dinsdag 2 augustus 2011

236 schakels - 6.

‘Voor u, mevrouw.’ Mevrouw, precies als in die zomer toen Kate haar voor het eerst ontmoet had. Deze vrouw had zich zonder enige moeite boven haar geplaatst. ‘Het gaat er niet om wat ik wil of wat jij wilt. Het gaat erom wat hij wil.’ Kate had haar hoofd gebogen en daarmee was haar lot bezegeld. (¹)

Ze had geluk gehad. De keren dat Mark Kate aan Tessa had overgedragen waren schaars geweest. De laatste keer ruim twee jaar geleden. Ze had jaren gekregen waarin ze zonder de vrees voor een vrouw had mogen leven en ze had het niet geweten. Ze had niet beseft hoe gelukkig ze was geweest en hoe mild Mark. Eens te meer was gebleken dat je je zegeningen pas achteraf kunt tellen.

Deze twaalf jaar jongere vrouw met haar halflange donkere haar, gekleed in een Audrey Hepburn jurkje en hoge pumps had de gave Kate angst in te boezemen en zij wist het. Iedereen wist het: Kate, Tessa en Mark. ‘Het gaat erom wat hij wil.’ Hij wilde dat zij bloemen aan Tessa zou overhandigen.

‘Voor u, mevrouw.’ De vrouw knikte minzaam, nam de bloemen aan, stak opnieuw haar arm door die van Mark, grinnikte om wat hij haar vertelde of misschien wel om Kate en gooide de bloemen op straat. Haar vrijgekomen hand veegde ze af aan de zoom van haar jurkje.

Terwijl de gasten het restaurant binnen gingen, knielde Kate op het Rokin om de bloemen op te rapen maar ook omdat dat was wat ze deed, wat ze geacht werd te doen nadat ze onder handen was genomen door deze vrouw. Knielen en danken en vragen om meer. Vrouwen, deze vrouw was zo wreed.

Kate boog haar hoofd naar het plaveisel en haalde diep adem. Ze veegde haar tranen weg en liep naar het midden van de stoep ter hoogte van het tafeltje waar Mark en zijn tafeldame zich aan het installeren waren. De bloemen stak ze in het gescheurde decolleté van haar jurk.

Ze bekeek haar werkterrein: een brede stoep waar redelijk veel mensen van en naar het C.S. liepen, van of naar de Dam, van en naar de Munt, van of naar huis, naar hun geliefde of naar een restaurant. Even keek ze voor zich uit. De sommelier stond bij het tafeltje en Mark keurde de wijn. Niet naar kijken. Niet kijken.

Met het mutsje in haar hand versperde ze de weg van drie vrolijke jongemannen. ‘Alsjeblieft, één euro voor geluk, twee voor mooie vrouwen op je pad’. Nou, daar hadden ze wel een paar euro voor over. Een paar kussen in de lucht en weg waren ze. Opgewonden telde ze het geld: €17,70. Ongelofelijk!



Kate 


(¹) Lees ook: Een simpele vraag