Afgelopen week, dinsdag of woensdag - ik weet het niet meer - werd ik wakker met haarpijn. Pijnlijke haarwortels als voorbode van wat ik het vallen van het haar noem - als bladeren die vallen van de boom.
Erna heb ik niets meer gevoeld maar het haar is inderdaad aan het gaan. 's Ochtends liggen er haren op de losse zachte sloop die ik op mijn kussen geknijperd heb - elke dag meer. Mijn hand vult zich als ik over mijn hoofd strijk.
Tijd om de kapper te raadplegen. A.s. maandag gaat mijn haar eraf en de pruik erop. Het is wellicht iets te vroeg maar dan is het maar gedaan. Klaar. Kan ik kijken hoe het bevalt - hoe het staat - hoe het voelt.
Dat het haar valt, is niet erg hoor. Het zal ongetwijfeld terug groeien. Anders wellicht dan het was maar hmmm dat is van later zorg. De grootste zorg nu betreft mijn moeder.
Afgelopen donderdag vroeg in de ochtend werd ik gebeld dat zij gevallen was en waarschijnlijk haar heup had gebroken. Toen broer en ik in het OLVG aankwamen, waren zij en de ambulance er nog net niet.
Het is zo zielig maar zij is sterk. Zij is geopereerd. Er is een pen door haar botten gezet - dat was nog knap lastig want zij leidt al jaren aan botontkalking. Enfin... alles lijkt goed gegaan te zijn en ze is nu weer terug in het verpleeghuis.
De eerste nacht terug is goed gegaan. Ik hield en hou mijn hart vast voor de nachten waarin er geen direct toezicht is op de afdelingen van het huis. Belachelijk natuurlijk om 16 of hoeveel dementerende ouderen alleen te laten in de nacht.
Maar ja, wat kun je doen? We zullen een klacht indienen maar of dat nog iets verandert op heel korte termijn is de vraag. Hoeveel ouderen moeten vallen, iets breken of erger voor men inziet dat een sensor niet voldoet als vangnet?
Wel ironisch dat ik net had geblogd dat ik me minder verantwoordelijk voel richting mijn moeder. Mijn broer sliep twee nachten naast haar in het ziekenhuis om een delier te voorkomen maar daar kan hij, kunnen wij niet aan beginnen in het huis waar zij woont.
Capricious Gods! En domme domme directie en leidinggevenden van Evean: dat je dementerenden alleen laat in de nacht. Het is onvoorstelbaar hoe dom zoiets is. Het laatste woord is er nog niet over gesproken. Dat moge duidelijk zijn.
Ondertussen tikken de dagen weg voor ik opnieuw aan de chemo mag en laten we dan maar hopen dat het net zo goed zal gaan als de eerste keer want ik heb mijn gezondheid en energie nu echt wel even extra nodig.
Kate
17 augustus 2014
De foto van het opzetten van een pruik kwam ik tegen op de site van Pavette. Je ziet daar (rechtsonder op de voorpagina) hoe een pruik een kale kop verandert in een stralende vrouw :-) (sorry voor het taalgebruik :-), ook met kale kop ben je prachtig natuurlijk).
