En dus ben je weg. In sprookjes bestaat de tijd tussen vertrek en weerzien niet. Wordt in ieder geval niet genoemd, niet gevoeld. Krijgt hoogstens uitdrukking in de frase: ‘tien jaar later’, als ware het een toneelstuk waarin slechts het hier en nu bestaat en waar ‘zij leefden nog lang en gelukkig’ de zekere toekomst is. Maar dit is geen sprookje. De toekomst is niet zeker en het heden na jouw vertrek is niet bijzonder gelukkig. Onrustig wacht ik op een teken van leven, erkenning dat ik een rol van tenminste enig belang in je leven vervul. Mij ontbreekt de innige zekerheid dat het ooit anders zal worden, completer, beter. Ik twijfel over jouw motieven en stel vragen bij de mijne.
‘Ik heb er een nieuw project bij. Je begrijpt, het is druk, drukker, drukst. De kinderen hebben zorg nodig, ze wonen voorlopig vier dagen per week bij mij – ook in de weekenden.’
Natuurlijk begrijp ik, maar ik voel ook mezelf, mijn onzekerheid, verdriet en alles waarvan jij afkeurt dat ik het voel en beleef. Het is zand in het mechanisme jou en mij. Het knarst en schuurt. Als ik mijn onrust ter sprake breng krijg ik nul op het rekest.
‘Accepteer gewoon dat het is hoe het is, dat doe ik immers ook. Ik bel je weer zo gauw ik kan.’
‘s Nachts zwerf ik over een bdsm-site en lees flarden uit een dagboek van een onderdanige vrouw. Het is of de grond onder mijn voeten wegzakt. Het taalgebruik, de stemming en toon van het stuk ademt jouw signatuur, jouw ding, jouw dominantie. Ik kom je tegen door de ogen van een vrouw die jou haar meester noemt. Dat wat ik nooit gedaan heb.
Iedere stap die zij zet, zet ze omdat ze dat zelf wil. Haar hart zegt dat ze volledig en onvoorwaardelijk van hem is maar soms treurt ze dat hij niet meer tijd voor haar heeft of vrijmaakt. Het is zoals het is en zij weet hoe het is. Ze accepteert zijn keuzes en kent de hare. Het staat haar te allen tijde vrij te abdiceren. Dat is de consequentie van niet volgen, van niet gehoorzamen, van niet aanvaarden. Mijn keuzevrijheid is niet anders dan die van die vrouw.
Half vijf, de vogels in de bomen in mijn straat overstemmen het geluid van de auto’s van de nabijgelegen weg, het gezoem van een mug die ik al uren probeer te pakken of hij mij, maar niet de vragen in mijn hoofd, de twijfel in mijn hart. Ik weet het. Ik weet beter. Ik moet dit niet doen. Ik vertrouw je meer dan wie dan ook. Waarom nu dan niet? Nu je mailt dat mijn conclusies onjuist zijn, waarom geloof ik je niet gewoon?
Waarom knaagt het en knarst het en wat moet ik doen om het te stoppen? Het moet stoppen. Het moet…
De telefoon gaat, onverwacht. Onverwacht bel je. Vrolijk en alsof je me gisteren nog sprak. Jij vertelt dat je op Schiphol staat te wachten op je bagage. Dat je zin hebt in een boterham met pindakaas, en in mij.
Ik heb niet veel gezegd. Ik zei slechts dat ik dringend een verhaal moest schrijven. Dit is dat verhaal. Ik draag het op aan jou. Ik heb je liefgehad, zo liefgehad…
Kate
p.s. dank voor het lezen van dit verhaal dat ik grotendeels schreef in januari 2007. Mijn verhalen staan los van elkaar maar wilt u verder lezen dan kan ik De Uitnodiging aanbevelen als een soort van vervolg.
