London is the place for me...

Van 22 t/m 29 mei ben ik waar ik met zoveel plezier gewoond, gewerkt heb. Ik ga als toerist, an informed tourist, met een lijstje van dingen in mijn hoofd die gedaan kunnen worden of bezien, ervaren. 

Dat lijstje leg ik mezelf natuurlijk niet dwingend op. Daarvoor is het te leuk om te freewheelen, rondlopen, snuiven, genieten. Als het mooi genoeg is, lig ik net zo lief in een park uit te rusten want uitrusten is wat nodig is. 

Afstand, rust en ruimte. Even niets en niemand. Hapje, drankje bij de hand. Gewapend met reader en een gloednieuwe smartphone met headset zal ik me niet vervelen. Of, beter nog, ik ga ergens zitten en schrijven.

Het zou zomaar kunnen... Ik logeer niet ver van Chiswick en daar beleefde ik ooit dat wat ik jaren later beschreef in Merel in Londen. Ik neem in elk geval een schrift en pennen mee :-).

Kate
16 mei 2013



Afbeelding gevonden na een zoekopdracht met als keyword London. Degene die de afbeelding postte vond ik, na enig doorklikken, hier.

Registratie van een huwelijk

Aan het einde van een lange dag Kate & William, verdwaalde ik in televisieland en bevond ik mij onverhoeds aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk tijdens De Wereld Draait Door.

Rudolf Spoor

Daar zat Rudolf Spoor, de man die het huwelijk van Willem-Alexander & Maxima regisseerde.

Fascinerend hoe hij terugblikte op de t.v. registratie van het Britse koninklijke huwelijk. 

Zo fascinerend dat ik op de site van De Wereld Draait Door alle fragmenten van eerdere afleveringen met de heer Spoor heb teruggekeken. Hij was er blijkbaar al dagen te gast geweest om vooruit te blikken.

Wat een zegen overigens dat dat kan: een deel van het programma terugkijken :-), dat je zelfs op naam van de bezoeker kunt selecteren. 

Hij bleek eigenlijk zonder dat ik dat zelf door had gehad precies de vinger te leggen op dat wat ik onbewust gemist had tijdens het kijken: de emotie. 

Niet helemaal waar want ergens in het begin was ik wel geëmotioneerd - nu ben ik dat nogal snel wanneer liefde en romance in beeld worden gebracht en ik denk dan ook dat de emotie in mij meer met mezelf te maken had dan met het beeldverslag van het huwelijk en alles er omheen.

Spoor verwoordde ongevormde gedachtes die ik had gehad tijdens de uitzending. Waarom zagen we niet Williams eerste blik op zijn bruid? Waarom zagen we geen tranen van moeder Middleton? Hoe had Kate haar sluier zo snel naar achteren kunnen slaan - hoe zeg ik het eleganter?

broer en ouders Kate Middleton

Enfin, het is voorbij. Er was een kus, het waren er zelfs twee. Het deed me weinig tot niets. 

Jerusalem was mijn hoogtepunt - oh, en het beeld, eindelijk een gericht beeld!, van de vader van Kate die uit volle borst God save the Queen meezong - te zien vanaf de 54e seconde in het filmpje :-).

Eigenlijk was dit voor mij een mooi eind van de reportage geweest. Maar zo werkt het natuurlijk niet als je een huwelijk verslaat. Dan moet er namelijk nog gekust worden en natuurlijk geklotst in de koetsen. 

Hou me ten goede: het zijn prachtige beelden, die van de cortège - geweldig woord! - op The Mall.

cortège op The Mall

Okay, ik wijzig mijn woorden: dat beeld van paarden, toeschouwers, vlaggen, koetsen, uniformen - dat was wat mij betreft een waardig einde van de dag geweest :-).

Meer spektakel dan dit kun je niet krijgen. Dit zie je nergens anders. Dit is het sprookje, niet dat kusje op het balkon waarvan je gaat blozen alsof je niet al - hoelang? - bijna een jaar samenwoont en jaren een studentenhuis met drie bewoners waaronder Kate gedeeld hebt.

Flauwekul dat gekus op balkons :-).

Spannender, veel spannender was de crowd control die eraan vooraf ging. Met de juiste muziek eronder had het bloedstollend spannend kunnen zijn dat beeld van al die honderdduizenden die langs The Mall en elders hadden gestaan en allemaal die kus wilden zien en dus en masse richting Buckingham Palace optrokken. 

op weg naar Buckingham Palace over The Mall

Petje af voor de toeschouwers in Londen en de politie die stapvoetsgewijze de massa voorgingen. Gelukkig verliep het goed. Gelukkig brak er geen paniek. 

Gelukkig was er geen domme oproerkraai die uit was op ellende en daarin slaagde. Iedereen bleef kalm, volgde de paarden en politie-te-voet. Niemand had haast want er was tijd genoeg om van A naar B te gaan.

last van het lawaai

Ach, en dat dan de laatste beelden van die kusjes waren - hmmm dat was die mensen in de menigte van harte gegund maar wat had ik een medelijden met dat kleine bruidsmeisje dat zoveel last had van het lawaai...  Of was het toch van de kus naast haar :-)?

Morgen ben ik dat kleine meisje - ik ben het nu al. Immers, Koninginnenacht is al uren bezig en mijn oren, ik heb er last van. Dat gaat nog wat worden morgen met minimaal drie podia strategisch opgesteld rondom mijn woning.

Ik wens u veel plezier en crowd control zoals vandaag in Londen!

Kate
29 april 2011



De afleveringen van De Wereld Draait Door met Rudolf Spoor zijn hier te vinden: http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/Gasten.617.0.html?&tx_ttnews[tt_news]=22143&tx_ttnews[backPid]=615&tx_ttnews[cat]=1759&cHash=758a849485d8068a43d940bb17a52dfa

God save the Queen:  http://www.youtube.com/watch?v=PUFdT5EwdxI
Jerusalem: http://www.youtube.com/watch?v=BzBo1cjEmLA

Beelden van The Mall: http://www.dailymail.co.uk/news/article-1381795/Royal-Wedding-kiss-Prince-William--Kate-Middleton-drive-away-vintage-Aston-Martin.html
Foto van bruidsmeisje: http://www.mirror.co.uk/news/royal-wedding/2011/04/29/royal-wedding-bridesmaid-grace-van-cutsem-covers-her-ears-as-prince-william-and-kate-middleton-kiss-115875-23095488/

Bomen in de Abbey

Daar staan de bomen! Wat een spectaculair gezicht. Heel anders dan ik me had voorgesteld - het leert je weer eens dat verwachtingen altijd bijgesteld moeten worden :-). 

En dubbel zo, want vanavond kwam het nieuws dat Jerusalem een van de drie hymnes zal zijn die tijdens de dienst gezongen zullen worden :-). Ik had het niet verwacht, dacht dat het te populistisch zou zijn terwijl het gedachtegoed natuurlijk perfect past bij in elk geval dat van de vader van William.

Zo zie je maar. Ben benieuwd wat voor verrassingen er nog zullen zijn morgen.


Kate 
28 april 2011

p.s. 29 april: de bomen zijn English field Maple trees - een maple tree is een esdoorn.


De foto komt van: http://www.people.com/people/package/article/0,,20395222_20485519,00.html

Huwelijk in Londen

Morgen vindt dan eindelijk de huwelijksvoltrekking plaats tussen prins William en Kate Middleton. Ik zit als het even lukt vanaf 8 uur voor de buis!

Als je dan vraagt waarom dan kan ik vertellen hoe ik in de zomer van 1981 als min of meer verdwaalde toerist op een avond Diana, Charles, de Queen, de Duke of Edinburgh en anderen zag arriveren bij een van de Londense tophotels voor een pre-marriage ball georganiseerd voor Charles en Diana. 

Ik kan nog eens herhalen hoe ik langs de torenhoge bloemenzee liep bij Kensington Palace na Diana's dood en de woede voelde van de Britten en op weg naar het vliegveld luisterde naar de speech van de Queen waarin zij Diana roemde.

Ik kan zeggen dat ik "erbij" wil zijn vanuit mijn persoonlijke geschiedenis met Londen, omdat ik nieuwsgierig ben naar "de Jurk", omdat ik heimwee heb naar de U.K., diep van binnen verlang naar meer pomp and circumstance in mijn stille leven...

Niemand kan een show neerzetten zoals de Engelsen dat kunnen. Als je me vraagt waarom ik vrijdag kijk, dan ligt het antwoord verscholen in deze foto.

Deze twintig foot hoge boom was een van de bomen die gistermiddag de Westminster Abbey binnengedragen werden. Twintig foot, dat is meer dan zes meter. Ik bedoel maar...

In mijn gedachtes zijn bomen en Engeland nauw verbonden. Bomen, groen, zo anders dan het groen in Nederland of de bomen - dikke pakken iepenzaadjes zijn op de gracht neergedwarreld.

Maar in Engeland is het anders. De bomen zijn ouder, groter, imposanter. Ik heb iets met bomen - met "echte" bomen :-). 

En bijna meteen toen ik die boom door de kerk gereden zag worden, dacht ik aan Jerusalem, het gedicht van Blake dat de tekst vormt van de hymne gecomponeerd door Sir Hubert Parry, ieder jaar massaal meegezongen als begin van de finale van de Last Night of the Proms.

Het is een lofzang op 'England's green and pleasant land', een visie op een pastoraal Engeland zonder de verderfelijke dark Satanic Mills, een referentie aan de kwalijke kanten van de industriële revolutie.

Bomen in een kerk: een hang naar het groene ongerepte Engeland van vrede, van vroeger. Een plek waar men zich veilig en geborgen weet, waar verraad en flitsen van paparazzi niet bestaan en waar sprookjes sprookjes blijken die niet wreed verstoord worden door hormonen en het Grote Geld.

Heimwee naar een beter leven en het vaste voornemen - nee, de belofte, een strijdkreet:

I will not cease from Mental Fight,
Nor shall my Sword sleep in my hand:
Till we have built Jerusalem,
In England's green & pleasant Land

Nee, ik verwacht niet dat Jerusalem vrijdag door Westminster Abbey schalt maar die bomen moet ik zien en twee mensen die het wellicht zullen redden samen.

Dat wens ik ze toe.

Kate
28 april 2011



De foto is een still uit het filmpje op de BBC Nieuwspagina: http://www.bbc.co.uk/news/uk-13205293
De laatste strofe van het gedicht van Blake komt van:  http://en.wikipedia.org/wiki/And_did_those_feet_in_ancient_time
Jerusalem uitgevoerd tijdens Last Night of the Proms 2010 staat hier: http://www.youtube.com/watch?v=pTVwFgL8Y7w

En zo werd  Jerusalem tijdens het huwelijk uitgevoerd: http://www.youtube.com/watch?v=BzBo1cjEmLA

Dood! En iedereen kijkt mee...

begrafenisstoet Mulisch
bij de Stadsschouwburg - 1.

'Hoe moet een dochter haar vader missen terwijl iedereen kijkt' (1), schijnt  - ik was er zelf niet bij - een van de dochters van Harry Mulisch zich afgevraagd te hebben tijdens de afscheidsceremonie in een bomvolle Stadsschouwburg.

Keer op keer verbaas ik me als er weer een BN'er ten grave wordt gedragen in het volle licht van de schijnwerpers en opgebaard - al dan niet in open kist - op podia in theaters of stadions, vervoerd per rondvaartboot of witte koets, begeleid door Hells Angels of een blaasorkest - dweilorkest.

De nieuwerwetse koningen - koninginnen hebben wij in dit land slechts Van Oranje - tonen zich in de dood aan het volk zoals in oude tijden vorsten dat deden en dat volk vindt een hernieuwd gevoel van identiteit, van vaderlands trots in de gedeelde traan op het winderige plein.

Dit is het nieuwe rouwen, overgewaaid uit andere culturen, andere settings, bij het verscheiden van andere grootheden. Het begon met de dood van Princess Diana.

Ik woonde in London en herinner me die tijd, de woede van de Engelsen omdat Koningin Elisabeth zich niet liet zien - zij zat op Balmoral en was niet daar waar de mensen haar wilden hebben. Het volk was woest want de vlag op haar paleis hing niet half stok. De mensen waren ziedend en zij roerden zich, voelbaar.

Woede, vergelijkbaar met de woede hier in Nederland ten tijde van de moorden op Pim Fortuyn, Theo van Gogh. Zo'n welhaast oncontroleerbare emotie moet een uitweg aangereikt krijgen om haar beheersbaar te maken. Op revolutie en volksonrust zit immers geen enkele regering te wachten.

bloemen Kensington Palace - 2.

Princess Di, jong, mooi, moeder van twee jochies en, volgens velen, bedrogen door haar prins - net toen zij het geluk hervond ging ze dood. Ach en wee. De bloemenzee in Regents' Park reikte tot mijn knieën. 

Men schreeuwde dat de koningin moest aftreden en om de jonge William als haar troonopvolger. De sfeer in London was, op zijn zachtst gezegd, ontvlambaar. Ik voelde de dreiging en was blij dat ik de volgende dag naar Nederland zou vliegen.

De koningin kwam naar London. Het protocol werd aangepast en zij stond voor haar paleis - de vlag eindelijk half stok - en boog haar hoofd toen de kist met het stoffelijk overschot van Diana haar passeerde.

Het publiek gooide bloemen op de straat voor haar kist, op haar kist. Er werd geklapt in de kerk toen de broer van Diana sprak en het was de eerste keer dat mensen buiten langs de route applaudisseerden voor een dode. Het was 6 september 1997.

begrafenis Fortuyn - 3.

Op 10 mei 2002 werd Pim Fortuyn, vermoord door Volkert van der Graaf - hij komt binnenkort vrij - onder luid applaus en een regen van bloemen naar zijn laatste rustplaats werd gereden. 

Ook toen woede bij de bevolking. Eenzelfde woede. Eenzelfde uitlaatklep. De sfeer in Den Haag was ontvlambaar. Er werd geschreeuwd om de hoofden van politici en van de moordenaar.

Sindsdien lijkt het heel normaal onze "helden" met applaus, gezang en krokodillentranen te begeleiden tijdens hun laatste gang. Ik vraag me af waarom.

Dat er in sommige, uitzonderlijke gevallen, buitengewone emoties in het spel zijn die op vreedzame wijze gekatalyseerd moeten worden teneinde de vrede te bewaren, lijkt logisch. Dat hele speciale personen met veel ceremonie naar hun laatste rustplaats begeleid worden ook.

Jos Brink in open kist - 4.

Maar who the hell was André Hazes? Wie Jos Brink? Wat heeft de moeder van Gordon voor het land betekend? En waarom moet de nationale televisie avonden lang gegijzeld worden na de zelfmoord van een jonge acteur?

Gisteren nam Nederland afscheid van Harry Mulisch. Het overbrengen van zijn lichaam naar de Stadsschouwburg, waar een "besloten bijeenkomst" volgde, was op videoschermen te volgen. Zijn uitvaart werd live gebracht op de nationale televisie.

Niemand die dat na dagen van media terreur gek durft te vinden. Niemand die nog durft te bekennen amper te weten wie hij was - een van De Grote Drie (wie waren die andere twee ook weer...?), naar eigen zeggen de Tweede Wereldoorlog, een flamboyante man en die zijn er niet zo veel in de polder.

Ik vraag me af: waarom wordt Nederland aangespoord zo uitbundig te rouwen om mensen die men niet persoonlijk kent. Waarvan men, in leven, nooit iets vrijwillig gelezen heeft of gezien? Wiens aanwezigheid over een maand vergeten is? 

Waarover niemand volgend jaar nog spreekt behalve die dochters die zo liefdevol over hun vader spraken, hem toespraken met een verdriet groter dan de Stadsschouwburg en in het volle zicht 'terwijl iedereen kijkt'.

De dood is een van de bijzonderste momenten in het leven. Noem mij ouderwets maar ik vind dat dat moment meestens beter niet in het publieke domein getrokken dient te worden.

Als Nederland zijn groten wil eren, laat ze dat doen op andere wijze - liefst niet middels een awards show maar laat men vooral nog tijdens het leven onze grote helden eren. Let wel: er zijn maar weinigen die zo'n eretitel verdienen.

Mulisch misschien - en ik begrijp waarom hij die elk boekenbal op de trappen van de Stadsschouwburg meemaakte daarheen werd gebracht voor een laatste groet - maar klaag dan niet dat iedereen kijkt...

Iedereen keek - ook ik achteraf om wat foto's te stelen voor bij dit beklag. Dagjesmensen en dood-toeristen, geile mediamakers en regenten die mee willen liften op het succes van de dood.

begrafenis Prins Claus - 5.

Het is bizar. Het is morbide. Het is onmogelijk zo je vader te moeten missen terwijl iedereen kijkt. Hoe onmenselijk en ontluisterend - wie herinnert zich niet de begrafenis van Prins Claus? Het wachten voor de ingang van de grafkelder in het volle zicht van de camera's?

Maar blijkbaar zijn er mensen die hiervoor kiezen. Die willen dat men inkijkt en meekijkt met het verdriet. Ik begrijp het niet. Ik wil het niet begrijpen. Ik oordeel en veroordeel. Ik zwijg.

Kate
7 november 2010


Citaat afkomstig van:
(1) - http://www.nrc.nl/kunst/article2639438.ece/Nederland_neemt_afscheid_van_Harry_Mulisch

Foto's afkomstig van:
1. http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3966/Harry-Mulisch/photoalbum/detail/1046525/173787/12/Begrafenis-Harry-Mulisch.dhtml

2. http://hubpages.com/hub/London--Three-Great-Days-Day-Three

3. http://www.nrc.nl/geslotendossiers/fortuyn/aanslag_op_fortuyn/article1563940.ece/Applaus_begeleidt_Fortuyn_op_laatste_tocht

4. http://uitvaartverzorgingpieta.wordpress.com/2007/08/24/impressie-uitvaart-jos-brink/

5. http://www.martinimetzice.nl/newsflash.html

7 juli 2005: aanslagen Londen

Edgware Road 07-07-2005¹

Op 7 juli 2005 gingen vier bommen af in Londen, één in een dubbeldekker en drie in metrowagens waaronder één die net vertrokken was van Edgware Road Tubestation. Er waren 52 dodelijke slachtoffers te betreuren en bijna 800 gewonden. 

Ik heb drie jaar op de Edgware Road gewoond en ik kan u zeggen, al was ik al jaren terug in Nederland toen het gebeurde, die beelden van mijn oude metro station kwamen heel dichtbij. 

Vandaag is het dus vijf jaar geleden en hoewel ik er geen seconde aan heb gedacht, geen van de jaren sinds 2005, is het als tegenwicht van die totale gekte na het winnen van een potje voetbal goed even stil te staan bij de andere kant van mensen. 

Er hoeft maar één gek rond te lopen om dood en ellende te zaaien. In Londen waren het er vier die zichzelf naar Allahs hemel dachten af te moeten schieten en waarom? Waarom? Waarom zijn mensen zo slecht? Zo totaal bezeten door iets, een idee, een idee-fixe. 

Paul Dadge helpt slachtoffer²

De andere kant van de medaille is dat bij elke tragedie mensen opstaan die heldendaden verrichten zoals Paul Dadge. 

Deze foto is de hele wereld overgegaan. Als er al over kampioenen gesproken moet worden dan liever over mannen en vrouwen als Dadge. Hulde! Hulde!


Kate
7 juli 2010


¹ http://www.dailymail.co.uk/news/article-495148/7-7-victims-told-Therapy-cash-run-visit-doctor.html
²  http://news.bbc.co.uk/2/shared/spl/hi/uk/05/london_blasts/what_happened/html/edgware_rd.stm