Ja, een openingsscène schrijven dat kan ik wel. Maar dat verhaal, dat wat je zogenaamd te vertellen hebt...
Ik kom terug op wat ik al zo vaak gedacht heb: ik heb een verhaal te vertellen dat er nog niet uit wil, dat nog niet verteld mag of kan of wil worden. Al dat gedraai rondom "wachten en smachten" is gewoon een rookscherm voor dat andere verhaal. Misschien. Let me indulge myself a little.
Dat "wachten en smachten", dat harde, koude bijna maar gedempt of verzacht door de liefde die er is - anders kan en mag het geen SM heten, anders zou ik er niet zo over kunnen schrijven als ik doe - de angst, de dreiging - wat als ik die liefde eraf zou halen?
Als ik zou schrijven over een gevoel, over spanning, over donkere wolken, onuitgesproken gedachtes, ontoelaatbare verwachtingen - als ik de SM van zo'n scenario af zou halen dan zou je een heel ander verhaal schrijven. Geen idee hoor waar het heen zou gaan.
Een moord? Een mysterie? Een geheim? Geheimen? Verborgen levens en discutabele motieven? Klinkt spannend? Klinkt aantrekkelijk? Neigt meer naar een verhaal dan een korte SM interactie. Daar heb ik er nog wel een paar van liggen die uitgeschreven kunnen worden, o.a. die met als werktitel: Kate-je Tippel. Ahum.
Hoe voorspelbaar is zo'n verhaaltje-voor-het-slapen-gaan? De lange gang in mijn vorige woning met al die glasdeuren naar donkere kamers waarboven opeens rode peertjes hangen en aan het eind van die gang, achter een van de twee deuren naar de kamer-en-suite zit zij als verrassing op hem te wachten. Ladiedahdiedah.
En dan, geheel conform de nogal voorspelbare smaak van de voornamelijk seksueel georiënteerde BDSM liefhebbers, zal zij zuigen en likken en trekken en kreunen als voorspel op het hoogste goed: spuitend klaarkomen. Als dank zal zij voortaan als Kate-je Tippel door het leven gaan.
Er zal een "zusje" komen en kort erna een slaafje want zij heeft eigenlijk toch ook wel een sadistisch trekje. Tja en dan, en dan begint het Grote Verdriet.
Oh nee, dat was er al... Want eigenlijk is het gewoon allemaal best verdrietig maar dat is mijn mening die ik nog steeds niet ten volle wil uiten of kan uiten.
Ik ben er namelijk nog steeds niet uit wat ik nou eigenlijk vind. Ik schop en duw en tegelijkertijd is de fantasie als hij dan komt harder, pijnlijker, verderfelijker dan alles dat als "BDSM-normaal" wordt gekwalificeerd en wat ik afwijs. Ach ja...
Natuurlijk, ik weet dat de fantasie altijd heftiger is dan de praktijk en dat de praktijk in al haar onschuld heftiger kan zijn dan de meest scherpe fantasie dus ik maak me maar niet al te druk. Maar als ik zo schrik van die fantasie, van het plaatje dat een verhaal over liefde - Brood en spelen - moet illustreren?
Dan stop ik beter weer even, las een pauze in, doe mijn ding op mijn landgoed en bereid me voor op Pasen; een veel latere Pasen dan die waar ik een aantal jaar geleden al dit stuk over schreef:
Het was de eerste dag van de lente. Koud, miezerig en grijs. Later die dag zou het sneeuwen. Terwijl de dikke vlokken neerdwarrelden en de bomen bedekten, de klinkers, de speeltoestellen waar zomers kinderen op spelen, kinderen die ik zelf niet heb, ging de telefoon.
Ik nam op, luisterde naar de stem aan de andere kant van de lijn, keek naar buiten en zag dat het witter en witter werd. De Noordermarkt bedekt met een witte wattenlaag die alles wat hard is dempt: geluid maar ook emoties. Toen ik neerlegde was het stil: buiten, binnen en eindelijk ook in mezelf. Het besluit was genomen.
’s Avonds gierde de wind om het huis. Het was de koudste, de vroegste Pasen in veertig jaar. Jezus gemarteld, gestorven aan het kruis, herrezen op de derde dag. Wat men er verder ook over zegt, het blijft een gruwelijk verhaal. Ieder mens heeft altijd drie keuzes, ook als hij wordt geconfronteerd met iets gruwelijks: vluchten, vechten of niets doen. Nietsdoen: je kunt het accepteren of zelfs omarmen noemen. Voor mij was het anders.
Ik heb altijd geweten dat er iets zou gebeuren. Ik wist alleen niet wat of wanneer of hoe. De dreiging was voortdurend aanwezig. Soms amper voelbaar, op andere dagen als stof dat overal in kruipt, alles verstikt: de pijn, de wanhoop, het verdriet, de neiging te schreeuwen. Schreeuwen wilde ik maar toen het bericht eindelijk kwam, kon ik niets anders dan zwijgen. Zwijgen zoals ik zolang gedaan had, zoals ik gedaan heb, tot nu.
Wil je koffie?
Gek genoeg, ik zou er dit jaar mee verder kunnen als ik zou weten of willen weten of voelen wat het mysterie of het geheim, het 'iets' zou zijn. Maar misschien wil ik het wel niet opschrijven, invullen, bedenken. Waarschijnlijk moet het wachten. Moet ik wachten...
Het vervolg van het verhaal geeft een reden. Misschien.
Ik knikte ter bevestiging, bang dat mijn stem haar tot inkeer zou brengen, dat ze niet verder zou spreken. Misschien was dat ook wel verstandiger. Misschien was het beter niet te horen wat er zou komen. Medeweten is tenslotte een vorm van medeplichtigheid. Toch wilde ik dat ze verder zou gaan met haar verhaal.
Ik zou willen dat ik verder kon gaan met het verhaal. Zonder na te hoeven denken over de implicaties van mijn schrijven of in te vullen wie de twee personages zijn en hun relatie tot elkaar. Ik zou willen schrijven zonder te horen wat er zal komen omdat ik zeker weet dat wat er zal komen gruwelijk is.
Dit jaar, nu Pasen zo laat valt en de temperaturen die van augustus benaderen i.p.v. januari zoals in het fragment hierboven, herinnert me aan die Pasen van een paar jaar geleden behalve dan dat ik niet of nog niet kan schrijven over dat wat ik voel. Ik wou dat ik het kon.
Ik wens u alvast een vredig, zonnig en zalig Pasen!
Kate
20 april 2011
Foto verantwoording:
http://www.corbisimages.com. Fotograaf T. Hoenig; 42-15215667; Prostitutes and Man in Hallway
http://www.corbisimages.com. © Don Hammond/Design Pics/Corbis(RF); 42-16786363; Jesus Dying on the Cross
