Maar wat als je niet van pad kunt of wilt veranderen? Nog niet? Dan hou je je vast aan de wetenschap dat er weer een dag zal komen, dagen zullen volgen vol energie en vreugde in wat je doet en dan zal wat je doet vanzelf gaan. Dan zal er energie stromen en inspiratie en dan zul je weten, mocht je erbij stilstaan, dat je op het goede pad bent.
Ondertussen worstel ik verder op het pad dat het mijne is maar niet brengt wat mijn pad zou moeten brengen, idealiter. Het is dus niet waar wat er staat? Mag ik dat voorzichtig concluderen? Kan het zo zijn dat je wel doet wat je moet doen, bent waar je wezen moet maar dat je er een ander soort van energie door ontvangt? Misschien zelfs niet direct iets dat op energie lijkt? Of op inspiratie?
Kan het zijn dat je pad soms door woestijnen loopt? Waar energie en inspiratie misschien op zijn best ondergronds meekabbelen tot er rust is of tijd om even stil te staan? Waar je andere dingen vindt dan je zoekt of verwacht? Misschien wel minder positieve dingen. In jezelf?
Zou het kunnen dat je pas inspiratie en energie vindt op je pad wanneer je dat pad als het jouwe erkent? Dat je mag voelen dat je niet op je plek bent, 'niet geschikt' zoals ik het noem, maar er toch het beste van maakt. En dat het dan lichter wordt. Leuker. Inspirerender? Zou dat kunnen? Zou het waar zijn?
Kate
24 augustus 2012
(*) de tekst is afkomstig van de tumblr Silent Musings: An Exquisite Paradox
