Mijn leven terug!

Van de week, op zoek naar een naar ik dacht gemaakte aantekening ergens in het voorjaar van een van de afgelopen jaren, bladerde ik eens door mijn oude agenda's. Tjee wat hebben we - mijn broer en ik - veel met onze vader en moeder gezeuld.

Deze week is het een jaar geleden dat mijn moeder voor darmkanker onder het mes moest. In februari 2013 brak zij haar pols. Kerst 2011 had zij gordelroos. Er waren twee staaroperaties - ik meen ook ergens in 2011. Dan heb ik het alleen nog maar over mijn moeder en de grote dingen die haar bezighielden de afgelopen paar jaar. Allemaal natuurlijk omringd met voor- en nazorg. 

Ik heb het maar niet over mijn vader. Mijn lieve paps die er niet meer is maar ook met hem was er een periode dat we tegen elkaar zeiden beter een tentje in de tuin van het ziekenhuis te kunnen neerzetten want we waren er een hele tijd meerdere dagen per week voor allerhande onderzoeken. Enfin, met liefde gedaan en geen spijt van. Absoluut niet.

Het gaat maar door. Vanmorgen om 8 uur zat broerlief met moeders bij de tandarts. Ziekenhuis-, tandarts-, dokters- en fysio-afspraken voor vader en moeder en nu alleen nog voor moeder maar onderhand beginnen mijn broer en ik ook klachten en klachtjes te krijgen waarvoor we vaker dan ervoor een dokter of fysio of tandarts bezoeken.

Zoveel tijd en energie en liefde in het zorgen voor je ouders. Ik kan met recht zeggen dat je eigen leven eronder lijdt. Al wil je het niet, al plan je het anders toch is mijn leven min of meer stil komen te staan. Heb gewoon geen energie voor meer dan ik doe. Een ieder die roept dat familie maar meer moet mantelen, kan ik zeggen dat ik bezig ben te ontmantelzorgen.

Ik heb besloten me wat meer terug te trekken uit het dagelijkse geregel bij mijn moeder. Zij zal er niet door tekort komen en gelukkig kan ik eventueel extra hulp inhuren maar ik wil mijn leven terug! Ik ben het zat om nog langer onbetaalde huishoudster te spelen. Lunchen, boodschappen doen, koken, mee-eten en opruimen. Aansturen, mopperen, bellen, regelen, wandelen.

Het houdt een keer op. Dit kan nog jaren zo doorgaan en ik was hard op weg naar een fikse burn-out en ik zie dat mijn broer ook met grote stappen richting overspannenheid holt - al ontkent hij dat natuurlijk want stoere mannen krijgen zulks niet. Jaja! Ik ben dus weer thuis aan het koken en eten. Niet elke dag maar vaker dan ik de afgelopen vijf maanden deed.

nieuwe combinatie

Mosselen koken - mijn moeder en broer houden er niet van. Een fles wijn opentrekken. De radio aan en meedansen want er mag wel iets gewicht af :-). Het voelt goed. Niet meer elke dag in mijn kloffie maar een jurkje aan. Mijn ringen om. Een neveltje eau-de-toilette. Mijn vrouwzijn onderstrepen zoals ik mezelf beloofde te doen na het overlijden van mijn vader.

Kleine dingetjes die het leven leuk maken. Ik heb sterk het gevoel dat ik mezelf mag en moet belonen, trakteren, vieren. Ik ben aan de beurt. Echt wel. Op het moment dat ik hem nodig had of dacht te hebben, kwam er een mindfulness training voorbij. Hij zou deze week beginnen en ik kon me nog net opgeven. 

Helaas. Tijdens het voorafgaande telefonische kennismakingsgesprek met het meisje dat de training geeft, begon ik te twijfelen. Het voelde niet goed. Het leek wel een praatgroepje en daar heb ik geen zin in, geen behoefte aan. Het geleuter van andere mensen ben ik meer dan zat. Het hele softe sector gebeuren, zorgers, verzorgenden, zorgbehoevenden - de problemen van anderen? Heb er geen behoefte aan. Sorry.

Of ik andere therapieën deed? Uh? Of ik moeite had in een groep te delen wat ik tegenkwam? Hoezo? Het is tenslotte een groepsgebeuren maar wat deel je dan? Geen antwoord. Geen concreet antwoord. Het voelde verkeerd. Compleet verkeerd. En toch weet ik zeker dat ik die training moet doen. Alleen niet onder leiding van dit meisje. Er was geen klik, zal ik maar zeggen. Ik heb bedankt voor de eer en was opgelucht dat het niet doorging.

andere combinatie

Daarmee heb ik geld bespaard. Ha! En dat heb ik vandaag voor tweederde uitgegeven aan een nieuwe ring van Swivel bij Mio. Hoera! Heerlijk. Ik wilde een paarse en die had hij ook wel maar dat was een kogel, net als mijn oranje/rode. Er was ook een grote groene steen. Die wilde ik ook en die heb ik gekocht.

Trots als een pauw ben ik naar Marks & Spencer gelopen - hoelang geleden dat ik in de stad was? Bij M&S heb ik een heerlijke kant-en-klaar Indiaase maaltijd gekocht voor mijn moeder, mijn broer en mijzelf compleet met pappadums en naan brood. Morgen gaan we hem proberen. Lekker. Er is een sherrytrifle toe. 

Bij de HEMA kocht ik fineliners in 20 kleuren zodat ik mijn schrijven in stijl kan redigeren :-) en tags om de draden van de pc en printer en what not uit elkaar te houden en twee gekleurde hemdjes voor mijn moeder. 

Toen ik AH voorbijkwam heb ik twee nog-niet-geprobeerde smaken koffie meegenomen voor het nieuwe Dulce Gusto koffieapparaat waarvan ik er binnenkort ook zelf een ga kopen want wat een heerlijke cappuccino zet je ermee! Dat apparaat kan nog net gekocht worden van de rest van het uitgespaarde geld van die training :-). 

En dan denk ik dat ik me voorlopig - op een bos bloemen na - wel genoeg in het zonnetje heb gezet. Maar wat is het heerlijk even mezelf op de eerste plaats te zetten. Naar mezelf te luisteren. Mezelf iets te geven na alles wat ik aan mijn ouders en anderen gegeven heb. Te zien hoe ik weer straal en me lichter voel dan hele periodes in de afgelopen jaren. 

Dat het maar zo mag blijven - en vanavond die fantastische detective Scott & Bailey. Ja, het was, is een goeie dag. Een feestelijke dag. Een ieder die waagt te zeggen dat ik zo mijn happiness koop met materiële zaken heeft helemaal gelijk. Who cares? 

Ik ben er blij mee en weet dat ik er over een jaar nog steeds gelukkig mee zal zijn, met die groene ring die ik kocht zoals ik nog steeds blij word van de drie ringen die ik vorig jaar kocht. Soms moet je om goed te kunnen zorgen, eerst voor jezelf zorgen. Soms? Altijd! En dat ga ik doen, beter doen en ieder die er een mening over heeft, kan de boom in. :-).

Kate
28 juni 2013