Nu alles stilgevallen is: vriendschappen, het gezwerf langs BDSM sites en bijkomend gemail; sinds de zorg voor mijn moeder opmerkelijk genoeg minder binnenkomt, de emoties geluwd, het verzet gestaakt want het is zo het is en het zal niet beter worden eerder slechter maar hoe, hoelang en waarheen daar kan niemand iets over zegen; nu ik al tijden niet stroom en dat ook niet verwacht of verlang en daarbij stil ben zonder het te merken, voel ik opeens de aloude meisjesfantasie in en bij mij.
Een heerlijk en vertrouwde aanwezigheid. Eigen.
De meisjesfantasie gaat over plantage-slavernij en dat heeft niets met BDSM te maken. Wat ik erbij ervaar is heel anders dan de bonk emoties die er is tijdens het schrijven van de verhalen zoals die hier op het blog staan. De fantasie is immers onwerkelijk terwijl mijn verhalen beschrijven - tenminste dat is het doel - wat in de praktijk beleefd kan, zou kunnen worden.
Dat is bedreigend - ik besef het goed - voor mij maar ook voor de lezers.
 |
| 'Ik wil dat jij de witte bonen, bruine bonen en kapucijners sorteert in deze weckflessen.' - 236 Schakels - 16. |
Desondanks voel ikzelf ook een bepaalde angst bij mijn schrijven.
Ik blogde al eerder over het verantwoordelijkheidsgevoel dat me bekruipt wanneer ik verneem dat mensen zich soortgelijke omstandigheden als door mij beschreven wensen zonder zich ervan bewust te zijn wat dat in de praktijk betekent, hoeveel het kost en wat de minimale randvoorwaarden zouden moeten zijn waaronder zo een leven in slavernij of in beperking wellicht tot op zekere hoogte vorm zou kunnen krijgen.
Het is niet niks maar het is wat ik keer op keer tot leven wek: een leven in ongelijkheid. Hard. Meedogenloos. In dienst van de ander. Een leven in het teken van pijn. Pijn om de pijn. Pijn omwille van de liefde. Onvoorwaardelijke liefde. Vertrouwen. Zorg. Zonder dat zou SM mishandeling zijn. Ik schrijf over leven op de rand van wat nog aanvaardbaar, dragelijk, doenbaar is - voor Kate, voor Mark maar ook voor mij.
Ik ben er bang voor.
Bang voor dat wat ik creëer. Bang voor het moment dat zich een Mark bekend zal maken die ik zal erkennen als de Man waarvan ik weet dat hij bestaat. Hij bestaat. Ons leven zal anders zijn dan ik beschreven heb. Het gaat altijd anders dan je verwacht maar ergens verwacht ik - wacht ik op - nou ja...
Al langer - te lang - schrijf ik niet.
Ik ben ook niet met dating of het zoeken naar een partner bezig. Ik sta er wellicht niet eens open voor. Ik heb geen idee hoe zorg en schaarse tijd voor mezelf te combineren met het leren kennen van een levensgezel. Ik verlang er ook niet naar. Het is goed zoals het is. Voor nu.
De meisjesfantasie is terug - ik ervaar het als een zegen.
Nu ik erover schrijf over dat gevoel van vrede, totale ontspanning dat mij terugbracht waar ik jaren niet over gedacht heb, is het er nog steeds. Actiever dan die vroege dinsdagochtend. Het beeld van een paar ochtenden geleden is levend geworden. Er is een dialoog gaande tussen de personages. Er is frictie, emotie - en bij mij is er dat speciale gevoel.
Ik stroom weer. Heerlijk! En kijk, dagen nadat ik aan dit blog begon, is het beeld dat mij zo raakte dinsdag jl. er nog steeds maar de energie die is vrijgekomen, bracht mij vannacht, vandaag terug bij mijn kerstverhaal. Ik las wat er is en de stukken die ik eerder te heftig classificeerde of te langgerekt maar nu voelt het goed.
Ik ga dan ook verder waar ik gestopt ben afgelopen december. Het kan mij niet schelen dat het zomer is of zou moeten zijn en het verhaal zich afspeelt in de winter. Ik wil schrijven, delen, verder. Bent u geïnteresseerd dan kan ik slechts aanraden vlug nog even terug te lezen in Kersttijd :-).
Kate
12-16 juni 2013
p.s. Kersttijd, het verhaal tot dusver:
Kersttijd - 1. Kerstdecoratie
Kersttijd - 2. Kerstwens
Kersttijd - 3. Op de drempel
De foto is: White beans and jar on the old table; Photo ID: 22520521; Photographer: Oliver Zivkovic; Copyright: © Meischke | Dreamstime.com
