Als je dan vraagt waarom dan kan ik vertellen hoe ik in de zomer van 1981 als min of meer verdwaalde toerist op een avond Diana, Charles, de Queen, de Duke of Edinburgh en anderen zag arriveren bij een van de Londense tophotels voor een pre-marriage ball georganiseerd voor Charles en Diana.
Ik kan nog eens herhalen hoe ik langs de torenhoge bloemenzee liep bij Kensington Palace na Diana's dood en de woede voelde van de Britten en op weg naar het vliegveld luisterde naar de speech van de Queen waarin zij Diana roemde.
Ik kan zeggen dat ik "erbij" wil zijn vanuit mijn persoonlijke geschiedenis met Londen, omdat ik nieuwsgierig ben naar "de Jurk", omdat ik heimwee heb naar de U.K., diep van binnen verlang naar meer pomp and circumstance in mijn stille leven...
Deze twintig foot hoge boom was een van de bomen die gistermiddag de Westminster Abbey binnengedragen werden. Twintig foot, dat is meer dan zes meter. Ik bedoel maar...
In mijn gedachtes zijn bomen en Engeland nauw verbonden. Bomen, groen, zo anders dan het groen in Nederland of de bomen - dikke pakken iepenzaadjes zijn op de gracht neergedwarreld.
Maar in Engeland is het anders. De bomen zijn ouder, groter, imposanter. Ik heb iets met bomen - met "echte" bomen :-).
En bijna meteen toen ik die boom door de kerk gereden zag worden, dacht ik aan Jerusalem, het gedicht van Blake dat de tekst vormt van de hymne gecomponeerd door Sir Hubert Parry, ieder jaar massaal meegezongen als begin van de finale van de Last Night of the Proms.
Het is een lofzang op 'England's green and pleasant land', een visie op een pastoraal Engeland zonder de verderfelijke dark Satanic Mills, een referentie aan de kwalijke kanten van de industriële revolutie.
Bomen in een kerk: een hang naar het groene ongerepte Engeland van vrede, van vroeger. Een plek waar men zich veilig en geborgen weet, waar verraad en flitsen van paparazzi niet bestaan en waar sprookjes sprookjes blijken die niet wreed verstoord worden door hormonen en het Grote Geld.
Heimwee naar een beter leven en het vaste voornemen - nee, de belofte, een strijdkreet:
I will not cease from Mental Fight,
Nor shall my Sword sleep in my hand:
Till we have built Jerusalem,
In England's green & pleasant Land
Nee, ik verwacht niet dat Jerusalem vrijdag door Westminster Abbey schalt maar die bomen moet ik zien en twee mensen die het wellicht zullen redden samen.
Dat wens ik ze toe.
Kate
28 april 2011
De foto is een still uit het filmpje op de BBC Nieuwspagina: http://www.bbc.co.uk/news/uk-13205293
De laatste strofe van het gedicht van Blake komt van: http://en.wikipedia.org/wiki/And_did_those_feet_in_ancient_time
Jerusalem uitgevoerd tijdens Last Night of the Proms 2010 staat hier: http://www.youtube.com/watch?v=pTVwFgL8Y7w
En zo werd Jerusalem tijdens het huwelijk uitgevoerd: http://www.youtube.com/watch?v=BzBo1cjEmLA
