Deze foto, dit blog had er natuurlijk al lang moeten zijn. Of is het een teken dat de stilte ten einde is? Zelfs het kwartaal dat mijn vader overleed blogde ik meer dan dit jaar, het volgende jaar, het jaar erop.
Een heftig jaar opnieuw of misschien nog wel meer. Maar wat moet ik schrijven? Erover schrijven of filosoferen? Hier? Hier terwijl ik mijn dagen doorloop met... ach nou ja, niet met denken of schrijven of filosoferen.
Op 1 april ging het blog haar vierde jaar in. Vier jaar in een mensenleven. Ik kan me niet veel meer herinneren van 2010. Maar ik weet wel dat ik meer voelde dan nu. Intense gevoelens van verdriet, vreugde, voldoening.
Wat ben ik ver gekomen en hoe weinig schoot ik op. Nu zoveel van de ballast uit het verleden is verdwenen, nu een schone, lege toekomst mijn deel lijkt.
Nu banden vervagen en ik meer dan ooit op mezelf ben teruggeworpen slijt ik mijn dagen grotendeels met onbelangrijk tijdverdrijf. Games lijken belangrijker, zwaarwichtiger dan het maken van een plan.
Ik moet een plan maken opdat ik wederom een richting en doel in mijn leven zal hebben. Een vervulling. Een passie. Iets om me aan te warmen en over op te winden. Iets waardoor ik weer ga stromen, leven.
Het is er al, ik weet het zeker. Ik moet het alleen nog ontdekken, ontaarden, vinden in de as dat mijn hart bedekt. Misschien is het nog te vroeg. Misschien moet ik nog wachten. Het onderbewuste zijn werk laten doen.
Bewust doe ik in elk geval niet veel om er te komen. Of wel? Baby stapjes op weg naar een volgende fase. Een fase die nog niet kan beginnen. Nog niet. Of is dit een excuus zoals ik zo vaak maak of zoek?
Waar is het wachten op? Waarom zet ik die eerste zinnen niet op papier - als je begint dan komen ze wel, toch? Waarom neem ik mijn administratie niet ferm ter hand - af is af en alles wat af is, is goed. Waarom...
Er is geen reden anders dan dat het is zoals het is en ik niet anders kan dan ik kan. Hoe zwak klinken die woorden en toch is het zo. Meer dan ik kan beschrijven, maak ik een rouwproces door.
Als alles wegvalt, blijft er maar een ding over en dat ben jij zelf. Ik moet terug naar mezelf. Terug naar mijn ding. Dat wat mij blij maakt. 'Jij moet plezier maken', zei iemand me kortgeleden. Hij heeft gelijk.
Ik moet leren, terug leren plezier te maken - met anderen. Dit kluizenaarschap heeft lang genoeg geduurd. Ik wil weer leven, voelen, zijn. Met mezelf en met anderen. Het is tijd dingen te gaan doen. Dingen te beleven.
Het is hoogtijd die pauzeknop in te drukken en verder te gaan - nee, niet verder te gaan maar de draad op te pakken en te volgen naar dat wat mijn volgende fase zal zijn.
Kate
6 april 2014
De foto is afkomstig van het blog of de tumblr van Jesse Daniel Smith. Hij noemt als bron: Caffeine Addict. Een maker kon ik niet zo gauw vinden.
