 |
| landgoed op 22-06-2013 |
Ik lag in bed en het was donker. Ik had zoals de dagen ervoor gelezen in 'Je eigen koers'(1) en zomaar opeens was er een mail binnengekomen met prangende vragen over die koers. 'Ga op je gevoel' was mijn credo ooit. Hoe kom je terug bij dat gevoel?
Diepgaand, dramatisch analyseren hoe ik het kwijtraakte, wil ik niet. Je kunt jezelf ook iets aanpraten, zou mijn moeder zeggen. Bovendien zo erg is het allemaal nu ook weer niet :-). Vandaag voelt anders dan eergisternacht toen ik het zo helder zag.
Die nacht zag ik het scherp: vastgelopen. Vader overleden, moeder gaat in rede geen tien jaar meer mee en dan wat? Nu al die vraag. Stilgevallen. Een leven rond de mensen waarvan je houdt maar het kost meer dan het oplevert.
Moet alles altijd iets opleveren dan? Dat is weer zo'n zijweg. Eergisteravond laat in bed: ik zag mij de eettafel - een grotere troep was het nooit eerder - leegvegen. Clutter in the house is clutter in the mind. Ik pakte een vel papier.
Ik tekende mezelf zoals ik zou willen zijn in een kleurrijke jurk. Ik teken of schilder nooit maar ik zette in waterverf neer wie ik zou willen zijn: vrolijk. Vol energie. Met plannen en dingen. Enthousiast zoals ik kan zijn. Met passie en aandacht iets tot stand brengen en daar trots op zijn.
'Waar leef je voor? Waar krijg je energie van?' vroeg iemand in mail. Stilte.
Geen stilte want daar piepte de wasmachine, de zwarte was wilde opgehangen worden. Zegt dat iets? Dat ik dat ging doen en niet verder typte? Zwarte was, kleine was, tien hangertjes met poloshirts en t-shirts plus twee spijkerbroeken en wat los grut.
Maar 's ochtends nog voor ik een slok van mijn koffie had genomen, was ik al aan het zaaien, mijn zaailingen aan het inspecteren, bijzaaien, luchten, bewateren. Deur naar het landgoed open, koude bak van het rek getild, geopend, natuurlijk waren de tuinbonen, lathyrus en doperwtjes nog niet gekiemd - niet zichtbaar tenminste.
Waar leef je voor? Geen idee maar ik weet wel dat het landgoed mij energie geeft.
Wat geeft mij energie, waarvan ga ik stromen, word ik blij? Eens in de zoveel jaar, meestal wanneer het niet langer gaat zoals het gaat - en vraag me niet waarom ik het zover laat komen - dan ga ik er voor zitten, pak bijv. het boek 'What colour is my parachute'(2) waarin lijsten met vragen mij leiden tot de bezinning.
Maanden geleden dacht ik dat het tijd was me weer eens met mezelf bezig te houden. Het project, want zo zie ik het dan, stokte. Later nam ik 'De ontembare vrouw'(3) ter hand. Ook dat deed niet wat het weleens gedaan heeft. Weer later kocht ik het tijdschrift 'Flow' met daarin een schrijfcahier dat je helpt nadenken over wie je bent en waar je naartoe wilt.
Denk niet dat het universum niet aan me getrokken heeft, me op weg geduwd: 'hier ga zitten en verdiep je in jezelf'- of wat het is dat me opgedragen werd - al zag ik het niet zo.
---
Ik denk over schrijven. Waarover ik zal schrijven.
Dan gaat de telefoon. Het is mijn moeder. Ze zegt dat het bezoek net weg is. Welk bezoek? Ja, dat weet ze niet. Het bezoek waarmee ze naar het concert op tv heeft gekeken. Ik was dat bezoek. Ik ben net thuis. Net mijn spel opgestart, net een eerst gevecht en daar gaat de telefoon.
En toch, net toen mijn gedachten er niet bij waren en ik als in een trance klikte voelde ik mijn spanning wegtrekken. De telefoon ging en mijn moeder verbaasde zich er lachend over, gelukkig vanavond geen tranen, dat ze mij niet herkend had als haar 'bezoek'.
---
Weer een week voorbij. Snel genoeg zullen weken maanden worden, maanden jaren, jaren een eeuwigheid.
Alles is anders maar is dat wel zo? De dingen die mij ooit tot schrijven brachten, me deden stromen - zullen we wedden als ik ga teruglezen dat ik opnieuw aansla? Als een roestige motor die de olie proeft, herkent en doorslikt waarna zij gewoon weer op gang komt alsof er niets gebeurd is? Het is niet de dood van mijn vader die me weerhoudt te schrijven.
Het is niet de toenemende verwardheid van mijn moeder. Ik ben het en ik alleen. Zoals al jaren het geval is.
---
Weken later. Het is weken later, ik begon dit blog n.a.v. een mail twee maanden geleden. Ha! Zo urgent ben ik dus in mijn leven dat ik niet meer een blog kan afmaken, niet de gedachtegang over mezelf. Enfin... het ging weer stromen. Het universum doet wat het doet. Langs andere weg stroomde ik en schreef - of liever, ik pakte ter hand wat al geschreven was en werkte daarmee verder. Ook dat is goed. Alles is goed.
Mijn zin in kleur is ook terug - precies zoals ik in gedachte tekende en het landgoed maakt me sowieso iedere dag blij. Misschien is het precies goed zoals het is. Misschien. Het stromen is minder dan het was. Ik bespeur een zekere moeheid bij mijn verhaal. Al dat lijden, al die spanning maar hoe schrijf ik pakkend en met gevoel over luchtigheid en geluk? Niet over denken. Doen. Of laten.
Go with the flow - hei ho, hei ho, hei ho.
Kate
26 maart-29 juni 2013
De boeken waar ik naar verwijs zijn:
(1) Je eigen koers, Randi B. Noyes, Uitgeverij Archipel, 2007.
(2) What color is your parachute? 2000, Richard Nelson Bolles, Ten Speed Press, 2000.
(3) De ontembare vrouw, Clarissa Pinkola Estés, Altamira - Becht, 2004.
