Ik merk op dat men vindt of gevonden wordt en ik niet - en ik voel dat dat niet erg is. Het is goed zo. Voor het eerst in heel lang is het goed omdat het goed voelt, niet vanuit de wetenschap dat een man niet in te passen is in de realiteit van alle dag maar vanuit een soort van innerlijke vrede (oef!).
Is dat reden er uitgebreid over te schrijven? Toch, als de enige tekst waar ik de laatste dagen naar terugklik gaat over het opblazen van bruggen opdat er geen terugkeer mogelijk is naar een verleden dat er niet had moeten of mogen zijn dan is dat niet voor niets.
Zelfs daar kon ik niet bevlogen over schrijven of filosoferen. Immers, dan zou ik moeten erkennen dat er gebieden zijn waar ik nooit had moeten dwalen. Die zijn er...
De man die ik niet achter me kon laten. Ooit zal ik wellicht duideiljker schrijven over wat dat met mij gedaan heeft, hoever het ging: het verdriet, de machteloosheid en woede.
Alleen omdat hij die zei: 'ik kan het je bieden, volledig en onvoorwaardelijk' wegliep zonder uitleg anders dan: 'ik kan je niet geven wat je zoekt en het zal nooit veranderen'.
Lekker dan, denk ik nu. Dat te denken is gemakkelijker dan het lijkt, geloof mij maar. Het heeft jaren geduurd. Daar hadden hij noch ik in voorzien. Ik was immers zo'n nuchtere, verstandige vrouw, beetje ontwikkeld, niet heel dom?
En dan opeens komt er zo'n man en hij raakt snaren en jij gelooft hem. Een tijd geleden stelde iemand dat ik niemand vertrouw. Dat kan goed kloppen. Ik ben mezelf eenmaal kwijtgeraakt en niet van plan dat nog eens mee te maken.
Sometimes burning bridges isn't a bad thing.
Die tekst gaat verder. Het benoemt dat de brug gaat, ging naar een gebied waar je beter niet had kunnen toeven. En ja, ik heb kennis gemaakt met mijn zwakste, zwartste kant - misschien is dat je zelfkant?
Gelukkig was ik verstandig. Gelukkig was hij het ook. Ik heb respect voor de wijze waarop hij met mijn uitingen van rouw om is gegaan. Ik mocht doen, zolang het voor mij goed voelde. Hij vertrouwde mij - dat wil ik denken.
Ik heb respect voor de wijze waarop ik mijzelf - in het midden van de orkaan - in de hand heb weten te houden. Het niet verder heb laten gaan dan het ging: en dat was heftig genoeg. Words as daggers. Gelukkig bleef het daarbij.
Tijd heelt alle wonden maar niemand zegt hoeveel tijd er voorbij moet gaan. Zal het ooit helemaal over zijn? Zal ik ooit nog in mezelf durven vertrouwen? Volledig? Onvoorwaardelijk? Mezelf vertrouwen dat ik mezelf nooit meer zo zal verliezen om een man?
Het was evenwel meer dan een man. Het was een brug van iets naar wat anders, van het verleden en heden naar een toekomst - gedroomd, gewenst, verlangd, verloren. Er waren mogelijkheden. Er was hoop. 'Wat voel je', vroeg hij. 'Hoop.'
Zo cynisch als ik ben, kan ik niet cynisch zijn over hoop. Waar hoop is, is leven, is liefde, is hoop. Maar het is goed zo. Meer dan goed. Die brug blijft in tact. Altijd! Ik heb hoop maar hopen doe ik niet. Does that make sense?
Als ik nader zou moeten of willen aangeven waar het tweede deel van het citaat - dat best niet te betreden terrein - me ook aan doet denken dan is dat het gebied van de SM.
SM. To do or not to do? Mijn eeuwige strijd. Mijn vooroordelen en waarnemingen, mijn angsten. Ik laat ze voor een andere keer.
Kate
20 september 2012
De foto met tekst is afkomstig van de tumblr VeuveNoir alwaar als bron een andere tumblr, The Lion's Den, werd gegeven.
