Eerder deze week is Junior Masterchef begonnen en gisteravond keek ik met belangstelling uit naar Junior Apprentice: vijf meisjes en vijf jongens van 16 en 17 strijden zes weken lang om een beurs van £25.000 en de titel Junior Apprentice.
Ik zal maar meteen bekennen dat ik met gemengde gevoelens voor de tv ging zitten. Ik heb niet zoveel met kinderen en irriteer me vaak mateloos aan wat onderhand meer dan een kids-georiënteerde samenleving genoemd mag worden.
Geen groter onderwerp dan de kinderen en kleinkinderen en als je ze niet hebt dan heb je maar een leeg leven. Zucht. Ik heb ze niet, nee.
En nee, het is niet leuk of grappig of ontroerend of verkoop-stimulerend steeds maar babies, kleuters en andere grut te 'beleven' in elke reclame campagne, bij ieder tv-programma, tijdens elk gesprek met gescheiden mannen die het nergens anders over kunnen hebben tijdens dates, ervoor en erna!
Maar terug naar het onderwerp... Eerlijk gezegd deze trend van kinderen die in volwassen tv-concepten doen wat al seizoenen lang succesvol is: vechten, strijden, het doorstaan van afvalrondes en vooral mediageniek overkomen in de hoop op bekendheid en pixels in blaadjes of tabloids of op het wereldwijde web, bezorgt mij rillingen.
Het doet 19e eeuws aan. Ook toen werden kinderen in volwassen kleren gefotografeerd en, erger nog, ook toen werd van ze verwacht te presteren als volwassenen in bezigheden die - zo erkennen we tegenwoordig - niet geschikt waren voor kinderen. Kinderarbeid noemen we dat.
Nu ligt het voor The Apprentice natuurlijk iets genuanceerder dan dat. De kids hebben zichzelf, mag ik hopen, aangemeld en kostuums worden in de U.K. vanaf jonge leeftijd gedragen op school. Een aantal van de kandidaten runnen al fulltime of parttime hun eigen bedrijf en, zo las ik, er waren mentoren aanwezig in het huis waar de kids verbleven tijdens de opnames.
Afwachtend, misschien zelfs afstandelijk, zag ik hoe Lord Sugar zich nadrukkelijk niet voorstelde als: ‘Hi, I’m Lord Sugar, but you can call me Al’. Nee, dat zou ook helemaal niet passen bij de man die de vorige 5 seizoenen nog Sir Alan was en elke aflevering iemand wegstuurt met de fameuze woorden: 'you're fired'.
Gek genoeg smolt mijn scepsis al vrij snel. Lord Sugar was niet extra-soft, kirde geen babytaal richting de youngsters, maar was gewoon wie hij is. De kids - wat lijken sommigen jong en wat doen anderen volwassen - krijgen een opdracht zoals altijd en aan het eind van de week wordt er iemand naar huis gestuurd: 'you're fired'.
Ditmaal moesten de kandidaten - volgens mij is een soortgelijke opdracht al eens eerder voorbij gekomen - kaas verkopen op een van de Londense markten met als doel zoveel mogelijk winst te maken. Als vanouds ging het er fel aan toe, zeker na afloop in the boardroom waar het verliezende team - de jongens - afscheid moest nemen van een de teamleden. 'Who do you think should be fired.' 'Tell me why I shouldn't fire you?'
En zo heb ik, ondanks de leeftijd van de deelnemers, genoten van Junior Apprentice. Junior Masterchef heb ik nog niet gezien. Ik heb gelezen dat de leeftijden hier liggen tussen 9 en 12. Dat is wel heel jong, vind ik. Ik kan me er eerlijk gezegd niet heel veel bij voorstellen.
Waarschijnlijk, hopelijk zal ik net zo aangenaam verrast worden door de kleine koks als door de teenage zakenlieden. Wanneer dat zal zijn, kan ik nu nog niet zeggen maar wat ik zeker weet is dat ik volgende week woensdag om 22:00 afstem op BBC1 voor de tweede aflevering van Junior Apprentice.
Kate
13 mei 2010
© De foto's komen van het internet.
