Gek als het klinkt maar ik ervaar dit, over het algemeen, als een prettige tijd hoewel ik het natuurlijk ook al meer dan zat ben :-) maar tegelijkertijd is het alsof ik bevrijd ben.
Ik hoef niet meer. Ik hoef niets meer dan het allerallerbeste voor mezelf te zorgen. Ik hoef niet meer meerdere keren per week naar mijn moeder. Ik hoef niet... weet ik veel. Zoveel hoefde ik nu ook weer niet, lol.
Maar het gevoel is minder drukkend, dat verantwoordelijkheidsgevoel, dat plichtsbesef. Het is er nog wel misschien maar op een lichtere manier en ligt nu gewoon waar het hoort en altijd hoorde te liggen: bij mij - allereerst bij mij.
De focus ligt niet eens zozeer op ziekte en ziek-zijn maar op mijn lijf. Die ondergewaardeerde tempel van mijn zijn. Ik besteed meer aandacht aan mijn lichaam dan in jaren.
Ik smeer me een slag in de rondte op plekken waar ik nooit eerder met crème of zalf of lotion ben geweest: mijn borst, mijn handen en voeten, nagels en nagelriemen, alsmede de rest van het vege lijf. Chemo droogt uit.
Ik poets soms wel drie keer meer dan ik normaal doe en ik rag meermaals per dag. Mijn lieve mondhygiëniste zou niet weten wat ze hoort. Een van de nadelen van dit hele chemo verhaal is dat ik haar niet mag bezoeken tot ik klaar ben.
Al dit, al deze aandacht werpt haar vruchten af. Mensen vinden dat ik er goed uitzie. Zij hebben gelijk, ik zie er goed uit. Ik voel me goed. Ik straal op een of andere manier. Ben meer aanwezig.
Ik woel door mijn haar in het besef dat het er over een paar weken niet meer zal zijn. Ik ben mij bewust van mijzelf wellicht. Meer bewust dan in lange lange tijd. Ik ben mij bewust van het moment. Wellicht is dat het.
Hoe dan ook, die tekst hierboven geeft het wel aan: het gebeurt, iets gebeurt en ik ben er blij mee. Op een of andere manier heeft het mijn gedachtes, mijn instelling, mijn energie veranderd in gunstige zin.
Dat kan niet anders dan goed zijn. Dingen gebeuren, dingen veranderen en ik blijk in staat om mee te buigen of in elk geval de weerstand te erkennen en nou ja, te aanvaarden zonder het een belemmering te laten worden in het proces.
Daar ben ik best trots op :-).
Kate
11 augustus 2014
De tekst vond ik op de tumblr pr-etzels. Als bron werd verwezen naar de tumblr van Sarah Moriah en daar strandde ik :-) dus meer, verder, anders zal er niet zijn en wie de maker is: geen idee.
