Het was er keurig opgeruimd, opgeruimder dan toen het haar slaapkamer was geweest. Alle schoenen waren van de vloer. De stapel onuitgepakte dozen vol spullen waar ze geen raad mee wist, was verdwenen. Nergens lag vuile was, smerig serviesgoed, te lezen of gelezen boeken.
De lichtgrijze marmoleum vloer was leeg en glanzend schoon. Alle schuifdeuren van de kastenwand waren gesloten. Het enige teken dat de kamer gebruikt werd, was zijn gitaar die op de oude Chesterfield van tante Marie lag. Hoe had Mark in vredesnaam die bank van de woonkamer naar hier verplaatst gekregen en wanneer?
Het heerlijke houten bed dat nu iets dichter bij de deur stond, was opgemaakt met nieuw beddengoed. Ze kon het niet laten even aan het witte laken te voelen. Linnen. Een linnen laken met een ajourrand. Erop lag een witte deken.
‘Vind je het mooi, Kate? Meegenomen uit Italië. Ik heb ook een set in het zwart. Dat is ook erg fraai. Als je eenmaal in linnen hebt geslapen wil je nooit meer anders. Maar ja, dat zul jij voorlopig wel niet meemaken. Nietwaar?’
‘Nee.’
‘Nee. Jij slaapt misschien wel nooit meer in mijn bed.’
Ze kromp ineen. De waarheid was nog steeds even hard. Heimelijk had ze gedacht, had ze gehoopt toen hij had gezegd dat hij bij haar wilde zijn, dat hij haar, dat zij hem. Ze slikte. Het was zo lekker geweest op het Rokin. Zo hard, zo lekker.
Ze kon haar ogen niet van hem afhouden. Ze had hem al tijden niet ontkleed gezien. Nou ja, hij droeg een onderbroek maar dat maakte haar alleen maar opgewondener. Ze zuchtte. God wat een heerlijk lichaam had hij toch. Ze wilde, nou ja, ha! Wat zij wilde, speelde niet – dat had hij haar net weer fijntjes duidelijk gemaakt.
Hij stond bij dat wat zij als haar kaptafel – of wat ervoor doorging – had gebruikt: een lange smalle houten tafel met daarop een losse spiegel. Die spiegel had hij weggehaald en de tafel was neergezet tussen de kastenwand en het voeteneinde van het bed.
Hij was er bezig gedroogde peulvruchten uit weckflessen op haar kristallen gebaksschaal uit te storten. Voorzichtig zodat ze er niet naast vielen. Hoewel hij ogenschijnlijk geen aandacht aan haar besteedde, vermoedde ze dat geen detail hem ontging. Hoe stond zij er eigenlijk bij?
Hup, borsten nog maar iets vooruit. Schouders naar achteren. Buik in. Billen gespannen. Kom op, Mark. Kijk naar me. Kijk alsjeblieft naar me. Alsjeblieft? Ze haalde haar hand van haar rug, speelde met haar schaamhaar, wiegde haar heupen, bewoog haar vingertoppen naar beneden.
[.../236 schakels - 16.]
Kate
