'Hou vol', zegt de arts in het verpleegtehuis waar mijn moeder woont als ik hem spreek en vertel hoe het gaat. Mijn broer, tegen wie ik meer zeg, vindt opgeven, gewoon stoppen, ook maar een slecht idee. Mij lijkt het echter wel wat.
Het is meer dan het zat zijn. Ik bespeur een begin van een soort van depressie. Zwarte gedachtes in het grijze, natte weer weerspiegeld. Dat ik, vandaag is het woensdag, nog steeds mijn smaak niet terug heb, helpt niet. Een onverklaarbare vermoeidheid evenmin.
Damn! Ik zal ongetwijfeld opnieuw mijn grootste vijand zijn. Tegenzin helpt nooit om iets 'dragelijker' te maken. Mijn tegenzin is huizenhoog. Zeven weken nog - als ik de drie weken herstel na kuur zes meetel. Twee keer een dagdeel aan het infuus. De laatste keer was ik misselijk van de stank van de chemo.
Het herstel lijkt langer te duren dit keer. Zeg het maar. Komt het door mijn weerstand tegen meer chemo? Door het feit dat ik niet zoveel buiten heb gelopen? Dat ik langer in mijn bed lig? Dat er niets zinnigs uit mijn handen komt? Dat ik het gewoon even allemaal niet meer zie zitten? Ik weet het niet.
Nog negen dagen en dan staat kuur nummer vijf op de rol. Opgeven is geen optie. Dat zou onzinnig zijn want het is gewoon hartstikke goed gegaan en iedereen zegt nog steeds dat ik er heel goed uitzie. En, ach ja, die smaak... Die is morgen of overmorgen vast weer terug(*).
De laatste loodjes, dat is wat dit is. Ze wegen zwaar. Het had nog veel zwaarder kunnen zijn. Stug doorgaan. Nog een keer. En dan nog een keer in november - weer zonder broer. En dan, dan is het Sinterklaas en ligt de laatste kuur drie weken achter mij.
Zeven weken nog. Die vliegen vast om. Maar wat zou ik graag opgeven. Hier en nu.
Kate
16 oktober 2014
(*) De smaak was zaterdag 18 oktober terug en mijn broer en ik hebben het gevierd met een, voor hem, verlaat verjaardagsdiner. Eindelijk!!!
De foto is een bewerking van een foto van allposters.com. Maker: onbekend.
