Een maand en ik kan er nog steeds niet over schrijven. Ik, taligmens schreef niet - dat deed mijn broer. Mijn broer, muziekmens, kwam niet met de muziek - ik wel. Mooi, hoe we zij aan zij gaan.
Februari, bleke maand, koude maand. Maand van vallen en opstaan tot het hek van het bed omhoog moest. Dagen later nooit meer opstaan. Doodgaan.
Ik, nieuwsgierig naar de dood, wist niet hoe mooi het kon zijn. Zacht en vredig en getimed met de precisie van een hemelse klok.
Mijn vader had een afspraak. 'Hoe laat is het?' Driemaal achtereen die vraag. Hij had een afspraak en hij zou worden opgehaald.
Ze waren er al. Minimaal met zijn drieën en al enige dagen. Een onder de klok, een bij de kast en er was ook iets, iemand langs de witte muur naast zijn bed. Ze waren er en hij was niet bang.
Als ik verhalen van anderen lees of hoor, besef ik hoe bevoorrecht hij was zo te mogen sterven. En wij.
Hij noemde mijn naam, zei dat hij gevallen was, vroeg hoe laat het was, hoe laat het was, hoe laat het was. We hebben kusjes gedaan tot hij in slaap viel en ik naar huis sloop niet wetend dat ik hem niet meer in leven zou zien.
Toen mijn broer er een paar uur later kwam, was hij net overleden. Minuten eerder was de verzorging onverwacht tussendoor even bij hem komen kijken. Perfecte timing. Hij zou niet lang alleen liggen en mijn broer zou hem niet onvoorbereid en alleen vinden.
We hebben hem er laten liggen in dat 'leuke' bed - 'hoe zou het zijn met mijn bed?' 'Vraag het eens.' - ik had nooit gedacht dat dat zo mooi zou zijn.
Hij lag er tot hij er blosjes van gekregen had en het meer dan tijd was de aarde op te zoeken. Gek hoe je dat ziet en voelt.
Het is een mooie plek onder een boom, met de kruizen van de graven van Lutherse zusters nabij en een pleintje. Toen we hem er achterlieten was hij, zijn ziel en zijn, er allang niet meer. Of toch wel?
Hij was er vast in de prachtige bloemen, in de zachte nieuwe kasjmier sjaal die ik voor mijn moeder gekocht had tegen de kou van die dag, in de muziek en de liefdevolle aanwezigheid van familie en vrienden. Hij was er.
Hij is er in deze woorden die dan eindelijk getypt zijn. Hortend en stotend. Wat valt er ook te zeggen als alleen gevoel telt? Hoe omschrijf je, deel je, verwoord je gevoel?
Zelden heb ik me zo gevoeld als in die negen dagen tussen bed en graf. Er was een vreemd soort vrede van binnen. Een heel sterk gevoel dat het goed was. Het is goed.
Vandaag waren we bij zijn graf. Ik had bloesemtakken meegenomen. Het was ijzig koud. Kouder dan die middag toen we zijn lichaam teruggaven aan de aarde. Ik heb gehuild zoals ik toen niet gedaan heb. Vandaag is niet mijn beste dag.
Ik wou dat het lente werd. Hij vast ook als hij er nog was geweest. Maar hij is er nog. Ik heb ook geen afscheid genomen. Mijn vader is in mij zoals ik in hem was. 'Als jij er bent, is alles goed', zei hij en andersom: als ik bij hem was, was alles goed.
Zoals het was zal het nooit meer worden maar ik heb vrede. Mijn broer heeft het. Mijn vader ook. Het is goed zo. Meer dan goed.
Kate
11 maart 2013
