Er was een einde. Had daar de punt gezet. Een nieuw begin gemaakt wellicht. Maar nee, er waren enthousiaste reacties en de brandende wens het vlammetje in leven te houden.
Angst dat het stopt en niet meer terug zal keren. Het? Het heilige vuur, de creatieve vlam, het vonken en de stroom. Geile stroom. Natte dromen. Ik ben nog vrouw, weer vrouw. Ik voel dus ik leef.
Ik leef en ben niet dood. Niet doods. Immers, ik voel de pijn van de slavin en proef wat het met haar doet, wat het haar maakt. Geliefd. Centraal. Nodig. Zonder de vrouw geen verhaal.
Waarom focus ik me dan niet op haar? Als zij lijdt, houd ik het verhaal bij mij. Zodra ik me over technische details, medische symptomen en emotioneel verantwoord gedrag zorgen maak, loopt het verhaal in mij weg.
Niet het verhaal maar mijn emotie. Als een leeglopend bad eerst zo traag dat ik het niet eens in de gaten heb. Vandaag kijk ik om en is het gevoel, de stroom, het heilige moeten verdwenen. Ik schrijf woorden en het doet me niets.
Jammer dan, dat was niet het plan. Dat is hard, een ander hard dan gepland. Op zich niets mis mee. Maar, ze stond - oeps, lag - op het punt hem toestemming te vragen te mogen spreken. Gaat niet lukken als je ziek, zwak en brakerig bent.
Eerst moet zij zich beter voelen. Daarna moet het braaksel opgeruimd zijn. Hij kan nog zo hard zijn, kots is zurig, bijt uit en stinkt en hij is geen miljonair die morgen even een nieuwe vloer en andere linnen lakens kan laten invliegen.
Dat, meneer, mevrouw, is waar het verhaal mank gaat. Het is geen sprookje. Er zijn geen wonderlampen te verdienen die je teleporteren van Amsterdam naar Milaan via New York en Zurich zonder bagagelimiet.
Mijn verhaal moet aannemelijk moet zijn, anders verliest het lezers, belangrijker nog: anders verliest het de schrijver. Het moet geloofwaardig zijn maar mag niet in de details van het grauwe leven verzanden.
Magie, dat is waar ik naar snak. Dat is wat ik hoop te bieden. Het is wat ik hoop te vinden, ooit. De magie van een plus een is drie. Diepgevoelde pijn, krassen in haar ziel, striemen op haar lijf en liefde. Helende liefde.
Als ik praat over mijn schrijven dan zeg ik altijd dat ik schrijf over de liefde. Schrijf daar dan ook over! De huur die betaald moet worden of de kapotte wasmachine zijn niet de problemen waarmee de helden in SM verhalen kampen.
Dus, als zij de vloer onder kotst dan zal zij het moeten oplikken of opdweilen met haar kapotte jurkje, het enige dat ze heeft - het stonk toch al dus who cares :-). En hij zal zijn camera pakken en haar fotograferen. Weer een trofee voor aan de muur of op zijn desktop of...
Soms moet je even over je verhaal rammelen om door te kunnen. Om niet te verzanden in pragmatische details maar er een gruwelijke wending voor te vinden die past in het verhaal van de liefde.
Zo ben ik terug bij dat wat al geschreven is maar geen aansluiting meer leek te vinden in het hier en nu van het verhaal. En ja, ik voel opnieuw haar pijn, zijn sadisme. Nog een paar nachtjes slapen en dan staat het op het blog. Tenzij er andere dingen voorvallen.
Ik kan het niet voorspellen. Het verhaal schrijft zichzelf. Ik laat mij leiden door het verhaal tot ik vast dreig te lopen en eventjes een stapje terug moet zetten om daarna weer net zo hard als ervoor meegevoerd te worden op de golven van mijn fantasie.
Kate
21 augustus 2011
De foto komt van:
http://m.thelmagazine.com/TheMeasure/archives/2010/06/02/marina-abramovic-the-artist-is-inspiring-other-artists
