'Die mails moeten uitgegeven worden', zegt hij. Ik mompel dat er dan wel andere dingen geschreven zijn. Die wens een boek op mijn naam te hebben is minder vurig dan hij ooit was maar hij is er nog wel. Ergens. En hij weet het.
Ondertussen vind ik mijn schrijven - het laatste schrijven dat ik deed - middelmatig van kwaliteit en momenteel is de stroom weer helemaal weg hoewel ik erover denk het Kerstverhaal of Schakels of wat dan ook te herlezen.
Van lezen komt schrijven. Of ontzag. Zoals een tijdje terug toen ik Digging Deep las. Nee, het staat hier (nog?) niet integraal. Zo mooi. Krachtig, poëtisch. Zo te schrijven. Zo weer eens te kunnen schrijven.
Rammelend op de toetsen. Gevoed door emoties. Geïnspireerd door een man of vrouw. Ook vrouwen hebben mij tot schrijven gebracht. Een zin, een handvol woorden, een intonatie of gevoel en dan van daaruit schrijven.
Ik mis het. Net voor ik aan dit blog begon bladerde ik door de tumblrs die ik volg. Ook daar heb ik sprankeling gevoeld. Meermaals. En opnieuw want de foto bij dit blog zag ik gisteren voor het eerst en vandaag kan ik schrijven.
Woorden rijgen in de hoop dat er iets ontstaat. Het lukt de laatste tijd niet echt. Ik zie geen pakkende plaatjes - misschien volg ik te zoetsappige tumblrs. Verbeelding van een op nostalgie gefundeerd leven waar ik wellicht naar verlang.
Ongecompliceerd geluk. Huisje-boompje-beestje. Dat werk. Maar dat was nooit, zou nooit genoeg geweest zijn voor mij :-). Denk ik. Hoe kan ik het weten? Nooit gekend - maar dat klinkt zo definitief en dat is het niet. Ik was, ben goed zoals ik ben. Zelfs als de kracht van die woorden verbleekt is.
Ik weet, de ervaring heeft geleerd dat ik kan schrijven zonder gevoed te worden door anderen. Ook als ik geen plaatjes zie of vind, geen woorden hoor in mijn oor of hoofd, geen resonantie in mijn ziel, geen heimwee of verlangen, kan het gaan stromen.
Het is een kwestie van doen. Doen wat ik nu doe: rammelen op de toetsen, woorden rijgen, zinnen, alinea's. Mijn hoofd leegmaken, dat is het wellicht, gewoon mijn vingers volgen en dan komt de mystieke connectie tussen ziel en toetsenbord tot stand.
Mijn schrijven, het publiceren van delen van het kerstverhaal - en ik heb er nog een aantal liggen die zo het blog op zouden kunnen - stokte omdat ik vond dat ik beter kon. 'I can do better // So much better'.
Er is een blog dat niet geschreven is. Een keten van gedachtes, gevoelens over het samenkomen op metaniveau van een fragment van een lied, een tekst, een plaatje, mijn schrijven en de realiteit van alledag. Het zou mooi blog opgeleverd hebben en vooruitgang voor mij, in mij en mijn schrijven.
Het had misschien het einde van het Kerstverhaal en/of van Schakels geopenbaard. Dat blog is er niet gekomen. Afgezien van de rust die mij ontbeerde, was er natuurlijk angst. Een mens kent slechts een paar drijfveren, zo heb ik ooit gelezen en een van de grootste is angst. Ha! Laat het niet waar zijn!
Mijn schrijven kwam tot stilstand o.a. omdat ik meende dat er een einde moest komen aan het verhaal en ik wist niet hoe het zou aflopen of wist ik het wel en durfde ik het niet op te schrijven?
Maar in dit geval... Want wat als ik het einde van het verhaal, de verhalen, al die verhalen die gaan over Kate en Mark zou kennen? Wat dan? Waar zou ik dan daarna over schrijven? Is er op dit moment in mijn leven nog iets dat mij zo bezig zou houden, met passie en liefde en spanning?
'Jij bent een schrijver', zei mijn broer deze week. Hij was stelliger dan ik. Hij heeft me nooit zo benoemd, genoemd. Naar ik weet, heeft hij niets van mijn hand gelezen. Hij vindt het, zo denk ik te weten, een inbreuk op mijn privacy, misschien ook op de zijne en toch noemt hij mij schrijver.
Dat zijn dan twee mensen die kort na elkaar zeggen te weten waar ikzelf over twijfel: mijn schrijverschap. Mannen die weten wie en wat zij zijn en mij erkennen als dat waarvan ik ooit dacht dat het het beste was dat ik te bieden heb :-).
Teruglezend in Digging Deep, weet ik weer waarom ik dat dacht. Ik zou niet moeten twijfelen. Kill your darlings. Het verhaal, de verhalen verdienen een einde. Maakt niet uit of ik daar blij mee ben - elk einde is iets om blij mee te zijn.
Afronding. Dat is waarom ik vroeg om een koffie. Om eindelijk af te kunnen sluiten wat nooit een eerlijk of open of moedig einde kende. Maar ja. It takes two to tango. Hij wilde eerst bellen en ik brak nog voor we elkaar goed en wel spraken en vond dat ik geen koffie meer kon drinken.
En zo zag ik mij terug in de tijd: mailend. Huilend typen. Mijn vingers over het toetsenbord. Eindelijk kon ik weer woorden rijgen. Het is wat ik wil maar zonder de tranen, zonder het verdriet. Ik ben een verstandige vrouw. Ik heb genoeg zout gestort. De tranen stelpten. Een bron is opgedroogd.
Ik reeg mijn woorden en maakte nog één mail zoals ik er vele heb geschreven. 'Die mails moeten uitgegeven worden.' Ja. Testament van een periode die achter mij ligt. Afgesloten door de tijd. Op eigen kracht achter mij gelaten. Ik zal nooit begrijpen waarom het is gegaan zoals het is gegaan.
Kate zal verder moeten zonder Mark, hoewel de man nooit Mark was. Of gaat Mark verder zonder Kate? 'And I watch her slipping away'. Het echot mijn eigen wens naar een relatie in ongelijkheid. Ik moet misschien eindelijk eens erkennen dat ik mij niet wil laten slaan. Ik wil niet gepijnigd worden.
Ik verlang naar armen om mij heen. Geborgenheid. Ik wil lief gevonden worden en mij geliefd weten. Ik wil horen dat iemand mij goed vind zoals ik ben en leuk en grappig en mooi en begaafd en al dat wat men op die tumblrs laat zien. Misschien moet ik een streekroman gaan schrijven.
Vrouw zoekt landgoed met knappe, sterke, intelligente, grappige, leuke vent die zegt: 'jij bent een schrijfster en je verhalen zouden moeten worden uitgegeven en weet je, heel toevallig ben ik in mijn stadse leven uitgever van beroep en jij ligt met Kerst in alle boekhandels'. Dream on.
Live your dreams lees ik al weken op de diverse tumblrs en in mijn meest cynische bui denk ik er achteraan: wat als je geen dromen (meer) hebt? Maar die heb ik wel en ik geloof dat er een weg is waar een wil is en dat gebeurt wat moet gebeuren doch dat je dingen wel een beetje moet helpen, soms.
En dus, vooruit dan, laat ik een voornemen uitspreken. Vannacht slapen we een uurtje minder. Laat ik voortaan gewoon elke nacht een uurtje minder slapen en die tijd besteden aan mijn schrijven. Aan het afronden en samenbinden van de verhalen.
Laat ik proberen dat boek af te krijgen. Gewoon doen. Niet verzanden in redigeren en herschrijven maar voorwaarts. Op naar de Kerst in Kersttijd en dan dat een plek geven in Schakels. Of niet - dat kan altijd nog.
Verder schrijven. Kijken hoe het verder gaat nu ik me niet meer laat voeden door de bron uit het verleden. Laat ik aanvaarden dat ik niet meer ben wie ik ooit was. Dat ik mijn verlangen en heimwee heb afgelegd en met een nieuwe blik naar Kate en Mark kan kijken. Naar mijzelf ook. Mijn wensen en dromen.
Laat ik vroeg in de ochtend - zoals ik dat ooit deed in mijn oude huis - schrijven zoals een schrijver schrijft. Geen excuus, geen vlucht. Schrijven. Omdat het het beste is dat ik kan. Omdat het is wie ik ben. Omdat ik wil weten hoe het afloopt met Kate en Mark - afloopt of verder gaat. Daarom.
Kate
27 oktober 2013
De foto staat op de tumblr van Pappa Bear. Als bron werd een gedeactiveerd blog of tumblr genoemd dus geen idee wie de maker is.
