Mooi!

Kate
18 maart 2015



De zwarte jurk zag ik op de tumblr Brown dress with white dots. Daar komt ook de jarretelgordel vandaan. Makers, fotografen, modellen werden helaas niet genoemd.

Geschoren en gepruikt

Losse haren stroomden langs mijn nek en toen ik mijn hoofd boog boven de wastafel viel er laag haar op het koude witte porselein net zoals, in de nacht, op de zachte witte sloop.

De kapster liet haar tondeuse zoemen. Duidelijk te zien waren de plekken waar het haar reeds met wortel en al uitgevallen was. Broer filmde en gaf enthousiast commentaar steeds als hij weer een nieuw toekomstig kapsel voor mij zag.

Kort was al leuk en vlot maar nog korter is komend voorjaar wellicht een optie want spannender, meer on the edge. Waarom niet? Wat houdt mij tegen? Maar eerst nog even terug naar mijn oude vertrouwde coupe.

Ongelofelijk hoe ik gepruikt lijk op wat ik had voor de schaar erin ging zo'n zes weken geleden. Broer is net zo verbijsterd als ik. Wij vinden dat het niet te zien is dat ik een pruik draag :-). Kleur, model - ik ben het gewoon. Fantastisch!

We reden naar Amstelveen waar ik twee prachtige hoeden kocht. Heerlijk. Thuis, na het eten toen broer weg was, heb ik de pruik afgedaan en op de standaard gezet. Ik zit hier nu met een mutsje op te typen. Lekker warm.

Het was een fijne dag vol warmte en vrolijkheid. En straks ga ik slapen met een slaapmutsje op mijn bijna kale hoofd in een heerlijk schoon bed. Dat kan niet iedereen zeggen - gelukkig niet - maar ik ben er niet ongelukkig onder. Absoluut niet.

Kate
18 augustus 2014 


De foto, Nude woman with shaved head, is afkomstig van Corbis te vinden onder stockfoto id: 42-47268293. De fotograaf is Marina Dyakonova en het copyright berust bij ©Marina Dyakonova/cultura/Corbis.

Rust in het interbellum

'Ben je weer beter?', vraagt iemand die klaarblijkelijk de klok heeft horen luiden. Ik moest een beetje lachen en antwoordde dat dat nog wel even zal duren. 

Geen antwoord was het antwoord en dat is ook een antwoord en prima maar waarom vraag je het dan? Zo expliciet? Terwijl ik er tegen jou, op die site niets over gezegd heb? Uhm? 

De wereld is klein, het wereldje van de BDSM kleiner maar als je verder kijkt dan je neus lang is, even wacht voor je aanneemt, dan is het antwoord snel gevonden en hoef je de vraag naar het antwoord waar je blijkbaar niets mee wilt of kunt, niet te stellen.

Een andere vrouw moppert dat ze momenteel nogal woest is in de omgang ten gevolge van de overgang. Ik zit daar ook in. Ben ik te woest als ik zo reageer op een goedwillende en waarschijnlijk oprechte vraag van een bekende op de BDSM site?

Ooit, groen in de baan die het ook niet was, werd mijn verteld niet te vragen omdat ik kans liep antwoorden te krijgen waar ik niets mee kon, niet op zat te wachten, niet zou verwachten. Ik hou niet van een zwijgcultuur. Ik ben er niet gebleven op die post :-).

Onrustig ben ik altijd geweest. Je zou kunnen zeggen dat ik nu rustiger ben dan ooit tevoren. Geconfronteerd met het onvermijdelijke - de dood, nu of later - zak ik wonderlijk genoeg terug in het comfort van meegaandheid. Een zekere onverschilligheid zelfs: het zal wel.

Go with the flow. Ik voel geen verzet, geen spijt of verdriet, geen angst ook. Ik aanvaard als een gegeven dat de situatie is zoals die is. Ik verlang niet naar anders of beter of later. Ik hang niet aan vroeger. Ik doe wat ik altijd al deed en ben tevreden. 

Dit is het interbellum zeg maar tussen het einde van de radiotherapie en het begin van de chemotherapie. De borst, die nu zo bruin is als menig domme zonnebader hem zou willen, is rustig. Herstelt. Ik ondervind geen of nog geen klachten.

Broer is terug en heeft gezegd er te zullen zijn zelfs als het lang gaat duren. Ik hoop het en als het verandert dan heb ik in elk geval de eerste kuur achter de rug en weet ik een beetje beter waar ik mee te maken heb of krijg maar hij zal wel blijven - tuurlijk blijft hij :-).

Hij bracht een cadeautje mee: een juwelenset, ketting, armband en oorbellen (die ik niet draag) gemaakt van zwart/grijze en witte helende stenen. Ik ben een moeilijk mens, ook als het om cadeautjes gaat maar dit was helemaal goed.

Nog tijdens de bestralingsperiode kocht ik - wat het begin is van een compleet nieuwe look. Eindelijk, eindelijk weer een garderobe waar ik mij vrouwelijk in voel en die comfortabel zit en goed is voor alle gelegenheden. De nieuwe 'kralen' passen er perfect bij.

Ik schafte basisstukken in zwart aan die langs mijn lichaam vloeien en mijn figuur tonen. Hoera! Een jurk, een broek, wat shirts, een alpino pet :-). Frans. 'Jij moet nooit iets anders dragen dan Frans', zei de man van de winkel waar ik tijdens mijn bureauperiode mijn portemonnee leegde.

Hij leverde Franse mantelpakjes die ik ieder een eigen naam gaf: mijn eerste pak, het blokkenpak, mijn Chanel pakje, het witte en het zwarte pak - ze waren onderling te combineren en ik droeg ze met high heels en voelde me een vrouw. Ik werd gezien en kon de wereld aan.

Dat gevoel is waar ik naar terug wil, moet. Gek hoe kleding bijna als een uniform, een pantser daaraan bijdraagt. Onderweg van VU naar huis uit de tram gestapt, liep ik over het Rokin. Een winkel, agnès b - altijd voorbij gelopen. Nu niet. Ze hadden mijn maat, mijn smaak. Ik ben zo verschrikkelijk blij.

Ik voel me goed. Ik voel me eigenlijk geweldig :-). Broer en ik doen een paar dagjes uit en de foto's spreken voor zich. Het enige minpuntje is het gewicht dat echt wel wat minder mag. Lol. Het is niet verstandig om nu flink af te gaan vallen maar hierna.

Ja, er is een hierna. Wanneer ik de mailschrijfster kan antwoorden dat ik weer beter ben, dan gaan er tien kilo af - ervan uitgaand dat ik niet (nog) zwaarder zal worden. Dat zou zomaar kunnen maar dat is van later zorg.

Eerst nog een even genieten van de rust die ik ervaar in het interbellum. 

Kate
27-28 juli 2014

- Over de term interbellum zegt Van Dale: 1. periode tussen twee oorlogen, m.n. periode tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog

- De foto: Low section of woman in red dress at lake vond ik op Corbis - id stockfoto: 42-59092947; fotograaf: Kimberly White; copyright: © Kimberly White/Corbis; collectie: Ivy

Korter dan Twiggy

Vandaag ben ik over de helft van mijn bestralingen en voor die negende keer in de frituur ging ik nog eenmaal voor een normale knipbeurt naar de lieve Naima die mij omhelsde, koffie aanreikte en de schaar in mijn mooie dikke grijze haar zette. Kort was het devies en toen het kort was, besloten wij dat ze het nog wat korter zou knippen. Leuk! Fris! Jong! Volgende keer gaat alles eraf.

Kate
7 juli 2014


De foto toont natuurlijk Twiggy in januari '66 tijdens haar alles-bepalende knipbeurt. De foto werd genomen door Barry Lategan. Mijn haar is beduidend korter dan hierboven getoond en een foto is er ook niet van genomen maar ik ben dan ook geen Twiggy. Overigens, deze nieuwe coupe geeft op een of andere heel speciale energie :-).

Mijn leven terug!

Van de week, op zoek naar een naar ik dacht gemaakte aantekening ergens in het voorjaar van een van de afgelopen jaren, bladerde ik eens door mijn oude agenda's. Tjee wat hebben we - mijn broer en ik - veel met onze vader en moeder gezeuld.

Deze week is het een jaar geleden dat mijn moeder voor darmkanker onder het mes moest. In februari 2013 brak zij haar pols. Kerst 2011 had zij gordelroos. Er waren twee staaroperaties - ik meen ook ergens in 2011. Dan heb ik het alleen nog maar over mijn moeder en de grote dingen die haar bezighielden de afgelopen paar jaar. Allemaal natuurlijk omringd met voor- en nazorg. 

Ik heb het maar niet over mijn vader. Mijn lieve paps die er niet meer is maar ook met hem was er een periode dat we tegen elkaar zeiden beter een tentje in de tuin van het ziekenhuis te kunnen neerzetten want we waren er een hele tijd meerdere dagen per week voor allerhande onderzoeken. Enfin, met liefde gedaan en geen spijt van. Absoluut niet.

Het gaat maar door. Vanmorgen om 8 uur zat broerlief met moeders bij de tandarts. Ziekenhuis-, tandarts-, dokters- en fysio-afspraken voor vader en moeder en nu alleen nog voor moeder maar onderhand beginnen mijn broer en ik ook klachten en klachtjes te krijgen waarvoor we vaker dan ervoor een dokter of fysio of tandarts bezoeken.

Zoveel tijd en energie en liefde in het zorgen voor je ouders. Ik kan met recht zeggen dat je eigen leven eronder lijdt. Al wil je het niet, al plan je het anders toch is mijn leven min of meer stil komen te staan. Heb gewoon geen energie voor meer dan ik doe. Een ieder die roept dat familie maar meer moet mantelen, kan ik zeggen dat ik bezig ben te ontmantelzorgen.

Ik heb besloten me wat meer terug te trekken uit het dagelijkse geregel bij mijn moeder. Zij zal er niet door tekort komen en gelukkig kan ik eventueel extra hulp inhuren maar ik wil mijn leven terug! Ik ben het zat om nog langer onbetaalde huishoudster te spelen. Lunchen, boodschappen doen, koken, mee-eten en opruimen. Aansturen, mopperen, bellen, regelen, wandelen.

Het houdt een keer op. Dit kan nog jaren zo doorgaan en ik was hard op weg naar een fikse burn-out en ik zie dat mijn broer ook met grote stappen richting overspannenheid holt - al ontkent hij dat natuurlijk want stoere mannen krijgen zulks niet. Jaja! Ik ben dus weer thuis aan het koken en eten. Niet elke dag maar vaker dan ik de afgelopen vijf maanden deed.

nieuwe combinatie

Mosselen koken - mijn moeder en broer houden er niet van. Een fles wijn opentrekken. De radio aan en meedansen want er mag wel iets gewicht af :-). Het voelt goed. Niet meer elke dag in mijn kloffie maar een jurkje aan. Mijn ringen om. Een neveltje eau-de-toilette. Mijn vrouwzijn onderstrepen zoals ik mezelf beloofde te doen na het overlijden van mijn vader.

Kleine dingetjes die het leven leuk maken. Ik heb sterk het gevoel dat ik mezelf mag en moet belonen, trakteren, vieren. Ik ben aan de beurt. Echt wel. Op het moment dat ik hem nodig had of dacht te hebben, kwam er een mindfulness training voorbij. Hij zou deze week beginnen en ik kon me nog net opgeven. 

Helaas. Tijdens het voorafgaande telefonische kennismakingsgesprek met het meisje dat de training geeft, begon ik te twijfelen. Het voelde niet goed. Het leek wel een praatgroepje en daar heb ik geen zin in, geen behoefte aan. Het geleuter van andere mensen ben ik meer dan zat. Het hele softe sector gebeuren, zorgers, verzorgenden, zorgbehoevenden - de problemen van anderen? Heb er geen behoefte aan. Sorry.

Of ik andere therapieën deed? Uh? Of ik moeite had in een groep te delen wat ik tegenkwam? Hoezo? Het is tenslotte een groepsgebeuren maar wat deel je dan? Geen antwoord. Geen concreet antwoord. Het voelde verkeerd. Compleet verkeerd. En toch weet ik zeker dat ik die training moet doen. Alleen niet onder leiding van dit meisje. Er was geen klik, zal ik maar zeggen. Ik heb bedankt voor de eer en was opgelucht dat het niet doorging.

andere combinatie

Daarmee heb ik geld bespaard. Ha! En dat heb ik vandaag voor tweederde uitgegeven aan een nieuwe ring van Swivel bij Mio. Hoera! Heerlijk. Ik wilde een paarse en die had hij ook wel maar dat was een kogel, net als mijn oranje/rode. Er was ook een grote groene steen. Die wilde ik ook en die heb ik gekocht.

Trots als een pauw ben ik naar Marks & Spencer gelopen - hoelang geleden dat ik in de stad was? Bij M&S heb ik een heerlijke kant-en-klaar Indiaase maaltijd gekocht voor mijn moeder, mijn broer en mijzelf compleet met pappadums en naan brood. Morgen gaan we hem proberen. Lekker. Er is een sherrytrifle toe. 

Bij de HEMA kocht ik fineliners in 20 kleuren zodat ik mijn schrijven in stijl kan redigeren :-) en tags om de draden van de pc en printer en what not uit elkaar te houden en twee gekleurde hemdjes voor mijn moeder. 

Toen ik AH voorbijkwam heb ik twee nog-niet-geprobeerde smaken koffie meegenomen voor het nieuwe Dulce Gusto koffieapparaat waarvan ik er binnenkort ook zelf een ga kopen want wat een heerlijke cappuccino zet je ermee! Dat apparaat kan nog net gekocht worden van de rest van het uitgespaarde geld van die training :-). 

En dan denk ik dat ik me voorlopig - op een bos bloemen na - wel genoeg in het zonnetje heb gezet. Maar wat is het heerlijk even mezelf op de eerste plaats te zetten. Naar mezelf te luisteren. Mezelf iets te geven na alles wat ik aan mijn ouders en anderen gegeven heb. Te zien hoe ik weer straal en me lichter voel dan hele periodes in de afgelopen jaren. 

Dat het maar zo mag blijven - en vanavond die fantastische detective Scott & Bailey. Ja, het was, is een goeie dag. Een feestelijke dag. Een ieder die waagt te zeggen dat ik zo mijn happiness koop met materiële zaken heeft helemaal gelijk. Who cares? 

Ik ben er blij mee en weet dat ik er over een jaar nog steeds gelukkig mee zal zijn, met die groene ring die ik kocht zoals ik nog steeds blij word van de drie ringen die ik vorig jaar kocht. Soms moet je om goed te kunnen zorgen, eerst voor jezelf zorgen. Soms? Altijd! En dat ga ik doen, beter doen en ieder die er een mening over heeft, kan de boom in. :-).

Kate
28 juni 2013

Beatrix: begin van een nieuw leven

Op zoek naar die ene leuke foto van Beatrix die ik had gezien, ik denk nog voor zij haar abdicatie aankondigde, en die ik natuurlijk nooit meer zal terugvinden, stuitte ik op deze foto van ca. een maand geleden.

Wat een leuke foto! Wat een leuk mens: vijfenzeventig en zie je dat rode tasje met die handschoenen? Geweldig! Ze staat voor een nog dichte deur. Dinsdagochtend 30 pril stapt zij erdoor - hoe klinkt dat? En wat kijkt ze blij.

Dag Majesteit. Ik gun u nog vele mooie jaren in goede gezondheid en met liefde. Heel veel liefde. Wie weet. Mocht het zo zijn dan hoef ik niet te weten wie hij is. Hou hem maar lekker voor uzelf. Ha! Wie weet. Ik niet :-).

Maar, dat wilde ik nog zeggen: heel veel dank voor drieëndertig jaar koningschap. Het moet niet altijd makkelijk zijn geweest en soms vond ik het ook niet makkelijk met u maar al met al was het goed. Heel goed.

Kate
28 april 2013


De foto vond ik op het blog Royalty of The Netherlands met als ondertitel: Dutch Queen Beatrix smiles during her visit to the Dutch Defence Academy in Breda, The Netherlands, 27 March. Er stond geen fotograaf vermeld maar de foto is genomen tijdens haar bezoek aan de KMA te Breda. 

Zwabberende ringen

Terug! Ik ben al twee weken thuis van mijn "grote reis" en eigenlijk heb ik niets te melden. Of misschien wel... Er is altijd wel wat te voelen, te delen, te overdenken - toch?

Maar plaatjes die aanspreken, vind ik niet en de tekst die ik zag, een dag of wat geleden, is weer zo vreselijk beladen, misschien naar het negatieve krullend.

Ik voel me goed. Ontspannen. Mijn ringen zwabberen - nadat ze eventjes zo vast zaten dat ik bang was ze niet meer zonder groene zeep af te kunnen leggen. Niet meer. Ik draag ze sinds ik in het Noorden was. 

Mijn mooie ringen en twee van mijn kettingen die ik zo vaak combineer: de sluttool en de parel aan de D-ring. Mijn kapper was weer even terug uit zijn land en hij sneed mijn haar opnieuw geweldig. 

Ik kocht kleren met mijn nichtje en toen ik laatst mijn kast opende, zag ik allerlei truien van vorig jaar nog nieuw in de kast. Voor dit seizoen. Ik draag ze. Ik draag ze nu het herfstig is en donker, nat en kouder dan ik wil.

Heerlijk vind ik het om truien te dragen. Mijn nieuwste, lange, minst gedragen spijkerbroek, de brogues, een nieuw vest op een t-shirt en mijn juwelen, mijn kekke coupe. Ik voel me vrouw en vrij.

Als er al een reden was te bloggen, werd dat vrij snel afgebroken door een telefoontje van mijn moeder of ik met en bij met vader ging eten - dat doe ik tegenwoordig minimaal eens per week in de hoop dat hij zal eten en aankomen...

Daarbij - de zorgen om en voor mijn ouders - valt alles wel in het niet. Dus ik blogde niet. Zag dat er werd gelezen maar voegde niets nieuws toe. Tot vandaag want vandaag was er gelegenheid, gaf ik mij de gelegenheid te typen.

Ik voel me goed, geweldig, ontspannen en vrij. Mijn zwabberende ringen bevestigen het. Ik kan het me permitteren te filosoferen over beladen onderwerpen zonder in een tranendal terecht te komen. Wat fijn!

Helaas, het stuk werd te lang en het was al laat. Eerst dus dit en morgen verder met de rest.

Kate
19 september 2012

Cadeautje aan mezelf

met de muis in de hand...

Ondanks al mijn gemopper en gezeur ben ik best wel blij met hoe de dingen gaan en ook mag ik trots zijn op wat ik presteer. 

Het is niet in geld uit te drukken, in salarisschalen of functieniveaus en een deftige titel heeft het ook niet maar wat ik doe, is goed. Meer dan goed.

Dat mag beloond worden! En ook al was er geen specifieke aanleiding dan nog is er altijd reden jezelf te verwennen - al dan niet op rekening van jezelf :-). Dat heb ik gedaan en wat een heerlijk gevoel!

Al een hele tijd geleden kwam ik voor het eerst in het juwelierzaakje Mio aan de Haarlemmerstraat. Natuurlijk was ik er niet voor mezelf. Een horlogebandje of batterijtjes voor mijn moeder of de oude man die vervangen moesten worden, brachten me binnen.

Ik beloofde mezelf er mijn mooie maar kapotte kettingen te laten repareren. Gek hoe opeens, aan het einde van een tijdperk, al mijn sieraden het begaven. Maar altijd kwam ik langs juwelier zonder het spul. Te druk, niet mee bezig, lui, noem eens wat redenen. In elk geval ook dat ik amper nog juwelen draag.

En toen ging dat wat ik mijn 'sluttool' noem stuk(*). Rubberen koordje geknapt. Ik de pest in. Zuchten en toch niets doen. Tot er weer een horlogebandje brak. Opnieuw toog ik naar Mio maar dit keer nam ik in zakjes en doosjes mijn kapotte juwelen mee.

Mijn zware gebroken ketting werd terplekke met liefde weer aan elkaar gezet en in overleg korter gemaakt. Een andere ketting werd met advies weer mee naar huis gegeven.

Voor de 'sluttool' zou een nieuw koordje worden besteld. Bij het ronddarren in de winkel zag ik de ringen van Swivel. Zij maken ringen met stenen in allerlei kleuren en vormen.

uit het boekje van Swivel

Die stenen zijn draai- en kantelbaar en de ringen vragen erom gecombineerd te worden. Twee of drie ringen samen maken een prachtige kleurrijke combinatie die zelf samen te stellen is en altijd uniek. Mijn hart maakte een sprongetje. Kijk, dat is nu leuk en creatief en spannend.

drie ringen combinatie

Als meisje alleen op taalvakantie in de U.K. kocht ik een horloge met een set plastic ringen zodat je elke dag je horloge aan je outfit kon aanpassen. Dit is anders maar toch ongeveer hetzelfde. Ik mocht de ringen passen. Ik wist dat ik erover zou dromen. Dromen deed ik niet en vergeten net zo min.

Toen het horloge van mijn vader gemaakt was, keek ik weer naar de vitrine met ringen. Een snoepjeswinkel gelijk, zo was de juwelierzaak nu voor mij. Verleidelijk. Spannend. Intrigerend.

Eerder deze week werd ik gebeld dat de sluttool klaar was. Vandaag ging ik er eigenlijk met enige tegenzin heen want mijn landgoed wacht en het landgoedblog heb ik al een maand of langer niet bijgewerkt en ik wilde graag even thuis zijn.

Enfin, het 'sluttool' moest terug want ik had het gisteren, toen ik eindelijk weer eens wat leuks aan had, al node gemist.

en dit is wat ik kocht

In de vitrine bij Mio lagen nog de snoepjes en opnieuw mocht ik passen. Een zwarte ring Calypso en een witte Tulip ernaast. Het stond prachtig!

Gek, ik had gedacht dat ik met iets heel anders naar huis zou gaan, kleurrijker, glanzender maar dit was perfect. Of nou ja... ik wilde eigenlijk nog een derde ring. Het lukte niet. 

De bon was al geschreven maar de maat van de ring was nog niet helemaal goed. Terwijl het meisje op jacht was naar de juiste maat, viel mijn oog op een mat oranje bol. Dit maakt het af!

Nu ben ik drie ringen rijker en heb ik het gevoel een vrouw te zijn hervonden. Gek hoe het toch steeds weer werkt bij mij. Een mooi mantelpakje, een ketting, kousen, heels, een handtas en nu dus ringen maken dat ik mij speciaal voel.

Gewoon in mijn kloffie: donkergrijze jeans, vaal zwart t-shirt, brogues voel ik me met het nieuwe sierraad supervrouwelijk :-). Eigenlijk zou ik me zo altijd willen en moeten voelen, helaas zo werkt het dus niet. Misschien dat je je daarom van tijd tot tijd moet versieren: zelf de slingers ophangen - dat werk.

en zo staan ze aan de hand

Wat een feest jezelf te verwennen. En weet je? Er zullen nog meer ringen volgen. In elk geval nog een of twee met gekleurd glas. Denk ik nu. Maar de ervaring leert dat wat ik vooraf bedenk anders zal lopen.

Dat is met alles zo en ook met dit en dat is ook maar goed en leuk en spannend.


Kate
20 juli 2012

(*) Sluttool: het verhaal hierachter komt nog wel eens (misschien).

Wie de schoen past

Na alle spanning van de afgelopen tijd was het hoog tijd er even op uit te gaan. Ik had schoenen nodig, allang en steeds niets gevonden of geen zin te passen of geen rust.

Ja, een tijd geleden zag ik zwarte brogues - veterschoenen voor gewone stervelingen als ik - bij De Bijenkorf. Het halve paar dat er stond, paste en ik had ze al bijna gekocht. Nog even de andere schoen proberen.

Hoe moeilijk kan het zijn? Ook de schoenenafdeling van De Bijenkorf is veranderd in een voor de klant onoverzichtelijk moeras van "eigen winkeltjes" met "eigen verkoopstertjes" die zich het liefste in de kelder verbergen voor "klantjes met vraagjes".

Zo ook die zaterdag. Het was nog vroeg en een van de dames van een ander "winkeltje" riep dat er toch wel drie meisjes van het merk dat ik wilde kopen - Pied a Terre - aanwezig waren. Maar waar? 

Na meer dan lang genoeg gewacht te hebben, staand, zittend, met toenemend ongeduld en na de belofte van opnieuw een van de andere dames dat zij wel iemand zou sturen, verscheen een van de juffrouwtjes uit de kelder.

Hoorde mij aan, nam de schoen waar het om ging en verdween weer naar beneden. Kwam terug met een doos waarin schoenen zaten, verkeerd geveterd en wel zodanig dat ze onpasbaar waren. 

Dat hoorde zo, beweerde het meisje en toen ik tegenwierp dat dat niet zo was, ging zij hulptroepen halen. Ook die verkoopster vond het heel normaal dat de veters van de schoen van buiten naar binnen omhoog staken langs de tong.

Op mijn vraag of zij dan de schoenen even anders wilden veteren ving ik bot want de veter zat goed zoals die zat. Ik ben weggegaan. Wanneer ik schoenen koop van ca. €175,00 verwacht ik enige service en geen kleutergedrag.

Ik zei dat ik een klacht zou indienen. 'Moet u doen, mevrouw', jubelden de verkoopstertjes blij dat ze weer van een klant af waren en terug konden naar hun teaparty in de kelder.

Een klacht heb ik niet ingediend en met weglopen had ik niemand dan mezelf. Maar ja... Ik ging naar een andere Bijenkorf maar daar verkochten ze het merk niet.

Ik keek bij andere winkels en vond geen geschikte vervangers voor de stappers waar ik dag en nacht op loop, ren, vlieg. Ook andere schoenen in de collecties konden mij niet bekoren. Ik bleef denken aan die zwarte brogues.

Vandaag moest en zou ik schoenen kopen en daar er weken of langer verlopen waren sinds mijn nogal woeste vertrek van de schoenenafdeling van De Bijenkorf aan de Dam, deed ik een tweede poging die zwarte brogues aan te schaffen.

Ze waren er nog in mijn maat. Hoera! De veters zaten nog steeds of opnieuw onpasbaar in de schoenen en het trutje in haar zwarte verkoopsters outfitje was net zo onbehulpzaam als haar collega's van eerder.

Ze stond erbij en keek er naar hoe ik de veter uit de eerste schoen trok. Ik informeerde hoeveel de prijs ook weer was. Ik zat er zeker €50 onder. Ik ben opnieuw weggelopen. Niet zo boos als vorige keer. Berustend. Hier zal ik niet terugkeren voor schoenen. Jammer dan.

Ik ben naar de Heiligeweg gefietst waar Dungelman zit. Een schoenenzaak waar de sortering ruimer is en de bediening zoals die moet zijn en meer. Chapeau voor de jongeman die mij hielp. Wat een wereld van verschil.

Hij nam alle tijd, adviseerde, dacht mee en was gewoon professioneel bezig met zijn vak. Hulde! Zo zou het overal moeten zijn. Hij veterde de schoen, opende die, bood een schoenlepel aan, bevoelde mijn voet in de schoen. 

De jongeman bij Dungelman deed wat een goede schoenverkoper doet en hoort te doen. Zonder gepiep en gekreun, zonder tussendoor met zijn collega te beppen en te giebelen. Professioneel tot en met de afrekening en het advies over de behandeling van de schoenen.

Ik vertrok met een paar zwarte brogues die heerlijk zitten en goedkoper waren dan het gewraakte paar van Pied a Terre. Ook kocht ik nog een paar zwarte suède pumps met halfhoge hak die onder een rok zullen doen wat de brogues onder mijn spijkerbroeken doen.

Een wanstaltige en een heerlijke koopervaring rijker fietste ik naar huis. Schoenen kopen? Doe maar niet (meer) in De Bijenkorf. Loop, tram, fiets naar de Heiligeweg en koop bij Dungelman. Ik kan het u aanraden.

Kate
12 juni 2012

De foto van het paar gekochte schoenen komt van de site van Dungelman.