Bevroren verlangen

Bevroren verlangen, ik kan er niet over schrijven, niet over fantaseren, laat staan het praktiseren - ik kan niet eens een passende foto vinden in mijn verzameling en ik heb tijd noch zin om er een op te zoeken op het net.

Het is tijd voor een nieuw verhaal, het plaatsen van een oud verhaal begrijpt u want schrijven wil niet - wil wel maar ik wil niet. Ik ben bevroren en, dat is nog het ergste, ik vind het wel goed zo.

Maar onder het ijs is er iets aan het gebeuren, ik voelde een stroompje, ik was alert. Er was een middag dat ik pijn in mijn buik had van de zenuwen.

Er hing iets in de lucht. Mij zou iets overkomen. Maar wat? En wanneer? In welke mate? Met wat voor gevolgen? Ik was onrustig, zenuwachtig zelfs, ik voelde mijn lichaamsdelen spannen, gespannen, aanwezig. Volle borsten, opgezette tepels, gezwollen clitoris, vlinders in mijn buik. Waarom?

Waarom? Waartoe? Er zou niets gebeuren dan hoogstens een vertaling van een beeld in woorden op scherm.

‘Je weet, ik ben een moeilijk mens.’
‘Niet bij mij’, hij keek haar aan, ze begon te schuiven op haar stoel, ze keek naar beneden, weer omhoog, zocht zijn ogen die haar onveranderd vasthielden.
‘Nee’, zei ze zacht, ‘niet bij jou.’
‘U.’
‘U.’

De dag erna geen buikpijn meer en het beeld - door telefoontjes of zaken of dingetjes die moesten gebeuren - verdwenen.

Een bijdrage op een forum. Er ontstond een ander beeld, een andere zin: 'hij negeerde haar'. Ik begon te schrijven maar het lukte niet. Ik verzandde in de details die voor aansluiting op een eerder verhaal moesten zorgen.

Ik vroeg me ook af: wil ik wel schrijven over een vrouw die genegeerd wordt, die zich onderaan de pikorde bevindt, die niets is of mag wezen. Iemand die wacht op de kruimels aandacht die hij haar toebedeelt en daar dankbaar voor is. Net zo dankbaar als wanneer ze genegeerd wordt want zij is slechts een slavin.

Ik wou knielen aan zijn voeten, hem danken dat hij mij ontboden had, de ketens had omgelegd en het slot gesloten. Ik wou hem danken voor de blik die hij mij gunde, de streling van zijn hand. Wie was ik dat hij me zoveel aandacht gunde? Ik wilde hem danken maar mijn mond wilde niet, was te droog, te vochtig, te slap. Ik slikte, kuchte, kwijlde nog net niet, brabbelde.

Hoe kan ik verantwoorden als redelijk intelligent en ontwikkelde vrouw, dat slechts dit soort fantasieën iets met mij doen? Dat er slechts iets gaat stromen zodra ik voortborduur op oude thema's.

Wat weet je ervan, de pijn te weten dat je het zo nodig hebt vernederd te worden, gereduceerd tot niets, de dankbaarheid voor wat er over blijft in de wetenschap dat het altijd te weinig zal zijn, nooit meer zal worden en toch - tegen beter weten in - te hopen op meer?

Ik wilde een nieuw, oud verhaal plaatsen en Smeulend Vuur lag voor de hand. Dat verhaal heb ik al geplaatst op dit blog. Jammer want iets anders schiet me nu niet te binnen. Ik besef wel dat het mogelijk nu niet lang meer zal duren voor ik een nieuw verhaal kan schrijven. Als het ijs eenmaal begint te smelten dan is de kans daarop groter.

Ik slikte, kuchte, kwijlde nog net niet, brabbelde.

‘Wat zeg je vogeltje? Wees duidelijker want ik kan je niet verstaan.’

En toen begon ik te piepen, te tjilpen, pikte hem zachtjes in zijn hand, tikte op de vinger waarmee hij langs mijn snavel kraste. Ik bewoog de lucht die tussen ons hing en opeens klonk er gefluit. Ik floot en de tranen stroomden langs mijn wangen. Ik floot en fladderde en hij opende het deurtje van mijn kooi, trok zachtjes de ketting rond mijn poot naar zich toe. Hij voerde me wit brood geweekt in melk en het was het heerlijkste dat ik ooit had geproefd.

Oh, opgesloten te mogen zijn in een kooi, tentoongesteld, stille decoratie van een ruimte, zien maar niet mogen spreken, bewonderd en verguisd. Niets te zijn en thuis te wezen.

Maar nee. Nee. Nee. Nee. De realiteit zou vreselijk tegenvallen en soms kun je dromen beter maar dromen laten. Dat is een kwestie van gezond verstand, van realiteitszin en van angst want wat als de droom mooier zou zijn dan de werkelijkheid? 

Wat als ik als slavin zou leven en niets meer te vertellen had, vernederd en geminacht, genegeerd en na lange periode van wachten en smachten, beloond, bemind zoals niemand anders dat ooit werd? Hoe mooi zou dat zijn? Hoe diep en magisch die ervaring? Nooit meer bevroren en voor altijd thuis...

Kate
10 augustus 2010


De foto komt van het internet, ik heb hem lang geleden bewaard en geen bron vermeld. Mocht u de foto herkennen, laat me weten van wie en waarvandaan hij is.