Niet bij mij, nooit bij mij
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden.
Je vroeg me waar ik was geweest al die tijd...
Ik wou dat ik toen onder een steen was gekropen;
Ik wou dat ik me had verscholen, verstopt, helmpje op, parapluutje uit;
Verschanst met de deur op slot.
Maar nee...
Toen niet.
Ik had pioenrozen, zoals nu, zoals ieder jaar.
Het was warmer, tropisch warm, toen.
En nu is het koud, zo koud, zo vreselijk koud.
Vannacht het besef:
Ik heb je 10 jaar lang leuk willen vinden.
Wij gingen wel dat pad op;
Jij opende wel die deur
Die moest leiden naar de rozen en de doorns.
Maar nee...
Toch niet.
Je bent onder een steen gekropen;
Je hebt je verscholen, verstopt, helmpje op, parapluutje uit;
Verschanst met de deur op een kier.
Ik weet waar je geweest bent al die tijd...
Kate
