dinsdag 30 december 2014

2014


Zo, ik heb twee oliebollen en vijf appelbeignets in huis. Een flesje bubbels staat ook al paraat. Medicijnen - lol - zijn ingeslagen. Mijn moeder zie ik op 1 januari weer en op een paar 'onderhoudsafspraken' voor het vege lijf na, is er rust om nog even terug te kijken op 2014.

Het was een vreemd jaar. Moeder naar het verpleeghuis, broer naar de tropen, ik naar de ziekenboeg. Het was niet het beste maar als men zegt, zei in oktober, dat de kanker uit je lichaam is dan is het zeker ook niet het slechtste jaar. Met de restschade van chemo en bestraling, lijkt het de goede kant op te gaan.

Mijn schouder was of is bij tijden min of meer pijnloos en mijn arm kan ik weer tot mijn oren optillen. Mijn voeten doen vervelend - doof, alsof je op kussentjes loopt - en mijn vingertoppen tintelen ook en dat is minder. Het is een bekend verschijnsel. Gaat over of niet, kost tijd. Zucht...

Maar de kanker is uit mijn lijf! Laat ik daar maar op vertrouwen. Mijn conditie is ook op de weg terug. Ik kom niet meer als een hijgende - wat hijgt? - boven wanneer ik even boodschappen gedaan heb. En hoewel al mijn wimpers nu wel gevallen zijn, geloof ik dat ik toch echt minuscule haartjes zie op mijn schedel.

Ik verwacht dat het nog een tijdje op en neer zal gaan. Zo is het hele leven dus ik klaag niet - ik mopper slechts maar dat ben ik (en is mijn moeder en was mijn oma, heel eigen dus). Op naar 2015. Geen idee wat ik ervan moet of kan verwachten. Ik hoop natuurlijk op veel goeds.

Maar ook op interessante, leerzame, uitdagende, sprankelende, liefdevolle ervaringen zoals ik ze kende in 2014. Nee, ik ga niets invullen. Geen wensen uiten op dit of op dat. Het gaat toch altijd anders dan je verwacht en misschien is dat maar goed ook.

Over ongeveer zesendertig uur barst het vuurwerk los. Ik kijk naar de BBC waar Queen + Adam Lambert het oude jaar uit- en het nieuwe jaar inluiden. Op 30 januari komen ze naar Amsterdam en ik ben erbij! Dat is alvast iets om me op te verheugen. Wow, dan is er alweer een maand voorbij. Ik ga te snel...

Heb een goed uiteinde als je dit leest. Geniet van de laatste dagen van 2014. Dank voor alle steun, liefde, mooie woorden en voor het lezen van mijn soms wel erg langdradige blogjes :-).

Veel liefs, alle goeds,

Kate
30 december 2014


De foto komt van: Girlscene.nl. De fotograaf en/of bron werden niet genoemd.  

 

woensdag 24 december 2014

Vrede, liefde, vreugde



Vrede, liefde, vreugde wens ik u deze kerstdagen.

Kate
24 december 2014 


De foto vond ik op Delta breezes.... De bron is Gather and feast maar wie de foto gemaakt heeft.... geen idee. 

dinsdag 23 december 2014

Kerstmaal voor een solo-eter


Nadat de eerste schok over het komende vertrek van mijn broer was gezakt en ik had uitgesproken niet mee te gaan naar het land van mijn aankomende schoonzus, bevond ik mij opeens op allerlei sites met kerstrecepten.

Irritant te merken overigens dat voor elke doelgroep wel een speciaal kerstmenu geschreven is maar geen voor de solo-eter! Dat is op zich geen probleem - ik zocht slechts inspiratie - maar het stemt wel tot nadenken.

Laat ik voorop stellen dat ik apert tegen de dictatuur ben die mij voorschrijft dat ik alleen op 'speciale' dagen 'speciale' gerechten mag bereiden. Als ik in mei kalkoendijen wil braden dan doe ik dat. Als ik morgen een krabcocktail wil...

Grappig! Toen ik ongeveer een maand geleden dit blogbericht begon, dacht ik - nee, wist ik zeker dat ik die route niet zou bewandelen. Dit jaar zou anders zijn. Ons traditionele kerstmenu zag ik mijzelf als solo-eter niet koken.

Ik dacht aan vissoep of witlof met ham en kaas of gewokte gamba's. Dingen die mijn broer niet eet. Ik zag een schotel met buitenlandse kazen, fijne vleeswaren, fruit, crudités, noten, lekker brood met smeerseltjes. Een fles wijn.

Ik keek uit naar mijn kerstdiner maar ergens hoorde ik de roep om feestelijker. Er was die herinnering aan een meergangenmenu opgediend in mijn mooiste glaswerk. Het was heel apart en erg lekker en niet eens kerst :-).

Waar bestond het diner ook weer uit? Dat was de kwestie die me dagen bezighield. Ik vond wel onderliggende recepten of ideeën maar niet wat ik uiteindelijk serveerde. Hoe serveer je een hoofdgerecht in een glas? En wat was het?

Dit blog stokte erdoor. Ondertussen kwam mijn smaak terug en leek ik minder geobsedeerd door eten en koken. Mijn broer vertrok. Mijn schouder speelde en speelt op. Het beperkt en vergt tijd. En toen, en nu is het de week van kerst.

Aanhoudende wind maakt me al dagen onzeker. Wat als mijn pruik afwaait? In stromende regen wil ik ook niet naar buiten en drukke winkels vermijd ik altijd al. Gisteren moest het dan toch gebeuren, de kerstinkoop. In een keer en snel.

Ik vond heerlijke kazen, kocht groentes voor in de vissoep en om lekker rauw van te snoepen. Ik nam ham mee en geraspte kaas maar toen ik buiten stond, realiseerde ik mij dat ik geen witlof gekocht had net zo min als vlees en/of vis.

Terug de supermarkt in was geen aanlokkelijk idee en dus liep ik door naar de poelier iets verderop waar het drukker was achter dan voor de toonbank. U voelt hem al aankomen, het kerstmenu wordt gewoon wat het elk jaar was.

Krabcocktail, bouillon - als er nog een doos in de diepvries ligt, een gebraden kalkoendij - de kleinste die er was - met verse groente en/of een salade, stoofpeertjes, cranberry's, aardappels en dit jaar een kaasplankje toe. Heerlijk!

Hoe het echt zal gaan overmorgen kan ik niet zeggen. Ik ben van harte uitgenodigd in het verpleegtehuis waar mijn moeder woont. Zonder dwang - geheel vrijblijvend. Dat spreekt aan en natuurlijk ga ik erheen.

Er zijn visschotels besteld, zo werd mij verteld en ik hoef niets mee te nemen. Ik denk dat ik er rond het middaguur zal zijn. Het zal vast net zo gezellig zijn als met Sinterklaas. Halverwege de middag verwacht ik weer thuis te zijn.

Thuis. Ik heb niet versierd maar wel opgeruimd. Er is plaats op tafel voor de legpuzzel die ik de laatste keer uit London meenam. Mijn schrijven kan ik uitleggen als ik zou willen. Lezen doet stromen doet schrijven.

Het zou zomaar kunnen dat het toch een schaal met hapjes wordt in de avond. Het zou me niet verbazen. Immers, het wordt hoe dan ook een andere kerst dan ooit tevoren. Ik zal klinken op het afgelopen jaar en genieten van het moment.

Ik hoop dat het voor u net zo'n tijd mag zijn van liefde en hoop en terugblikken en vooruitzien maar vooral van heerlijk genieten op de wijze die het beste bij u past.

Kate
24 november 2014 - 23 december 2014


De foto, zonder bronvermelding, vond ik o.a. hier. 

dinsdag 9 december 2014

Klachten en kwaaltjes


Toen de sneeuw de bakken op mijn landgoed bedekte, steeg mijn broer op. Later die middag werd de wijsheid van mijn besluit niet mee te gaan naar het land van mijn aanstaande schoonzus bevestigd door de fysiotherapeute.

Oedeem - laat ik er maar even van uitgaan dat er een gerede kans is dat ik het heb of kan krijgen - betekent dat je beter niet naar de tropen kunt gaan i.v.m. de lange vliegreis, de hoge temperaturen, de insectenbeten die op de loer liggen.

Zelf had ik het als 'te vroeg' beoordeeld, zo'n reis. Broer heeft inmiddels een paar keer flinke voedselvergiftiging opgelopen en ik wil geen risico's lopen met mijn net herwonnen en momenteel - zo voelt het - wankele gezondheid.

Gek hoe het de afgelopen zes maanden zo goed ging en nu, nu het eigenlijk over zou moeten zijn, begint het feest van kwaaltjes en klachten. Behalve beperkte mobiliteit van de arm en schouder heb ik opeens dikke enkels. Vocht.

Oedeem. De oncologe meende dat het een bijproduct is van de chemoos en zij tilde er niet zo zwaar aan. De verzorgenden in het verpleegtehuis van mijn moeder waren bezorgd. De fysio was zeer serieus. Waarschuwde. Tapete. Wreef.

En zo zit ik hier te bloggen over gedoe terwijl ik ondertussen opsta en rondjes zwaai met mijn arm en nog een aantal oefeningen doe, ongerust toch wel want dit had ik niet ingecalculeerd. Naïef wellicht of gewoon dom of struisvogelig of...

Overbezorgd bekijk ik mijn enkels. Is de linker nu dikker dan de rechter? Als dat zo is, zou het kunnen wijzen op een trombosebeen en dat kan weer een bijwerking zijn van de hormonen die ik sinds afgelopen vrijdag slik. Oh zucht.

Het is wat. Het is gekloot. Het goede nieuws is dat ik weer, tot genoegen, wijn heb gedronken en dat koffie ook weer gaat - beiden zijn natuurlijk niet goed als je vocht vasthoudt :-) maar ergens denk ik dat het vocht over zal gaan.

Gun het nog een paar dagen. Gun de laatste chemo een extra herstelweek. Geef het tot vrijdag. Doe die oefeningen, zorg dat die schouder niet vast gaat zitten. Wees voorzichtig maar houd hoop en gezond verstand. Vertrouw op je lijf.

Ik zou er niet slechter uitkomen dan ik er inging en daar ga ik nog steeds vanuit. Bovendien, ooit, redelijk snel wil ik op datzelfde witte strand liggen als waar broer en verloofde nu genieten. En lymfoedeem of niet, dat gaat gebeuren!

Kate
9 december 2014

De foto: Woman barefoot in hammock, Maldives, Indian Ocean, Asia, het watermerk zegt het al, vond ik op Corbis met stockfoto id 42-28852142 en gemaakt door Sakis Papadopoulos. Het copyright rust bij © Sakis Papadopoulos/Robert Harding World Imagery/Corbis. 

Overigens, mijn broer zit niet op de Maldiven maar waar hij is, is het water net zo blauw :-) - maar wat weet ik lol, was er nooit en het kan nog wel even duren voor ik er kom...

zondag 30 november 2014

Vleugellam :-(


Misschien kwam het doordat ik gestopt ben met smeren. Was het getut zo zat. Mijn handen zachter dan ze waren als baby begonnen te vervellen. Mijn voeten de kuur erna.

Mijn ingebrande borst werd lichter door te smeren en ik hield vol tot ik het vergat, me opnieuw ontkleedde en de borst en oksel voorzag van een laagje calendula zalf. Ik vergat het weer. Bij de derde of vierde keer liet ik het achterwege. Het was goed zo.

Niet dus. Ergens eind vorige week begon mijn schouder te sputteren, later te zeuren en nu zegt het gewoon: bekijk het maar. Ik kan mijn arm niet meer boven mijn hoofd brengen. Was ophangen aan het rek aan de deur is een crime.

Het kan allerlei oorzaken hebben maar nu het weekend ongeveer verstreken is, denk ik dat het 'gewoon' weer het aloude nek/schouder probleem is dat me tussen 2010 en 2012 of 13 ook bezighield. Of toch niet. Of wel. Wat weet ik?

Morgen dus maar eens langs mijn huisarts. Die wilde ik toch al bijpraten over het afgelopen half jaar. En ook bellen met de fysio, de oncologisch&oedeem-aangetekende want tja, het kan ook een bijwerking zijn van het een of ander.

Het kan van alles zijn maar leuk is het niet. Enfin, die ken ik al. C'est la vie. Dat heb je maar te nemen zoals het is. Makkelijk gezegd want ik ben best ontdaan. Heb ik sputter-de-sput alle bestralingen en chemo's doorstaan, krijgen we dit.

Ik hou verder maar even mijn mond :-).

Kate
30 november 2014

De foto vond ik op het internet en een bron werd niet gegeven.  

donderdag 20 november 2014

All I want for Christmas...


En dan is het opeens vijf weken voor Kerst en broer kondigt aan de maand december bij zijn verloofde door te brengen. Beng! Hoe ik het ook begrijp, de tranen stromen toch weer over mijn gezicht.

Een eerste Kerst alleen. Wat ga ik doen? Ik opper dat ik meega maar dat is om meerdere redenen geen goed idee, denk ik.

Ik zoek op singles reizen tijdens de kerstperiode en vind het eigenlijk niet. Heb ook niet echt een 'droombestemming' in gedachte en bovendien wil ik snel terug kunnen keren naar Amsterdam, naar mijn moeder als het moet.

Want ja, mijn moeder? Kan ik die alleen laten? Maar als mijn broer, haar 'jongetje', het kan waarom ik dan niet? Heb ik zin en energie een kerstmaaltijd bij mijn moeder te 'doen'? Ben ik egoïstisch als ik zeg dat ik het liever niet wil?

Ik wil mijn smaak terug! Dat in elk geval. Ik wil een heerlijk diner - maar ik weet niet of ik tegen die tijd alles weer zal proeven.

Ik doe wat ik altijd doe als de smaakpapillen dronken zijn: ik kijk, lees, denk, fantaseer over eten. Ook zo in de aanloop naar Kerst. Eindelijk koken wat broer niet eet: schaaldieren, chocolademousse - een feestje voor en met mezelf.

Echter, dat kan ik elke dag in december doen en wellicht vele dagen in de toekomst. Daartoe hoef ik deze Kerst niet thuis te blijven. 

Kerst was nooit heel beladen bij 'ons'. Ja, het laatste jaar dat mijn vader leefde: december 2012 toen wij, inclusief onze moeder, met pan kalkoen naar het verzorgingshuis togen. Na jaren weer aan de Kerstdis met zijn viertjes. Het was en blijft bijzonder.

Maar dit jaar? Waar wil ik heen, wat ga ik doen? Moet het speciaal zijn of kan ik gewoon lekker hangen en hopen dat mijn luidruchtige buren naar huis en dus niet hier zijn?

Ik zie mezelf schrijven. Het Kerstverhaal is niet af. Misschien dit jaar? Ik zie het niet, ik weet het niet, ik voel het niet.

Damn! De tijd tikt. Als ik nog wat wil, moet ik handelen en ik voel mezelf neigen naar niet-handelen. Opnieuw niet handelen. Dagen als alle anderen. Maar kan ik wel wat plannen? Hoe weet ik hoe ik me voel tegen die tijd?

Goed natuurlijk. Hoop ik... Energieker? All I want for Christmas... Ik wil niet zoveel. Ik wil me goed voelen, niet meer zo 'bezig' (ja, ja, dus toch) met mezelf, mijn lichaam, mijn klachtjes.

Ik wil ontspannen zijn, me lekker voelen. Dat is wat ik wil met Kerstmis.

Kate
20 november 2014


De foto Woman Looking at Snowglobe, vond ik op Corbis onder id stockfoto: 42-17890669 en is gemaakt door Beathan. Het copyright berust bij © Beathan/Corbis.

maandag 17 november 2014

Kijk eens even beste Piet...

Op de hoge, hoge daken rijdt de bisschop met zijn knecht
Wil je weten, lieve kinderen wat hij tot zijn knechtje zegt
Kijk eens even beste Piet of je ook stoute kinderen ziet
Kijk eens even beste Piet of je ook stoute kinderen ziet


Kijk, ik weet wel een beetje over slavernij: BDSM maar zeker ook historische slavernij - en ze zijn onvergelijkbaar, laat dat duidelijk zijn. Slavernij: ellende, honger, pijn, verkrachting, gezinsontwrichting, uitputting, vernedering, mutilatie en erger.

Aan zulke beelden wil je je kinderen inderdaad niet aan blootstellen maar wat weten kinderen van vier, vijf, zes jaar oud over de zwarte bladzijdes in de geschiedenissen van Afrika, Amerika, Portugal, Spanje, vele andere landen, en Nederland?

Wat moeten zij erover weten, op die leeftijd en wie heeft bedacht dat er een stigma wordt ingeprent door Pieten te laten zijn wie ze zijn: jolig, behendig, zorgzaam, allesziend, ondersteunend maar ook initiatiefrijk? Ja, hij is de knecht, de medewerker van Sint Nicolaas maar dat betekent niet dat hij een slaaf is. Hij ziet er ook allerminst bang of slaafs uit.

Hij is alles wat de oude, statige bisschop niet kan zijn. Beiden dragen velours, fluweel maar Piets kledij is kleurrijker, uitbundiger. Hij tooit zich met gouden sieraden zoals de jeugd van tegenwoordig die ook in de oren en waar niet draagt. Wie weet zitten er wel tatoeages onder die roetvlekken op zijn lichaam?

Roet, dat is waar zijn zwarte kleur vandaan komt want hij springt door de schoorsteen en een ieder die zich schoorsteenvegers kan herinneren weet hoe zwart je bent na een dagje werken op de hoge daken. Hij is jonger dan de Sint, leniger, sneller - heeft misschien wel een beter gehoor. Zij zijn tegenpolen.

Het is jammer dat men de roede, het zakje zout en de zak overboord heeft gegooid in de jaren zeventig of tachtig. Het uitdelen van straf vereist intelligentie en inzicht en moed. Juist dat spel tussen het enge en lieve, de boeman en de gulle gever, gaf diepte zoals dat in elk sprookje te vinden is.

Sinterklaas is natuurlijk een sprookje. Hij bestaat niet. Er zijn elementen in het verhaal die absoluut niet 'echt' zijn. Het is een oefening in inbeelding en geloof en dat is wat de kinderen langs de kant, voor de kachel, tijdens het zingen en het wachten vervult en bezighoudt: 'Zou de goede Sint wel komen...?'.

Dat wachten is jammer genoeg van circa een maandje voor 5 december verlengd naar bijna drie maanden. Vreselijk lang, lijkt mij dat voor kinderen die met spanning uitzien naar het heerlijk avondje. Ik kijk niet naar alle journaals en programma's in de aanloop, geen idee hoe 'dom' Zwarte Piet er in is.

Hij is het niet. 'Alles ziet die slimme Piet', gaat het lied van Op de hoge, hoge daken verder, 'zich vergissen kan hij niet'. Deze Piet is geen slaaf, niet onderdanig, niet wat nogal oversture lieden van binnen- en buiten dit land ervan willen maken. Zij konden zich beter bezighouden met echt ernstige misstanden.

Als ik de Goed Heiligman was, dan zou ik Piet opdragen al deze zure, zich gekleineerd voelende mensen in de zak te doen en hen te droppen in landen waar slavernij (Boko Haram, Bangladesh), mutilatie (IS), ziekte (West Afrika), verminking (besnijdenis), gezinsontwrichting, honger, wateroverlast en -tekort, corruptie en oorlog heerst.

Laat ze daar met veel kabaal een lans breken voor een betere, rechtvaardiger wereld maar stop dit redelijk goede Nederland te ontwrichten want dat zal en kan beslist de bedoeling niet zijn. Het maakt mij ziek, boos, verbaasd en verbijsterd al vele maanden lang. Negentig arrestanten bij de intocht in Gouda? Belachelijk!!!

Sinterklaas is een sprookje voor jonge en oudere mensen. Ik herinner me de jaren langs de route op het Damrak, mijn broertje die aan Piet vroeg om ook een handvol snoepjes voor zijn zusje. 's Avonds zingen bij de nephaard. Er lag een wortel voor het paard, een sigaar voor Sint Nicolaas en een sigaret voor Piet. 

De volgende ochtend waren de schoentjes en asbakken gevuld, de wortel verdwenen. Op vijf december werd er hard op de keukendeur geklopt en in de kamer vonden we een gedekte tafel met snoepgoed en pakjes met onze namen erop en een afzender: van de breipiet, van de garagepiet, van de snoeppiet. 

Met Sinterklaas werd er grootser uitgepakt dan op enig andere dag in het jaar. Ook later. Wij bleven in het gezin het leukste feest van het jaar vieren met pakjes en gedichten en surprises en lekkernijen. Het is voor mij een feest van gezelligheid, op en top Nederlands. Laat dat vooral zo blijven.

Of moet de Sint straks door kleine Michael Jacksons worden vergezeld met gebleekte huid, ontkroesd haar en andere enge aanpassingen aan het uiterlijk, uitstraling van hen die duidelijk niet trots zijn op hun afkomst, zichzelf? Ik hoop het niet. Dat is de slechts mogelijke boodschap die je kinderen kunt meegeven.

Gun hen en mij ons sprookje, onze traditie, onze geschiedenis zonder er van alles bij te halen dat er niet bij hoorde of hoort. Of zoals de Sint het gisteren op het Leidseplein in Amsterdam liet zien: 'Makkers staakt uw wild geraas'.

Ik wens u een fijne, gezellige en warme Sinterklaastijd.

Kate
17 november 2014



1. De prent van Sint en Piet op het dak is afkomstig van het blog van Frits Jonker. Op wikipedia wordt Nans van Leeuwen als illustrator genoemd.
2. De teksten van de liedjes komen van Liedjesland.com.  

zondag 9 november 2014

De storm






Het aftellen naar de laatste chemo is begonnen. Ik zie er vreselijk tegenop.

Kate
9 november 2014


De foto vond ik op International Business Times en is gemaakt door Yuriko Nakao. De tekst zag ik eerder en wel op de tumblr Woman by the Sea en is van Haruki Murakami.

dinsdag 28 oktober 2014

Destinatie of vertrekpunt?


Eindelijk weer eens een foto op een van de tumblrs die ik volg die iets zegt. Misschien zelfs over de nog niet onthulde toekomst. Over het onderbewuste. Of wellicht is dat te veel gevraagd, gezegd.

Hoe dan ook: kijk naar dat plaatje van die vrouw. Het heet: 'hoofd in de wolken' maar ik zie het liever als mist, een watje (beetje groot), een bol wol. Ondoorzichtbaar (niet bestaand woord maar wel mooi), verbergend, afschermend.

Ze heeft een koffer in haar hand en gaat of is op reis en die rode jurk... Rood is de kleur van passie, van vuur, van doel, van 'hier kom ik aan'. Maar waar ze heengaat? Ze loopt ook niet, ze staat stil.

Onderweg staat ze stil want ze mag dan - neem ik maar aan - in de goede richting lopen, het uiteindelijke doel, kent ze nog niet. Of wel? Zij staat met haar rug naar een wit huis. Is dat haar destinatie of haar vertrekpunt?

Ik denk dat het is waar ze heen moet. Kijk naar het landschap... De fotografe, die gespecialiseerd is in zelfportretten, woont in Boston maar het zou zo Engeland, de U.K. kunnen zijn. Toch het platteland aldaar?

Gisteravond kreeg ik een tip. Iemand had een huis voor mij gezien op Funda. Het was ongeveer wat ik wil met tuin en schuur, licht en luchtig, vrijstaand en toch in de buurt van stadse voorzieningen. Vandaag was het al verkocht.

Maar het heeft me weer een zetje gegeven. Vandaag zat ik mezelf in de weg. Het was hier in huis koud, nu al. Ik was niet in mijn element. Dat mag. Mijn smaak was de dag na mijn vijfde chemo alweer weg(*). Ik haat het. Maar ja...

Elke stap is er een en ik heb de tijd. Ik weet dat ik zal gaan. Weg van de gracht. Weg van het centrum. Ik weet nog niet waarheen maar als ik ga dan ga ik met passie en vuur en wilskracht en een doel: hier kom ik aan. Het zal goed zijn.

Kate
28 oktober 2014



De foto is gemaakt door Alicia Savage en staat op haar site. Ik vond hem op de Coffee in cottage tumblr waar de kleur van de jurk een stuk minder levendig is. Ik ben blij met die fellere tint.

(*) 5 november is de smaak gelukkig terug :-). 

donderdag 16 oktober 2014

Nog zeven weken

 

'Hou vol', zegt de arts in het verpleegtehuis waar mijn moeder woont als ik hem spreek en vertel hoe het gaat. Mijn broer, tegen wie ik meer zeg, vindt opgeven, gewoon stoppen, ook maar een slecht idee. Mij lijkt het echter wel wat.

Het is meer dan het zat zijn. Ik bespeur een begin van een soort van depressie. Zwarte gedachtes in het grijze, natte weer weerspiegeld. Dat ik, vandaag is het woensdag, nog steeds mijn smaak niet terug heb, helpt niet. Een onverklaarbare vermoeidheid evenmin.

Damn! Ik zal ongetwijfeld opnieuw mijn grootste vijand zijn. Tegenzin helpt nooit om iets 'dragelijker' te maken. Mijn tegenzin is huizenhoog. Zeven weken nog - als ik de drie weken herstel na kuur zes meetel. Twee keer een dagdeel aan het infuus. De laatste keer was ik misselijk van de stank van de chemo.

Het herstel lijkt langer te duren dit keer. Zeg het maar. Komt het door mijn weerstand tegen meer chemo? Door het feit dat ik niet zoveel buiten heb gelopen? Dat ik langer in mijn bed lig? Dat er niets zinnigs uit mijn handen komt? Dat ik het gewoon even allemaal niet meer zie zitten? Ik weet het niet.

Nog negen dagen en dan staat kuur nummer vijf op de rol. Opgeven is geen optie. Dat zou onzinnig zijn want het is gewoon hartstikke goed gegaan en iedereen zegt nog steeds dat ik er heel goed uitzie. En, ach ja, die smaak... Die is morgen of overmorgen vast weer terug(*).

De laatste loodjes, dat is wat dit is. Ze wegen zwaar. Het had nog veel zwaarder kunnen zijn. Stug doorgaan. Nog een keer. En dan nog een keer in november - weer zonder broer. En dan, dan is het Sinterklaas en ligt de laatste kuur drie weken achter mij. 

Zeven weken nog. Die vliegen vast om. Maar wat zou ik graag opgeven. Hier en nu.

Kate
16 oktober 2014




(*) De smaak was zaterdag 18 oktober terug en mijn broer en ik hebben het gevierd met een, voor hem, verlaat verjaardagsdiner. Eindelijk!!!

De foto is een bewerking van een foto van allposters.com. Maker: onbekend.    
 

dinsdag 7 oktober 2014

Over de helft :-)


Ja! Ik ben over de helft. Nog twee chemokuren :-).

 

Kate
7 oktober 2014

Foto gevonden op het internet zonder bronvermelding.

maandag 6 oktober 2014

Leven - 2.

Ik draag geen make-up. Mark doet mijn gezicht en als hij er niet is dan ga ik zonder zoals ik zonder keten leefde wanneer hij er niet was of mij het recht op het dragen ervan had ontnomen.

Het is geen vergelijking, begrijp mij goed. Zonder make-up kan ik leven – de hedendaagse maatschappij lijkt een probleem te hebben met naturel, ik niet.

Echter, zonder keten was mijn leven een hel. Ik miste vastigheid, letterlijk. Het besef beperkt te zijn en tegelijkertijd bevrijd. Nimmer voelde ik mij zo vrij, zo mooi, zo geliefd dan aan de keten.

Nu mijn geheugen zich langzaam herstelt, kan ik me dit alles vaag herinneren. Een mooie glimp van het verleden waarvan ik zoveel kwijt ben. Te veel. Er zijn dingen gebeurd die ik niet meer weet.

Mijn ziekte is mogelijkerwijze niet de enige reden dat ik al heel lang geen staal meer heb mogen voelen op mijn lijf - mijn inmiddels verminkte lijf hoewel Mark het niet zo ziet.

Hij blijft maar herhalen dat ik van mezelf moet houden, juist nu. Nog steeds weigert hij te vertellen wat er gebeurd is voor ik ziek werd. Het was heel erg en het had iets met mijn keten te maken.

Misschien denkt hij dat dat, dat hij mijn kanker heeft gezaaid en wat je zaait zul je oogsten. Zijn credo. Toch lijkt hij niet bang voor de wraak van de Goden en daarmee ondermijnt hij mijn stelling.

Gelukkig maar. Ik zou niet willen dat hem iets zou overkomen. Hebben wij wel wat te willen in dit leven of het volgende? Zijn wij niet In the lap of the Gods – zoals mijn favoriete band ooit zong?

Ondertussen als microscopisch kleine deeltjes, glanzende kristalletjes, energie allen met elkaar verbonden in liefde. Zeg maar waarom of hoe het zit. Ik weet het niet.

Ik weet slechts dat ik al een groot aantal jaren spiritueel, emotioneel en lijfelijk met Mark verbonden ben en dat naast liefde een van de instrumenten die ons bindt, die 200 schakels zijn.

Mijn, zijn, onze keten. Onbesproken onderwerp. Zijn het wel 200 schakels? Verdomme, ik mis ze maar ik besef dat Mark en ik door mijn ziekzijn een pad hebben bewandeld weg van slavernij.

Ik vraag me af of ik ooit nog dat leven van beperking en gebrek moet ambiëren nu ik beter ben. Beter. Interessant begrip want wanneer ben je genezen?

Ik vroeg het mijn chirurg en zij glimlachte bij wat in essentie een filosofische vraag is waar ze helaas niet veel tijd voor had en ook geen antwoord behalve dat het per patiënt verschilt.

Dat hoor je op al je vragen. Ik vroeg het aan de oncologe: zelfde reactie. Het zijn allemaal vrouwen die mij behandelen en de ervaring met deze vrouwen is zuiver, kundig en zelfs liefdevol.

Ik heb het ooit anders meegemaakt maar de omgang met vrouwelijke medici was en is helend en op een dieper vlak dan dat van het ongemak waarmee ik ruim een jaar ben geconfronteerd.

Het zou kunnen dat deze artsen en verpleegkundigen mij, na Jane met wie ik al jaren een heel speciale band heb, mijn vertrouwen in mijn seksegenoten hebben teruggegeven. Dat stemt dankbaar.

Zelf denk ik dat beterzijn te maken heeft met het vertrouwen dat je de ziekte overwonnen hebt. Inderdaad voor iedereen, hoor mij, komt dat op een ander moment. Lastig als de omgeving nog niet zover is.

Ik was getuige van de boosheid van Jane nadat Mark haar verteld had over ons gesprek waarin hij zei te weten hoe hij mij aan het schrijven, aan het stromen kon krijgen.

Een stille hint. Een opening uit de lieve lafheid waar ik zo zat van ben. Ik ging er maar wat graag in mee op dat moment maar het kwam te vroeg. Niet alleen voor mij.

‘Wat heb je gezegd?’ Aan de andere kant van het huis hoorde ik Jane uithalen naar Mark. ‘Jij gek. Hoe kon je dat doen? Ze is ziek!’ Iemand sloeg de kamerdeur dicht. Vast Mark.

‘Ze is ziek!’ Nee. Ik ben beter en ik mis een stuk spanning tussen Mark en mij maar ik twijfel in welke mate ik nog ondergeschikt wil of kan leven nu ik nieuwe, schone, extra jaren erbij heb gekregen.

Mag ik het geschenk van de medische wetenschap en de Goden te grabbel gooien? Moet ik nu niet serieus alles uit mijzelf halen dat er inzit? Moet ik niet nu, nu het nog kan, kiezen voor mijzelf?

Hoe kan ik dat doen zonder mijn vroegere zelf te verloochenen? Ik heb ook toen nadrukkelijk voor mijzelf gekozen. Ik heb immers uit eigen beweging om strikte, zeer beperkende slavernij gesmeekt.

Ik zal altijd die vrouw blijven. Vandaar dat ik nog steeds geen make-up draag tenzij Mark die heeft aangebracht. Zijn penselen over mijn gezicht: teder of met korte, harde bewegingen.

Hij vroeg en kreeg toestemming om mijn maquillage te blijven doen nadat ik vrijgesteld was van alle verplichtingen aangaande mijn slavernij. Vrijgesteld, niet ontslagen. Pauze van onbepaalde duur.

Onafgewikkelde zaken die op enig moment een vervolg moeten krijgen of een slot – danwel een twist. In elk geval zal wat daaruit voortvloeit, ingrijpend zijn maar zover is het nog niet.

Mark heeft geduld. Altijd gehad. Zoveel meer dan ik en de tijd tikt. Het is bijna zover. Ik zal moeten vragen, smeken wellicht, onderbouwen zeker om wat ik wil met mijn leven. Ik weet het niet.

Niet waar. Ik weet diep van binnen welke richting wij op moeten. Hij heeft het mij lang geleden voorgespiegeld. Wacht eens? Wat zeg ik? Wow, ja, ik herinner me dat gesprek. Nu. Opeens. Doorbraak.

Zo’n diepgaand, fundamenteel, richtinggevende overweging die, maar ik kan mij vergissen, nooit uitgekristalliseerd is omdat andere zaken opspeelden. Onverwachts. Nooit om gevraagd. Donderslagen.

Iets met mijn gezondheid en iets met mijn keten. Kijk, en dat ontglipt me nog steeds terwijl ik Mark duidelijk hoor spreken, ergens vanuit het verleden. Kom, hoe zei hij het ook weer?

‘Heb je je gedachtes wel eens laten gaan over hoe dit proces van intensieve slavernij ons zal veranderen, onze relatie, ons als individu, als eigenaar en bezit? Dat waren we niet in het begin.

Er zijn echter patronen ontstaan die niet gemakkelijk meer ongedaan gemaakt kunnen worden. Ik wil je niet kwijt maar dat zal gebeuren als ik de koers die ik heb uitgezet volg. Kate, hoe ver mag of moet ik gaan?’

Diezelfde vraag, nu de hardheid door ziekte en zorg gebroken is, heeft hij mij niet hardop gesteld maar ik heb hem, in gewijzigde vorm, gevoeld. Van hem naar mij, van mij naar hem.

Stille onzekerheid, bezorgdheid bespeur ik ook bij Jane en Clive. Zij die mijn voogden zijn. Mijn wakers al die jaren in slavernij en zolang ik onder Mark wens te leven.

Dit is de crux: wat wil ik? Wat kan ik? Wat kan hij? Nu ik weer beter ben. Zelfverklaard, omdat de dames medici wel beloofden mij te genezen maar niet kunnen of mogen vertellen wanneer ik dat ben.

Ik ben beter. Ik kan en wil verder met mijn leven. Ik ben er klaar voor. Mark ook maar ik moet bepalen hoe dat leven eruit zal zien: wat goed is voor mij, voor Mark, voor ons.

Zonder keten kan ik leven, dat heb ik bewezen. Maar zonder hem? Mark heeft mij herkend, die eerste avond in de pub in Coventry. Een toevallige ontmoeting zoals dat heet. Toeval bestaat niet.

Later, veel later heeft hij mijn slavernij vorm gegeven op een wijze die wij beiden nooit hadden kunnen bevroeden toen wij voor het beeld van Lady Godiva stonden en ik mijn hand in de zijne legde.

Mark heeft mij uitgenodigd op de Keizersgracht. Voor het eerst in lange tijd zal ik worden opgehaald in de Jaguar en hoewel er niets is uitgesproken, afgesproken, zal ik Mark mijn keuze voorleggen.

Ik wil hem niet kwijt. Foute zin. Hij zal snuiven en zeggen dat ik nooit van hem was of zal zijn zoals hij niet de mijne is. Dit is een man die niet geclaimd wenst te worden. Nog steeds niet.

En ik? En nu? Ik die altijd zijn slavin was zelfs toen ik doodziek lag, zelfs nu – al ben ik nog steeds ontheven van mijn plichten. Ik zal moeten smeken om – nee, vragen, nee uitleggen wat ik wil.

Maar eerst wil ik hem zien, hem in de ogen kijken, hem aanraken, voelen, kussen. Mark om me heen, over me heen weten. Ik wil de liefde met hem bedrijven. Urenlang. Zonder keten. Zonder slavernij. Als gelijken. Geliefden.

En daarna? Dat is voor dan. Ik ben er wel uit, denk ik. Ik schat in dat hij dat weet. Telepathisch is hij ook – een beetje. Hij kan mij lezen. Altijd al. Dat is een zegen. Voor ons beiden.

Morgen komt Jane over uit Schotland. Ik zal haar geruststellen en zeggen dat ik hersteld ben. Dat ik naar Mark zal gaan en voor mijn leven zal pleiten. Mijn nieuwe leven, zoals ik dat zie en wens en voel.

Zoals het was, kan het nooit meer zijn. ‘Hoe was het tussen ons, Mark, vroeger, toen ik nog niet ziek was?’ Hij zwijgt. Schudt met gefronste wenkbrauwen zijn hoofd.

Bedenkt zich, loopt om de tafel naar me toe en plant een kus op mijn voorhoofd, een aai over mijn hoofd. ‘Dat komt wel een keer, Keetje. Als je alles vooraf weet, is er geen lol meer aan.’ Pardon?

Ik bel Jane en vraag haar naar mijn leven met Mark. ‘Ik denk niet dat het aan mij is je dat te vertellen. Bovendien, heb je niet overwogen dat Mark gelijk heeft door er niet over te praten?

Die gaten in je herinnering zijn er niet voor niets. Je moeten helen en dat kost energie. Mark heeft gelijk, zorg nu maar eens eerst dat je opknapt dan komt het de rest vanzelf.’

De rest... Wat rest ons nog nu Mark zich bewezen heeft als rots? Onvermoeibaar in het legen van spuugbakjes en het brouwen van weer gezondere shakes, soepen en sapjes.

Dekentjes en armen om mij heen, dat waar ik ooit zo naar verlangde. Ik sliep bij hem zonder geslagen te worden. Ik ben voorgesteld aan zijn zakenrelaties. Lieve liefde is niet genoeg.

Wat rest ons nog? Wat was en wat zal zijn? Nog steeds is mijn geheugen niet volledig terug. Ik denk eigenlijk dat het niet heel veel uitmaakt. Dit gaat niet over het verleden maar over de toekomst.

Mijn toekomst in mijn handen. Onze toekomst. Die van Mark en die van mij. Ik ben beter en ik wil leven – samen met hem.


[.../3]



Kate
6 oktober 2014

woensdag 24 september 2014

Verhuizen, daten, doen!


Zaterdag. Ik loop met de surrogaat-dochter van mijn moeder naar het verpleegtehuis: eerst naar het pontje, dan rechtdoor, het park door, enfin het is een mooie wandeling van zo'n 40 minuten schat ik.

'Zus' is verbijsterd door mijn conditie, door mijn zijn. Zij heeft het moeilijker dan ik onderweg en terug wil ze enkele haltes met de bus. Ja, het gaat goed met mij. Het enige is: ik ben zo passief als de pest. Ik doe geen klap.

Mijn schrijven, moe van het steeds maar weer weggelegd worden, ligt stil en raakt kwijt op stapels. Mijn landgoed wacht op oktober wanneer ik knoflook en bollen de grond in zal jagen ondanks mijn verhuisplannen. En dat huis....

Noord is ook leuk, constateren we wederom onderweg naar mijn moeder. 'Schakel een makelaar in om je te vertellen of je idee haalbaar is'. Ik doe het niet. Ik zit ook niet op Funda of Jaap - want waar wil ik heen?

Dus ik doe wat ik altijd doe wanneer ik me op een kruispunt bevind: dan ga ik daten. Dit keer geen lang, prachtig geschreven profiel maar een site gebaseerd op foto's. Kijk, dat is makkelijk als je blogt en toch al foto's gebruikt.

En er is dat profiel met die duizenden essay-achtige vragen dat ik nog heb, verborgen. Heropen het maar. Uiteindelijk dan toch ook maar op de grootste datingsite van Nederland waar ze al direct mijn foto weigeren. Sukkels!

Dat daten en ik accorderen niet. Dat wist ik al. Veel energie ga ik er ook niet insteken - dat is ongetwijfeld de verkeerde insteek. Yep. Jammer dan. We zullen zien.

Er zijn in elk geval al meer reacties dan ooit op de BDSM sites :-). Hahaha. Voor de BDSM ben ik verloren. Dat was ik al en wist ik al. Wat gebeurt, gebeurt maar ik wil eerst en vooral als vrouw, leuke vrouw gezien worden, niet als - vul maar in.

Nog anderhalve week voor de volgende kuur. Het is niet de tijd lethargisch te zijn. Gelukkig schijnt inmiddels de zon na een grijze, natte ochtend. Het is ook niet goed steeds maar te verzuchten dat ik het zo zat ben die behandeling.

Hup, aan de slag! Zorg dat je hier weg komt voor er weer een hete zomer volgt. Het was te warm, ook afgelopen week. Dat mat af. Zorg voor energie. Schrijf. Maak schoon. Ruim op. Neus rond. Wacht niet op die man maar sta open.

En vooral: doe iets. Maakt niet uit wat maar doe iets :-).

Kate
24 september 2014



De foto is een uitsnede van het beeld dat ik hier vond.

Wat is belangrijk?



Lezen over schrijven en ondertussen, de oogst binnen, een tomatenplant afbreken. 

Mijn blik dwaalt over die ene rozerode geranium, de cosmos die bloemen werpt, nasturtiums die ik nu weer mooi vind, een enkele lathyrus - vlug plukken zodat er meer zullen komen, dahliaatjes roze. 

Augustus, september: ik moet onthouden dat dat de maanden van de dahlia zijn en van tomaten. Iets komt op. Het eerste bollenloof? 

Het is waar. Alles leidt af van wat belangrijk is maar wat is belangrijk?

Krekels heb ik niet gehoord dit jaar maar nu, nu de middagzon vroeger achter het dak van de buren verdwijnt, hoor ik een hommel of een bij haar nectar zuigen in de bloemkelk tussen verdord blad. 

Wat is belangrijk? Slapen. Voor het eerst in maanden geef ik toe. Ben moe.

Vlinders op het landgoed. Koolwitje was er al dagen en nu ook een bruine die ik niet ken van naam. Zijn het engelen waar ik, ander blad op mijn schoot, over lees? 

Wat is belangrijk? 

Een huis met een tuintje, fijne buren, een heerlijke plek. Lieve mensen om me heen. Zin. Zingeving. Eindelijk weer bevlogen raken. Vliegen Flow. Als ik zelf niets doe, niet verander, verandert er, gebeurt er niets. 

Niet waar. Iets zal me triggeren. Raken. 

De vlinders zijn verdwenen maar langs de tere rank van een nasturtium ontdek ik een lange rups. Transformatie. Ik zie het duidelijk als ik even terug stap: mijn blik is gericht op het Verenigd Koninkrijk.

Ik heb altijd gezegd terug te willen. Deep down wil ik dat nog steeds. Ik kijk naar de BBC, ik lach om Britse humor, ik zoek en verhuis mee met 'Escape to the Country' - ik keek zelfs op de site met het vage idee me op te geven.

Dit is belangrijk en zwaarwichtig en groot - te groot wellicht. Hmmmm.



Kate
24 september 2014
(geschreven op diverse dagen in de afgelopen week)


Het plaatje vond ik hier.

zondag 14 september 2014

Gebed voor de wereld


Laten we, laat op de zondag,
bidden voor, hopen op vrede
voor de mensheid, zonder
oorlog, terrorisme, ziekte, honger.

Laten we een kaars branden
voor medemenselijkheid,
compassie, liefde, tolerantie,
liefde bovenal - veel liefde!

Laten we een lans breken
voor medici en wetenschap,
ondernemerschap ook om
ziektes te voorkomen, te helen.

Laten we haast maken
want er is niet veel tijd
de wereld brandt,
we kunnen nog terug.

Laten we vechten om
deze wereld, deze aarde,
deze mensheid in harmonie
te laten bestaan - samen.

Amen.


Kate
14 september 2014


De foto komt uit het oude archief maar is ook te vinden als Hands Holding a Lit Candle op Corbis onder id stockfoto: CB067820. Hij werd gemaakt door: L. Clarke. De credits berusten bij © L. Clarke/Corbis.

vrijdag 12 september 2014

Tomatensoep van landgoedoogst

Hmmmm veel te lang dat ik niet blogde en hoog tijd het eens niet over de kuren te hebben :-). Het landgoedblog update ik nog langer niet. Meer dan een maand en toen, op 10 augustus blogde ik over de tomatenoogst die aanstaande was (1).


Vreemd dat ik niet het bord met mijn oogst fotografeerde. Het was een bord vol. Meerdere oogsten van romaatjes en maja tomaten van een paar dagen. Als ik er niet snel iets mee zou doen dan kon ik ze weggooien.

Zoveel tomaten kan ik niet op. Ja, ik maakte ooit grote pannen bolognesesaus maar ik heb geen diepvriesruimte om bakjes in te vriezen en, eerlijk gezegd, pastasaus is niet wat momenteel mijn hart doet kloppen. Wat wel?

Soep misschien - ik kocht een groot net uien en denk sindsdien aan het maken van een uiensoep. Het komt er niet van. Maar die tomaten... soep maken? Ja, lekker. Hoe ook weer?

Ooit kocht ik een kistje tomaten en toverde heerlijke gerechten - toen had ik wel twee grote diepvrieslades en een vader om me te helpen en producten af te nemen :-). Wat ik erover schreef of blogde kan ik niet vinden (2).


Ik herinner me alleen o.a. een ovenschaal vol tomaten en kruiden. Zoiets moet de basis vormen nu. Tomaten, ui, knoflook, wortel, bleekselderij, rozemarijn, basilicum, oregano, tijm, zwarte peper. Zoiets.

Opnieuw maakte ik geen aantekeningen. Olijfolie erover en in de oven. Niet zo heel heet: 160ºC en dan, wat zal het geweest zijn, een half uur. Kijk maar of het goed is.

Toen, daar heb ik geen aantekeningen voor nodig, begon het gehannes met de blender. Oh, wat haat ik het ding toch - of beter: mijn onhandigheid. Ik goot verkeerd. Ik zal je het drama besparen en het kwam goed. Blenderen dus.

Dan in een pan met heet water en groentebouillontablet - of eigen bouillon maar ook dat maak ik te lang al niet meer, zie mijn diepvries-leed en het is ook nog niet het seizoen om soep te trekken. Hoe dan ook: tomatensoep uit eigen 'tuin'.


Heerlijk. Vers! Smakelijk. Soep voor een paar dagen en de laatste dag voegde ik wat gare pronkbonen in kleine stukjes gesneden toe. Ook van het landgoed. Wat wat een weelde toch zo'n moestuintje aan huis. Ik kan het je aanraden!

Kate
12 september 2014

De soep, de foto's zijn gemaakt op 7 september jl. Opnieuw ben ik aan het oogsten, geen idee nog wat ermee te doen.

(1) Vandaag, 13 september, heb ik lang geblogd op het landgoedblog: over het kopen van bloembollen en ook over mij en kuur 3 - het gaat goed maar ik kon het toch niet laten :-).

(2) Inmiddels heb ik gevonden wat ik schreef op 18 september 2004. Het is het Merel dagboek '59. Een kistje tomaten' en het staat niet online omdat ik op enig moment gestopt ben toen het lastig werd waar Merel dagboeken en verhalen elkaar kruisten ofwel waar Merel in London geboren werd en dus anders dan het hier bij de verhalen staat. Hoe dan ook, wellicht moet ik het toch maar plaatsen binnenkort want het is een mooi dagboek en ik zou niet weten hoe ik het hier in een of twee alinea's kan vatten. Wordt vervolgd, misschien.

maandag 1 september 2014

Smaak terug!


Jippie! Mijn smaak is weer terug. Een week lang 'deugde' mijn smaak niet en dat is precies lang genoeg naar mijn smaak :-). 

Verder gaat alles wel goed. Ik had op 21 augustus en vandaag controles bij radiotherapie en chirurgie en men is tevreden. Ik ook. 

Kate
1 september 2014

De foto, mooi hè, laat een uitvergroting zien van de smaakpapillen op de menselijke tong. Ik vond A magnification of taste buds on a human tongue op Corbis onder id stockfoto: 42-38853145. Hij werd gemaakt door: Science Picture Co. De credits berusten bij © Science Picture Co./Corbis.

zondag 24 augustus 2014

Tweede kuur is een boeketje waard


Ja, de tweede chemokuur is weer goed gegaan. Ben er nog niet natuurlijk, ik neem een week om het allemaal te verstouwen maar het gaat goed.

Mijn grootste valkuil nu is om te denken dat ik er 'al' ben en dat is natuurlijk niet zo want ik heb nog vier kuren voor de boeg en een aantal maanden voor ik met het chemocircus klaar ben.

Daarna komt nog de hormoontherapie van vijf jaar(!) waar ik ook alweer gruwelverhalen over las maar gelukkig was ik verstandig genoeg niet verder te lezen. Eerst dit. Dan dat. 

En, zo zei iemand bezorgd, je moet ook nog herstellen na al dit. Ja. Okay. Dus ik ben er nog niet. Herinner mij eraan als ik ga jubelen en zweven maar ik ben een gelukkig mens. Nog steeds.

Vanmiddag, toen het eindelijk droog was en voor het weer gaat hozen morgen,  gooide ik de balkondeur open naar het landgoed. Heerlijk! Even mijn zijden dekbed (een van mijn goede aankopen van dit jaar) luchten.

En rondneuzen want dat had ik al dagen niet gedaan. Er bloeide weer een courgette maar ja, laat hè... De tomaten zijn flink aan het 'roden'. De pronkbonen bloeien en groeien. En er zijn bloemetjes, klein maar fijn.

Boekettijd maar weer eens omdat ik steeds vergeet bloemen te kopen en zelf zo'n minatuurtje maken leuk is. Dus de bakjes met kruiden en een Spaanse peper die ook nogal laat bloeit, verzetten en met schaar in de weer.

Gevolg was, of niet, of ook van het snijden en hakken voor een heerlijke goulash dat ik nu vervelling heb op mijn wijs- en middelvinger. Smeren dan maar om het allemaal goed vet te houden. Maar het was het waard. Zalig gegeten en een prachtig boeketje op mijn pc tafel. 

Mooi pallet van tinten rood, oranje, fuchsia, wit en groen - om maar even het geel van de goudsbloem te vergeten. Ik geniet er altijd bijzonder van. Voor de foto heb ik hem verplaatst maar hij staat hier - als altijd - in mijn ooghoek terwijl ik type.

Ja, ik ben blij. Zo blij. En ik hoop en bid dat het zo mag blijven ook. De volgende kuur zal broer er niet zijn. Dat kan. Ik stuur hem weg. Even naar het meisje en dan snel weer terug want wellicht zal het toch nog lastiger worden naarmate de tijd vordert en de herfst echt inzet. 

We wachten af. In goed vertrouwen. En dankbaar.

Kate
24 augustus 2014

p.s. en dit zit in het boeketje: beginnend om drie uur zie je een rode zinnia. Zes uur is de oranje nasturtium, ernaast een rode geranium, daar boven de bloei of bloesem in wit/rood van de pronkbonen en om twee uur een fuchsiakleurige lathyrus. Onzichtbaar achter een groen blad om vijf uur in het midden staat nog een calendula in knop.

maandag 18 augustus 2014

Geschoren en gepruikt


Losse haren stroomden langs mijn nek en toen ik mijn hoofd boog boven de wastafel viel er laag haar op het koude witte porselein net zoals, in de nacht, op de zachte witte sloop.

De kapster liet haar tondeuse zoemen. Duidelijk te zien waren de plekken waar het haar reeds met wortel en al uitgevallen was. Broer filmde en gaf enthousiast commentaar steeds als hij weer een nieuw toekomstig kapsel voor mij zag.

Kort was al leuk en vlot maar nog korter is komend voorjaar wellicht een optie want spannender, meer on the edge. Waarom niet? Wat houdt mij tegen? Maar eerst nog even terug naar mijn oude vertrouwde coupe.

Ongelofelijk hoe ik gepruikt lijk op wat ik had voor de schaar erin ging zo'n zes weken geleden. Broer is net zo verbijsterd als ik. Wij vinden dat het niet te zien is dat ik een pruik draag :-). Kleur, model - ik ben het gewoon. Fantastisch!

We reden naar Amstelveen waar ik twee prachtige hoeden kocht. Heerlijk. Thuis, na het eten toen broer weg was, heb ik de pruik afgedaan en op de standaard gezet. Ik zit hier nu met een mutsje op te typen. Lekker warm.

Het was een fijne dag vol warmte en vrolijkheid. En straks ga ik slapen met een slaapmutsje op mijn bijna kale hoofd in een heerlijk schoon bed. Dat kan niet iedereen zeggen - gelukkig niet - maar ik ben er niet ongelukkig onder. Absoluut niet.

Kate
18 augustus 2014 


De foto, Nude woman with shaved head, is afkomstig van Corbis te vinden onder stockfoto id: 42-47268293. De fotograaf is Marina Dyakonova en het copyright berust bij ©Marina Dyakonova/cultura/Corbis.

zondag 17 augustus 2014

Vallen in de nacht



Afgelopen week, dinsdag of woensdag - ik weet het niet meer - werd ik wakker met haarpijn. Pijnlijke haarwortels als voorbode van wat ik het vallen van het haar noem - als bladeren die vallen van de boom. 

Erna heb ik niets meer gevoeld maar het haar is inderdaad aan het gaan. 's Ochtends liggen er haren op de losse zachte sloop die ik op mijn kussen geknijperd heb - elke dag meer. Mijn hand vult zich als ik over mijn hoofd strijk.

Tijd om de kapper te raadplegen. A.s. maandag gaat mijn haar eraf en de pruik erop. Het is wellicht iets te vroeg maar dan is het maar gedaan. Klaar. Kan ik kijken hoe het bevalt - hoe het staat - hoe het voelt.

Dat het haar valt, is niet erg hoor. Het zal ongetwijfeld terug groeien. Anders wellicht dan het was maar hmmm dat is van later zorg. De grootste zorg nu betreft mijn moeder. 

Afgelopen donderdag vroeg in de ochtend werd ik gebeld dat zij gevallen was en waarschijnlijk haar heup had gebroken. Toen broer en ik in het OLVG aankwamen, waren zij en de ambulance er nog net niet.

Het is zo zielig maar zij is sterk. Zij is geopereerd. Er is een pen door haar botten gezet - dat was nog knap lastig want zij leidt al jaren aan botontkalking. Enfin... alles lijkt goed gegaan te zijn en ze is nu weer terug in het verpleeghuis.

De eerste nacht terug is goed gegaan. Ik hield en hou mijn hart vast voor de nachten waarin er geen direct toezicht is op de afdelingen van het huis. Belachelijk natuurlijk om 16 of hoeveel dementerende ouderen alleen te laten in de nacht.

Maar ja, wat kun je doen? We zullen een klacht indienen maar of dat nog iets verandert op heel korte termijn is de vraag. Hoeveel ouderen moeten vallen, iets breken of erger voor men inziet dat een sensor niet voldoet als vangnet?

Wel ironisch dat ik net had geblogd dat ik me minder verantwoordelijk voel richting mijn moeder. Mijn broer sliep twee nachten naast haar in het ziekenhuis om een delier te voorkomen maar daar kan hij, kunnen wij niet aan beginnen in het huis waar zij woont.

Capricious Gods! En domme domme directie en leidinggevenden van Evean: dat je dementerenden alleen laat in de nacht. Het is onvoorstelbaar hoe dom zoiets is. Het laatste woord is er nog niet over gesproken. Dat moge duidelijk zijn.

Ondertussen tikken de dagen weg voor ik opnieuw aan de chemo mag en laten we dan maar hopen dat het net zo goed zal gaan als de eerste keer want ik heb mijn gezondheid en energie nu echt wel even extra nodig.

Kate
17 augustus 2014


De foto van het opzetten van een pruik kwam ik tegen op de site van Pavette. Je ziet daar (rechtsonder op de voorpagina) hoe een pruik een kale kop verandert in een stralende vrouw :-) (sorry voor het taalgebruik :-), ook met kale kop ben je prachtig natuurlijk).

maandag 11 augustus 2014

Een prettige tijd


Gek als het klinkt maar ik ervaar dit, over het algemeen, als een prettige tijd hoewel ik het natuurlijk ook al meer dan zat ben :-) maar tegelijkertijd is het alsof ik bevrijd ben.

Ik hoef niet meer. Ik hoef niets meer dan het allerallerbeste voor mezelf te zorgen. Ik hoef niet meer meerdere keren per week naar mijn moeder. Ik hoef niet... weet ik veel. Zoveel hoefde ik nu ook weer niet, lol.

Maar het gevoel is minder drukkend, dat verantwoordelijkheidsgevoel, dat plichtsbesef. Het is er nog wel misschien maar op een lichtere manier en ligt nu gewoon waar het hoort en altijd hoorde te liggen: bij mij - allereerst bij mij.

De focus ligt niet eens zozeer op ziekte en ziek-zijn maar op mijn lijf. Die ondergewaardeerde tempel van mijn zijn. Ik besteed meer aandacht aan mijn lichaam dan in jaren.

Ik smeer me een slag in de rondte op plekken waar ik nooit eerder met crème of zalf of lotion ben geweest: mijn borst, mijn handen en voeten, nagels en nagelriemen, alsmede de rest van het vege lijf. Chemo droogt uit.

Ik poets soms wel drie keer meer dan ik normaal doe en ik rag meermaals per dag. Mijn lieve mondhygiëniste zou niet weten wat ze hoort. Een van de nadelen van dit hele chemo verhaal is dat ik haar niet mag bezoeken tot ik klaar ben.

Al dit, al deze aandacht werpt haar vruchten af. Mensen vinden dat ik er goed uitzie. Zij hebben gelijk, ik zie er goed uit. Ik voel me goed. Ik straal op een of andere manier. Ben meer aanwezig.

Ik woel door mijn haar in het besef dat het er over een paar weken niet meer zal zijn. Ik ben mij bewust van mijzelf wellicht. Meer bewust dan in lange lange tijd. Ik ben mij bewust van het moment. Wellicht is dat het.

Hoe dan ook, die tekst hierboven geeft het wel aan: het gebeurt, iets gebeurt en ik ben er blij mee. Op een of andere manier heeft het mijn gedachtes, mijn instelling, mijn energie veranderd in gunstige zin. 

Dat kan niet anders dan goed zijn. Dingen gebeuren, dingen veranderen en ik blijk in staat om mee te buigen of in elk geval de weerstand te erkennen en nou ja, te aanvaarden zonder het een belemmering te laten worden in het proces.

Daar ben ik best trots op :-).


Kate
11 augustus 2014

De tekst vond ik op de tumblr pr-etzels. Als bron werd verwezen naar de tumblr van Sarah Moriah en daar strandde ik :-) dus meer, verder, anders zal er niet zijn en wie de maker is: geen idee.