Gebed voor de wereld

Laten we, laat op de zondag,
bidden voor, hopen op vrede
voor de mensheid, zonder
oorlog, terrorisme, ziekte, honger.

Laten we een kaars branden
voor medemenselijkheid,
compassie, liefde, tolerantie,
liefde bovenal - veel liefde!

Laten we een lans breken
voor medici en wetenschap,
ondernemerschap ook om
ziektes te voorkomen, te helen.

Laten we haast maken
want er is niet veel tijd
de wereld brandt,
we kunnen nog terug.

Laten we vechten om
deze wereld, deze aarde,
deze mensheid in harmonie
te laten bestaan - samen.

Amen.

Kate
14 september 2014

De foto komt uit het oude archief maar is ook te vinden als Hands Holding a Lit Candle op Corbis onder id stockfoto: CB067820. Hij werd gemaakt door: L. Clarke. De credits berusten bij © L. Clarke/Corbis.

Earth: The Making of a Planet

Wow, ik zit hier bij te komen van een reis van 4,5 miljard jaar door de geschiedenis van onze aarde. Onbeschrijfelijk indrukwekkende documentaire op National Geographic vandaag, aan het einde van de middag: "Earth: The Making of a Planet".

Het begin was misschien nog wel het mooiste. De zon, een nieuwe ster omringd door gruis en stof waaruit meer dan honderd planeten gevormd zullen worden waaronder de aarde. Beeld, muziek en een stem die opmerkt hoe ongelofelijk het is dat iets zo complex als een planeet ontstaat uit stof van rotsen.

Onze planeet maar nog onherkenbaar: '4.54 billion years ago our planet looks more like hell than home'(1). Als je ooit dacht iets te zijn, meende dat de mensheid iets voorstelde, dan ben je dat idee wel kwijt na het zien van deze film. Wij zijn niets.

De aarde bestaat ruim 4,5 miljoen jaar en heeft een geschatte toekomst van nog eens 4,5 miljoen jaar. Ontstaan en gevormd onder invloed van hitte en kou, zwaartekracht en ondergronds schuivende platen. Water, gas, mineralen en temperatuur in de juiste hoeveelheden of verhoudingen en er ontstond leven, gevolgd door dood, gevolgd door ander leven, enzo verder.

Aarde als een speelbal van de Goden - ik weet niet of ik het zo kan of wil zien maar het is verbijsterend te constateren waar de blauwe planeet aan blootgesteld is geweest. Heel in het begin al was er de botsing met de planeet Theia. Miljoenen jaren regeerde dinosaurussen op aarde tot een komeetinslag een einde maakte aan hun bestaan waardoor zoogdieren een kans kregen.

Continenten werden gevormd, oceanen en gebergtes ontstonden, onze verre voorouders pasten zich aan toen het landschap veranderde in een savanne. Zij gingen op hun achterpoten lopen. Het waterpeil zakte. Zo'n tweehonderd bewoners verlieten Afrika en plantten zich voort. 

Door iedere verandering werd de aarde verder gevormd. Soms moest het canvas leeggeveegd worden om ontwikkelingen een nieuwe richting op te sturen. Vegetatie, leven stierf en gaf zichzelf door in de vorm van mineralen of olie of... 

Alles wat begint zal eindigen. Wij maar ook de aarde. Als je denkt dat ons niet zal overkomen wat de dinosaurussen of de zeemonsters voor hen overkwam dan ben je abuis. Wij zijn niets als er een tsunami, aardbeving, ijstijd of komeetinslag plaatsvindt.

Als je denkt dat honderd jaar lang is dan vergis je je. Als je meent dat wat je doet baanbrekend is of van betekenis, dat jij iemand bent zonder wie het fout zal lopen, bedenk dat de mensheid er nog maar net is en dat wij in het geheel van miniem belang zijn.

Er zijn krachten sterker, groter, overweldigender dan wij met vernietigende kracht en onuitputtelijke energie. Tot het voorbij is. Ja, wij zijn uniek en ja, jij mag er zijn en wie je bent en wat je doet is van waarde maar, we zijn minder dan een stofdeeltje in de geschiedenis van onze planeet.

Ik geloof geen seconde dat wij de aarde kapot kunnen maken. Als we het al doen is dat misschien het vooropgezette plan maar niemand kan de aarde omver duwen. Niemand, geen land, geen macht, geen gek kan de blauwe planeet opblazen. Daarvoor zijn vuur, ijs, kometen en de Goden te sterk.

De documentaire vertelt een verhaal van toevalligheden, een planeet als lijdend voorwerp van interne en externe krachten waar het zich niet op kan voorbereiden of tegen wapenen. Duidelijk is dat tegenslag een voorwaarde is voor vooruitgang. Noodlot wakkert ontwikkeling aan. Maakt je creatief en sterk.

Dat kan troost bieden in ons eigen leven. Soms gaat het goed. Soms gaat het minder. Hoe dan ook, je komt er sterker uit. Anders. Onvoorspelbaar soms maar beter. Ha! Was het maar zo eenvoudig. Of is het waar? 

Kun je geloven dat wat gebeuren moet, gebeurt? En dat het goed is dat het gebeurt zoals het gebeurt? Ik weet het niet. Maar ik heb hernieuwd ontzag voor het leven, voor de kosmos, voor de Goden.

Kate
18 januari 2012 


(1) Het citaat komt uit de videoclip A Newborn Star waarmee de documentaire begint.

De foto's zijn geplaatst in willekeurige volgorde en komen van de site van National Geographic waar ook videos en andere informatie te vinden is.

Onaangenaam kennis te maken!

Ik weet niet wanneer het begonnen is of hoe. De naam van de moordenaar van Pim Fortuyn was snel bekend maar in elk geval de achternaam werd erna en tot op heden nog meestal als initiaal weergegeven. Zijn gezicht - zonder balkje - werd en wordt wel open en bloot getoond.

Bij het drama in Apeldoorn op Koninginnedag 2009 kwam de aanstichter om het leven. We zagen tot vervelens toe zijn auto en de laatste paar honderd meter die hij erin reed. Het deed een beetje denken aan die andere zwarte auto in een tunnel in Parijs in 1997 waar Diana in stierf. Gelukkig hebben we ook van de inzittenden van die auto geen foto's hoeven zien.

Waarom dan zien we wel de man, jongen nog, uit Alphen die op een dag besloot door een winkelcentrum te lopen met wat wapens op zak? Waarom meerdere foto's van de Noor die ook dacht iets voor de mensheid of tegen God te moeten doen?

De mafketel-met-het-weke-gezicht die niet van peutertjes in dagverblijven af kon blijven, de zwemleraar-met-baard die het deed met gehandicapte kindertjes, de gekken die hun eigen of andermans kinderen vermoorden, verkrachten, opsluiten in kelders - laat ze vooral in anonimiteit wegrotten!

Waarom moeten wij intiem bekend raken met moordenaars, verkrachters, pedofielen? Ik wil niet weten hoe ze heten, wil niet weten hoe ze eruit zien op de dag des onheils en in hun toen nog onschuldige jeugd. Ik wil niet weten wat zij voor pamfletten in elkaar hebben gedraaid of filmpjes om hun gedachtegoed te verspreiden.

Ik wil gewoon struisvogel zijn en dat recht heb ik blijkbaar niet. De laatste dagen vermijd ik daarom kranten, sites, nieuwsbulletins en alles waar ik uitgebreid wordt geïnformeerd over de killer en zijn daden, motieven en de gevolgen ervan. 

Ik wil geen tranen zien van ouders van de slachtoffers - waaronder de dader - en ook geen begrafenissen of herdenkingsdiensten. Het verandert immers niets. In spijtbetuigingen geloof ik niet. Sorry is een woord dat sterk aan waarde heeft ingeboet en sorry brengt de doden, de onschuld niet terug.

Ik ben niet geïnteresseerd in details of zelfs de grote lijnen, "gewichtige vragen" als wie gefaald heeft en waar of wanneer en wat dat de maatschappij weer gaat kosten bovenop de prijs die al door individuen is betaald. Levens zijn onvervangbaar. Het gemis onbetaalbaar.

De harde realiteit leert ons dat incidenten als deze, drama's, aanslagen, aanvallen van grootheidswaanzin niet te voorkomen zijn. Nooit. Gedrag dat eraan ten grondslag ligt kan amper afdoend verklaard worden. Het maakt me ziek steeds weer te horen over de psychische gesteldheid van de dader.

Ik ben ziek van dat smoel van die Noor in een auto, die ogen, dat uniform, die kop. Ik wil het gewoon niet meer zien. Ik wil er niets meer over horen. En bovenal, ik wil niet over een paar weken opnieuw kennis hoeven maken met meneer XYZ die denkt God of de mensheid te moeten straffen of helpen met behulp van een wapen.

Kate
30 juli 2011 


p.s. net zo overbodig en onwenselijk - ik zou bijna zeggen: misdadig - als het tonen van moordenaars, verkrachters is het tonen van de ontzielde lichamen van de vermoorden. Ik denk aan Pim Fortuyn, Theo van Gogh. Ook dat zou bij wet verboden moeten worden!

De foto van de struisvogel met de kop in het zand komt van Corbis. De fotograaf is Markku Lahdesmaki en de stock photo id is: MI-063-0143.

Brandende vragen

Ken je dat? Dat jij een pas vooruit kunt kijken en anderen niet? Dat die anderen hun voornemen bekend maken en je zegt: 'zou je dat (nu) wel doen?'. Natuurlijk doen ze het toch en daarmee maken ze de zaak, onbedoeld - zullen we maar zeggen - nog ingewikkelder. Was ik maar assertiever, steviger geweest in het uiten van mijn twijfel.

Maar ja... 'Je bent lief', zeiden iemand en anderen ooit. Aan lief-zijn heb je niets. Je wint er niets mee is de les van 49,33 jaar vertoeven op deze aardkloot. Met boos-zijn win je net zo min iets, leer ik recentelijk.

Met zijn win je niets, is het angstige doembeeld dat oprukt aan de einder. Mensen doen wat ze willen doen, wanneer en hoe ze dat willen en hun visie gaat niet verder dan het eigen belang. Een bleek beeld van de mensheid is mijn deel. Ik kan het niet helpen. Ik kan mij niet helpen. Of de wereld.

rebellen in Libië - 1

Vertel me, wat doen "wij" in Libië? Waarom maken wij ons druk over een intern conflict? Waarom een coalitie daar en niet in Turkije, Rusland, Bahrein, Saudi Arabië, indertijd in Rwanda (dat land van de hoeties en de toeties) of, op een andere manier, in België?

Overal ter wereld zijn interne conflicten waar burgers het slachtoffer zijn van repressie, corruptie, geweld en andere (hart)verscheurende zaken. Toegegeven, niet elk van deze landen - ik ben er, voor het gemak, een heel stel in Afrika vergeten te noemen - is rijk aan olie of "goede" contacten op het hoogste niveau.

Libië: westerse kruisraketten - 2

Maar verdomme, wat doen wij in Libië? Hebben we niets geleerd van Irak (wat deden we, doen we daar?). Ik zie nog de eerste beelden van de luchtaanvallen tijdens de Golfoorlog - ging ook over Irak - op CNN en de commentator die met een aanwijsstokje op een foto aanwees hoe 'geweldig' de nieuwste precisie aanvallen waren geweest.

Achterhaald - natuurlijk - inmiddels maar ik proef dezelfde honger naar avontuur nu. Wat is dat toch met jongens? Waarom willen ze, oud en wijs als ze zouden moeten zijn, nog steeds oorlogje spelen, cowboy en indiaantje, 'if you are not with us, you are against us'. Hoezo, against us? Wat hebben wij verloren in Benghazi? Waarom zijn de 'burgerslachtoffers' daar van hoger niveau dan de mensen in Darfur?

Japan in puin - 3

Waarom doen mensen wat mensen doen? Waarom lieten de Japanse autoriteiten de wereld weten geen prijs te stellen op hulp terwijl je al bijna direct kon vaststellen dat de ramp zelfs toen die nog kleiner was dan nu, ongekend groot was?

Japan: mensen in nood - 4

Is dan niet alle primaire hulp in de vorm van dekens, voedsel, drinkwater, medicijnen, tenten, welkom? Vanwaar die arrogantie? Dat idee dat je het wel alleen kunt redden? Ik weet, ik weet, een andere cultuur, andere zeden en gewoontes, geschiedenis.

Toen ik op de Havo voor aardrijkskunde een project over een ontwikkelingsland moest doen, nam ik Japan. Het zal ergens in de tweede helft van de jaren 70 geweest zijn. Ik bleef zitten en het jaar erop mocht ik het niet meer over Japan als ontwikkelingsland hebben :-). Zo wordt en werd de geschiedenis herschreven.

Queen in 1971 - 5

Het gebeurt op allerlei niveaus en in alle sectoren van het leven. Ik volg vol interesse hoe de geschiedenis van Queen, mijn bandje :-), herschreven is en wordt sinds het overlijden van Freddie Mercury en het pensioen van John Deacon (ooit zal ik er wellicht over bloggen).

Misschien is het nodig voor de band om voort te bestaan, nieuwe wegen in te slaan en te rechtvaardigen dat er een leven is na het verlies van wat ooit gevoeld werd als meer dan 50% van de band.

Zeker is dat over nog eens veertig jaar of zestig of honderd jaar de geschiedenis opnieuw zal worden gewogen en beoordeeld. Dat is hoe het leven is: een voortdurende ijking en herijking. Alles verandert, dat is de wet van de Tao, van het leven zelf en onze visie verandert mee.

Queen in 2011 - 6

Wat nu echt belangrijk is, in het grote geheel der dingen kan ik niet zeggen. Ieders belang is anders. Wat weet ik van de belangen van de internationale gemeenschap in Libië of van de trots van de Japanners of de ambities van Brian May en Roger Taylor?

Zelfs van mezelf kan ik niet met zekerheid zeggen wat mij drijft de dingen te doen zoals ik het doe.

Ik weet wel dat er maar een paar zaken echt belangrijk zijn en dat zelfs die (kunnen) schuiven in de tijd. Niets is zeker en dat is de grootste zekerheid die wij hebben. Jammer dan als je het graag anders zou willen.

Jammer als je zou willen weten het hoe en waarom van het handelen van mensen. Je hebt het maar te nemen zoals het is. Moeilijk vind ik dat. Op ieder vlak en door alle sectoren van het leven heen. De grote vraag van het waarom en het non-antwoord - wie kan mij leren daarmee om te gaan?

Kate
20 maart 2011


p.s. en dan kom ik net thuis van mijn vader met de nog brandender vraag waarom iemand het recht meent te hebben 45 euro uit zijn portemonnee te jatten...!!! Het is onbeschrijfelijk, niet eens vanwege die 45,-- maar gewoon, hoe durf je!!! Hoe durf je van oude demente mensen te jatten?


Alle foto's komen van het internet:
1 -  http://www.nrc.nl/nieuws/2011/03/20/live-raketten-op-libie/
2 - http://www.telegraaf.nl/buitenland/9314668/__Eerste_nacht_bombardementen__.html
3 - http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2720/Nieuws/photoalbum/detail/1861497/195704/1/Puin-in-Japan.dhtml
4 - http://wuxinghongqi.blogspot.com/2011/03/hd-miserable-scene-of-hard-hit-area-in_14.html
5 - http://www.blogalaxia.com/post/king+rat/5
6 - http://www.stormtroopersinstilettos.com/gallery/