Een taxi bracht mij naar een adres ergens op de Keizersgracht. Ik belde aan en werd door een lange marmeren gang naar een ruimte gebracht met grote ramen die uitkeken op een tuin.
'Kleed je uit', zei hij toen de persoon die mij naar hem had gebracht vertrokken was. Ik reikte hem mijn mantel aan en hij ritste mijn jurk open, opende mijn bh. 'Alles, Kate', nog voor ik het kon vragen.
Ik stapte uit mijn pumps en schoof mijn kousen omlaag. Mijn onderbroekje verdween in zijn broekzak. Hij grijnsde en toen was ik naakt. Ik deed wat ik doe als ik naakt ben en voor hem sta.
Ik lette op houding en ademhaling, opdat mijn lijnen recht, scherp en fier zouden zijn. Dat waren ze. Ik was goed voorbereid maar niet op wat komen ging. Hij stond voor me: leren schoenen, zwarte jeans, wit overhemd open aan de hals, omgeslagen manchetten, het gebeds- of gelukskoordje om zijn pols.
Ik denk te weten waar hij om heeft gebeden, wat hij heeft afgesmeekt of gevraagd aan de heilige man die het heeft vastgeknoopt. Zijn wens zal verhoord zijn als het koordje als vanzelf van zijn pols afvalt. Ik heb dezelfde wens.
Mijn ogen gleden omhoog naar het kettinkje om zijn hals waaraan hij het sleuteltje draagt dat past op het slot van mijn keten. Ik heb maar een kerstwens dit jaar: zijn keten te mogen dragen in de nacht en in zijn armen te slapen, geslagen, geliefd, nooit meer alleen.
'Wees sterk, mijn liefste. Geloof in jezelf, in mij. Beloof het me.'
'Ik beloof het je.'
'Vertrouw je me, Kate?'
'Ja.'
'Alleen maar ja?'
'Ja, ik vertrouw je.'
'Als je nog naar de wc wilt, kun je dat nu doen. Achter die deur daar is een toilet. De rest van de middag en avond zal het niet meer mogelijk zijn te plassen. Ga maar, later zul je er blij om zijn. Ondertussen berg ik je kleding even op. Oh en Kate, vergeet niet het bidet te gebruiken als je klaar bent.'
Toen ik uit het toilet kwam, was Mark nog niet terug. Ik keek naar buiten naar de tuin die ik kende van een vorig bezoek: paden van grind, buxushagen. Een formele tuin waarin ik het standbeeld was geweest. Toen had ik niet van een toilet gebruik mogen maken. (*)
Mark stond achter me zonder dat ik hem had horen binnenkomen.
'Kom het wordt tijd je klaar te maken.' Hij wees op een klassieke sofa tegen de muur - het enige meubelstuk in de kamer.
'Ga zitten, Kate en luister goed. Vandaag, straks dien jij als kerstdecoratie. Je bent een stilleven in kerstsfeer tijdens een receptie voor zakenrelaties en andere genodigden. Ik wil niet dat je spreekt of op andere wijze de aandacht naar je toe trekt. Je bent er maar jij bent er niet. Je blijft hier zitten tot de laatste gast vertrokken is. Tot ik je toestemming geef op te staan of te knielen aan mijn voeten. Heb je voorkeur voor staan of knielen?'
'Nee, meneer.'
'Meneer, hè? Ja, ik begrijp je. Zit je goed? Zet je voeten tegen elkaar, sluit je benen. Keurig. Ik ga even wat takken halen.'
Mark kwam terug en vulde mijn armen met dennentakken, vers uit de tuin - het is een diepe tuin waar ook een paar dennenbomen staan. Hier en daar snoeide hij de takken nog wat bij.
Het klikken van de snoeischaar vervulde mij niet met angst maar wel de kerstklokjes die hij aanbracht - die niet zouden mogen vallen of klingelen gedurende de middag en avond. Ik was immers een stilleven in kerstsfeer.
Een stil en levend object. Een kunstwerk. Een installatie. Dennengeur in mijn neus, naalden in de plooien van mijn lichaam. Een volle blaas en kramp in mijn armen. Klokjes wees stil.
Zo begon dit jaar mijn Kerst. Naakt, verborgen achter dennentakken in een zaal gevuld met hen die er toe doen in de modewereld, voor Mark. Ik was wat ik was omdat hij het zo had bepaald. Omdat hij had gevraagd of het mogelijk was vrijdag 23 december voor hem vrij te houden.
Kate
(*) lees hierover in Blind date met name in de delen 4 en 5.
De foto komt van Camera Obscure, een van de tumblrs die ik volg: http://schoengeistig.tumblr.com/post/14615804306#notes
