Het was juni. Weer brak de zomer aan en het leek alsof er niets gebeurd was of veranderd. Mark was alleen en ik was het ook. Toen ik met een volle tas boodschappen thuiskwam, vond ik pioenrozen bij mijn voordeur. Ik heb ze mee naar binnen genomen en in mijn mooiste kristallen vaas gezet.
Bij het vinden van een bos bloemen blijft het vast niet. Stel, je krijgt vervolgens een uitnodiging om het slotfeest van The Amsterdam Fashionweek bij te wonen. Stel, je krijgt zo'n gebod om je in vrijheid te binden voor een avond of langer. Take it or leave it. Wat zou je doen? Wat zou ik doen?
Ik weet wat ik zou doen. Ik zit in mijn werkkamer. Het is er stil en ik kan schrijven. Eindelijk kan ik weer schrijven. Op mijn bureau staan donkerrode pioenrozen. Ik klap mijn laptop open.
Toen ze thuiskwam lag er een boeket bloemen op de stoep voor haar huis…
Bij het vinden van een bos bloemen blijft het natuurlijk niet.
De volgende dag ligt er een uitnodiging op haar deurmat.
Ik weet wat ik ga doen. Er zal niets veranderen tenzij ik ga schrijven want zoals de werkelijkheid een verhaal beïnvloedt, zo kan een verhaal van betekenis zijn voor de werkelijkheid. Die bloemen lagen er niet voor niets en wie weet breng ik Mark op een idee. De man met de hamer grijnst en stapt naderbij. Hij weet hoe het zit, and so do I.
