Ik schrijf niet, ik leef niet met ketens en eerlijk gezegd, ik blog - naja, ach ja, ik blog wel zo'n beetje tussendoor maar dat is in het rijtje van drie - excuus maar het is hoe het is - nog het minst belangrijk.
De tijd passeert en ik haal de meeste vreugde uit bloemen en planten. Als ik een middagje stokken plaats in de peulvruchtenbak en uitkien waar precies en hoe dat moet door het gaas of dat toch maar weg, dan voel ik mij ontspannen.
Letterlijk: ik voel de spanning uit mijn spieren wegvloeien. Ik zie er niet tegen op of stel uit - ik doe gewoon. 'Doe het gewoon', hoe lang geleden al dat ik dat advies kreeg over mijn schrijven. Niet nadenken, niet plannen of moeilijk doen.
Als klein kind ging ik eerst op een stoel staan om mij dan moeizaam te laten zakken tot ik zat. Zo kan het ook. Zo kun je ook gaan zitten en ik vond het uit. Ik ben niet veranderd. Ik doe het op mijn manier - lastiger dan hoe het ook kan. Uitdagender?Gek dat als het dan echt uitdagend wordt, als ik al mijn vernuft nodig heb om mensen - dat is het kernwoord hier - of een situatie te bewegen in de richting die volgens mij en voor mij de juiste is, ik het af laat weten. Ik kan het niet.
Ik raak in de stress en als altijd dan hevig geëmotioneerd en dus huilen ergo zwak en zo lukt het nog minder. Een zelfgegraven kuil en raad eens wie erin valt en excuses moet maken?
Niet goed voor het zelfbeeld, niet goed voor dat wat men "goed in je vel zitten" noemt. Zucht: hou toch op met die flauwekul. Maar vervelend is het wel. Jammer genoeg kun je niet zonder andere mensen.
Jammer genoeg lijk ik niet te leren van mijn fouten of de hunne. Met al mijn intelligentie kan ik niet toneelspelen als het zo uitkomt, niet slijmen, niet honingsmeren. Het zou beter zijn als ik het wel kon of zou willen.
En dus betaal ik de prijs, haal mijn schouders op, sla mijzelf een beetje om de oren, zucht eens diep en probeer tevergeefs zo'n voorval te vergeten. Dat zijn geen goede randvoorwaarden om tot schrijven over ketens te komen.
Zelfs als ik het 'gewoon' zou doen, zoals ik nu gewoon een stukje rammel voor het blog zou het niet tot het gewenste resultaat leiden. Mooi excuus natuurlijk het vooral niet te proberen - bovendien het landgoed gaat voor :-). Tssss.
Onzin natuurlijk hoewel niet helemaal want het groeiseizoen wacht niet tot ik uitgeschreven ben en wel tijd heb om snijbiet en rode pepers te zaaien. Onzin, zeker en vast, want de dag telt voldoende uren zeker als je niet of slecht slaapt.
Zal ik het dan maar gewoon gaan doen? Niet teruglezen of opzoeken wat ik al eerder schreef, gewoon beginnen. Visualiseren wat ik zou willen - maar ik wil niets, helemaal niets dan rust en slapen en geen spanning. Onzin, begin gewoon.
Als ik het zou kunnen - en niets houdt me tegen nu de meest urgente zakelijke shit is afgerond en de rest kan wachten, nu het licht goed is, aangezien ik weet dat schrijven me zou helpen.
Als ik het zou doen en het zou lukken me te verliezen in het verhaal dat zich ontspint dan zou het goed zijn. Dan zou het blog weer of nog bestaansrecht hebben. Dan zou ik bestaansrecht hebben... Oef!
Beetje overdreven gesteld dat. Beetje niet waar ook. Zo belangrijk is het schrijven nu ook weer niet. Wel belangrijk. Ik dacht ooit dat het het beste was wat ik te bieden had :-). Misschien was dat net zo overdreven maar hmmm...
Ik hou ervan te rammelen op de toetsen, ongekende spelonken te verkennen (een beetje zoals die van voor de 'Oef!' hierboven), mezelf te verbazen en iets te creëren waar ik achteraf trots op ben.
Ik hou ervan "te zijn" als schrijver, als mens, op eigen kracht en gegrond, mezelf voedend en helend, en te stromen, de spanning te voelen - elektriciteit langs mijn ruggengraat, goede spanning en te stralen: 'ben je verliefd?'.
Doen dus maar tussen de buien en het zaaien en de zorg door. Echt doen. Niets hoeft, niets moet - ja, het moet wel! - maar het zou beter voor je zijn. Schrijven, wegdromen, visualiseren hoe het zou kunnen zonder dat het "in het echt" hoeft.
Laat de werkelijkheid los. De realiteit is nu eenmaal anders. Jij bent anders. Wat je schrijft ben je niet zelf en dromen zijn bedrog. Schep een wereld waar je kunt zijn wie je altijd al was. Bied jezelf een extra dimensie en vergeet alles.
Vergeet het heden, het verleden en de toekomst en schep iets nieuws. Je kunt het. Je wilt het. Je doet het. Leven zonder verhalen is niet beter dan met - integendeel. Het is tijd voor nieuwe energie, mooiere gevoelens en liefde. Liefde. Liefde.
Doen. Gewoon doen.
Kate
5 april 2011
De foto is afkomstig van: http://www.corbisimages.com. Fotograaf Jody Asano (RF); 42-26276819; Girl standing on top of chair
