Het mag dan zo zijn dat wij allemaal ons eigen pad bewandelen en dat er meer wegen zijn die naar Rome leiden en ieder pad voor ons afzonderlijk is neergelegd...Ik geloof dat er uiteindelijk slechts één pad is, één weg - een brede weliswaar. Liefde is de weg en de weg is liefde. Al het andere is onbelangrijk. Alles is ondergeschikt aan dat doel, die weg en richting.
Toen ik mij dat opnieuw realiseerde, het ongeveer anderhalve week geleden mailde aan degene die maar bleef herhalen dat onze paden gescheiden zijn, gebeurde opnieuw een klein wonder.
Ik mailde, sloot af, ging in een stoel zitten - weg van de pc, weg van mijn telefoon. Ik zat zonder iets te doen of denken en baf daar kreeg ik een stroom van liefde over mij heen. Heerlijk!
Dit is een bijzonder jaar. Meermaals heb ik reeds die liefde mogen ervaren en ik ben helemaal niet zo heilig of goed of geweldig dat ik me steeds de liefde herinner of het als uitgangspunt neem, erin leef. Emoties gieren door mij heen en zo vaak ben ik op of over de rand van tranen.
Mijn huisarts merkte op, toen ik dat zei, dat het zonder emoties maar saai is :-). Hij was niet verbaasd dat ik moe ben en vol emoties. 'Het is zwaar, Kate, wat jij doet.' Ja, blijkbaar. 'Eerst je vader en nu je moeder.'
Ik vergeet dat het inderdaad niet niks is. Het is niet zo vreemd dat ik grom naar vreemden of snik door de telefoon als iemand, niet zomaar iemand, vraagt hoe het met mij gaat. Hoe het gaat is onvertelbaar, onvoorstelbaar.
Het is een bijzonder jaar, zeg ik regelmatig. Eigenlijk is dat niet waar. Dit zijn bijzondere jaren. Heftig, zwaar, slopend en vol liefde. En ja, dit is mijn pad en dat is of loopt vast anders dan jouw pad, uw pad, jullie pad.
Is dat belangrijk om te constateren? Ik vind van niet. Degene die ik om een koffie vroeg en die mij belde en met wie ik afgelopen weken - na jaren van stilte - enige mails wisselde, vond blijkbaar van wel.
Hij gaf mij daarmee een cadeautje want door zijn nadruk op onze separate wegen, besefte ik weer dat er maar één weg is, de weg van de liefde. En daarmee kwam ik terecht in een stroom van hemelse liefde. Ik heb die liefde al vaker gevoeld dit jaar - en ook wel eerder trouwens. Prachtig. Heerlijk.
Ik wou dat ik het vast kon houden dat gevoel en het besef dat liefde de weg is. Ik wou dat ik anders was en zo - met liefde als uitgangspunt - kon leven :-). Maar nee. Het is goed zo. Ik ben goed zoals ik ben. Zijn woorden van jaren terug die ik meenam al die tijd dat wij niet spraken. Liefde is wat hij voor mij was en is.
Maar ik heb in de tussentijd en vooral de afgelopen jaren ontdekt dat er in mij een eigen bron van liefde huist. Ik heb de gave, soms, hemelse liefde te voelen. Ik heb mogen ervaren, al jaren en jaren geleden overigens, dat wij allen verbonden zijn.
Wij lopen naast en door elkaar op de weg van de liefde. Liefde is de weg. De enige weg. Wees niet bang.
Kate
4 oktober 2013
De foto vond ik op de tumblr Live the moment waar geen bron of maker werd genoemd.
