Oh lieve mama ...

Een week geleden. Wij waren erbij, dit keer. Ik had dat eerlijk gezegd niet verwacht en ik zat er vooraf ook niet op te wachten maar het was mooi. Erg mooi. Maar zo snel...

De donderdag voorafgaand aan het overlijden van mijn moeder, zongen wij nog het liedje "Mama": 'Mama, je bent de liefste van de hele wereld'. Zij zong tekstvast en stralend met ons mee.

Zij maakte een van de dames van de verzorging nog aan het blozen met een lief compliment. Niets aan de hand dus maar 's avonds werden wij gebeld: hoge bloeddruk, snelle hartslag.

Vrijdag belden wij mijn surrogaat zus. Die kwam en bleef slapen. Dagen van hopen dat mijn moeder het zou redden, gingen over in een naderend besef dat dat wel eens niet het geval zou kunnen zijn.

En ondertussen maakten broer, zus en ik het huis gereed voor de komst van de vrouw met wie mijn broer zijn leven wil delen en die morgen heel vroeg op Schiphol landt.

Zus opperde dat mijn moeder het wellicht niet meer wilde meemaken - je kunt ook zeggen dat mijn moeder zag dat het goed was en ze kon gaan. 'Ga maar naar vader en mam', fluisterde ik. Niet mijn taak maar die van mijn broer.

Hij was nog niet zover. Zondagnacht bleef hij bij haar slapen. Probeerde een afspraak met haar te maken. Als mijn moeder zou willen leven, dan zou zij om 9 uur haar ogen openen. Zij deed het niet. Hij wist genoeg. Ging slapen, thuis.

Maandagochtend wandelde ik naar het pontje in de zon, langs tuintjes met sneeuwklokjes en krokusjes en narcissen. De laatste keer. Zus belde dat zij toch graag nog zou komen. Ik sprak met de verzorging. Ik belde broer.

Ik zong "Mama" voor mijn moeder. De middag ging over in avond. We gingen vlug even wat eten - een hamburger. Ze was er nog toen wij terugkeerden. Broer, moe van bijna geen slaap, ging naast haar liggen op een stretchbed.

Ik zat tussen twee ronkende mensen en besloot koffie te halen. Het nachthoofd was er en samen liepen we terug. We keken naar haar. We keken nog eens. Er werd op de deur geklopt.

'Leeft ze nog?', vroeg de vriend die ze kende lang voor wij er waren. Hij was eerder gekomen dan afgesproken. 'Ik heb lang niets van C. gehoord', placht mijn moeder te zeggen en je kon erop wachten dat hij belde of langskwam.

Hij stond aan de deur en mijn moeders adem stokte, kwam op gang. Het avondhoofd en ik keken naar haar en nog eens en naar elkaar. 'Leeft ze nog?' Nee. Niet meer. Ze was net overleden. In haar slaap. Vredig. Mooi.

Afgelopen donderdag hebben wij haar begraven in aanwezigheid van de mensen die haar liefhadden. Mijn moeder was een bijzondere vrouw die op velen een diepe indruk maakte.

Broer en ik spraken. Zus sprak. Er was een zemelende priester. Er waren prachtige bloemen en schitterende muziek. We draaiden Heintje's "Mama" voor haar en voor ons, en wij zongen uit volle borst mee. Stralend. Tekstvast.

Een tijdperk is afgesloten precies op het moment dat een nieuwe tijd begint. Broer en liefde gaan het huis van mijn moeder bewonen en ik, nu nog een paar huizen daar vandaan, ga verhuizen. Morgen stuur ik de zoekopdracht uit.

Kate
2 maart 2015

23 februari 2015

Oh lieve mama ...

Foto gevonden op het blog van An Exquisite Paradox

En nog een afscheid...

Kun je bevroeden wat aan de einder ligt? Wat de toekomst zal brengen? Als redelijk nuchter, enigszins cynisch en behoorlijk wantrouwend persoon? Onderbewust, onwetend van het hoe of wanneer of waartoe, waarom? Ik denk het wel. Al in 2010 schreef ik hier in een blogbericht:

Ik weet wel dat dingen bekend zijn, al heb je ze nooit bewust meegemaakt. Ik weet wel dat ik dingen weet die ik niet weten kan. (1)

Gebeurtenissen rondom het overlijden van mijn vader deden ons - mijn broer en mij - vermoeden dat hij ergens wist dat zijn tijd op aarde erop zat: een blik op De Waag. Zijn laatste en misschien wel eerste in al die tijd dat hij er woonde. Nooit zat hij in de erker, maar de dag voorafgaand aan 11 februari wilde hij een blik naar buiten werpen. Een klein voorbeeld.

Mijn moeder zei altijd: 'als ik met een pop ga spelen dan geef je mij maar een spuitje'. Ze speelt (nog) niet met poppen en een spuitje zullen we haar niet geven wanneer ze blij en gelukkig zou poppen maar kinds - zoals we het niet mogen noemen - is ze net als haar grootmoeder waarvoor, als die op bezoek kwam, de voordeur op slot ging zodat ze niet kon weglopen.

En ik? Ik wist op de een of andere manier al vroeg ik dat geen kinderen zou krijgen. Vond het niet erg toen mij dat feit gepresenteerd werd. Vraag me niet hoe maar ik had altijd geweten dat het zo zou zijn. Ik wist niet de reden, de oorzaak en ik weet niet het waarom maar ik heb een hele tijd gevoeld dat het goed was dat 'het' - de moeder-dochter keten - zou stoppen bij mij. Tja...

Mijn broer en mijn moeder hebben altijd een heel speciale band gehad. Het gekke is, ik heb altijd geroepen dat, zodra onze ouders niet meer zouden leven, hij heel snel een gezin zou stichten. Dat is precies wat hij mij de dag na het eenjarig overlijden van onze vader heeft verteld.

Hij heeft iemand gevonden en het is zo serieus dat zij plannen aan het maken zijn voor een leven samen. Ik ben hartstikke blij voor mijn broer. Hij is een echte familieman en het is al jaren zijn grote wens vader te worden. Dat zal, zo verwacht ik ondanks grote obstakels op de weg, gaan gebeuren. Ik hoop het.

Maar zo heb ik in een jaar tijd door dood, Alzheimer en een aankomend huwelijk afscheid moeten nemen van mijn vader, mijn moeder en mijn broer. 

Ik heb daarnaast afgelopen jaar ook na vele vele jaren van hartzeer eindelijk ervaren dat de ban van de Rattenvanger gebroken is.

Ik heb wel vaker gezegd te denken altijd alleen te zullen blijven. Ik heb geen idee of ook dat getuigt van een zekere voorkennis maar als het zo is dan is het nu wel even slikken.

Kate
15 februari 2014

(1) dat blogbericht staat hier en is een deel in een reeks van overpeinzingen over de keten van gedachtes, die soep van dingen op je pad, banden tussen het een en het ander die je verder brengen en mij doen geloven dat het verleden, het heden en de toekomst innig met elkaar verbonden zijn.

De foto's komen in originele of uitgesneden vorm van Corbis:
1. De oude vrouw met pop is gemaakt door Karen Kasmauski. De credits gaan naar © Karen Kasmauski/CORBIS
2. De foto van het huwelijks paar is gemaakt door JGI/Daniel Grill. De credits gaan naar © JGI/Daniel Grill/Blend Images/Corbis
3. Het beeld van een begrafenis is afkomstig van Russell Underwood. De credits gaan naar © Russell Underwood/CORBIS

Elk einde is een nieuw begin

Hoe wreed kun je, kon je zijn? 

Maar het heeft mij gevoed, jarenlang. Niet zoals ik het iemand zou toewensen - of mezelf - maar het was niet voor niets. 

Het is niet voor niets geweest. Ik ben er een beter mens door geworden. Een betere schrijver. 

Mijn muze wilde je niet zijn maar je was het toch. Daar hadden jij noch ik iets over te zeggen. 

En nu is het over. Voorbij. De bron van verdriet, van wachten en smachten, van liefdevolle wreedheid is opgedroogd. 

Ik weet sinds een uur hoe het verder gaat met 236 Schakels. Een kort zinnetje uit het verhaal en opeens zag ik hoe ik verder kon. Hoe het verder moet.

Ja. Ik heb gezien in de nu nog toekomst van het verhaal, de verhalen. Hoe het precies zal verlopen dat weet ik nog niet en waar ik zal stoppen net zo min.

Schrijven dus maar omdat het het beste is wat ik kan, het mooiste dat ik te bieden heb. Doorschrijven want het verhaal verdient een einde en ik, een nieuw begin.

Kate
29 oktober 2013 



De tekst vond ik op Quotediary.me.

Woorden rijgen

Woorden rijgen, dat is wat ik deed als ik hem mailde. Zo noemde ik het. De ene keer rammelde ik op de toetsen en een volgende keer reeg ik woorden. Prachtige proza zat ertussen.

'Die mails moeten uitgegeven worden', zegt hij. Ik mompel dat er dan wel andere dingen geschreven zijn. Die wens een boek op mijn naam te hebben is minder vurig dan hij ooit was maar hij is er nog wel. Ergens. En hij weet het.

Ondertussen vind ik mijn schrijven - het laatste schrijven dat ik deed - middelmatig van kwaliteit en momenteel is de stroom weer helemaal weg hoewel ik erover denk het Kerstverhaal of Schakels of wat dan ook te herlezen.

Van lezen komt schrijven. Of ontzag. Zoals een tijdje terug toen ik Digging Deep las. Nee, het staat hier (nog?) niet integraal. Zo mooi. Krachtig, poëtisch. Zo te schrijven. Zo weer eens te kunnen schrijven.

Rammelend op de toetsen. Gevoed door emoties. Geïnspireerd door een man of vrouw. Ook vrouwen hebben mij tot schrijven gebracht. Een zin, een handvol woorden, een intonatie of gevoel en dan van daaruit schrijven.

Ik mis het. Net voor ik aan dit blog begon bladerde ik door de tumblrs die ik volg. Ook daar heb ik sprankeling gevoeld. Meermaals. En opnieuw want de foto bij dit blog zag ik gisteren voor het eerst en vandaag kan ik schrijven.

Woorden rijgen in de hoop dat er iets ontstaat. Het lukt de laatste tijd niet echt. Ik zie geen pakkende plaatjes - misschien volg ik te zoetsappige tumblrs. Verbeelding van een op nostalgie gefundeerd leven waar ik wellicht naar verlang. 

Ongecompliceerd geluk. Huisje-boompje-beestje. Dat werk. Maar dat was nooit, zou nooit genoeg geweest zijn voor mij :-). Denk ik. Hoe kan ik het weten? Nooit gekend - maar dat klinkt zo definitief en dat is het niet. Ik was, ben goed zoals ik ben. Zelfs als de kracht van die woorden verbleekt is.

Ik weet, de ervaring heeft geleerd dat ik kan schrijven zonder gevoed te worden door anderen. Ook als ik geen plaatjes zie of vind, geen woorden hoor in mijn oor of hoofd, geen resonantie in mijn ziel, geen heimwee of verlangen, kan het gaan stromen.

Het is een kwestie van doen. Doen wat ik nu doe: rammelen op de toetsen, woorden rijgen, zinnen, alinea's. Mijn hoofd leegmaken, dat is het wellicht, gewoon mijn vingers volgen en dan komt de mystieke connectie tussen ziel en toetsenbord tot stand.

Mijn schrijven, het publiceren van delen van het kerstverhaal - en ik heb er nog een aantal liggen die zo het blog op zouden kunnen - stokte omdat ik vond dat ik beter kon. 'I can do better // So much better'.

Er is een blog dat niet geschreven is. Een keten van gedachtes, gevoelens over het samenkomen op metaniveau van een fragment van een lied, een tekst, een plaatje, mijn schrijven en de realiteit van alledag. Het zou mooi blog opgeleverd hebben en vooruitgang voor mij, in mij en mijn schrijven.

Het had misschien het einde van het Kerstverhaal en/of van Schakels geopenbaard. Dat blog is er niet gekomen. Afgezien van de rust die mij ontbeerde, was er natuurlijk angst. Een mens kent slechts een paar drijfveren, zo heb ik ooit gelezen en een van de grootste is angst. Ha! Laat het niet waar zijn!

Mijn schrijven kwam tot stilstand o.a. omdat ik meende dat er een einde moest komen aan het verhaal en ik wist niet hoe het zou aflopen of wist ik het wel en durfde ik het niet op te schrijven? 

Maar in dit geval... Want wat als ik het einde van het verhaal, de verhalen, al die verhalen die gaan over Kate en Mark zou kennen? Wat dan? Waar zou ik dan daarna over schrijven? Is er op dit moment in mijn leven nog iets dat mij zo bezig zou houden, met passie en liefde en spanning? 

'Jij bent een schrijver', zei mijn broer deze week. Hij was stelliger dan ik. Hij heeft me nooit zo benoemd, genoemd. Naar ik weet, heeft hij niets van mijn hand gelezen. Hij vindt het, zo denk ik te weten, een inbreuk op mijn privacy, misschien ook op de zijne en toch noemt hij mij schrijver.

Dat zijn dan twee mensen die kort na elkaar zeggen te weten waar ikzelf over twijfel: mijn schrijverschap. Mannen die weten wie en wat zij zijn en mij erkennen als dat waarvan ik ooit dacht dat het het beste was dat ik te bieden heb :-).

Teruglezend in Digging Deep, weet ik weer waarom ik dat dacht. Ik zou niet moeten twijfelen. Kill your darlings. Het verhaal, de verhalen verdienen een einde. Maakt niet uit of ik daar blij mee ben - elk einde is iets om blij mee te zijn. 

Afronding. Dat is waarom ik vroeg om een koffie. Om eindelijk af te kunnen sluiten wat nooit een eerlijk of open of moedig einde kende. Maar ja. It takes two to tango. Hij wilde eerst bellen en ik brak nog voor we elkaar goed en wel spraken en vond dat ik geen koffie meer kon drinken. 

En zo zag ik mij terug in de tijd: mailend. Huilend typen. Mijn vingers over het toetsenbord. Eindelijk kon ik weer woorden rijgen. Het is wat ik wil maar zonder de tranen, zonder het verdriet. Ik ben een verstandige vrouw. Ik heb genoeg zout gestort. De tranen stelpten. Een bron is opgedroogd.

Ik reeg mijn woorden en maakte nog één mail zoals ik er vele heb geschreven. 'Die mails moeten uitgegeven worden.' Ja. Testament van een periode die achter mij ligt. Afgesloten door de tijd. Op eigen kracht achter mij gelaten. Ik zal nooit begrijpen waarom het is gegaan zoals het is gegaan.

Kate zal verder moeten zonder Mark, hoewel de man nooit Mark was. Of gaat Mark verder zonder Kate? 'And I watch her slipping away'. Het echot mijn eigen wens naar een relatie in ongelijkheid. Ik moet misschien eindelijk eens erkennen dat ik mij niet wil laten slaan. Ik wil niet gepijnigd worden. 

Ik verlang naar armen om mij heen. Geborgenheid. Ik wil lief gevonden worden en mij geliefd weten. Ik wil horen dat iemand mij goed vind zoals ik ben en leuk en grappig en mooi en begaafd en al dat wat men op die tumblrs laat zien. Misschien moet ik een streekroman gaan schrijven. 

Vrouw zoekt landgoed met knappe, sterke, intelligente, grappige, leuke vent die zegt: 'jij bent een schrijfster en je verhalen zouden moeten worden uitgegeven en weet je, heel toevallig ben ik in mijn stadse leven uitgever van beroep en jij ligt met Kerst in alle boekhandels'. Dream on.

Live your dreams lees ik al weken op de diverse tumblrs en in mijn meest cynische bui denk ik er achteraan: wat als je geen dromen (meer) hebt? Maar die heb ik wel en ik geloof dat er een weg is waar een wil is en dat gebeurt wat moet gebeuren doch dat je dingen wel een beetje moet helpen, soms.

En dus, vooruit dan, laat ik een voornemen uitspreken. Vannacht slapen we een uurtje minder. Laat ik voortaan gewoon elke nacht een uurtje minder slapen en die tijd besteden aan mijn schrijven. Aan het afronden en samenbinden van de verhalen. 

Laat ik proberen dat boek af te krijgen. Gewoon doen. Niet verzanden in redigeren en herschrijven maar voorwaarts. Op naar de Kerst in Kersttijd en dan dat een plek geven in Schakels. Of niet - dat kan altijd nog. 

Verder schrijven. Kijken hoe het verder gaat nu ik me niet meer laat voeden door de bron uit het verleden. Laat ik aanvaarden dat ik niet meer ben wie ik ooit was. Dat ik mijn verlangen en heimwee heb afgelegd en met een nieuwe blik naar Kate en Mark kan kijken. Naar mijzelf ook. Mijn wensen en dromen.

Laat ik vroeg in de ochtend - zoals ik dat ooit deed in mijn oude huis - schrijven zoals een schrijver schrijft. Geen excuus, geen vlucht. Schrijven. Omdat het het beste is dat ik kan. Omdat het is wie ik ben. Omdat ik wil weten hoe het afloopt met Kate en Mark - afloopt of verder gaat. Daarom.

Kate
27 oktober 2013  


De foto staat op de tumblr van Pappa Bear. Als bron werd een gedeactiveerd blog of tumblr genoemd dus geen idee wie de maker is.   

Zaken van hart en ziel en lichaam

bloeddruk en hartfalen

Moe. Gespannen. Druk op mijn hart. Gloeien. Emotioneel. Maagzuur.

Onrustig, ongerust meld ik mij - na enig uitstellen en afstellen - bij mijn huisarts. Hij luistert, neemt de bloeddruk en nog eens en nog een keer. Veel te hoog. 

Duizelingwekkend hoog maar 'het is zwaar, Kate wat jij doet'. Ik weiger de bloedverlagende tabletten en hij meent dat het gezellig is en goed als ik over een paar weken nog eens langskom. 

De bloeddruk is iets lager maar mijn onrust niet weg. De klachten ook niet. Hij stelt en schrijft een maagzuurremmer voor. En verder? We kijken elkaar aan. 'Ik ga niet dood', verzeker ik hem - nog niet althans. Dat was tenminste niet het plan.

stress

Stress is een makkelijke, misschien te makkelijke diagnose die ikzelf ook al gesteld heb. We praten nog wat. Hem maakt het niet uit dat het spreekuur uitloopt. Het gesprek is nochtans te kort.

Zou altijd te kort zijn als ik zou besluiten te vertellen. Ik was als kind al gesloten. Wat kun je ook zeggen? Ik ben een verstandige vrouw werd mij tweemaal in twee weken gezegd. Ja. Ongetwijfeld. Een goede eigenschap.

Mijn arts is een geweldige dokter, een leuke vent ook. Ik zou zomaar een biertje met hem kunnen drinken als hij niet was wie hij is. Ook die gedachte is deze twee weken al eerder voorbij gekomen. 

Als hij niet was wie hij was en ik niet wie ik was... Misschien dat ik daarna mijn hart zo ben gaan voelen. Mijn huisarts zal ik niet uitnodigen en de man die ik wèl benaderde voor een korte her-ontmoeting na zoveel jaar van hartzeer belde in plaats daarvan op.

Dat bellen was geen succes. En toch ook weer wel want de ban is gebroken. Definitief. Niet langer mijn goeroe. Vriend noch geliefde of vertrouweling. Een schip dat voorbij gaat - dat ik zolang niet voorbij wilde laten gaan. Eindelijk.

Hij was okay. Hij is okay. Meer dan okay. Ik voelde mijn hart en mijn huisarts zond mij naar een cardiologisch centrum in de stad. Door de molen om uit te sluiten dat het hartfalen zou zijn. En inderdaad met mijn hart is niets mis.

De cardioloog oordeelde, na enige uren van onderzoek, dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, dat elk grammetje minder vet winst is, dat mijn cholesterollen te hoog zijn maar niet zodanig dat ik aan de pillen moet en dat mijn hart helemaal in orde is.

menopauze

Ondertussen gloei ik voort, ben emotioneel, moe, gespannen. Nichtje oppert dat ik ook wel eens last zou kunnen hebben van het begin van de overgang. Haar man knikt instemmend. Ik kom over als overgangerig. Tja...

Huisarts had dit weggewimpeld, cardioloog ook maar ik weet het niet. Het zou zomaar kunnen en zonder baarmoeder is dit wat lastig vast te stellen voor een leek als ik :-). Het zou heel goed kunnen dat de menopauze zich aandient.

Wat ook nog kan, is dat ik mij - naast de overgang en de stress - wat grieperig voel. Griep die niet doorzet. Al weken geleden, maakte ik kippensoep en dronk mij vol kippenbouillon met gember en knoflook. Zou het gewoon griep zijn?

Hoe dan ook, de druk op mijn hart is grotendeels weg. De man die mij zo'n hartzeer bezorgde, blijft stil. 'We bellen nog wel'. Zelfs ik weet dat er niet meer gebeld gaat worden en ik heb daar vrede mee. Het ga je goed, lief.

griep en verkoudheid

Ik maak opnieuw een pan kippensoep. Ik heb zalm gekocht en noten en avocado en speciale margarine die de cholesterol zou moeten verlagen. Het soja toetje smaakt naar meer. 

Ik slaap wat langer door in de ochtend. Het komt goed. Het is al goed. Ik mag moe zijn en hangerig en dat hart is misschien slechts aan het helen. De maagzuurremmers gooi ik aan de kant. Mijn lichaam past zich aan, aan een veranderende hormoonspiegel.

moeder en dochter

Mijn moeder vraagt waar Kate is. 'Ik ben Kate.' 'Ben jij Kate?' Ze giebelt. Mijn broer en ik buigen ons - eindelijk - over een steen voor mijn vader. Ik mis hem. 

Ik vraag de man om wie ik zoveel gehuild heb, een snelle koffie met mij te drinken. Het komt er niet van. Hij belt liever eerst. Ik jank aan de telefoon wanneer hij vraagt hoe het met mij gaat. Stom. Zwak.

En zo sluit het venster zich dat eventjes op een kier stond. Wat had ik gedacht of verwacht? Wat was het idee achter zo'n koffie? Even in zijn ogen kijken en hopen op een eerlijk antwoord naar het waarom van zijn, ons handelen in wat het verleden heet. 'Jij staat met je rug naar het heden.'

Nee. Het heden en het verleden en de toekomst zijn een. Wat ik vervolgens voelde was het helen van mijn hart. Het begin van de menopauze. De weerslag van stress. Een zeurderige griepje dat niet door wil of mag breken. Het moeten missen van mijn vader en eigenlijk ook al van mijn moeder.

Natuurlijk voel ik de gevolgen van dit al. Ik ben een geheel, deel van het universum. Het universum beschermt mij. Ik ben okay, meer dan okay en ik doe het goed. Ik luister naar mijn lichaam. Ik luister naar mijn hart. Ik raadpleeg mijn huisarts. Ik doe wat mijn intuïtie zegt dat ik moet doen.

Ik doe het goed. Het gaat inmiddels heel veel beter. Ben minder moe en gespannen. De druk op mijn hart is nagenoeg weg. Heb geen last meer van opkomend maagzuur. Ik gloei nog steeds en zal altijd emotioneel blijven. Ik ben tevreden - voor nu :-). 

Kate
25 oktober 2013

De plaatjes komen van Corbis:

1. Montage about blood pressure and heart disease; Id stockfoto: 42-34722865
2. Reducing stress montage; Id stockfoto: 42-34722594
3. Menopause montage; Id stockfoto: 42-34722829
4. Montage about colds and flu; Id stockfoto: 42-34722516
5. http://www.corbisimages.com/stock-photo/royalty-free/42-34722816/young-and-elderly-woman-on-road-with; Id stockfoto: 42-34722816

In alle gevallen geldt:
Fotograaf: Visual Mozart
Credit: © Visual Mozart/ImageZoo/Corbia

Zaken van belang

Ik vond deze tekst, dit plaatje al dagen geleden op de tumblr With love and light. Een maker stond er niet bij. Wel een bron maar ik doe niet aan gezichtsboeken dus tja... 

Maar vandaag zie ik het opnieuw en bij gebrek aan tijd en energie en inspiratie ofwel daadkracht om eigen teksten te maken, blogs te schrijven of af te maken, gedachtes te vormen... 

Nee, dit is niet precies waar ik mee bezig ben at the moment maar het somt aardig op wat belangrijk is in het leven. Voeg er nog even schrijven aan toe en het zou zomaar mijn lijstje, een lijstje van mijn hand kunnen zijn.

Et voilà.

Kate
25 oktober 2013

Eén weg

Het mag dan zo zijn dat wij allemaal ons eigen pad bewandelen en dat er meer wegen zijn die naar Rome leiden en ieder pad voor ons afzonderlijk is neergelegd...

Ik geloof dat er uiteindelijk slechts één pad is, één weg - een brede weliswaar. Liefde is de weg en de weg is liefde. Al het andere is onbelangrijk. Alles is ondergeschikt aan dat doel, die weg en richting.

Toen ik mij dat opnieuw realiseerde, het ongeveer anderhalve week geleden mailde aan degene die maar bleef herhalen dat onze paden gescheiden zijn, gebeurde opnieuw een klein wonder.

Ik mailde, sloot af, ging in een stoel zitten - weg van de pc, weg van mijn telefoon. Ik zat zonder iets te doen of denken en baf daar kreeg ik een stroom van liefde over mij heen. Heerlijk!

Dit is een bijzonder jaar. Meermaals heb ik reeds die liefde mogen ervaren en ik ben helemaal niet zo heilig of goed of geweldig dat ik me steeds de liefde herinner of het als uitgangspunt neem, erin leef. Emoties gieren door mij heen en zo vaak ben ik op of over de rand van tranen. 

Mijn huisarts merkte op, toen ik dat zei, dat het zonder emoties maar saai is :-). Hij was niet verbaasd dat ik moe ben en vol emoties. 'Het is zwaar, Kate, wat jij doet.' Ja, blijkbaar. 'Eerst je vader en nu je moeder.' 

Ik vergeet dat het inderdaad niet niks is. Het is niet zo vreemd dat ik grom naar vreemden of snik door de telefoon als iemand, niet zomaar iemand, vraagt hoe het met mij gaat. Hoe het gaat is onvertelbaar, onvoorstelbaar.

Het is een bijzonder jaar, zeg ik regelmatig. Eigenlijk is dat niet waar. Dit zijn bijzondere jaren. Heftig, zwaar, slopend en vol liefde. En ja, dit is mijn pad en dat is of loopt vast anders dan jouw pad, uw pad, jullie pad.

Is dat belangrijk om te constateren? Ik vind van niet. Degene die ik om een koffie vroeg en die mij belde en met wie ik afgelopen weken - na jaren van stilte - enige mails wisselde, vond blijkbaar van wel. 

Hij gaf mij daarmee een cadeautje want door zijn nadruk op onze separate wegen, besefte ik weer dat er maar één weg is, de weg van de liefde. En daarmee kwam ik terecht in een stroom van hemelse liefde. Ik heb die liefde al vaker gevoeld dit jaar - en ook wel eerder trouwens. Prachtig. Heerlijk.

Ik wou dat ik het vast kon houden dat gevoel en het besef dat liefde de weg is. Ik wou dat ik anders was en zo - met liefde als uitgangspunt - kon leven :-). Maar nee. Het is goed zo. Ik ben goed zoals ik ben. Zijn woorden van jaren terug die ik meenam al die tijd dat wij niet spraken. Liefde is wat hij voor mij was en is.

Maar ik heb in de tussentijd en vooral de afgelopen jaren ontdekt dat er in mij een eigen bron van liefde huist. Ik heb de gave, soms, hemelse liefde te voelen. Ik heb mogen ervaren, al jaren en jaren geleden overigens, dat wij allen verbonden zijn.

Wij lopen naast en door elkaar op de weg van de liefde. Liefde is de weg. De enige weg. Wees niet bang.

Kate
4 oktober 2013

De foto vond ik op de tumblr Live the moment waar geen bron of maker werd genoemd.

Een hemelse afspraak

Een maand en ik kan er nog steeds niet over schrijven. Ik, taligmens schreef niet - dat deed mijn broer. Mijn broer, muziekmens, kwam niet met de muziek - ik wel. Mooi, hoe we zij aan zij gaan.

Februari, bleke maand, koude maand. Maand van vallen en opstaan tot het hek van het bed omhoog moest. Dagen later nooit meer opstaan. Doodgaan.

Ik, nieuwsgierig naar de dood, wist niet hoe mooi het kon zijn. Zacht en vredig en getimed met de precisie van een hemelse klok.

Mijn vader had een afspraak. 'Hoe laat is het?' Driemaal achtereen die vraag. Hij had een afspraak en hij zou worden opgehaald.

Ze waren er al. Minimaal met zijn drieën en al enige dagen. Een onder de klok, een bij de kast en er was ook iets, iemand langs de witte muur naast zijn bed. Ze waren er en hij was niet bang.

Als ik verhalen van anderen lees of hoor, besef ik hoe bevoorrecht hij was zo te mogen sterven. En wij.
 
Hij noemde mijn naam, zei dat hij gevallen was, vroeg hoe laat het was, hoe laat het was, hoe laat het was. We hebben kusjes gedaan tot hij in slaap viel en ik naar huis sloop niet wetend dat ik hem niet meer in leven zou zien.

Toen mijn broer er een paar uur later kwam, was hij net overleden. Minuten eerder was de verzorging onverwacht tussendoor even bij hem komen kijken. Perfecte timing. Hij zou niet lang alleen liggen en mijn broer zou hem niet onvoorbereid en alleen vinden.

We hebben hem er laten liggen in dat 'leuke' bed - 'hoe zou het zijn met mijn bed?' 'Vraag het eens.' - ik had nooit gedacht dat dat zo mooi zou zijn. 

Hij lag er tot hij er blosjes van gekregen had en het meer dan tijd was de aarde op te zoeken. Gek hoe je dat ziet en voelt.

Het is een mooie plek onder een boom, met de kruizen van de graven van Lutherse zusters nabij en een pleintje. Toen we hem er achterlieten was hij, zijn ziel en zijn, er allang niet meer. Of toch wel?

Hij was er vast in de prachtige bloemen, in de zachte nieuwe kasjmier sjaal die ik voor mijn moeder gekocht had tegen de kou van die dag, in de muziek en de liefdevolle aanwezigheid van familie en vrienden. Hij was er.

Hij is er in deze woorden die dan eindelijk getypt zijn. Hortend en stotend. Wat valt er ook te zeggen als alleen gevoel telt? Hoe omschrijf je, deel je, verwoord je gevoel?

Zelden heb ik me zo gevoeld als in die negen dagen tussen bed en graf. Er was een vreemd soort vrede van binnen. Een heel sterk gevoel dat het goed was. Het is goed.

Vandaag waren we bij zijn graf. Ik had bloesemtakken meegenomen. Het was ijzig koud. Kouder dan die middag toen we zijn lichaam teruggaven aan de aarde. Ik heb gehuild zoals ik toen niet gedaan heb. Vandaag is niet mijn beste dag. 

Ik wou dat het lente werd. Hij vast ook als hij er nog was geweest. Maar hij is er nog. Ik heb ook geen afscheid genomen. Mijn vader is in mij zoals ik in hem was. 'Als jij er bent, is alles goed', zei hij en andersom: als ik bij hem was, was alles goed. 

Zoals het was zal het nooit meer worden maar ik heb vrede. Mijn broer heeft het. Mijn vader ook. Het is goed zo. Meer dan goed.


Kate 11 maart 2013

11 februari 2013

Daar ga je dan...

... jammer,

maar het is goed zo 

Foto gevonden op het blog van An Exquisite Paradox

Wens voor 2013

Ik plant een liefdesboom op mijn blog.
Het eerste hart zit al aan de takken.
Dat is die van mij.

Ik ga die boom koesteren en dan,
als de Goden het zo willen,
zal er een tweede hart groeien
aan die boom.

En wellicht zullen die twee harten elkaar raken.
Oh, dat het waar kon zijn...

Dat is mijn wens.

Kate
5 januari 2013 


De foto vond ik op Veuvenoir. De bron bleek Sotto voce....

Doorbroken stilte

Ik heb je geschreven. Oh, het zat er al zo lang aan te komen maar ik weerstond de verleiding en, eerlijk is eerlijk, er was genoeg gaande om het gevaar te doen overwaaien.  

Ik zou van je willen horen dat je me leest, voelen dat je mij nog steeds kunt lezen. Weten dat het waar was wat ik denk of dacht te mogen voelen. Ik wilde horen wat jij me niet zeggen zult.  

Het te bevestigen - na al die tijd - heeft immers geen zin. Ontkennen net zo min. Jij zult blijven doen door niet te doen - wei-woe-wei - ongeacht mijn handelen of het uitblijven ervan.  

Je verjaardag kwam en ging. Ik zweeg. 'Nog steeds een gevaar', noemde ik mijn verlangen en verwierp het weg van mij, weg de wens en de gedachtes - gevaarlijk als ze zijn.

Ik heb te veel gedaan waardoor ik nu moet zwijgen en stilzitten en jij zult niets doen. Ik hoef niet bevestigd te krijgen dat ik het niet heb gedroomd of bedacht. Ik weet dat het was zoals het was.  

Rust. Noem het liever hoogmoed. Die komt voor de val. Ik pakte mijn kerstverhaal op en er ging weer iets stromen. Doornroosje ontwaakte uit haar zoveelste winterslaap en verlangde naar jou.  

Ik schreef en schrapte en dacht ondertussen over de wijsheid Kerst- of nieuwjaars- of gewoon lieve groeten over te brengen daar waar ik misschien beter zou kunnen zwijgen.  

Heeft het er iets mee te maken dat ik schreef en schreef, broeierige scenes, dikke lucht? Kwam het doordat ik moe was - mijn verdediging verslapt? Gefrustreerd dat ik het niet vast kon houden, de geile angst van een ketenloos slavin? Is het daarom dat mijn gedachtes naar jou uitgingen? Of was het toch de jaarwisseling? 

Ik schreef maar de prangende vragen die het verhaal mij stelt, kwamen niet naar genoegen op papier. Ik kreeg het niet afgerond zoals het andere verhaal, mijn eigen verhaal, nooit afgesloten is.  

Tegen beter weten in heb ik toegegeven aan het verlangen opnieuw contact te leggen. Ik weet dat er niets zal veranderen. Die koffie komt er ook dit jaar niet.  

Vijftien maanden stilte naar de klote. Opnieuw verloren van mezelf. Wat kan ik zeggen? Wat ik denk of dacht te voelen: dat ik onderhand wel over je heen ben, is niet waar.  

En hoe is het met jou?  

Kate
3 januari 2013



De foto is gemaakt door Zoejiang. Ik vond hem op de tumblr Weissesrauschen. 

Met ogen open en het licht aan

De oude man slaapt met zijn ogen open en het licht aan. Bang dat de wereld zal vergaan of hij. Bang. 

Ik zou er niet zo luchtig, grappig of vertederd onder moeten zijn maar wat kan je doen? Een echt gesprek is er ook hier nooit over geweest en nu is het te laat. 

Hij wijst met zijn hand in de ruimte richting raam maar wat hij wil zeggen, ik weet het niet. Ik raad en raad verkeerd. 

Als hij al niet kan aangeven wat hij wil met de gordijnen of het raam of iets aan die kant van de kamer, dan is een gesprek over zulke abstract enge dingen als de dood zeker een no no.

Wij zitten aan tafel. Hij zit langs de lange kant van de tafel met zijn rollator voor zich en ik zit naast hem met mijn arm om hem heen. Nee, hij is niet moe. Kusjes gaan over en weer. Hij wil niet slapen. Nog een kusje. Dan staat hij op, loopt naar zijn bed. 

Hij doorloopt een heel ritueel voor hij gaat liggen. De rollator wordt heel precies gepositioneerd aan het bed. Dan gaan zijn benen wat onhandig over de bedrand heen. Hij trekt zich daarbij op aan de papagaai boven het bed. Zo'n driehoek door een ketting aan een stang bevestigd. 

Nu hij ligt, houdt hij nog steeds met beide handen de papagaai vast. Bang uit bed te vallen of gehaald te worden. Ogen open zodat hij ziet wat er gebeurt en licht aan. De oude man ligt te vechten tegen de slaap. 

Niet lang. Dan komt hij overeind en gaat terug naar de tafel. Het herhaalt zich een paar keer voor hij blijft liggen of misschien voor ik even naast hem kom liggen. Hij slaapt met ogen open en als ik overeind kom, is hij alert. 

'Ga je weg? Je mag nog niet weg.' Ik ga weer liggen. Hij doet zijn ogen weer bijna dicht. Ik zing: 'slaap kindje slaap, daar buiten loopt een aap.' Hij lacht en herhaalt dat er buiten een aap loopt maar slapen doet het grote kind niet. 

Ook niet als ik uiteindelijk mijn jas aantrek en hem een kus geef. 'Daaag. Daaaag. Daaaaag.' En dan ben ik buiten. Moe. Rijp voor mijn eigen bed. Overmorgen ga ik weer. De oude man is moe en bang. 

'Als jij er bent, is alles goed.' Nergens ben ik zo geliefd als hier bij mijn vader, de oude man. Nergens ben ik zo lief. We hebben de drempel van het nieuwe jaar genomen. Over 19 dagen ben ik jarig... :-).

Kate
2 januari 2013

De foto van de papagaai komt van het verzorgplein.

Kerst 2012

We doen het nog een keer,
kerstvieren met zijn vieren.

Vraag me niet of het lukt.
vraag me niet of het zal gaan (of hoe).

De oude man met een kerstmutsje,
en mijn moeder die wil komen - zegt ze.

Kalkoen zoals ik hem maak
en de rest komt van het huis.

Heb je nog wensen? Nee.
Kan ik wat voor je doen? Nee.

Ga nog niet weg.
Ga je nu al weg?

Kom snel weer terug.
Je bent altijd welkom.

We doen het nog een keer,
en ik hoop nog vele malen.


Kate
x


De foto vond ik op The Little Corner, een van de tumblrs die ik volg en waar naar een bron werd verwezen waar ik niet veel wijzer van werd.

Het hart dat hupt

En als er dan contact ontstaat, een pril contact, een vraag om eens te kijken naar, kun je - kan ik dan onbevangen, positief, blij genoeg reageren opdat men - opdat hij zich niet laat weerhouden door wat muren van angst, of argwaan, of eenzaamheid, of gewoonte zijn of lijken?

Hoe date je? Hoe leg je contact? Waarom gaat dat met vrouwen online zoveel makkelijker dan met mannen? Is het omdat vrouwen van nature misschien meer vertellen? Makkelijker overgaan tot ditjes-en-datjes zonder de Grote Vragen des BDSMs?

En wil ik nog wel iets met BDSM? Nee, niet met BDSM maar met SM? Oude vragen die ik nu niet zal stellen maar wel die ene: nu het vlindert, proeft de ander - die ene en niet al die anderen - dan genoeg, in voldoende mate dat het zo is?

Wie kan mij lezen? Als ik niet kan vertellen - ik die zo kan schrijven, niet kan vertellen dat mijn hart hupt? Hoop? Verlangen? Gebaseerd op niets dan wat woorden? FUCK! 'Wat voel je?' 'Hoop.' Op deze dag voel ik hoop en vertrouwen in de toekomst - mijn toekomst. Het jaar is nog niet voorbij!

Ik ga hem mailen dat mijn hart hupt. Dat is het enige dat ik moet doen. En hopen dat we passen. Gek mens, op basis van een paar regels? Mal mal mal mens. Maar het hart hupt en ik... Ik. En hij? Of toch een ander maar voor nu hupt mijn hart en hij mag het weten - moet het weten.

Kate
27 oktober 2012 

De foto komt van: Corbis: Doctor talking to a couple; Stock Photo ID: 42-23874523; Phtotographer: Artifacts Images; Copyright: © Artifacts Images/cultura/Corbis

De essentie

Ik denk dat het hier wel om gaat. Om het boek, mijn boek, mij te openen moet je me raken. Iets in mij in beweging brengen als een snaar die blijft trillen ook nadat je hem heb losgelaten. 

En idealiter: je moet die trilling ook weer kunnen dempen of stoppen zoals de bespeler van het instrument dat kan. Maar goed, laat ik niet te ambitieus zijn. Allereerst: raak me, beweeg me, doe iets met me. 

Het is 1 oktober 2012: negen maanden van het jaar zijn om en denk niet dat ik vergeten ben wat mijn nieuwjaarswens was. Denk niet dat die door alles wat er speelt en speelde minder urgent is geworden.

Het is een kwestie van prioriteiten - stellen en gesteld krijgen. Wellicht dat ik het laatste kwartaal van dit jaar andere kaarten toebedeeld krijg. Andere routes afleg, andere mensen ontmoet. 

Mijn tripjes afgelopen maand zijn er alvast een voorproefje van. Het waren actieve stappen die niet zonder gevolgen blijven zoals geen enkele stap echoloos is. Ik ben in beweging en ik zal iemand ontmoeten die mij kan lezen.

Het is nog nooit zo dringend nodig geweest als nu. Juist nu heb ik iemand nodig aan mijn zijde om me te steunen, armen om me heen, een luisterend oor en goede raad. Een maatje en minnaar, een geliefde, een Man.

Kate
1 oktober 2012  


De foto vond ik op de tumblr The Gifts Of Life alwaar als bron werd verwezen naar Altered Book uit 2011 van Mark McEvoy. 

Waar je niet moet dwalen

Bloggen? Bij zorg voor of om ouders valt alles wel in het niet. Zeker ook de constatering dat de zoveelste vrouw haar man - en steeds vaker vrouw - gevonden heeft en dat het mij niets doet.

Ik merk op dat men vindt of gevonden wordt en ik niet - en ik voel dat dat niet erg is. Het is goed zo. Voor het eerst in heel lang is het goed omdat het goed voelt, niet vanuit de wetenschap dat een man niet in te passen is in de realiteit van alle dag maar vanuit een soort van innerlijke vrede (oef!). 

Is dat reden er uitgebreid over te schrijven? Toch, als de enige tekst waar ik de laatste dagen naar terugklik gaat over het opblazen van bruggen opdat er geen terugkeer mogelijk is naar een verleden dat er niet had moeten of mogen zijn dan is dat niet voor niets.

Zelfs daar kon ik niet bevlogen over schrijven of filosoferen. Immers, dan zou ik moeten erkennen dat er gebieden zijn waar ik nooit had moeten dwalen. Die zijn er...

De man die ik niet achter me kon laten. Ooit zal ik wellicht duideiljker schrijven over wat dat met mij gedaan heeft, hoever het ging: het verdriet, de machteloosheid en woede.

Alleen omdat hij die zei: 'ik kan het je bieden, volledig en onvoorwaardelijk' wegliep zonder uitleg anders dan: 'ik kan je niet geven wat je zoekt en het zal nooit veranderen'.

Lekker dan, denk ik nu. Dat te denken is gemakkelijker dan het lijkt, geloof mij maar. Het heeft jaren geduurd. Daar hadden hij noch ik in voorzien. Ik was immers zo'n nuchtere, verstandige vrouw, beetje ontwikkeld, niet heel dom?

En dan opeens komt er zo'n man en hij raakt snaren en jij gelooft hem. Een tijd geleden stelde iemand dat ik niemand vertrouw. Dat kan goed kloppen. Ik ben mezelf eenmaal kwijtgeraakt en niet van plan dat nog eens mee te maken.

Sometimes burning bridges isn't a bad thing.

Die tekst gaat verder. Het benoemt dat de brug gaat, ging naar een gebied waar je beter niet had kunnen toeven. En ja, ik heb kennis gemaakt met mijn zwakste, zwartste kant - misschien is dat je zelfkant?

Gelukkig was ik verstandig. Gelukkig was hij het ook. Ik heb respect voor de wijze waarop hij met mijn uitingen van rouw om is gegaan. Ik mocht doen, zolang het voor mij goed voelde. Hij vertrouwde mij - dat wil ik denken.

Ik heb respect voor de wijze waarop ik mijzelf - in het midden van de orkaan - in de hand heb weten te houden. Het niet verder heb laten gaan dan het ging: en dat was heftig genoeg. Words as daggers. Gelukkig bleef het daarbij.

Tijd heelt alle wonden maar niemand zegt hoeveel tijd er voorbij moet gaan. Zal het ooit helemaal over zijn? Zal ik ooit nog in mezelf durven vertrouwen? Volledig? Onvoorwaardelijk? Mezelf vertrouwen dat ik mezelf nooit meer zo zal verliezen om een man?

Het was evenwel meer dan een man. Het was een brug van iets naar wat anders, van het verleden en heden naar een toekomst - gedroomd, gewenst, verlangd, verloren. Er waren mogelijkheden. Er was hoop. 'Wat voel je', vroeg hij. 'Hoop.'

Zo cynisch als ik ben, kan ik niet cynisch zijn over hoop. Waar hoop is, is leven, is liefde, is hoop. Maar het is goed zo. Meer dan goed. Die brug blijft in tact. Altijd! Ik heb hoop maar hopen doe ik niet. Does that make sense?

Als ik nader zou moeten of willen aangeven waar het tweede deel van het citaat - dat best niet te betreden terrein - me ook aan doet denken dan is dat het gebied van de SM.

SM. To do or not to do? Mijn eeuwige strijd. Mijn vooroordelen en waarnemingen, mijn angsten. Ik laat ze voor een andere keer.

Kate
20 september 2012


De foto met tekst is afkomstig van de tumblr VeuveNoir alwaar als bron een andere tumblr, The Lion's Den, werd gegeven.

Joy!

Vandaag was een nare natte dag, gekenmerkt door lange uren tevergeefs wachten op iemand die achteraf blijkbaar helemaal niet zou komen.

Resultaat van een telefoontje dat een eigen leven was gaan leiden in het brein van mijn moederlief. Vandaag zou ze weer worden gewassen. Niet dus!

Je bent 88, hebt net een zware operatie doorstaan maar kunt niet meer de telefoon gebruiken en als men belt dan wordt de boodschap misbegrepen.

Het wachten bracht onrust en verzet - wassen kon ze zich zelf wel - en boosheid dat verdween toen ze eenmaal zag op wie ze niet had willen wachten.

De buurtzorgman kwam om het misverstand uit de wereld te helpen en was zelfs zo lief om haar oningepland te douchen.

Minuten nadat hij naar boven was gegaan, hoorde ik ze lachen en giebelen en praten alsof ze de grootste vrienden waren. 'Oh, hij was het', zei ze later.

En daarmee was voor haar de kous af maar ik was in tranen en gespannen en ongelukkig want ik had haar uren proberen te kalmeren en geruststellen.

Ik ben niet geschikt voor het zorgen of mantelzorgen. Ik kan het wel maar wil het niet. Ook niet als het is wat je kunt doen voor je ouders en 'jij hebt ze tenminste nog'.

Mijn moeders weerstand is de mijne. Gek hoe ik eindelijk haar in mij herken of is het andersom? Nee, het was geen overwegend blije dag vandaag.

Maar altijd zijn er, zullen er tussen de regenbuien door momenten van diepe vreugde, van plezier en dankbaarheid zijn.

Morgen, straks, nu dus (want het is inmiddels 19 juli), is de oude man, mijn vader 90! Negentig! Wat een lieve, stoere man is hij :-).

Stoer op je negentigste is anders stoer dan op je negentiende. Hij is stoer wanneer hij zelf zijn boterham probeert te snijden. Heel stoer.

'Ik probeer het', zei hij toen ik hem een week of wat geleden vroeg wat we zouden gaan doen. Ook dat was stoer want hij is zo snel vermoeid.

Maar dagen later gaf hij aan graag te doen wat hij zo graag doet op zijn verjaardag: met ons in de auto naar de kust, een hapje eten en wat spelen.

En dat gaan we doen.

Kate
19 juli 2012


De foto vond ik op de mooie tumblr The Little Corner waar ik verder geen andere bron of maker heb kunnen vinden.