‘Ik weet wat je denkt.’
Een rilling trekt langs mijn ruggengraat. Een koude rilling maar ik ben niet bang. Ik weet heel zeker dat het waar is wat hij zegt. Hij kan mijn gedachten lezen, mijn wensen, mijn verlangens en vooral ook mijn lichaamstaal.
Ik wacht op het gesprek dat maar niet wil komen, op woorden van uitleg en geruststelling. Op de ontkenning van de gedachtes, de oordelen, de vragen, de scepsis die ik al tijden met me meezeul. Stemmen en gevoelens die ik maar niet het zwijgen op kan leggen.
‘Je denkt dat het één grote mindfuck is, hè’, zegt hij.
Ik zoek in zijn ogen naar de waarheid maar ik zie slechts vermoeidheid. Ik ben vergeten dat dit een hele drukke periode in de modewereld is, dat het feest waarvoor ik een uitnodiging ontving een branchefeest was en dus naast plezier ook werk voor hem betekende.
Natuurlijk is hij moe. De afgelopen avond en nacht waren fysiek en emotioneel intensief. Bovendien heeft hij maar een paar uur geslapen, veel korter in elk geval dan ik. Ik weet zeker dat hij, toen ik nog sliep, zijn mail heeft gecheckt, telefoontjes heeft gepleegd, dingen heeft geregeld. In de internationale modewereld tellen weekends niet, zeker niet rondom evenementen.
Hij ziet er moe uit. Ouder ook. De korte baard die hij heeft hebt laten groeien, maakt hem er niet jonger op. Ik zou hem het liefste in mijn armen nemen, hem de slaap gunnen waarvan hij me altijd bezwoer dat die hem rust en kracht gaf. Laten we slapen en genieten van wat er is, nu het er is.
Wat er nu is, kan niet ontkend of genegeerd worden. Het heden is al wat telt en de toekomst bestaat niet. Aan struisvogelpolitiek hebben wij echter niets.
‘Je verwacht dat ik straks of morgenochtend de deur achter je dicht zal trekken zoals ik zo vaak in het verleden gedaan heb.’
Ja, dat verwacht ik. En waarom? Why have you abandoned me? Waarom moest ik jou laten gaan? Wat was de les die ik moest leren? Of was er geen les? Was het slechts sadisme, puur en simpel? Pain for pain’s sake?
