Zo gaat het dus als je al te lang passief blijft, je verschanst en het kloosterslot hebt aangenomen, lekker veilig en makkelijk en dor. Zo gaat het als het isolement te lang aanblijft en je geen aanstalten maakt dat te verbreken. Dan roeren de Goden zich.
Het Universum geeft signalen af dat het tijd wordt het isolement te doorbreken, oude vrienden op te zoeken, oude ouders een streepje minder tijd en aandacht te geven, een spoelinkje door dat haar, andere bril en nieuw outfitje en hup met frisse zin de wereld in.
Gisterochtend zat ik op tumblr, geen SM tumblr dit keer, maar een over het goede leven: mensen, mode, interieurs, auto's, huizen - New York. Ik wil naar New York! Dat wilde ik al toen de Twin Towers er nog stonden. Was er bijna maar bleef in Canada hangen. Daar kreeg ik een keten.
Een mensenleven later schrijf ik een verhaal over een vrouw die haar keten verloren heeft. Begonnen als "Experiment" in de hoop iets te forceren. Het lukte. Een woord leidde tot een zin tot een alinea tot een bladzijde in een verhaal. Deel na deel ontvouwt zich maar waar het naartoe gaat, weet ik niet.
Ik zie flarden van het verhaal aan de rand van mijn bewustzijn. Beelden die ingevuld moeten worden, emoties beleefd. Ik voel de pijn en ik schrijf. Eindelijk schrijf ik weer. Wat je wil nog meer? Dit is duivel in mij: als ik nu mijn isolement opbreek, gaat mijn schrijven er aan. So much is clear. Dat zal zeker gebeuren. Zoveel weet ik van het mechanisme in mij dat verhalen spuugt.
Maar het Universum is onverbiddelijk: 'bushwa! Als je dat zo helder zie zou je kunnen proberen het tegen te gaan? Werk er maar aan te leren dat je meer dan een aandachtspunt kunt hebben. Je kunt mantelzorgen en schrijven en vrouw zijn en vrienden hebben. Ook jij kunt dat.'
Vandaag is de moed, het optimisme en de energie van gisteren minder. Vandaag besef ik dat ik ondanks een make over nog precies zou zijn wie ik al bijna 50 jaar ben. What you see is what you get. Velen kunnen daar niet veel mee en ik kan met heel velen niets - echt niets. Jammer dan. Er beweegt van alles maar ik beweeg niet mee.
Het Universum gromt: 'Laat je zien! Dat spoelinkje is niet belangrijk. Je bent mooi ook zonder dat. Laat je zien. Er is meer aan jou dan je woorden op papier en die woorden zijn - dat heb je inmiddels geleerd - anders dan jij als vrouw ervaren wordt. Laat je zien. Je bent mooi. Laat je zien!'
De Goden geven signalen af maar ik ben bang dat het mijn schrijven zal stremmen. Nee! Ik ben gewoon bang en ik ben geen Bangelientje. Ik zou stom zijn me verschanst te houden. Ik hoop dat ik het verhaal kan redden, dat wel.
Ik bid dat ik dat kan. Als er een Universum is dat voor me zorgt en me geeft wat ik nodig heb, alsjeblieft, alstublieft: laat me schrijven en vrouwzijn. Het een niet zonder het ander.
Het is tijd om naar buiten te treden. Ervaringen zullen helen zoals het verhaal me heelt. Ik weet wat ik wil. Ik wil mensen ontmoeten, vriendschappen sluiten. Ik wil gekoesterd worden en mezelf mogen zijn. Ik wil armen om me heen. Ik wil het comfort van gemak maar ook de spanning van ietsje meer.
Ik wil geprikkeld worden, tot tranen toe geroerd. Ik wil mooie dingen ervaren, materieel, immaterieel. Denk niet doordat ik alleen - eenzaam soms - sober leef, ik schoonheid, kwaliteit en klasse niet kan waarderen. Toch heb ik het kloosterslot niet als vervelend of negatief ervaren, ik zou bijna zeggen, integendeel.
De Goden roeren zich en ik begrijp het wel. Al die aandacht is niet voor niets. Het is tijd iets te gaan doen. Iets kleins. Iets onopvallends. Een zaadje in de aarde. Zoiets. Ziehier mijn gebed.
Kate
17 augustus 2011
De foto komt van de site van Corbis: Stock Photo ID 42-18089225; fotograaf: Bryan Peterson
http://www.corbisimages.com/stock-photo/royalty-free/42-18089225/hand-reaching-out-of-green-door
