktober 2013

London is the place for me...

Van 22 t/m 29 mei ben ik waar ik met zoveel plezier gewoond, gewerkt heb. Ik ga als toerist, an informed tourist, met een lijstje van dingen in mijn hoofd die gedaan kunnen worden of bezien, ervaren. 

Dat lijstje leg ik mezelf natuurlijk niet dwingend op. Daarvoor is het te leuk om te freewheelen, rondlopen, snuiven, genieten. Als het mooi genoeg is, lig ik net zo lief in een park uit te rusten want uitrusten is wat nodig is. 

Afstand, rust en ruimte. Even niets en niemand. Hapje, drankje bij de hand. Gewapend met reader en een gloednieuwe smartphone met headset zal ik me niet vervelen. Of, beter nog, ik ga ergens zitten en schrijven.

Het zou zomaar kunnen... Ik logeer niet ver van Chiswick en daar beleefde ik ooit dat wat ik jaren later beschreef in Merel in Londen. Ik neem in elk geval een schrift en pennen mee :-).

Kate
16 mei 2013



Afbeelding gevonden na een zoekopdracht met als keyword London. Degene die de afbeelding postte vond ik, na enig doorklikken, hier.

Nog zes weken

Over zes weken ligt het jaar achter ons.
Nog zes weken: zo weinig tijd - zo veel.

En dan? Wat dan?
En nu? Wat nu?

Wat kun je erover zeggen?
Wat mag je erover zeggen?

Ik zeg niets. Ik zwijg en denk.
Over zes weken is 2012 voorbij.

Weken die melancholiek stemmen.
Tijd van terugkijken en vooruit.

Wat heb je bereikt? Niets.
Wat heb je gedaan? Veel.

Vooruit kijken kan ik niet.
Mag ik niet. Wil ik niet.

Voor mensen van de dag.
Is zes weken lang, heel lang.

En voor mij?
Rijstebrei.

Zet hem op je hoed.
Dan voel je je morgen beter.


Kate
16 november 2012



De foto komt van het internet.

Je pad, je eigen pad

Al dagen, elke keer als ik langs de tumblr An Exquisite Paradox wandel, wordt mijn oog, mijn hart en aandacht getrokken naar en door deze tekst. Zo waar. Ik heb het mogen ervaren, meerdere keren. Ook andersom overigens: als wat je doet je moe maakt en neerslachtig dan zit je niet in je stroom, dan zou je van pad moeten veranderen. Dat is beter voor je. Ja. Voor mij dus.

Maar wat als je niet van pad kunt of wilt veranderen? Nog niet? Dan hou je je vast aan de wetenschap dat er weer een dag zal komen, dagen zullen volgen vol energie en vreugde in wat je doet en dan zal wat je doet vanzelf gaan. Dan zal er energie stromen en inspiratie en dan zul je weten, mocht je erbij stilstaan, dat je op het goede pad bent.

Ondertussen worstel ik verder op het pad dat het mijne is maar niet brengt wat mijn pad zou moeten brengen, idealiter. Het is dus niet waar wat er staat? Mag ik dat voorzichtig concluderen? Kan het zo zijn dat je wel doet wat je moet doen, bent waar je wezen moet maar dat je er een ander soort van energie door ontvangt? Misschien zelfs niet direct iets dat op energie lijkt? Of op inspiratie?

Kan het zijn dat je pad soms door woestijnen loopt? Waar energie en inspiratie misschien op zijn best ondergronds meekabbelen tot er rust is of tijd om even stil te staan? Waar je andere dingen vindt dan je zoekt of verwacht? Misschien wel minder positieve dingen. In jezelf?

Zou het kunnen dat je pas inspiratie en energie vindt op je pad wanneer je dat pad als het jouwe erkent? Dat je mag voelen dat je niet op je plek bent, 'niet geschikt' zoals ik het noem, maar er toch het beste van maakt. En dat het dan lichter wordt. Leuker. Inspirerender? Zou dat kunnen? Zou het waar zijn?

Kate
24 augustus 2012


(*) de tekst is afkomstig van de tumblr Silent Musings: An Exquisite Paradox

Need I say more?

De foto met tekst vond ik op Obsequiousness haar bron was de tumblr van Melehhh.

Longing to call you

Come here
and take off your clothes
and with them 
every single worry
you have ever worried.

My fingertips on your back
will be the very last thing
you will feel
before sleeping
and the sound of my smile
will be the alarm clock
to your morning ears.

Come here
and take off your clothes
and with them
the weight of every yesterday
that snuck atop your shoulders
and declared them home.

My whispers will be the soundtrack
to your secret dreams
and my hand
the anchor to the life
you open your eyes to.

Come here
and take off your clothes.


~.~.~.~.~


God, wat verlang ik ernaar je te bellen.
Beter van niet. Dat maakt het niet makkelijker.

Slaap zacht.

Kate
3 april 2012







* De tekst heb ik gevonden op Obsequiousness en is geschreven door Tyler Knott Gregson.
* De foto heb ik gevonden op Corbis: Sexy Woman Talking on Telephone; Stock Photo ID: 42-18944113; Photographer: Harry Vorsteher; Copyright: © Harry Vorsteher/Corbis

Durven dromen

Foto met tekst gevonden op An Exquisite Paradox.

Nieuwjaarswensen wensen

Meezingend met Bohemian Rhapsody leek de decembermaand opeens een stuk vrolijker maar voor ik daar over na kon denken was de overgang een feit. In minder dan een ademtocht was daar het nieuwe jaar: 2012 - niet langer tweeduizendelf maar gewoon twintig twaalf. Dat klinkt vertrouwd.

'Wat zijn je nieuwjaarswensen', vroeg iemand en ik durfde ze niet te uiten. Ze zijn te persoonlijk, te intiem, te beladen met ego - bij gebrek aan een betere omschrijving want zo Boeddhistisch ben ik niet dat ik me met het ego bezighoud.

Mijn wensen zouden voor anderen moeten zijn, voor mijn ouders, broer, vrienden en bekenden, voor de stad en de wereld - een beetje Urbi et Orbi maar na alle schandalen is het moeilijk refereren aan mijn geboortegeloof. Hoe dan ook, je mag niet voor jezelf bidden, voor je eigen heil en zegen. Daarover is men het wel eens in spirituele kringen.

Dus ik zeg, naar waarheid, dat ik hoop op gezondheid en liefde voor mijn ouders en broer en voor allen die mij dierbaar zijn - en voor mezelf want ik ben mijzelf dierbaar. Kijk! Dat is al een hele stap voorwaarts. Misschien had hij die mij aanspoorde toch vooral van mijzelf te houden gelijk...

Ik zocht naar een geschikte afbeelding om de jaarwisseling mee te markeren hier op het blog en dit is wat ik vond:

Het was echt het enige dat aansprak tussen alle foto's van vuurwerk, champagne en andere clichés. Ja, ik heb een advertentie open en natuurlijk is een van mijn wensen dat ik een Man mag ontmoeten die mij kan lezen, bij wie ik thuis mag komen, armen om me heen, geborgenheid, niet meer alleen.

Maar deze checklist...? Je kunt en mag van niemand verwachten dat die je gelukkig maakt. Geluk zit hem in jezelf en alleen jij kan jezelf gelukkig maken, niets en niemand anders. Als ik de laatste vijf woorden op de afbeelding zou kunnen veranderen dan zou ik hem zo op het blog geplaatst hebben. Ik deed het niet - gisteren.

Vandaag bij het bekijken van de nieuwssites stuitte ik op een foto gemaakt tijdens de jaarwisseling in Tokio. Daar laten inwoners ballonnen op met kaartjes waarop hun wensen voor het komend jaar staan. Een mooi beeld! Prachtig, feestelijk en met betekenis.

Opnieuw dacht ik aan die dromen die ik maar niet wil toelaten. Misschien verwant aan de beelden die ik niet wil loslaten. Je kunt pas iets oprapen als je handen leeg zijn. Laat gaan. Laat de illusies die het verleden kleur gaven los. Durf te hopen, te voelen en geloof erin dat je je gevoel mag en kunt volgen. Dat het je de weg wijst.

Dit plaatje, dit blog is als mijn ballon. Ik weet wat ik op het kaartje zou hebben geschreven: een tekst over geluk en gezondheid, heil en welzijn, een Man, gezelligheid, een volle tafel, mooie oogsten, verbinding, liefde, zindering, genot. Schrijven. Dat alles wens ik mijzelf, ik wens het ook u die mijn blogje bezoekt.

'Het bestaat', schreef ik aan iemand die het mij vele maanden later terug fluisterde in schuinschrift, alsof het een geheim betrof dat slechts wij tweeën kenden. Het is geen geheim maar een diep weten. Ik deel het hier met u: het bestaat. Die combinatie van liefde en spanning, zo gewenst, bestaat en - belangrijker nog - is haalbaar.

Maar dit weten vergt meer dan het uitspreken, toevertrouwen op papier, meegeven aan de wind, deponeren bij de Goden. Het is een waarheid die geleefd wil worden. Liefde bestaat. Het is een kwestie van tijd. Twintig twaalf is die tijd.

Ik heb mijn ballon opgelaten, losgelaten. Het kaartje wappert in de wind en snel genoeg zal de inkt van mijn balpen oplossen in de regen die daardoor mijn woorden en wensen in druppels terug zal voeren naar de aarde en in damp zal afleveren bij Hen die over mij waken.

Het is mijn wens een Man te ontmoeten, te vinden die mij gelukkig zal maken en ik hem.

Kate
1 januari 2012 



- De foto van het sterretje komt van een van de tumblrs die ik volg: Camera Obscura en het is een reblog van een foto op Mooredreams.
- De foto van de jaarwisseling in Japan kwam van de BBC news site; het copyright berust bij Reuters/Kim Kyung-Hoon.
- De foto van het citaat komt een van de andere tumblrs die ik volg: Love your quotes en bij verder doorklikken kwam ik op een hele reeks andere tumblrs die dit allemaal van elkaar hebben reblogged. Geen idee waar het origineel vandaan komt :-).

Op de verjaardag van Brian May

Far, far from the light
Hear the night creatures call
With the cold breath they howl
All the hollow hours they're calling you
I'll be there
No matter what you're going through
In the dark I care
I'm holding on, I'm hoping on
It's still the same old me inside
Back to the light - 1)

Al sinds jaar en dag ben ik fan van Brian May. Ik zag hem tientallen keren met Queen, solo en met anderen na het overlijden van Freddie Mercury. 

Ten tijde van de "Back to the Light" tour woonde ik in Manchester, daar zag ik hem in The Apollo. Ik stond op de eerste rij en had contact - een heel bijzonder moment.

Een paar maanden later, in november was ik in Nederland en reed samen met mijn broer naar Düsseldorf om Brian May en zijn band, met daarin o.a. de fenomenale Cozy Powell, nog een keer te zien optreden.

Het was eind 1993 en de poster in groot formaat van de albumhoes van Back to the Light vulde de lege, smoezelige muur boven mijn bed in het huis dat ik deelde met twee andere studentes. 

Het lijkt, het is zo lang geleden. Nog steeds volg ik Brian May. Een paar weken geleden was er zelfs opnieuw even contact. Onverwacht. Apart. Bijzonder. Ik heb diep respect voor deze man. 

Vandaag is hij jarig.

Kate

19 juli 2010

 

1) "Back to the light", lyrics and music: Brian May, 1992

De foto van de albumhoes komt van: 

http://discotecaxaranga.com/popup_image.php?pID=606648&osCsid=0dd61d65c256d75114e7c93ccb3185cf