Stuiteren

Ik ben aan het stuiteren. Niet vanwege het gebrek aan een Man, niet vanwege te weinig seks, slaag of sop, gewoon omdat ik vol ben van mijn verhaal. Ruim twee jaar niets, aanzetjes, opzetjes, beginnetjes maar niet doorschrijven, geen stroom die me voortjoeg. Niets helemaal niets.

Soms vroeg ik me af: als dit is wat je zo graag doet, het beste wat je te bieden hebt, het mooiste dat je kunt, waarom laat je je er zo makkelijk vanaf brengen? Maar ik kan alleen schrijven vanuit de meest intense emoties die me van mijn slaap houden, constant nat, koortsig bijna, dwalend door een donker huis - voelend dat wat ik zo vertrap.

Vanuit dat gevoel, die intense emoties, schrijf ik zonder plot, op de tast en laat het verhaal bezit van me nemen tot ik, bezeten van wat er op het scherm ontstaat, laat gebeuren wat moet gebeuren hoogstens tijdelijk geremd door mijn realiteitszin, de hang naar realistische details en desk research.

Soms wil ik te veel, te mooi. Herinneringen komen terug door de geur van een parfum? Je kunt er donder op zeggen dat ik vervolgens op zoek ga naar dat parfum. Ze slaapt in een rommelkamertje en loopt naar de woonkamer? De plattegrond van het huis ligt voor me. Zo is schrijven meer dan het rijgen van woorden. Zo is dat wat niet verteld is het fundament onder het verhaal.

Zo ook de verhalen die voorgingen. Verhalen waarvan er een aantal hier staan. Ergens hoop ik nog steeds dat ze ooit een geheel zullen vormen. Ze gaan over dezelfde vrouw, dezelfde man, dezelfde liefde. Verhalen die op zichzelf staan maar tegelijkertijd niet zonder elkaar kunnen.

Ik ben schatplichtig aan de mensen die mij mailden en wiens verhalen ik lees of las. Iemand, een vrouw, een aantal jaar geleden die middels een kort mailtje, een korte vraag iets aanraakte waardoor ik begon te stromen. Het resultaat was Smeulend Vuur en de introductie van de vrouw die in 236 schakels Tessa heet.

Ook kort geleden was er zo'n opmerking die een koord in mij raakte waardoor er iets ging trillen. Het is een wonder hoe zoiets gebeurt. Het is een energie die rondzingt waaraan ik mij laaf, waardoor ik geïnspireerd raak en mooie dingen kan schrijven, laten lezen. Waardoor ik bij anderen weer luikjes openzet. Een prachtige cirkel.

Mijn moeder hoort het in mijn stem: 'wat klink je vrolijk'. En ja, dat ben ik ook. Ik stuiter en ben blij. Mijn schrijven is belangrijk voor me. Belangrijker dan seks, belangrijker dan al die dingen waarmee men schermt: carrière, gezinnetje, verre reizen, grote vriendenschaar, geld, luxe, standjes, kunstjes. Al dat leidt af. Al dat zal dus, meer nog dan voorheen, moeten wijken voor mijn schrijven.

Schrijven maakt mij blij. Mijn verhaal doet meer voor mij dan wat dan ook. Het heelt en voedt en beschermt. In mijn verhaal kan ik zijn wie ik zou willen zijn. Mooi, lief, vurig, geliefd, sterk, bijzonder, geen non, geen heilige, gewoon de slavin van Mark die is wie hij is en maakt dat ik kan zijn wie ik ben, bij hem.

Het verhaal is zoveel mooier dan de realiteit :-) en daarom stuiter ik want ik kan niet wachten wat er zal komen. Vlinders in mijn buik, maagkrampen een droge keel en drijvend op natte wolken - zo verdien ik mijn keten terug - of niet. We zullen zien. Komt dat zien!

Kate
9 augustus 2011





De foto komt van de site van Corbis: Stock Photo ID 42-21303691; fotograaf: Roy Botterell
http://www.corbisimages.com/stock-photo/rights-managed/42-21303691/woman-writing-in-diary

Verlangens en verhalen

de map vol blaadjes

Nadat ik BDSM opnieuw heb afgegooid, afgezworen en weggesmeten, komen de fantasieën opzetten, heviger dan ik ze in maanden gevoeld heb.

Ik verlang terug naar de basis van mijn SM gevoel, de verhaallijn die ik ontwikkelde als kind toen ik nog zonder referentiekader fantaseerde en schreef. 

En dus pakte ik de map met de beschreven blaadjes vol meisjesfantasieën. Met scenario's en dialogen en settings en regels die spannender zijn dan wat dan ook. Die elektrische ladingen door mijn ruggenmerg stoten. Nog steeds.

meisjesfantasieën

Gelukkig! Ik leef nog. Ik voel nog. Ik ben nog vrouw en slavin :=). Het is er nog steeds en het is nog even mooi en gruwelijk en bovenal: het is veilig en gezond. Misschien kan ik beter zeggen: het is eigen en vertrouwd.

Schrijven op een stukje papier in het midden van de nacht. Heftig! Ik deed het als kind en veertig jaar later doe ik het weer. De volgende nacht ging ik zelfs het bed uit om de laptop te halen.

Een hele nacht was ik bezig in gedachte maar dat met die laptop deed me beseffen dat ik wederom alleen maar met reeds geschreven stukken wilde schuiven. Niet schrijven maar schuiven. Onzinnig! En daar staakte het weer.

Lezen wat je ooit geschreven hebt is veilig. Maar verder voortborduren op dat idee van een aantal nachten geleden? Verse stukken schrijven? Nee. Niet. Lukt niet. Het is een morbide fantasie die ik verwerp verder en verder omdat hij zo hard is dat je het niet moet willen.

Wat moet ik, mag ik niet willen? Ik wilde toch niet meer...? En schrijven was toch de veilige variant? Op papier kan ik toch invullen en meanderen en onrealistisch zijn? Het gaat toch nooit gebeuren dat ik ga uitbeelden, laat uitbeelden of beleven wat ik bedacht heb op papier?

Mijn nieuwe opzetje keur ik af. Misschien durf ik (nog) niet te delven in de zwartste, zwaarste, diepste zielenroerselen die ik kan bereiken. Misschien durf ik niet toe te geven dat ik nog steeds zulke perverse gedachtes koester en het fijn vind om over folteringen en ontberingen te fantaseren.

Bovendien, vanuit vertellersperspectief gedacht, wat is nu eigenlijk het verhaal? Wat de spanningsboog? Waar gaat het heen? En voor wie is dit "leesbare" lectuur? Ofwel: duizend excuses om vooral niets te schrijven. Zucht.

Lezen is makkelijker misschien en ik grijp naar de verhalen die ik de afgelopen jaren geschreven heb. Ze zijn mooi. Ik ben er trots op. Ze doen wat met me. Ja, ik weet dat wat ik beschrijf heftig is en zwaar en onwenselijk maar ik schreef het wel en het raakt me nog steeds maar niet zoals die nieuwe tekst.

En dus, omdat ik niet verder schrijven kan en toch iets wil doen tegen dat vreselijke zinkende gevoel dat ik heb als ik lees wat op fora en op sites wordt gezegd en beweerd over BDSM, over wat normaal is blijkbaar en "hoe het hoort". Ik heb mijn eigen visie, altijd gehad en dat komt tot uiting in mijn verhalen.

Omdat ik wil laten zien hoe het ook kan, publiceer ik vanaf vandaag Een simpele vraag. Het is het verhaal dat ik na Smeulend Vuur schreef. Dat er zo mee verweven is en toch ook weer niet. Over wachten en smachten en je lot in eigen hand nemen. Over je rug rechten en doen wat je moet doen, zijn wie je bent.

Het is een van die dierbare verhalen die begint met een hele dierbare vraag: 'Kate, vertrouw je me?'. Zo'n simpele vraag die een wereld aan mogelijkheden en onmogelijkheden ontsluit. Zo'n verhaal dat misschien wel leidt tot een vervolg...

Kate
8 december 2010

Bevroren verlangen

Bevroren verlangen, ik kan er niet over schrijven, niet over fantaseren, laat staan het praktiseren - ik kan niet eens een passende foto vinden in mijn verzameling en ik heb tijd noch zin om er een op te zoeken op het net.

Het is tijd voor een nieuw verhaal, het plaatsen van een oud verhaal begrijpt u want schrijven wil niet - wil wel maar ik wil niet. Ik ben bevroren en, dat is nog het ergste, ik vind het wel goed zo.

Maar onder het ijs is er iets aan het gebeuren, ik voelde een stroompje, ik was alert. Er was een middag dat ik pijn in mijn buik had van de zenuwen.

Er hing iets in de lucht. Mij zou iets overkomen. Maar wat? En wanneer? In welke mate? Met wat voor gevolgen? Ik was onrustig, zenuwachtig zelfs, ik voelde mijn lichaamsdelen spannen, gespannen, aanwezig. Volle borsten, opgezette tepels, gezwollen clitoris, vlinders in mijn buik. Waarom?

Waarom? Waartoe? Er zou niets gebeuren dan hoogstens een vertaling van een beeld in woorden op scherm.

‘Je weet, ik ben een moeilijk mens.’
‘Niet bij mij’, hij keek haar aan, ze begon te schuiven op haar stoel, ze keek naar beneden, weer omhoog, zocht zijn ogen die haar onveranderd vasthielden.
‘Nee’, zei ze zacht, ‘niet bij jou.’
‘U.’
‘U.’

De dag erna geen buikpijn meer en het beeld - door telefoontjes of zaken of dingetjes die moesten gebeuren - verdwenen.

Een bijdrage op een forum. Er ontstond een ander beeld, een andere zin: 'hij negeerde haar'. Ik begon te schrijven maar het lukte niet. Ik verzandde in de details die voor aansluiting op een eerder verhaal moesten zorgen.

Ik vroeg me ook af: wil ik wel schrijven over een vrouw die genegeerd wordt, die zich onderaan de pikorde bevindt, die niets is of mag wezen. Iemand die wacht op de kruimels aandacht die hij haar toebedeelt en daar dankbaar voor is. Net zo dankbaar als wanneer ze genegeerd wordt want zij is slechts een slavin.

Ik wou knielen aan zijn voeten, hem danken dat hij mij ontboden had, de ketens had omgelegd en het slot gesloten. Ik wou hem danken voor de blik die hij mij gunde, de streling van zijn hand. Wie was ik dat hij me zoveel aandacht gunde? Ik wilde hem danken maar mijn mond wilde niet, was te droog, te vochtig, te slap. Ik slikte, kuchte, kwijlde nog net niet, brabbelde.

Hoe kan ik verantwoorden als redelijk intelligent en ontwikkelde vrouw, dat slechts dit soort fantasieën iets met mij doen? Dat er slechts iets gaat stromen zodra ik voortborduur op oude thema's.

Wat weet je ervan, de pijn te weten dat je het zo nodig hebt vernederd te worden, gereduceerd tot niets, de dankbaarheid voor wat er over blijft in de wetenschap dat het altijd te weinig zal zijn, nooit meer zal worden en toch - tegen beter weten in - te hopen op meer?

Ik wilde een nieuw, oud verhaal plaatsen en Smeulend Vuur lag voor de hand. Dat verhaal heb ik al geplaatst op dit blog. Jammer want iets anders schiet me nu niet te binnen. Ik besef wel dat het mogelijk nu niet lang meer zal duren voor ik een nieuw verhaal kan schrijven. Als het ijs eenmaal begint te smelten dan is de kans daarop groter.

Ik slikte, kuchte, kwijlde nog net niet, brabbelde.

‘Wat zeg je vogeltje? Wees duidelijker want ik kan je niet verstaan.’

En toen begon ik te piepen, te tjilpen, pikte hem zachtjes in zijn hand, tikte op de vinger waarmee hij langs mijn snavel kraste. Ik bewoog de lucht die tussen ons hing en opeens klonk er gefluit. Ik floot en de tranen stroomden langs mijn wangen. Ik floot en fladderde en hij opende het deurtje van mijn kooi, trok zachtjes de ketting rond mijn poot naar zich toe. Hij voerde me wit brood geweekt in melk en het was het heerlijkste dat ik ooit had geproefd.

Oh, opgesloten te mogen zijn in een kooi, tentoongesteld, stille decoratie van een ruimte, zien maar niet mogen spreken, bewonderd en verguisd. Niets te zijn en thuis te wezen.

Maar nee. Nee. Nee. Nee. De realiteit zou vreselijk tegenvallen en soms kun je dromen beter maar dromen laten. Dat is een kwestie van gezond verstand, van realiteitszin en van angst want wat als de droom mooier zou zijn dan de werkelijkheid? 

Wat als ik als slavin zou leven en niets meer te vertellen had, vernederd en geminacht, genegeerd en na lange periode van wachten en smachten, beloond, bemind zoals niemand anders dat ooit werd? Hoe mooi zou dat zijn? Hoe diep en magisch die ervaring? Nooit meer bevroren en voor altijd thuis...

Kate
10 augustus 2010


De foto komt van het internet, ik heb hem lang geleden bewaard en geen bron vermeld. Mocht u de foto herkennen, laat me weten van wie en waarvandaan hij is.

Smeulend vuur - 4.

Smeulend vuur. In abstinentie laat hij zich zien als Michael Jackson herrezen uit zijn net gedolven graf. This is it. Er is geen reden, geen uitleg nodig. Zijn wil is wet en de wet overtreed je niet, nooit, nimmer. De consequentie, het alternatief voor niet volgen, niet gehoorzamen, niet aanvaarden is immers abdicatie. Zoveel weet ik. Zelfs nu ik geen enkele reden heb aan te nemen dat hij mij als zijn slavin beschouwt, weet ik dat ik geen keuze heb. Ik moet accepteren de situatie die er is, precies zoals die er is.

Zij mailt mij. Zij vraagt of ik hem gevonden heb.

Wat zal ik zeggen aan haar die hem wél heeft, maar één is niet genoeg? Ze gaat achter die ene aan. Een fotograaf zoals hij. Een vliegende Hollander die zich nooit zal laten raken. Die pakt wat hij pakken kan, neemt wat hij aangeboden krijgt en nog iets meer. Zij gaat voor de kruimels en ik voel alle bellen rinkelen, schreeuwen dat het slechts zal leiden tot verdriet en pijn. Maar zij is niet ik en ik ben nu eenmaal anders. Het laat me niet los.

Smeulend vuur. In abstinentie laat het zich zien tijdens lange dagen, hete nachten op de flanken van verlangen en ik schrijf de man, die zich nooit zal laten raken, opnieuw een mail. ‘Zeg me wat je wilt’, smeek ik, in de hoop dat het ditmaal anders zal zijn. ‘Ik zal alles voor je doen, alles voor je zijn. Een kerfje op je Uzi.’

En hij antwoordt dat hij seks wil, ongecompliceerde seks, voor de lens van zijn camera, tussen haar en mij, achter bijna gesloten schuifdeuren. Hij krijgt wat hij wil. Uiteraard. Hij krijgt wat hij wil zoals hij het wil. Zij komt spuitend klaar.

‘Cut!’

Of is het kut? Ik weet wat het betekent. Sluit mijn ogen – dat moet ik doen wanneer de deuren wijd open zijn en ik hem zou kunnen zien. Ik heb hem al zolang niet gezien... Zij trekt de keten strak langs mijn buik, mijn schaamlippen, mijn bilnaad, omhoog naar mijn hals. Een klik. Dicht. Thuis! Klemmen op mijn tepels. Ik haat klemmen. Ze is ruw of gehaast. Wat kan het haar schelen hoe ik me voel? Ik hoor de deuren schuiven. Ik kijk zoals mij bevolen is door de kier. Hard er in, vol eruit, spuiten op haar bleke huid.

‘Cut!’

Ik sluit mijn ogen. De deuren gaan open en dicht. Ze ontdoet mij van keten en klemmen.

‘Hij wil dat je gaat.’ Ik sta op. ‘Wacht.’ Ze veegt met haar wijsvinger over haar buik. Ik proef hem. ‘Voor jou, van hem’. Ik huil. Ik ga.

‘Hij was’, schrijft ze later, ‘zoals jij al had gezegd: hard, dwingend en zonder consideratie. Hij is alles wat ik zocht en meer. Hij wil me volgende maand weer zien, in Milaan, zonder jou.’

Ook mijn mailen, schrijven, schrijvend smeken zal daar niets aan kunnen veranderen. Mijn poging hem te raken, tevergeefs. Ik leef mijn leven in abstinentie tot hij me weer ontbiedt. Tot die tijd ben ik smeulend vuur.

Kate

Smeulend vuur - 3.

Een gebonden man, zoals zovelen, roaming, drifting, een meisje hier, een subje daar. Hij zwerft de hele wereld over. Uiteraard. Ik vraag me af, hoe kan liefde die er was natuurlijker dan al het andere geen vervolg krijgen? Hoe kon hij dat wat er was tussen ons op dat moment, in die tijd dat hij het toeliet en voedde, zonder enige uitleg vermoorden, uithongeren, negeren en afdanken?

‘Zeg me wat je wilt,’ vraag ik.
‘Je weet wat ik wil.’
‘Ik weet wel wat je wilt maar ik wil het jou horen zeggen. Zeg het me.’
‘Seks. Ongecompliceerde seks. Hard erin, vol eruit en spuiten op je bleke huid.’

Ik heb zijn woorden gelezen en begrepen. En ik vraag me af, wat zou er zo erg aan zijn als ik me als zoveelste kerfje op zijn Uziloop liet gebruiken, misbruiken? Wat zou er erg zijn aan een one night stand? Heet, sissend, meer niet.

‘Dus je wilt seks, het meest overgewaardeerde kunstje op deze aardkloot?’
‘Maar wel lekker.’
‘Ik zou het niet weten. Het is nooit lekker geweest.’
‘Nooit?’
‘Nah, hmmm, misschien toch wel. Ergens ooit ver in het verleden. Hoewel? Hmmm. Ach, who cares?’
‘I do.’
‘Ja, ik weet. Maar ja. Wat moet ik nu zeggen? Dat het toch wel lekker was?’
‘Je had niet de goeie partner.’
‘Stop! Ga jij niet, ook niet zeggen dat jij het beter kunt. Zeg liever dat je het beter wenst, maar kunnen? Nah! Hele volksstammen hebben mij tot speciaal project gebombardeerd. Likken, wrijven, knabbelen of met geweld erin. Huppa, je bent toch een slavin?’

Nee. Dan maar niet. Dan maar geen slavin. Niet voor hen. Wat ik weet kun je me nooit afnemen dus denk maar dat ik geen slavin ben. En seks? Nee, laat maar. Misschien ooit weer.

[.../deel 4]

Kate

Smeulend vuur - 2.

Smeulend vuur. Ik heb genoeg, laat ik daar duidelijk over zijn. Ik mag in mijn handen knijpen en een rondedansje doen. Ik tel mijn zegeningen. Ik beschik over een goede gezondheid, heb familie, vrienden, een dak boven mijn hoofd, schoon water, hygiëne en voedsel vaak meer dan ik tot me zou moeten nemen. Ik ken heerlijke dagen, korte nachten. Ik schrijf. Maar die ene heb ik niet.

‘Heb je hem gevonden die ene?’

Nee. Wat moet ik zeggen? Hij stuurde mij de blauwdruk van mijn slavernij in zwart-wit. Door bijna gesloten schuifdeuren zag ik mijn toekomst, mijn heden in de afstand tussen fotograaf en object. Wat moet ik zeggen? Het bestaat maar hij wil niet. Of kan niet. Of durft niet. Of misschien is hij het wel gewoon niet. Nee, hij is het niet. Hij is er niet. Hij bestaat niet. Of liever, ik besta niet.

Degene die ik wilde zijn was een product van geile fantasieën van vóór de beleefde werkelijkheid, van vóór het besef dat ik anders was, te anders om zijn slavin te mogen, te kunnen zijn ‘en voor vriendschap staan we elkaar te na’. Wie ben ik om vriendschap af te wijzen, vriendschap is ook liefde, maar vriendschap heb ik nooit gewild. Niet met hem. En nu kondigt hij aan me te zullen mailen, ‘uitgebreider’. Zonder dat ik weet waar hij over wil schrijven ben ik bang.

‘Ik heb je woorden gelezen. Al je woorden. De woorden die zichtbaar zijn, gelezen. En ik vraag me af… Ik vraag me af, I can’t help but wonder, what d’you want? What are you looking for, in me? Ik heb je gelezen. Al je emoties. De emoties die je niet liet zien, gelezen. En ik weet. Ik weet waar je naar verlangt. Mijn wens tot domineren is sterker dan ooit. Ik schrijf je snel wat uitgebreider.’

[.../deel 3]

Kate

Smeulend vuur - 1.

Smeulend vuur. In abstinentie laat het zich zien tijdens lange dagen, hete nachten op de flanken van het verlangen en in de hoop dat alles ditmaal anders zal zijn. Maar het is hoe het is, en het is ook dit keer niet anders. Na weer een MSN gesprek dat mij niet raakt of een mail met woorden die nergens over gaan, gooi ik mijn advertentie maar op zwart, het profiel van de site, klaar met alles wat naar BDSM riekt en schrijf de man, de enige die mij kan lezen, die weet wat ik wil, een mail.

Stilte. Mijn poging hem te raken, tevergeefs. Uiteraard. Ik zal dieper door het stof moeten en al mijn creativiteit aanwenden om zijn muren te slechten. Beter dan Sheherazade moet ik zijn en al weet ik niets over mezelf, ik weet dat ik kan schrijven want soms, heel af en toe, raakt mijn schrijven hem wél dus schrijf ik verder, een roep die echoot in de tijd en maar zelden beantwoord wordt – tot vandaag.

‘Je conclusies zijn onjuist. Mijn wens tot domineren is sterker dan ooit’, mailt hij, ‘ik schrijf je snel wat uitgebreider.’

Maakt het nog uit of hij mij zal vertellen waarom het is zoals het is? Maakt het hem gelukkiger zijn zelf gekozen afstand te verkleinen? Zal het enig verschil maken tussen ons? Doe ik er goed aan hem te vragen te zwijgen of juist niet? Is wat goed is voor hem - als het al goed is - ook goed voor mij?

Als ik niet denk, me niets afvraag, niet probeer te analyseren het waarom of hoezo, dan weet ik. Dan openbaart zich een kristalhelder inzicht dat geworteld is in het diepst van mijn wezen. Dan weet ik dat wat ik voel, de waarheid is. Dat de connectie die er is tussen ons, onuitgesproken en compleet, liefde is. Dat ik in staat ben om lief te hebben, om liefde te herkennen. Dat het nergens anders om draait dan om die liefde, om die passie en energie.

En als het mij overkomt tussen alle woede en onbegrip en verdriet door dat ik weet hoe het was en is en altijd zal zijn, dan besef ik dat het nergens anders in dit leven om gaat dan om het zuivere inzicht dat diep in onszelf huist. Het is een weten dat niets met conventie te maken heeft. Er is geen reden, geen uitleg nodig alleen maar een aanvaarding van de totaalheid van het inzicht dat ons geschonken wordt. Ik moet accepteren de situatie die er is, precies zoals die er is.

[.../deel 2]

Kate