The 11th hour of the 11th day of the 11th month

They shall grow not old, as we that are left grow old:
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning
We will remember them. 

Op 11 november 1918 om 11:00 uur ging de wapenstilstand in die het einde betekende van de Eerste Wereldoorlog. 

Elk jaar staan velen twee minuten stil ter nagedachtenis van de vele slachtoffers van de oorlogen en conflicten die deze wereld teisteren. 

Klaprozen, poppies, symboliseren de soldaten die vielen in de loopgraven van Vlaanderen, in velden vol bloeiende klaprozen... 

Hoe bitter.

Kate
11 november 2011





De foto komt van: http://maximumride007.tumblr.com/post/8353142248/his-face-as-pale-as-the-opium-poppies-white-petals
De tekst komt uit "For the Fallen" van Laurence Binyon, en is te vinden op: http://www.woodlands-junior.kent.sch.uk/customs/remembrance/poems.htm#flan

Huwelijk in Londen

Morgen vindt dan eindelijk de huwelijksvoltrekking plaats tussen prins William en Kate Middleton. Ik zit als het even lukt vanaf 8 uur voor de buis!

Als je dan vraagt waarom dan kan ik vertellen hoe ik in de zomer van 1981 als min of meer verdwaalde toerist op een avond Diana, Charles, de Queen, de Duke of Edinburgh en anderen zag arriveren bij een van de Londense tophotels voor een pre-marriage ball georganiseerd voor Charles en Diana. 

Ik kan nog eens herhalen hoe ik langs de torenhoge bloemenzee liep bij Kensington Palace na Diana's dood en de woede voelde van de Britten en op weg naar het vliegveld luisterde naar de speech van de Queen waarin zij Diana roemde.

Ik kan zeggen dat ik "erbij" wil zijn vanuit mijn persoonlijke geschiedenis met Londen, omdat ik nieuwsgierig ben naar "de Jurk", omdat ik heimwee heb naar de U.K., diep van binnen verlang naar meer pomp and circumstance in mijn stille leven...

Niemand kan een show neerzetten zoals de Engelsen dat kunnen. Als je me vraagt waarom ik vrijdag kijk, dan ligt het antwoord verscholen in deze foto.

Deze twintig foot hoge boom was een van de bomen die gistermiddag de Westminster Abbey binnengedragen werden. Twintig foot, dat is meer dan zes meter. Ik bedoel maar...

In mijn gedachtes zijn bomen en Engeland nauw verbonden. Bomen, groen, zo anders dan het groen in Nederland of de bomen - dikke pakken iepenzaadjes zijn op de gracht neergedwarreld.

Maar in Engeland is het anders. De bomen zijn ouder, groter, imposanter. Ik heb iets met bomen - met "echte" bomen :-). 

En bijna meteen toen ik die boom door de kerk gereden zag worden, dacht ik aan Jerusalem, het gedicht van Blake dat de tekst vormt van de hymne gecomponeerd door Sir Hubert Parry, ieder jaar massaal meegezongen als begin van de finale van de Last Night of the Proms.

Het is een lofzang op 'England's green and pleasant land', een visie op een pastoraal Engeland zonder de verderfelijke dark Satanic Mills, een referentie aan de kwalijke kanten van de industriële revolutie.

Bomen in een kerk: een hang naar het groene ongerepte Engeland van vrede, van vroeger. Een plek waar men zich veilig en geborgen weet, waar verraad en flitsen van paparazzi niet bestaan en waar sprookjes sprookjes blijken die niet wreed verstoord worden door hormonen en het Grote Geld.

Heimwee naar een beter leven en het vaste voornemen - nee, de belofte, een strijdkreet:

I will not cease from Mental Fight,
Nor shall my Sword sleep in my hand:
Till we have built Jerusalem,
In England's green & pleasant Land

Nee, ik verwacht niet dat Jerusalem vrijdag door Westminster Abbey schalt maar die bomen moet ik zien en twee mensen die het wellicht zullen redden samen.

Dat wens ik ze toe.

Kate
28 april 2011



De foto is een still uit het filmpje op de BBC Nieuwspagina: http://www.bbc.co.uk/news/uk-13205293
De laatste strofe van het gedicht van Blake komt van:  http://en.wikipedia.org/wiki/And_did_those_feet_in_ancient_time
Jerusalem uitgevoerd tijdens Last Night of the Proms 2010 staat hier: http://www.youtube.com/watch?v=pTVwFgL8Y7w

En zo werd  Jerusalem tijdens het huwelijk uitgevoerd: http://www.youtube.com/watch?v=BzBo1cjEmLA

Een schrijfproces - 8. achtergrond

Een schrijfproces - 1. het gedicht
Op 6 juni 2009 kwam ik tijdens een zaptocht terecht midden in een programma op de BBC over T.S. Eliot. Toeval bestaat niet. Tijdens mijn studie in de U.K. heb ik het werk van T.S. Eliot als keuzevak bestudeerd. Misschien omdat ik mij toen en later vooral op Shakespeare richtte, is Eliot van mijn radar verdwenen. Tot die bewuste avond in 2009.

Een schrijfproces - 2t/m5. een mail
In de mail die ik dezelfde avond schreef, liet ik mijn gedachtes de vrije loop. Associatief schrijven, ik schreef het al eerder, kan tot mooie regels, gedachtes, gevoelens leiden - en ook tot minder mooie. Dat kan alleen als er een absoluut vertrouwen is in de ander - iemand die je niet veroordeelt om het product van dat rammelen op de toetsen aan het einde van de dag. De ontvanger van deze mail is zo iemand.

Een schrijfproces - 6. een gedicht
Twee dagen na het programma over T.S. Eliot was 'Niet bij mij, nooit bij mij' er.

Een schrijfproces - 9. een verhaal
Het vreemde is, toen ik the train of thoughts and motions that lead to creative texts met u wilde delen, plande ik om na 'Niet bij mij, nooit bij mij' het eerste deel van wat toen 'Digging deep, my dear' heette te publiceren.

Ik zocht en vond en registreerde dat 'Digging deep' geschreven was op 16 augustus 2009. Dat zou kloppen want het volgt qua gedachtengoed de mail en het gedicht. En toch klopt het niet.

Niet waar, het klopt wel - zelfs nu ik weet dat ik 'Digging deep' in 2008 schreef:
 
  Time present and time past
  Are both perhaps present in time future,
  And time future contained in time past.

'Digging deep, my dear',  in de vorm zoals hier gepresenteerd voltooid op 16 augustus 2008, ontstond zoals de mail ontstond: door het onbevangen rammelen op de toetsen, een associatief rijgen van woorden en zinnen waardoor er een tekst ontstond die niet voldoet aan de wetten van een regulier verhaal en als zodanig niet zal worden opgenomen in de index verhalen ook al omdat ik stukken uit 'Digging' in later werk heb verwerkt.

Ik presenteer het hier integraal in de versie uit 2008 omdat het zo past bij 'Burnt Norton' en omdat ik oprecht meende dat 'Digging' een directe link had met dat gedicht en de mail. Blijkbaar put ik uit een universele creatieve oersoep waar ideeën heen en weer kaatsen en reflecties van wat al eerder is bedacht terug te vinden zijn in vroeger en later werk.

Zo ontstond 'Digging deep, my dear', een kaleidoscoop van ervaringen en gevoelens die de lezer meetrekken in de belevingswereld van de hoofdpersoon en haar Man. Tekst gevoed door de correspondentie, het over en weer schrijven met een andere man dan hem aan wie ik de mail richtte maar altijd vanuit de gevoelens die er zijn en waren en zullen blijven. 

  What might have been is an abstraction
  Remaining a perpetual possibility
  Only in a world of speculation.  

Ik wens u veel leesplezier.


Kate
12 mei 2010

../verhaal

Eliot, T.S. "Burnt Norton I". Four Quartets. Collected Poems 1906-1962. London: Faber & Faber, 1972. 187-196.

Een schrijfproces - 6. een gedicht

Niet bij mij, nooit bij mij

Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden.


Je vroeg me waar ik was geweest al die tijd...

Ik wou dat ik toen onder een steen was gekropen;
Ik wou dat ik me had verscholen, verstopt, helmpje op, parapluutje uit;
Verschanst met de deur op slot.

Maar nee...
Toen niet.

Ik had pioenrozen, zoals nu, zoals ieder jaar.
Het was warmer, tropisch warm, toen.
En nu is het koud, zo koud, zo vreselijk koud.

Vannacht het besef:
Ik heb je 10 jaar lang leuk willen vinden.

Wij gingen wel dat pad op;
Jij opende wel die deur
Die moest leiden naar de rozen en de doorns.

Maar nee...
Toch niet.

Je bent onder een steen gekropen;
Je hebt je verscholen, verstopt, helmpje op, parapluutje uit;
Verschanst met de deur op een kier.

Ik weet waar je geweest bent al die tijd...

Kate

../verantwoording

Een schrijfproces - 1. het gedicht

Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden. My words echo
Thus, in your mind.
                              But to what purpose
Disturbing the dust on a bowl of rose-leaves
I do not know.


¹ Eliot, T.S. "Burnt Norton I". Four Quartets. Collected Poems 1906-1962. London: Faber & Faber, 1972. 187-196.

../mail(1)