Mark leidde mij naar de eetkamer. De deur stond op een kier en ik hoorde stemmen. Er waren mensen in de kamer en ik was niet gekleed. Ik hield mijn pas in. Zo vaak gebeurde het niet dat ik naakt moest zijn in het gezelschap van vreemden. Wie waren daar binnen? Wat werd er van mij verwacht? Een verrassing had Mark beloofd maar hij en ik waren niet alleen en ik had geen takken om mij te bedekken.
Ik wilde Mark vragen wie dat waren, wat we gingen doen, wat ik moest doen, hoe ik moest zijn maar voor ik de woorden had gevonden was hij al bij de deur en duwde die zonder pardon open. Ik wist niet waar ik moest kijken misschien vooral ook: ik wist niet waar ik mocht kijken. Mocht ik wel kijken? Wat waren de regels? Waren er regels?
Soms zou ik willen dat er regels zijn, vaste regels om me aan te houden, een strafboekje, vaste straffen of boetes, houvast als al het andere faalt, als ik faal. Maar dat is te gemakkelijk en ik ben een intelligente vrouw – dat is de redenatie van Mark.
Het heeft iets te maken met voelen, met gevoel, met dicht bij jezelf blijven en authenticiteit. Het zorgt voor, nee. Het vergt vergaande, diepgevoelde wederzijdse chemie want hoe kan ik volgen op eigen kompas, hoe hij mij leiden zonder spoorboekje wanneer wij mentaal uit de pas zouden lopen?
Wij lopen in hetzelfde spoor los van elkaar, naast elkaar waar het kan tot hij mij vraagt: ‘vertrouw je mij’. Zodra ik bevestig dat dat zo is, zelfs nu na al die jaren slaat hij die vraag nooit over, geef ik hem toestemming mij voor te gaan zoals zojuist door de gang van de ruimte die hij spottend zijn balzaal noemt naar de formele eetkamer.
Zijn rechterhand om mijn linkerpols – hand in hand lopen wij nooit, ik zou niet meer anders willen ook. Zijn hand om mijn pols, om mijn hals, teken van eigendom al zal hij het nooit zo noemen. Fout! Sinds ik mijn keten verloren heb, noemt hij mij steeds vaker zijn bezit. Gek genoeg doet dat pijn.
Ik weet dat ik van hem ben. Ik weet dat hij mij zou kunnen achterlaten als hij dat zou willen. Hij zou er het volste recht toe hebben. Ik ben het met zijn zienswijze eens en desondanks doet het zeer. Zoveel liever, maar nee… ‘Vecht niet’, sist hij me toe. Hij moet mijn emotie hebben gevoeld en ach, ook zonder dat, hij kent me goed genoeg.
Hij kent mijn pijnpunten, mijn weerstand, mijn angst. Hij weet dat het niet gemakkelijk voor me is mijn pad, dat zijn pad is, te volgen. Gelukkig is hij bij mij, nu. Hij zal me steunen waar hij kan. Ironisch als het klinkt, hij die mij voor de wolven gooit, zal mij bijstaan in het uur van mijn nood.
Kate
donderdag 29 december 2011
woensdag 28 december 2011
Kersttijd - 2. Kerstwens
Later zag ik een foto van de kerstdecoratie. Op melkwitte benen rustte een wolk van dennentakken waar twee zwevende handen tegenaan geplakt leken.
De klokjes die mij in het hier en nu hadden gehouden uit angst dat zij zouden vallen of klingelen waren amper zichtbaar maar om mijn voeten lag het snoeisel waaraan het kunstwerk haar vorm dankte.
Het zou bijna mooi zijn geweest ware het niet dat ik een stukje van de rechter bilpartij onder de takken uit zag steken. Ik zei niets hoewel het mijn plicht was te spreken, uit te spreken wat ik zag, wat ik voelde. Ik was bang.
Het duidelijk zichtbaar gestolde vet bevestigde het gelijk van de vrouw die toch al vond dat ik het te goed had bij Mark. Mark had weer een lange reis voor de boeg. Wat zou hij dan met mij doen?
Zou hij mij onderbrengen bij haar? Tessa, zelf maatje 34, hield van slanke vrouwen en haar slavinnen moesten mager zijn. Het liefste zag zij ribben. Het zou haar genoegen schenken ook mij uit te hongeren.
Ik rilde. Was het gek dat ik zweeg, dat ik slikte? Ik boog mijn hoofd, kon de tranen niet binnenhouden maar legde niet uit dat het geen vreugdetranen waren. Op de foto van de kerstdecoratie die Mark mij met trots toonde, zag ik niet langer verstilde schoonheid maar naderend onheil.
Zover was het echter nog niet. Nog steeds was ik kerstdecoratie maar hoewel ik mij zo goed mogelijk had afgesloten voor de omgeving, ontging het me niet dat het stiller werd. En stiller. De receptie was ten einde.
Vertrouwde handen die zich om mijn polsen vouwden. 'Sta op, Kate. Het is voorbij.' Mark bewoog mijn armen omhoog. Ik stond op en alle takken vielen op de grond, de klokjes klingelden en een of twee ervan braken.
Hij liet mij staan om mijn lichaam en geest te laten wennen aan een nieuwe positie, een nieuwe situatie. Ik was niet langer een kerstdecoratie. Ik was een slavin – nee. Ik was bezit dat naakt voor haar eigenaar stond. Bezit staat niet op gelijke hoogte of voet. Ik voelde schaamte. Ongemak. Wat kon ik doen?
‘Heb je voorkeur voor staan of knielen?' Ik wilde knielen maar er lagen glassplinters. Ik stond en boog mijn hoofd. Diep. Zo diep dat het pijn deed. Na enige tijd kreeg ik de opdracht om met een grote hoge pas over de takken en scherven te stappen. Hij wilde niet dat ik me zou bezeren.
Hij wilde geen ongelukjes en zond me linea recta naar het toilet. Ik was hem dankbaar. Hij mij ook want terug in de zaal en opgelucht dat ik mijn plas niet langer hoefde op te houden, hoorde ik hoe trots Mark op mij was. 'Omdat je het zo goed gedaan hebt, zo mooi was en stil, heb ik een verrassing voor je.'
Hij pakte zijn telefoon en zei iets maar ik luisterde niet. Ik keek naar het koordje om zijn pols, naar het kettinkje om zijn hals. Het was bijna Kerst, ik had een kerstwens en die zou in vervulling gaan.
Mark stelde mij iets prettigs in het vooruitzicht en mijn gedachten sloegen op hol. Het was voorbij. Ik was op weg naar een keten met alle daarbij behorende symbolen. Voorbij. Alles zou vergeten en vergeven zijn. Het zou worden als vanouds.
Hoogmoed komt voor de val. Rechteloos bezit mag niet rekenen of hopen op gunsten en Mark had niets anders gezegd dan dat hij een verrassing voor mij had. Verrassingen zijn er in talloze gedaantes.
Ik werd door de gang geleid. Het marmer was koud aan mijn voeten. Langs gesloten deuren voerde Mark mij mee. Een windvlaag die de voordeur waar we naartoe liepen niet had weten tegen te houden, streek langs mijn lichaam.
Als hij mij maar niet zo, naakt, naar buiten zou begeleiden: de voordeur uit, het bordes op, de trap af, de gracht op, bestemming onbekend. Oh God, waarom gingen we niet een van de kamers in?
Een warme kamer met een kerstboom en pakjes eronder. Wat opzij gelegd van de kleurrijke presentjes zag ik een lang pakketje in stevig dof zwart papier. ‘Gelukkig Kerstfeest, Kate. Dit is voor jou.’ Het voelde slap en zwaar.
We stopten bij een deur.
Kate
De klokjes die mij in het hier en nu hadden gehouden uit angst dat zij zouden vallen of klingelen waren amper zichtbaar maar om mijn voeten lag het snoeisel waaraan het kunstwerk haar vorm dankte.
Het zou bijna mooi zijn geweest ware het niet dat ik een stukje van de rechter bilpartij onder de takken uit zag steken. Ik zei niets hoewel het mijn plicht was te spreken, uit te spreken wat ik zag, wat ik voelde. Ik was bang.
Het duidelijk zichtbaar gestolde vet bevestigde het gelijk van de vrouw die toch al vond dat ik het te goed had bij Mark. Mark had weer een lange reis voor de boeg. Wat zou hij dan met mij doen?
Zou hij mij onderbrengen bij haar? Tessa, zelf maatje 34, hield van slanke vrouwen en haar slavinnen moesten mager zijn. Het liefste zag zij ribben. Het zou haar genoegen schenken ook mij uit te hongeren.
Ik rilde. Was het gek dat ik zweeg, dat ik slikte? Ik boog mijn hoofd, kon de tranen niet binnenhouden maar legde niet uit dat het geen vreugdetranen waren. Op de foto van de kerstdecoratie die Mark mij met trots toonde, zag ik niet langer verstilde schoonheid maar naderend onheil.
Zover was het echter nog niet. Nog steeds was ik kerstdecoratie maar hoewel ik mij zo goed mogelijk had afgesloten voor de omgeving, ontging het me niet dat het stiller werd. En stiller. De receptie was ten einde.
Vertrouwde handen die zich om mijn polsen vouwden. 'Sta op, Kate. Het is voorbij.' Mark bewoog mijn armen omhoog. Ik stond op en alle takken vielen op de grond, de klokjes klingelden en een of twee ervan braken.
Hij liet mij staan om mijn lichaam en geest te laten wennen aan een nieuwe positie, een nieuwe situatie. Ik was niet langer een kerstdecoratie. Ik was een slavin – nee. Ik was bezit dat naakt voor haar eigenaar stond. Bezit staat niet op gelijke hoogte of voet. Ik voelde schaamte. Ongemak. Wat kon ik doen?
‘Heb je voorkeur voor staan of knielen?' Ik wilde knielen maar er lagen glassplinters. Ik stond en boog mijn hoofd. Diep. Zo diep dat het pijn deed. Na enige tijd kreeg ik de opdracht om met een grote hoge pas over de takken en scherven te stappen. Hij wilde niet dat ik me zou bezeren.
Hij wilde geen ongelukjes en zond me linea recta naar het toilet. Ik was hem dankbaar. Hij mij ook want terug in de zaal en opgelucht dat ik mijn plas niet langer hoefde op te houden, hoorde ik hoe trots Mark op mij was. 'Omdat je het zo goed gedaan hebt, zo mooi was en stil, heb ik een verrassing voor je.'
Hij pakte zijn telefoon en zei iets maar ik luisterde niet. Ik keek naar het koordje om zijn pols, naar het kettinkje om zijn hals. Het was bijna Kerst, ik had een kerstwens en die zou in vervulling gaan.
Mark stelde mij iets prettigs in het vooruitzicht en mijn gedachten sloegen op hol. Het was voorbij. Ik was op weg naar een keten met alle daarbij behorende symbolen. Voorbij. Alles zou vergeten en vergeven zijn. Het zou worden als vanouds.
Hoogmoed komt voor de val. Rechteloos bezit mag niet rekenen of hopen op gunsten en Mark had niets anders gezegd dan dat hij een verrassing voor mij had. Verrassingen zijn er in talloze gedaantes.
Ik werd door de gang geleid. Het marmer was koud aan mijn voeten. Langs gesloten deuren voerde Mark mij mee. Een windvlaag die de voordeur waar we naartoe liepen niet had weten tegen te houden, streek langs mijn lichaam.
Als hij mij maar niet zo, naakt, naar buiten zou begeleiden: de voordeur uit, het bordes op, de trap af, de gracht op, bestemming onbekend. Oh God, waarom gingen we niet een van de kamers in?
Een warme kamer met een kerstboom en pakjes eronder. Wat opzij gelegd van de kleurrijke presentjes zag ik een lang pakketje in stevig dof zwart papier. ‘Gelukkig Kerstfeest, Kate. Dit is voor jou.’ Het voelde slap en zwaar.
We stopten bij een deur.
Kate
dinsdag 27 december 2011
Kippenbouillon tegen de griep
Een mens is een wonderlijk wezen. Opeens voor de Kerst waren daar griepachtige verschijnselen waar geen tijd voor was, ook geen zin maar dat doet niet ter zake, en ik nam me voor het te redden tot vandaag. Vandaag zou ik mogen crashen.
Gek genoeg heeft mijn lichaam geluisterd. Ik heb beide Kerstdagen overleefd en vandaag zou ik het een stuk zwaarder hebben gehad. Niet dat ik nu ziek, zwak en misselijk ben maar toch... Zoekend op huismiddeltjes tegen griep en verkoudheid stuitte ik o.a. op de helende gave van kippensoep.
Ik ken het eigenlijk niet. Mijn moeder hield en houdt niet van koken en heeft voor zover ik het me kan herinneren nooit kippensoep gemaakt. Het kwam ook zelden of nooit op tafel. Een paar jaar geleden heb ik eens een poging gedaan maar niet met als resultaat dat ik eraan verknocht ben geraakt.
Maar nu heb ik griep of iets wat ervoor doorgaat en ik lees over kippensoep en rauwe knoflook en gember, over een ui naast het bed. Ik heb wel een paar pakken soep in voorraad maar het is geen kippensoep. Wel heb ik altijd kippenbouillontabletten in huis.
Dus ik kookte water, deed er een stukje kippenbouillontablet in, sneed er een teen knoflook door, plukte wat verse koriander spiertjes, peterselie, basilicum, voegde wat druppels tabasco toe en een snuif gemberpoeder, oh en dat halve plakje ham snipperde ik er ook nog door.
Het smaakte heerlijk! Het voelde heilzaam en helend. Ik ga nog een kop maken. Vocht is goed. En daarna duik ik lekker even mijn bed in. Rust is ook niet verkeerd. En volgend jaar, bij leven en welzijn, zal ik mij toch eens met een "echte" kippensoep bezighouden :-).
Kate
27 december 2011
Gek genoeg heeft mijn lichaam geluisterd. Ik heb beide Kerstdagen overleefd en vandaag zou ik het een stuk zwaarder hebben gehad. Niet dat ik nu ziek, zwak en misselijk ben maar toch... Zoekend op huismiddeltjes tegen griep en verkoudheid stuitte ik o.a. op de helende gave van kippensoep.
Ik ken het eigenlijk niet. Mijn moeder hield en houdt niet van koken en heeft voor zover ik het me kan herinneren nooit kippensoep gemaakt. Het kwam ook zelden of nooit op tafel. Een paar jaar geleden heb ik eens een poging gedaan maar niet met als resultaat dat ik eraan verknocht ben geraakt.
Maar nu heb ik griep of iets wat ervoor doorgaat en ik lees over kippensoep en rauwe knoflook en gember, over een ui naast het bed. Ik heb wel een paar pakken soep in voorraad maar het is geen kippensoep. Wel heb ik altijd kippenbouillontabletten in huis.
 |
| kippenbouillon tegen de griep |
Het smaakte heerlijk! Het voelde heilzaam en helend. Ik ga nog een kop maken. Vocht is goed. En daarna duik ik lekker even mijn bed in. Rust is ook niet verkeerd. En volgend jaar, bij leven en welzijn, zal ik mij toch eens met een "echte" kippensoep bezighouden :-).
Kate
27 december 2011
zaterdag 24 december 2011
Kerst 2011
Ik wens u en de uwen hele warme feestdagen.
Kate
24 december 2011
De foto komt van Camera Obscure, een van de tumblrs die ik volg: http://schoengeistig.tumblr.com/post/14615804306#notes
p.s. 27 december 2011 - na enig klikken en doordrukken - waarom is men zo slecht c.q. onduidelijk met bronvermelding op tumblrs? - vond ik de maakster van deze foto. Het is Celia Perrin Sidarous en de afbeelding is er een van drie - geheel verschillende foto's - onder de titel "Nests": http://celia-perrin-sidarous.com/index.php?/ongoing/nests/
vrijdag 23 december 2011
Kersttijd - 1. Kerstdecoratie
Hij vroeg: 'ik wil dat je vrijdag 23 december 's middags en 's avonds voor mij vrijhoudt. Is dat mogelijk?' Ik bladerde door mijn agenda, pleegde een paar telefoontjes, voerde wat overleg en liet hem weten dat het mogelijk was.
Een taxi bracht mij naar een adres ergens op de Keizersgracht. Ik belde aan en werd door een lange marmeren gang naar een ruimte gebracht met grote ramen die uitkeken op een tuin.
'Kleed je uit', zei hij toen de persoon die mij naar hem had gebracht vertrokken was. Ik reikte hem mijn mantel aan en hij ritste mijn jurk open, opende mijn bh. 'Alles, Kate', nog voor ik het kon vragen.
Ik stapte uit mijn pumps en schoof mijn kousen omlaag. Mijn onderbroekje verdween in zijn broekzak. Hij grijnsde en toen was ik naakt. Ik deed wat ik doe als ik naakt ben en voor hem sta.
Ik lette op houding en ademhaling, opdat mijn lijnen recht, scherp en fier zouden zijn. Dat waren ze. Ik was goed voorbereid maar niet op wat komen ging. Hij stond voor me: leren schoenen, zwarte jeans, wit overhemd open aan de hals, omgeslagen manchetten, het gebeds- of gelukskoordje om zijn pols.
Ik denk te weten waar hij om heeft gebeden, wat hij heeft afgesmeekt of gevraagd aan de heilige man die het heeft vastgeknoopt. Zijn wens zal verhoord zijn als het koordje als vanzelf van zijn pols afvalt. Ik heb dezelfde wens.
Mijn ogen gleden omhoog naar het kettinkje om zijn hals waaraan hij het sleuteltje draagt dat past op het slot van mijn keten. Ik heb maar een kerstwens dit jaar: zijn keten te mogen dragen in de nacht en in zijn armen te slapen, geslagen, geliefd, nooit meer alleen.
'Wees sterk, mijn liefste. Geloof in jezelf, in mij. Beloof het me.'
'Ik beloof het je.'
'Vertrouw je me, Kate?'
'Ja.'
'Alleen maar ja?'
'Ja, ik vertrouw je.'
'Als je nog naar de wc wilt, kun je dat nu doen. Achter die deur daar is een toilet. De rest van de middag en avond zal het niet meer mogelijk zijn te plassen. Ga maar, later zul je er blij om zijn. Ondertussen berg ik je kleding even op. Oh en Kate, vergeet niet het bidet te gebruiken als je klaar bent.'
Toen ik uit het toilet kwam, was Mark nog niet terug. Ik keek naar buiten naar de tuin die ik kende van een vorig bezoek: paden van grind, buxushagen. Een formele tuin waarin ik het standbeeld was geweest. Toen had ik niet van een toilet gebruik mogen maken. (*)
Mark stond achter me zonder dat ik hem had horen binnenkomen.
'Kom het wordt tijd je klaar te maken.' Hij wees op een klassieke sofa tegen de muur - het enige meubelstuk in de kamer.
'Ga zitten, Kate en luister goed. Vandaag, straks dien jij als kerstdecoratie. Je bent een stilleven in kerstsfeer tijdens een receptie voor zakenrelaties en andere genodigden. Ik wil niet dat je spreekt of op andere wijze de aandacht naar je toe trekt. Je bent er maar jij bent er niet. Je blijft hier zitten tot de laatste gast vertrokken is. Tot ik je toestemming geef op te staan of te knielen aan mijn voeten. Heb je voorkeur voor staan of knielen?'
'Nee, meneer.'
'Meneer, hè? Ja, ik begrijp je. Zit je goed? Zet je voeten tegen elkaar, sluit je benen. Keurig. Ik ga even wat takken halen.'
Mark kwam terug en vulde mijn armen met dennentakken, vers uit de tuin - het is een diepe tuin waar ook een paar dennenbomen staan. Hier en daar snoeide hij de takken nog wat bij.
Het klikken van de snoeischaar vervulde mij niet met angst maar wel de kerstklokjes die hij aanbracht - die niet zouden mogen vallen of klingelen gedurende de middag en avond. Ik was immers een stilleven in kerstsfeer.
Een stil en levend object. Een kunstwerk. Een installatie. Dennengeur in mijn neus, naalden in de plooien van mijn lichaam. Een volle blaas en kramp in mijn armen. Klokjes wees stil.
Zo begon dit jaar mijn Kerst. Naakt, verborgen achter dennentakken in een zaal gevuld met hen die er toe doen in de modewereld, voor Mark.
Ik was wat ik was omdat hij het zo had bepaald. Omdat hij had gevraagd of het mogelijk was vrijdag 23 december voor hem vrij te houden.
Kate
(*) lees hierover in Blind date met name in de delen 4 en 5.
De foto komt van Camera Obscure, een van de tumblrs die ik volg: http://schoengeistig.tumblr.com/post/14615804306#notes
Een taxi bracht mij naar een adres ergens op de Keizersgracht. Ik belde aan en werd door een lange marmeren gang naar een ruimte gebracht met grote ramen die uitkeken op een tuin.
'Kleed je uit', zei hij toen de persoon die mij naar hem had gebracht vertrokken was. Ik reikte hem mijn mantel aan en hij ritste mijn jurk open, opende mijn bh. 'Alles, Kate', nog voor ik het kon vragen.
Ik stapte uit mijn pumps en schoof mijn kousen omlaag. Mijn onderbroekje verdween in zijn broekzak. Hij grijnsde en toen was ik naakt. Ik deed wat ik doe als ik naakt ben en voor hem sta.
Ik lette op houding en ademhaling, opdat mijn lijnen recht, scherp en fier zouden zijn. Dat waren ze. Ik was goed voorbereid maar niet op wat komen ging. Hij stond voor me: leren schoenen, zwarte jeans, wit overhemd open aan de hals, omgeslagen manchetten, het gebeds- of gelukskoordje om zijn pols.
Ik denk te weten waar hij om heeft gebeden, wat hij heeft afgesmeekt of gevraagd aan de heilige man die het heeft vastgeknoopt. Zijn wens zal verhoord zijn als het koordje als vanzelf van zijn pols afvalt. Ik heb dezelfde wens.
Mijn ogen gleden omhoog naar het kettinkje om zijn hals waaraan hij het sleuteltje draagt dat past op het slot van mijn keten. Ik heb maar een kerstwens dit jaar: zijn keten te mogen dragen in de nacht en in zijn armen te slapen, geslagen, geliefd, nooit meer alleen.
'Wees sterk, mijn liefste. Geloof in jezelf, in mij. Beloof het me.'
'Ik beloof het je.'
'Vertrouw je me, Kate?'
'Ja.'
'Alleen maar ja?'
'Ja, ik vertrouw je.'
'Als je nog naar de wc wilt, kun je dat nu doen. Achter die deur daar is een toilet. De rest van de middag en avond zal het niet meer mogelijk zijn te plassen. Ga maar, later zul je er blij om zijn. Ondertussen berg ik je kleding even op. Oh en Kate, vergeet niet het bidet te gebruiken als je klaar bent.'
Toen ik uit het toilet kwam, was Mark nog niet terug. Ik keek naar buiten naar de tuin die ik kende van een vorig bezoek: paden van grind, buxushagen. Een formele tuin waarin ik het standbeeld was geweest. Toen had ik niet van een toilet gebruik mogen maken. (*)
Mark stond achter me zonder dat ik hem had horen binnenkomen.
'Kom het wordt tijd je klaar te maken.' Hij wees op een klassieke sofa tegen de muur - het enige meubelstuk in de kamer.
'Ga zitten, Kate en luister goed. Vandaag, straks dien jij als kerstdecoratie. Je bent een stilleven in kerstsfeer tijdens een receptie voor zakenrelaties en andere genodigden. Ik wil niet dat je spreekt of op andere wijze de aandacht naar je toe trekt. Je bent er maar jij bent er niet. Je blijft hier zitten tot de laatste gast vertrokken is. Tot ik je toestemming geef op te staan of te knielen aan mijn voeten. Heb je voorkeur voor staan of knielen?'
'Nee, meneer.'
'Meneer, hè? Ja, ik begrijp je. Zit je goed? Zet je voeten tegen elkaar, sluit je benen. Keurig. Ik ga even wat takken halen.'
Mark kwam terug en vulde mijn armen met dennentakken, vers uit de tuin - het is een diepe tuin waar ook een paar dennenbomen staan. Hier en daar snoeide hij de takken nog wat bij.
Het klikken van de snoeischaar vervulde mij niet met angst maar wel de kerstklokjes die hij aanbracht - die niet zouden mogen vallen of klingelen gedurende de middag en avond. Ik was immers een stilleven in kerstsfeer.
Een stil en levend object. Een kunstwerk. Een installatie. Dennengeur in mijn neus, naalden in de plooien van mijn lichaam. Een volle blaas en kramp in mijn armen. Klokjes wees stil.
Zo begon dit jaar mijn Kerst. Naakt, verborgen achter dennentakken in een zaal gevuld met hen die er toe doen in de modewereld, voor Mark. Ik was wat ik was omdat hij het zo had bepaald. Omdat hij had gevraagd of het mogelijk was vrijdag 23 december voor hem vrij te houden.
Kate
(*) lees hierover in Blind date met name in de delen 4 en 5.
De foto komt van Camera Obscure, een van de tumblrs die ik volg: http://schoengeistig.tumblr.com/post/14615804306#notes
dinsdag 20 december 2011
Bevolkingsonderzoek borstkanker
Volgende maand word ik vijftig maar vandaag kreeg ik al te maken met mijn nieuwe leeftijd. Ik was uitgenodigd deel te nemen aan het bevolkingsonderzoek naar borstkanker. Die uitnodiging komt zodra je (bijna) vijftig bent.Natuurlijk ging ik. Borstkanker zit in mijn familie aan moeders zijde en ook mijn moeder heeft het. Bij bejaarden verspreidt de ziekte zich zeer traag en alles is middels hormoonpillen onder controle gelukkig.
In de stromende regen fietste ik, toch wat zenuwachtig, naar het park waar de onderzoeksbus stond en waar - zo bleek - allemaal vrouwen van bij mij op de gracht al zaten te wachten. Vrouwen die ik niet ken maar zij mij wel... Apart!
Twintig minuten te laat stond ik aan het röntgen apparaat, werden mijn borsten geplet voor vier foto's - het was mijn eerste keer. De laborante was gelukkig een aardige vrouw die het niet moeilijker maakte dan nodig.Toen ik het pashokje uitstapte zaten er weer nieuwe buurvrouwen in de stoelen. Een beetje zenuwachtig vroeg een van hen: 'viel het mee?'. Ja, het viel mee. Nee, het deed geen pijn, niet bijzonder veel tenminste. Prettig is anders maar voor het goede doel had ik het er wel voor over.
Voorkomen is beter dan genezen! Dat dat waar is blijkt wel uit de cijfers. Voor vrouwen in mijn leeftijdsgroep vermindert de kans om te sterven aan borstkanker met 39% wanneer je deelneemt aan het bevolkingsonderzoek*).
Over een maand - wegens de feestdagen duurt het langer dan normaal - weet ik de uitslag. Ik ga er zondermeer vanuit dat ik geen borstkanker heb maar ben wel blij dat de mammografie gemaakt is.
Als alles goed is dan mag ik me over twee jaar weer melden.
Kate
20 december 2011
- De foto van de onderzoeksbus komt van: http://www.astenoost.nl/content/blogcategory/22/36/9/324/
- De foto van het onderzoek stond op: http://www.telegraaf.nl/vrouw/actueel/10187631/__Bevolkingsonderzoek_borstkanker_heeft_zin__.html
- *) Over het nut van het bevolkingsonderzoek kunt u lezen op:
http://www.rivm.nl/Bibliotheek/Algemeen_Actueel/Nieuwsberichten/2011/Helft_minder_sterfte_door_borstkanker_bevolkingsonderzoek
Aan een hele speciale Man :-)
Wie kan zeggen wat hij of zij zoekt? Niet wat hij of zij zegt te zoeken maar die diepgevoelde wens zo diep dat hij niet in woorden te vangen is...?Als ik wist wat ik zocht dan zou ik beelden toveren met woorden waar hij zich in zou herkennen waardoor hij mij zou erkennen als die waarmee hij oud zou willen worden - maar ik weet niet wat te schrijven. Of misschien weet ik het toch...?
Ik wil niet de droom zijn van elke man. Ik wil de werkelijkheid en één Man. Een heel speciale Man. En daar stopt het want hoe moet ik zeggen wie dat zal zijn? Wat hij moet zijn? Mijn ervaring heeft geleerd dat alles altijd anders is dan je vooraf verwacht.
Toch, al is het maar omwille van een leven lang dromen en schrijven, moet de Man iets met SM hebben :-). Veel waarschijnlijk zelfs, maar wat? Wat zoek ik in een Man, in de SM? Kan ik überhaupt iets zinnigs zeggen over mijn SM wensen? Weet ik wat ik wil of aankan of durf?
Afgebonden borsten, zwarte geslagen vlees, uitputtende orgasmes, ordinaire outfitjes en lichaamsontsierselen zijn aan mij niet besteed. Ik ga voor ouderwets en monogaam en wellicht zelfs saai. Ik wil absoluut niet gedeeld worden met andere vrouwen.
Ik zoek geborgenheid, armen om me heen, een rots in de branding bij wie ik niet hoef toneel te spelen. Iemand die begrijpt dat je na vijftig jaar alleen niet opeens over kunt stappen naar 25 uur per dag samen. Een Man die snapt dat de dynamiek van de relatie nooit uitgezet kan worden. Die door heeft wat dat betekent, voor hem en voor mij.
Je bent wie je bent: een dominante man met de gave het machtsevenwicht tussen ons te doen kantelen. Niets bijzonders wanneer het gebeurt en zo significant. Zoiets.
Je bent wie je bent in relatie tot die ander. Je bent zo omdat je er niets aan kunt doen, omdat de synergie is zoals die is, omdat de omstandigheden het afdwingen, omdat het niet anders kan dan zo. In voor- en tegenspoed. In hard- en tederheid. In liefde.
Ik zoek een ongebonden Nederlandse of Engelse man liefst in Amsterdam met levenservaring maar niet heel veel ouder dan ik ben, met charisma en intelligentie, rustig, slank, niet roker, integer en succesvol, iemand die communiceert.
Ik ben een heel gewoon mens met de gave woorden te rijgen. Dat betekent vaak dat men hele hoge verwachtingen heeft t.a.v. wie en wat ik ben. Sorry, nogmaals, ik ben een heel gewone vrouw.
Oeps, ik ben een heel bijzondere gewone vrouw. Geen modepop, geen flauwekul. Ik besteed veel tijd aan de zorg voor mijn ouders. Ik ben een leven lang alleen geweest daardoor heb ik dingen kunnen doen die anderen met verplichtingen als gezin, carrière of alimentatie niet kunnen.
Over de SM kan ik veel en weinig zeggen. Vooral het geestelijke aspect spreekt me aan maar ik denk de vorm of inhoud niet heel veel uitmaakt in dit stadium. Ik ben geen seksslavin dus als het zuiver om het beffen, pijpen, spuiten etc.etc. gaat, zoek dan alsjeblieft een ander. Ik ben ook niet in voor honderden zweepslagen en andere dingen die naar misbruik en mishandeling rieken.
Je kunt ook niet verwachten dat ik mijn leven op heel korte termijn radicaal om zal gooien omdat jij in mijn leven bent als Meester of Master of Dominant of Sir - titels zeggen me sowieso niet heel veel en een daarmee samenhangende air net zo min.
Ik ben geen masochiste, fetisjiste, lustslavin, aanhanger van een sekte, of harem en wil dat ook niet worden. Ik heb geen instant SM dromen die vervuld willen worden. Met en voor de man van mijn dromen kan en zal dat veranderen.
Als je meer of anders wilt dan een strikt monogame een-op-een relatie met mij, reageer dan alsjeblieft niet. Met iemand die veel ouder of jonger is, ben ik niet van plan een relatie aan te gaan - ook niet als je 'jong van geest' bent of 'ouder dan je jaren'.
Ik doe niet wat niet goed voelt en ik stel eerlijkheid op prijs. Bungelen, geen daden maar woorden, loze beloftes, verborgen agenda's, leugens en bedrog - ik heb er geen behoefte aan.
Telepaten die weten wat ik nodig heb of hoe ik zou moeten of kunnen veranderen nog voor zij mij hebben leren kennen: blijf weg! Ik neem aan dat ik hiermee alle omstandigheden die zouden kunnen passeren heb aangestipt :-).
Mocht je na al dit graag in contact komen, schrijf dan een leuke mail over jezelf en je visie op onze toekomstige relatie. Mijn e-mail adres staat onderin de linkerkolom onder het kopje contact.
Dank voor het lezen, wellicht tot in de mail.
Kate
20 december 2011 [gewijzigd: 4 maart 2012]
p.s. per 4 maart 2012 zet ik mijn zoeken naar een heerlijk mens voort. Ik heb bovenstaande tekst iets ingekort en dus gewijzigd maar het resultaat is niet significant anders dan het was. Mocht je het iets concreter wensen, lees dan eens Zoals het zou kunnen....
De foto komt van Corbis; © Monalyn Gracia/Corbis; 42-24107349; Woman writing on an encouraging chalkboard
zondag 18 december 2011
Als ik wist wat ik zocht...
Oh, ik heb wel een advertentie staan ergens diep verscholen op een site - en ja, er reageerde ook wel iemand die n.a.v. mijn compilatie van oude teksten schreef dat 'het' vast 'de droom van iedere man' zou zijn. Ik wil niet de droom zijn van elke man.
Ik wil de werkelijkheid en één Man. Een heel speciale Man. En daar stopt het want hoe moet ik zeggen wie dat zal zijn? Wat hij moet zijn? Mijn ervaring heeft geleerd dat alles altijd anders is dan je vooraf verwacht.
Toch, al is het maar omwille van een leven lang dromen en schrijven, moet de Man iets met SM hebben :-). Veel waarschijnlijk zelfs, maar wat? Wat zoek ik in een Man, in de SM? Kan ik überhaupt iets zinnigs zeggen over mijn SM wensen? Weet ik wat ik wil of aankan of durf?
Afgebonden borsten, zwarte geslagen vlees, uitputtende orgasmes, ordinaire outfitjes en lichaamsontsierselen zijn aan mij niet besteed. Ik ga voor ouderwets en monogaam en wellicht zelfs saai. Ik wil absoluut niet gedeeld worden met andere vrouwen.
Ik zoek geborgenheid, armen om me heen, een rots in de branding bij wie ik niet hoef toneel te spelen. Iemand die begrijpt dat je na vijftig jaar alleen niet opeens over kunt stappen naar 25 uur per dag samen. Een Man die snapt dat de dynamiek van de relatie nooit uitgezet kan worden. Die door heeft wat dat betekent, voor hem en voor mij.
Je bent wie je bent. Zoiets. Je bent wie je bent in relatie tot die ander. Je bent zo omdat je er niets aan kunt doen, omdat de synergie is zoals die is, omdat de omstandigheden het afdwingen, omdat het niet anders kan dan zo. In voor- en tegenspoed. In hard- en tederheid. In liefde.
Alarmbellen! Hoe voorkom je dat je op een of andere manier al thuis bent in de SM relatie terwijl het gewone kennismaken achterop hinkelt? En andersom: hoe overstijg je de zorg van alle dag om bij je Man, vrouw te zijn zonder afleiding, zonder angst, zonder vermoeidheid of stress? Hoe "maak" je een D/s zonder kleerscheuren? Hoe hou je het vol?
Hoe, als zelfs een gewone tekst, een dagboekdeel of blogbericht, deze tekst, mijn denken over het zoeken naar een Man niet afkomt, kan ik zijn wie ik wil zijn in relatie tot een ander?
Ik moet weg. De ogen van mijn moeder moeten worden gedruppeld en mijn vader wacht op mij want er is vanmiddag bingo en dat doen we samen. De was kan ik niet meer ophangen, ook dat moet wachten. Het plantje dat ik kocht in het tuincentrum staat nog op de aarde. Ik wil schrijven, filosoferen op papier, denken maar ik moet weg. Er is geen tijd. Er is geen rust. Als ik al wist wat ik zocht, hoe zou ik me kunnen committeren aan de kennismaking met een Man? Zorg en liefde en karweitjes gaan voor daten en eten, sjansen en dansen.
Ik zou zo graag een Man aan mijn zijde weten maar ik zie beren op de weg. Is het angst of realisme? Is het stom of verstandig om te wachten? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik weg moet, hoognodig weg moet. Computer uit. Jas aan. En als ik terug kom aan het einde van de middag zal ik moe zijn.
Dan zal er zeker niets stromen. Dan zal ik niet eens meer denken over een Man die wellicht voor mij de was zou hebben opgehangen en het eten gekookt, de wijn geopend en de lichten gedempt. Die mij zou kussen en strelen, mijn pijnlijke schouders en stijve nek. Kusjes in mijn nek. 'Poeh, wat is het warm'. 'Dan trek je toch iets uit, schat'.
Ik moet gaan.
Kate
18 december 2011
Fotoverantwoording:
De man en de vrouw:
http://www.corbisimages.com/stock-photo/rights-managed/42-19752315/couple-with-an-umbrella?popup=1; © Sie Productions/Corbis; 42-19752315; Couple with an Umbrella
De rennende vrouw:
http://www.corbisimages.com/stock-photo/rights-managed/42-19752319/woman-with-an-umbrella-running; © Sie Productions/Corbis; 42-19752319; Woman with an Umbrella Running
donderdag 15 december 2011
... of is het "gewoon" verwardheid?
Mijn vader moest vanmorgen naar school, dacht hij.Mijn moeder wist niet meer hoe mijn vader ook weer heette.Mijn vader vroeg of zijn moeder wel nog leefde.Mijn moeder praat alleen maar over haar vader, haar jeugd.Mijn vader kan nog maar moeilijk zijn gedachtes verwoorden.Mijn moeder: 'iedereen wil oud worden; niemand wil het zijn'.Mijn vader vindt oud zijn niet leuk.Mijn moeder maakt zich ongerust over haar korte geheugen.Mijn vader geniet van knuffelen, een lekkere lunch en bingoën.Mijn moeder zegt dat als zij zo wordt als mijn vader, zij liever...
Kate
15 december 2011
De afbeelding is gemaakt m.b.v. de foto op: http://doccarnahan.blogspot.com/2010/10/feeding-your-brain-tips-to-prevent.html
zondag 11 december 2011
Masterchef: de finale week
 |
| Claire |
 |
| Steve |
Ik ga er niet heel veel woorden aan vuil maken, het was weer bijzonder de kandidaten te volgen en nu zijn er vier over - de regels werden iets aangepast om een extra kandidaat door te laten naar de finale week.
Vier zeer talentvolle chefs zullen de strijd aangaan om de titel: Ash, Claire, Oli en Steve. De opdrachten zullen ongetwijfeld zeer de moeite waard zijn.
Ik kijk in elk geval maandag-, dinsdag-, woensdag- en donderdagavond a.s. naar BBC2 om 21:00 uur (behalve maandag wanneer het programma om 21:30 uur begint).
Kate
11 december 2011
p.s. maandag vliegt een van de vier eruit - de finale week zal worden gecontinueerd door drie van de kandidaten zoals oorspronkelijk gepland. Wie zal het zijn....?
De foto van Claire is afkomstig van:
http://thewritingtype.com/reviews/2011/series-blog-masterchef-the-professionals-episode-7/
De foto van Steve is afkomstig van:
http://thewritingtype.com/reviews/2011/series-blog-masterchef-the-professionals-episode-6/
zaterdag 10 december 2011
Ouderwets Hollandse hachee
 |
| pan hachee op het vuur |
In sommige recepten voegt men tegen het einde van de bereiding ook een plaatje ontbijtkoek toe om te binden en voor de smaak. Ik doe het niet tenzij de saus al te dun uitvalt en/of de smaak erom vraagt. Misschien doe ik het dus toch :-).
Enfin, terug naar de basis: men neme...
5 gesnipperde uien
600 gram runder- of riblappen of hacheevlees
2 eetlepels bloem
ca. 0,5 liter warm water (waarschijnlijk iets minder dan dat)
1 bouillon tablet
2 eetlepels azijn
1 theelepel suiker (afgestreken of niet helemaal vol)
2 laurierblaadjes
4 kruidnagels
eventueel aan het einde toevoegen:
1 eetlepel ketjap manis
2 theelepels sambal oelek
Fruit de uien in de boter. Voeg het vlees toe. Roer de bloem erdoor en laat het even garen. Giet het warme water erbij en voeg de overige ingrediënten toe. Laat de hachee 3 uur of zolang als nodig is stoven met de deksel op de pan en maak eventueel tegen het einde van de bereiding af met ketjap en sambal.
Heerlijk!
Kate
10 december 2011
donderdag 8 december 2011
Knarsen in liefde en pijn - 5. Consequenties
En dus ben je weg. In sprookjes bestaat de tijd tussen vertrek en weerzien niet. Wordt in ieder geval niet genoemd, niet gevoeld. Krijgt hoogstens uitdrukking in de frase: ‘tien jaar later’, als ware het een toneelstuk waarin slechts het hier en nu bestaat en waar ‘zij leefden nog lang en gelukkig’ de zekere toekomst is. Maar dit is geen sprookje. De toekomst is niet zeker en het heden na jouw vertrek is niet bijzonder gelukkig. Onrustig wacht ik op een teken van leven, erkenning dat ik een rol van tenminste enig belang in je leven vervul. Mij ontbreekt de innige zekerheid dat het ooit anders zal worden, completer, beter. Ik twijfel over jouw motieven en stel vragen bij de mijne.
‘Ik heb er een nieuw project bij. Je begrijpt, het is druk, drukker, drukst. De kinderen hebben zorg nodig, ze wonen voorlopig vier dagen per week bij mij – ook in de weekenden.’
Natuurlijk begrijp ik, maar ik voel ook mezelf, mijn onzekerheid, verdriet en alles waarvan jij afkeurt dat ik het voel en beleef. Het is zand in het mechanisme jou en mij. Het knarst en schuurt. Als ik mijn onrust ter sprake breng krijg ik nul op het rekest.
‘Accepteer gewoon dat het is hoe het is, dat doe ik immers ook. Ik bel je weer zo gauw ik kan.’
‘s Nachts zwerf ik over een bdsm-site en lees flarden uit een dagboek van een onderdanige vrouw. Het is of de grond onder mijn voeten wegzakt. Het taalgebruik, de stemming en toon van het stuk ademt jouw signatuur, jouw ding, jouw dominantie. Ik kom je tegen door de ogen van een vrouw die jou haar meester noemt. Dat wat ik nooit gedaan heb.
Iedere stap die zij zet, zet ze omdat ze dat zelf wil. Haar hart zegt dat ze volledig en onvoorwaardelijk van hem is maar soms treurt ze dat hij niet meer tijd voor haar heeft of vrijmaakt. Het is zoals het is en zij weet hoe het is. Ze accepteert zijn keuzes en kent de hare. Het staat haar te allen tijde vrij te abdiceren. Dat is de consequentie van niet volgen, van niet gehoorzamen, van niet aanvaarden. Mijn keuzevrijheid is niet anders dan die van die vrouw.
Half vijf, de vogels in de bomen in mijn straat overstemmen het geluid van de auto’s van de nabijgelegen weg, het gezoem van een mug die ik al uren probeer te pakken of hij mij, maar niet de vragen in mijn hoofd, de twijfel in mijn hart. Ik weet het. Ik weet beter. Ik moet dit niet doen. Ik vertrouw je meer dan wie dan ook. Waarom nu dan niet? Nu je mailt dat mijn conclusies onjuist zijn, waarom geloof ik je niet gewoon?
Waarom knaagt het en knarst het en wat moet ik doen om het te stoppen? Het moet stoppen. Het moet…
De telefoon gaat, onverwacht. Onverwacht bel je. Vrolijk en alsof je me gisteren nog sprak. Jij vertelt dat je op Schiphol staat te wachten op je bagage. Dat je zin hebt in een boterham met pindakaas, en in mij.
Ik heb niet veel gezegd. Ik zei slechts dat ik dringend een verhaal moest schrijven. Dit is dat verhaal. Ik draag het op aan jou. Ik heb je liefgehad, zo liefgehad…
Kate
p.s. dank voor het lezen van dit verhaal dat ik grotendeels schreef in januari 2007. Mijn verhalen staan los van elkaar maar wilt u verder lezen dan kan ik De Uitnodiging aanbevelen als een soort van vervolg.
‘Ik heb er een nieuw project bij. Je begrijpt, het is druk, drukker, drukst. De kinderen hebben zorg nodig, ze wonen voorlopig vier dagen per week bij mij – ook in de weekenden.’
Natuurlijk begrijp ik, maar ik voel ook mezelf, mijn onzekerheid, verdriet en alles waarvan jij afkeurt dat ik het voel en beleef. Het is zand in het mechanisme jou en mij. Het knarst en schuurt. Als ik mijn onrust ter sprake breng krijg ik nul op het rekest.
‘Accepteer gewoon dat het is hoe het is, dat doe ik immers ook. Ik bel je weer zo gauw ik kan.’
‘s Nachts zwerf ik over een bdsm-site en lees flarden uit een dagboek van een onderdanige vrouw. Het is of de grond onder mijn voeten wegzakt. Het taalgebruik, de stemming en toon van het stuk ademt jouw signatuur, jouw ding, jouw dominantie. Ik kom je tegen door de ogen van een vrouw die jou haar meester noemt. Dat wat ik nooit gedaan heb.
Iedere stap die zij zet, zet ze omdat ze dat zelf wil. Haar hart zegt dat ze volledig en onvoorwaardelijk van hem is maar soms treurt ze dat hij niet meer tijd voor haar heeft of vrijmaakt. Het is zoals het is en zij weet hoe het is. Ze accepteert zijn keuzes en kent de hare. Het staat haar te allen tijde vrij te abdiceren. Dat is de consequentie van niet volgen, van niet gehoorzamen, van niet aanvaarden. Mijn keuzevrijheid is niet anders dan die van die vrouw.
Half vijf, de vogels in de bomen in mijn straat overstemmen het geluid van de auto’s van de nabijgelegen weg, het gezoem van een mug die ik al uren probeer te pakken of hij mij, maar niet de vragen in mijn hoofd, de twijfel in mijn hart. Ik weet het. Ik weet beter. Ik moet dit niet doen. Ik vertrouw je meer dan wie dan ook. Waarom nu dan niet? Nu je mailt dat mijn conclusies onjuist zijn, waarom geloof ik je niet gewoon?
Waarom knaagt het en knarst het en wat moet ik doen om het te stoppen? Het moet stoppen. Het moet…
De telefoon gaat, onverwacht. Onverwacht bel je. Vrolijk en alsof je me gisteren nog sprak. Jij vertelt dat je op Schiphol staat te wachten op je bagage. Dat je zin hebt in een boterham met pindakaas, en in mij.
Ik heb niet veel gezegd. Ik zei slechts dat ik dringend een verhaal moest schrijven. Dit is dat verhaal. Ik draag het op aan jou. Ik heb je liefgehad, zo liefgehad…
Kate
p.s. dank voor het lezen van dit verhaal dat ik grotendeels schreef in januari 2007. Mijn verhalen staan los van elkaar maar wilt u verder lezen dan kan ik De Uitnodiging aanbevelen als een soort van vervolg.
woensdag 7 december 2011
Knarsen in liefde en pijn - 4. Pijn
‘Ik heb zin om te blijven slapen,’ zeg je. Het is al laat en we hangen op de bank moe en voldaan.
‘Kan dat?’
‘Ja, maar ik moet morgenochtend wel heel vroeg weg.’
‘Okay.’
’Alleen maar okay?’
Ik bloos, dat doe ik snel. ‘Nee.’
‘Goed, dan blijf ik slapen.’
Ik wacht want ik weet dat er nog wat zal komen. Ik hoef niet lang te wachten.
‘Wat wil je Kate?’
‘Moet je dat vragen?’ Automatisch sla ik mijn ogen neer.
‘Wat wil je Kate?’ Ik hoor de hardheid in je stem. ‘Zeg het.’
Te moeten zeggen wat jij al weet.
‘Ketens.’
‘Wat zeg je?’
Te moeten uitspreken dat wat ik wil.
‘Ketens,’ zeg ik wat luider.
‘Vraag het,’ blaf je.
‘Ik wil vannacht geketend slapen.’
‘Is dat wat je wilt,’ zachter nu, liever.
‘Ja.’
‘Je weet wat dat betekent.’
‘Ja.’
‘Ik zal je slaan. Ik ga je pijn doen.’
‘Ja.’
‘Zeg het.’
Te zeggen wat ik wil dat jij met me gaat doen.
‘Je gaat me slaan en pijn doen.’
‘Wat wil je Kate?’
Het verlangen te moeten uitspreken naar dat waar ik bang voor ben maar wat ik wil.
‘Ik wil graag in ketens slapen vannacht. Ik wil geslagen worden. Ik wil dat je me pijn doet.’
Te moeten vragen om dat waar ik bang voor ben maar zo graag wil.
‘Vraag het.’
‘Wil je me alsjeblieft….’
Die nacht slaap ik geketend. Je ligt dicht tegen me aan. Ik voel mijn lichaam. Je was hard en hebt me geslagen en me pijn gedaan, veel pijn gedaan. Je hebt me gebruikt en misbruikt en bij iedere volgende fase heb ik om je hardheid moeten vragen. Als je klaar bent, bevestig je mij met de keten aan het bed. Je neemt me nog even in je armen, heel voorzichtig want mijn lichaam is beurs.
‘Dank je wel, Kate. Je bent lief. Het was geweldig.’
Ik slaap al bijna. Je doet het licht uit en kruipt dicht tegen me aan. Lepeltje lepeltje en ik lig aan de binnenkant. Konden we zo maar iedere nacht slapen. Even knarst het niet meer tussen ons. Even werkt het smeermiddel van samenzijn, samen spelen, samen eten en samen slapen maar al snel is het ochtend en zoals je had gezegd, je moet erg vroeg weg. De kids moeten worden opgehaald bij je ex.
Je maakt mijn keten los, gooit me zonder consideratie voor mijn gehavende lijf op mijn buik, en sommeert me te knielen op het bed.
‘Kont omhoog.’
Klets, klets, klets. Hard, harder, nog harder.
‘Au.’
‘Kop dicht.’
‘Au, au.’
Zo onverwacht als het begon, houdt het ook weer op. Je loopt de slaapkamer uit en laat mij in verbijstering achter. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Geen opwarming, geen context, geen straf, geen gevoel. Je komt weer binnen en kijkt naar het mens daar op dat bed en ik kijk boos terug. Knars, knars, twee mensen die om elkaar heen draaien, elkaar raken in liefde en pijn. Het smeermiddel dat nacht heet begint te slijten.
‘Schiet op Kate, ik moet over twintig minuten weg. Als ik weg ben kun je terug naar bed.’
Je bent anders dan vannacht. Ik begrijp het niet. Ik begrijp jou niet. Ik zie alleen je haast, je ongeduld, geen liefde, geen gevoel, niets. Koffie wil je, zeg je. Koffie en een boterham en of ik maar wil voortmaken want je hebt niet de hele dag de tijd. Ik loop naar de badkamer waar je je staat te scheren. Ik zoek je ogen maar die richten zich logischerwijze op het scheermesje.
‘Wat was dat nou?’
‘Morning spanking’.
‘Waarom?’
‘Omdat ik er zin in had.’
Morning spanking… Lekker dit! Het moet niet gekker worden.
‘Ik heb niets met spanking.’
Je kijkt me aan via de spiegel. ‘Wat zeg je?’
‘Ik heb niets met spanking.’
‘Da’s dan jammer voor je. Als ik zin heb je te slaan dan doe ik dat.’
Daarmee is de kous af want dat is jouw recht en dat recht heb ik geaccepteerd toen ik je leerde kennen.
‘Kate,’ zei je toen, ‘als je in mijn bed slaapt dan zal ik je slaan. Iedere nacht dat je bij mij bent, zul je van mij zijn. Accepteer je dat? Denk goed na Kate, want wat je me nu geeft, is onomkeerbaar.’
‘Kate!’ Ik schrik op en zie dat het menens is. Ik duik de keuken in, zet koffie en smeer een paar boterhammen.
‘Wat wil je erop?’
‘Pindakaas.’
We ontbijten staand aan het aanrecht en we zijn beiden stil.
‘Het spijt me maar ik moet gaan. Ik wou dat het niet zo was maar mijn zoon moet om half tien voetballen. Ik bel je zodra ik kan.’
Ik knik. Een kus nog en je bent weg.
Kate
‘Kan dat?’
‘Ja, maar ik moet morgenochtend wel heel vroeg weg.’
‘Okay.’
’Alleen maar okay?’
Ik bloos, dat doe ik snel. ‘Nee.’
‘Goed, dan blijf ik slapen.’
Ik wacht want ik weet dat er nog wat zal komen. Ik hoef niet lang te wachten.
‘Wat wil je Kate?’
‘Moet je dat vragen?’ Automatisch sla ik mijn ogen neer.
‘Wat wil je Kate?’ Ik hoor de hardheid in je stem. ‘Zeg het.’
Te moeten zeggen wat jij al weet.
‘Ketens.’
‘Wat zeg je?’
Te moeten uitspreken dat wat ik wil.
‘Ketens,’ zeg ik wat luider.
‘Vraag het,’ blaf je.
‘Ik wil vannacht geketend slapen.’
‘Is dat wat je wilt,’ zachter nu, liever.
‘Ja.’
‘Je weet wat dat betekent.’
‘Ja.’
‘Ik zal je slaan. Ik ga je pijn doen.’
‘Ja.’
‘Zeg het.’
Te zeggen wat ik wil dat jij met me gaat doen.
‘Je gaat me slaan en pijn doen.’
‘Wat wil je Kate?’
Het verlangen te moeten uitspreken naar dat waar ik bang voor ben maar wat ik wil.
‘Ik wil graag in ketens slapen vannacht. Ik wil geslagen worden. Ik wil dat je me pijn doet.’
Te moeten vragen om dat waar ik bang voor ben maar zo graag wil.
‘Vraag het.’
‘Wil je me alsjeblieft….’
Die nacht slaap ik geketend. Je ligt dicht tegen me aan. Ik voel mijn lichaam. Je was hard en hebt me geslagen en me pijn gedaan, veel pijn gedaan. Je hebt me gebruikt en misbruikt en bij iedere volgende fase heb ik om je hardheid moeten vragen. Als je klaar bent, bevestig je mij met de keten aan het bed. Je neemt me nog even in je armen, heel voorzichtig want mijn lichaam is beurs.
‘Dank je wel, Kate. Je bent lief. Het was geweldig.’
Ik slaap al bijna. Je doet het licht uit en kruipt dicht tegen me aan. Lepeltje lepeltje en ik lig aan de binnenkant. Konden we zo maar iedere nacht slapen. Even knarst het niet meer tussen ons. Even werkt het smeermiddel van samenzijn, samen spelen, samen eten en samen slapen maar al snel is het ochtend en zoals je had gezegd, je moet erg vroeg weg. De kids moeten worden opgehaald bij je ex.
Je maakt mijn keten los, gooit me zonder consideratie voor mijn gehavende lijf op mijn buik, en sommeert me te knielen op het bed.
‘Kont omhoog.’
Klets, klets, klets. Hard, harder, nog harder.
‘Au.’
‘Kop dicht.’
‘Au, au.’
Zo onverwacht als het begon, houdt het ook weer op. Je loopt de slaapkamer uit en laat mij in verbijstering achter. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Geen opwarming, geen context, geen straf, geen gevoel. Je komt weer binnen en kijkt naar het mens daar op dat bed en ik kijk boos terug. Knars, knars, twee mensen die om elkaar heen draaien, elkaar raken in liefde en pijn. Het smeermiddel dat nacht heet begint te slijten.
‘Schiet op Kate, ik moet over twintig minuten weg. Als ik weg ben kun je terug naar bed.’
Je bent anders dan vannacht. Ik begrijp het niet. Ik begrijp jou niet. Ik zie alleen je haast, je ongeduld, geen liefde, geen gevoel, niets. Koffie wil je, zeg je. Koffie en een boterham en of ik maar wil voortmaken want je hebt niet de hele dag de tijd. Ik loop naar de badkamer waar je je staat te scheren. Ik zoek je ogen maar die richten zich logischerwijze op het scheermesje.
‘Wat was dat nou?’
‘Morning spanking’.
‘Waarom?’
‘Omdat ik er zin in had.’
Morning spanking… Lekker dit! Het moet niet gekker worden.
‘Ik heb niets met spanking.’
Je kijkt me aan via de spiegel. ‘Wat zeg je?’
‘Ik heb niets met spanking.’
‘Da’s dan jammer voor je. Als ik zin heb je te slaan dan doe ik dat.’
Daarmee is de kous af want dat is jouw recht en dat recht heb ik geaccepteerd toen ik je leerde kennen.
‘Kate,’ zei je toen, ‘als je in mijn bed slaapt dan zal ik je slaan. Iedere nacht dat je bij mij bent, zul je van mij zijn. Accepteer je dat? Denk goed na Kate, want wat je me nu geeft, is onomkeerbaar.’
‘Kate!’ Ik schrik op en zie dat het menens is. Ik duik de keuken in, zet koffie en smeer een paar boterhammen.
‘Wat wil je erop?’
‘Pindakaas.’
We ontbijten staand aan het aanrecht en we zijn beiden stil.
‘Het spijt me maar ik moet gaan. Ik wou dat het niet zo was maar mijn zoon moet om half tien voetballen. Ik bel je zodra ik kan.’
Ik knik. Een kus nog en je bent weg.
Kate
dinsdag 6 december 2011
Knarsen in liefde en pijn - 3. Liefde
‘Hoe laat is het eigenlijk?’
‘Etenstijd,’ antwoord je. ‘Wat moet ik doen?’
‘Niets, alles staat klaar en ik hoef het alleen maar warm te maken.’ Ik loop naar de keuken blij eventjes alleen te zijn maar al snel sta je naast me met onze glazen. Je vertelt verder over je kids en je werk, over de afgelopen maanden en de komende tijd waarin je dus weer veel weg zult zijn.
‘Kate, wat ben je stil. Vind je het vervelend dat ik er ben? Moet ik naar huis?’
‘Nee. Nee, ik ben blij dat je er bent maar het is allemaal zo moeilijk. Ik zou je zo graag vaker en langer bij me hebben.’
‘Keetje, je weet toch dat dat nu niet kan. Ik moet zorgen voor mijn kinderen, heb net een nieuwe baan die veel van me vergt. Echt, ik kom zo vaak ik kan. Dat weet je toch?’
Ja, ik weet. Ik weet en ik voel en het is een diep schurend en verscheurend gevoel. Wat ik mis is zekerheid en die geef je me niet, kun je me niet geven. Zul je me niet geven want je gunt het mij niet om altijd op de laatste plaats te komen maar ondertussen gebeurt het wel. Moet ik wel wijken voor kids en werk, ouders en huishouden, en de hond van je ex.
‘Ze vroeg of ik op haar hond wil passen tijdens haar vakantie dus nu heb ik de zorg voor Bobbie er ook nog bij.’
Ach ja. Ik accepteer het natuurlijk want wat kan ik anders doen behalve met jou breken? Dat is geen optie want dat wil ik helemaal niet.
‘Lief, je weet toch dat we zo vaak mogelijk bij elkaar zijn?’
‘Ja, maar dat maakt het niet makkelijker.’
‘Nee, voor mij ook niet.’ Daarmee is het knarsen besproken en uitgesproken.
Ik dien de bouillon op en jij vult de glazen bij. De bouillon is zoals altijd heerlijk en al snel voel ik de spanning uit mijn lijf trekken. Tijdens het hoofdgerecht vertel je honderduit. Ik luister en luister en ondertussen neem ik je gezicht in mij op. Die lieve, eigenzinnige kop die ik zo graag iedere dag tegenover me aan tafel zou willen zien. Je hebt groene ogen die – zo lijkt het – iedere paar secondes veranderen van tint. Een wat ze noemen krachtige mond waarvan ik weet dat die voor mij gemaakt is. Ik wou…
‘Kate!’
’Huh, wat?’
‘Je staart!’
Natuurlijk bloos ik onmiddellijk. Betrapt! Maar je bent lief tijdens het eten, je wilt het me duidelijk niet ongemakkelijk maken en je vervolgt het verhaal waar je mee bezig was. Niet dat ik het nog kan volgen of volg. Ik ben er wel en jij bent bij me, maar we zitten beslist niet meer aan deze tafel, in dit gesprek. Omdat ik het vreselijk warm heb gekregen trek ik mijn vestje uit. Het lijkt wel of je mijn gedachtes kunt lezen.
‘Doe je broek ook maar uit, Kate. Laat me je kousen maar eens zien.’
Ik loop om de tafel en automatisch ga ik staan op de manier die jij mij geleerd hebt. Benen iets uiteen, borsten vooruit, handen op elkaar in de holte van mijn rug. Klaar voor inspectie. Voor ik mijn broek uitdeed was ik al nat en nu, nu ik voor je sta – eindelijk voor je sta – ruik ik mijn eigen geilheid en de jouwe. Als altijd ben ik nerveus als ik zo voor je sta.
Je beweegt je hand omhoog langs mijn been, en wanneer je licht langs mijn kruis strijkt op weg naar het andere been lijkt dat misschien onschuldig maar dat is het niet.
‘Ze staan je prachtig, Kate. Dank je. Wat heb je voor toetje?’
’IJs,’ zeg ik onschuldig, ‘slagroomijs met warme pruimen in rode wijnsaus.’
‘Heerlijk, ga het maar halen.’
Ik voel je blik als ik naar de keuken loop en niet alleen daarom wiegel ik extra met mijn kontje. Kon je blik maar iedere dag zo op mij gericht zijn. Het knarsen blijft ditmaal uit, ik geniet teveel van je aandacht. En die geef je me vanavond. Je brengt de kommen en borden naar de keuken en zet ze in de vaatwasser. Ik hou me bezig met pruimen en ijs, ruim de eettafel verder op, en zet alvast de koffiespullen neer op het tafeltje bij de bank.
Een goed op elkaar ingespeeld team zijn we zoals we zo bezig zijn. Een vertrouwd stel dat elkaar respecteert en voedt. Letterlijk, want op de bank, heerlijk tegen je aan, voer je me warme pruimen en iets gesmolten ijs. Je likt de wijnsaus van mijn lippen, en gebruikt je mond op de manier waarvoor hij gemaakt is. Jee, wat kun je goed kussen!
Met enige moeite scheur ik me los om de koffie te halen, vast van plan de bank voorlopig niet meer te verlaten. Dat idee heb jij blijkbaar ook gekregen want als ik terug kom, heb jij je het gemakkelijk gemaakt. Het licht is gedempt en er zitten andere cd’s in de wisselaar. Ik zoek mijn plekje weer op en jij bent lief voor me zoals je kunt zijn.
Kate
‘Etenstijd,’ antwoord je. ‘Wat moet ik doen?’
‘Niets, alles staat klaar en ik hoef het alleen maar warm te maken.’ Ik loop naar de keuken blij eventjes alleen te zijn maar al snel sta je naast me met onze glazen. Je vertelt verder over je kids en je werk, over de afgelopen maanden en de komende tijd waarin je dus weer veel weg zult zijn.
‘Kate, wat ben je stil. Vind je het vervelend dat ik er ben? Moet ik naar huis?’
‘Nee. Nee, ik ben blij dat je er bent maar het is allemaal zo moeilijk. Ik zou je zo graag vaker en langer bij me hebben.’
‘Keetje, je weet toch dat dat nu niet kan. Ik moet zorgen voor mijn kinderen, heb net een nieuwe baan die veel van me vergt. Echt, ik kom zo vaak ik kan. Dat weet je toch?’
Ja, ik weet. Ik weet en ik voel en het is een diep schurend en verscheurend gevoel. Wat ik mis is zekerheid en die geef je me niet, kun je me niet geven. Zul je me niet geven want je gunt het mij niet om altijd op de laatste plaats te komen maar ondertussen gebeurt het wel. Moet ik wel wijken voor kids en werk, ouders en huishouden, en de hond van je ex.
‘Ze vroeg of ik op haar hond wil passen tijdens haar vakantie dus nu heb ik de zorg voor Bobbie er ook nog bij.’
Ach ja. Ik accepteer het natuurlijk want wat kan ik anders doen behalve met jou breken? Dat is geen optie want dat wil ik helemaal niet.
‘Lief, je weet toch dat we zo vaak mogelijk bij elkaar zijn?’
‘Ja, maar dat maakt het niet makkelijker.’
‘Nee, voor mij ook niet.’ Daarmee is het knarsen besproken en uitgesproken.
Ik dien de bouillon op en jij vult de glazen bij. De bouillon is zoals altijd heerlijk en al snel voel ik de spanning uit mijn lijf trekken. Tijdens het hoofdgerecht vertel je honderduit. Ik luister en luister en ondertussen neem ik je gezicht in mij op. Die lieve, eigenzinnige kop die ik zo graag iedere dag tegenover me aan tafel zou willen zien. Je hebt groene ogen die – zo lijkt het – iedere paar secondes veranderen van tint. Een wat ze noemen krachtige mond waarvan ik weet dat die voor mij gemaakt is. Ik wou…
‘Kate!’
’Huh, wat?’
‘Je staart!’
Natuurlijk bloos ik onmiddellijk. Betrapt! Maar je bent lief tijdens het eten, je wilt het me duidelijk niet ongemakkelijk maken en je vervolgt het verhaal waar je mee bezig was. Niet dat ik het nog kan volgen of volg. Ik ben er wel en jij bent bij me, maar we zitten beslist niet meer aan deze tafel, in dit gesprek. Omdat ik het vreselijk warm heb gekregen trek ik mijn vestje uit. Het lijkt wel of je mijn gedachtes kunt lezen.
‘Doe je broek ook maar uit, Kate. Laat me je kousen maar eens zien.’
Ik loop om de tafel en automatisch ga ik staan op de manier die jij mij geleerd hebt. Benen iets uiteen, borsten vooruit, handen op elkaar in de holte van mijn rug. Klaar voor inspectie. Voor ik mijn broek uitdeed was ik al nat en nu, nu ik voor je sta – eindelijk voor je sta – ruik ik mijn eigen geilheid en de jouwe. Als altijd ben ik nerveus als ik zo voor je sta.
Je beweegt je hand omhoog langs mijn been, en wanneer je licht langs mijn kruis strijkt op weg naar het andere been lijkt dat misschien onschuldig maar dat is het niet.
‘Ze staan je prachtig, Kate. Dank je. Wat heb je voor toetje?’
’IJs,’ zeg ik onschuldig, ‘slagroomijs met warme pruimen in rode wijnsaus.’
‘Heerlijk, ga het maar halen.’
Ik voel je blik als ik naar de keuken loop en niet alleen daarom wiegel ik extra met mijn kontje. Kon je blik maar iedere dag zo op mij gericht zijn. Het knarsen blijft ditmaal uit, ik geniet teveel van je aandacht. En die geef je me vanavond. Je brengt de kommen en borden naar de keuken en zet ze in de vaatwasser. Ik hou me bezig met pruimen en ijs, ruim de eettafel verder op, en zet alvast de koffiespullen neer op het tafeltje bij de bank.
Een goed op elkaar ingespeeld team zijn we zoals we zo bezig zijn. Een vertrouwd stel dat elkaar respecteert en voedt. Letterlijk, want op de bank, heerlijk tegen je aan, voer je me warme pruimen en iets gesmolten ijs. Je likt de wijnsaus van mijn lippen, en gebruikt je mond op de manier waarvoor hij gemaakt is. Jee, wat kun je goed kussen!
Met enige moeite scheur ik me los om de koffie te halen, vast van plan de bank voorlopig niet meer te verlaten. Dat idee heb jij blijkbaar ook gekregen want als ik terug kom, heb jij je het gemakkelijk gemaakt. Het licht is gedempt en er zitten andere cd’s in de wisselaar. Ik zoek mijn plekje weer op en jij bent lief voor me zoals je kunt zijn.
Kate
maandag 5 december 2011
Knarsen in liefde en pijn - 2. Knarsen
De bel gaat en ik vlieg door de gang richting deuropener. Halverwege, nog niet, gaat de telefoon. Ik vloek inwendig en draai me om. Wie belt me nu? Welke gek heeft het gore lef me nu te bellen? Voor wie moet ik jou laten wachten? Door wie riskeer ik jouw toorn en slaag? Ik ren terug naar de zitkamer, gris de telefoon van de houder, ondertussen gaat de voordeurbel weer. Lang. Nadrukkelijk.
‘Ja!’ Met de telefoon aan mijn oor, been terug naar de voordeur. Weer die bel. Nog langer, nog harder.
‘Ja!’
‘Kate’, klinkt het wat lijzig door de hoorn, ‘is er iets?’
‘Is er iets? Is er iets? Ja, natuurlijk is er iets! Maanden laat je niets horen en dan ineens nodig je jezelf uit en geeft me ook nog allerlei opdrachten. En dan gaat de bel en ik denk dat jij het bent maar jij bent het dus niet want jij bent aan de telefoon.’
Weer gaat de deurbel.
‘Fuck.’
‘Oh, dus je krijgt visite? Nou, maak dan maar snel open dan kom ik naar boven.’
‘Wat?’
De verbinding wordt verbroken. Ik druk op de deuropener, kijk de trap af en zie jou met twee treden tegelijk omhoog komen. Je duwt me naar binnen en pakt me stevig beet.
‘Sorry Kate, dit ging even niet goed. Het spijt me.’
Ik huil en huil. Je leidt me naar de zitkamer en zet me op de bank.
‘Oh lieverd, sorry, ik wilde de spanning wat opvoeren dat had ik niet moeten doen.’
‘Nee.’ Opnieuw begin ik te janken. Je trekt me tegen je aan en strijkt door mijn haar.
‘Shhhtt.’
‘Klootzak.’
‘Nah, rustig maar. Wacht….’
Je loopt weg en komt even later terug met mijn badjas en een paar dikke sokken.
‘Hier, trek dit maar aan. Straks vat je nog kou.’
‘Ja, en dan moet je me nog komen verzorgen ook.’
‘Dat zou ik met liefde doen.’
Ik kijk je aan.
‘Kate, dat weet je weet toch?’
Nee, ik weet het niet. Ik weet helemaal niets. Ik weet alleen dat dit absoluut niet is wat ik had verwacht dat er zou gebeuren. Ik wist niet dat ik zo gespannen was.
‘Nee, dat weet ik niet maar als jij het zegt.’
‘Ja, maar gelukkig voor jou word je niet ziek dus hoef ik het niet te bewijzen.’ Je grijnst en onwillekeurig lach ik ook.
‘Hey lieverd, ik ben blij je te zien.’ Je geeft me een zakdoek. ‘Kan ik je wat inschenken?’
‘Een glas wijn graag.’
Nu is het heerlijk dat ik voorbereid ben. Glazen en je favoriete wijn staan al klaar. Je schenkt ons beiden een glas in. Met de wijn in je hand nestel je je tegen me aan. Je vertelt me hoe je een paar maanden geleden onverwachts een project kreeg aangeboden in het Verre Oosten. Dat je dezelfde week nog naar Hong Kong moest en dat al je tijd opgaat aan werken, jetlags en je kids.
Ik sta op. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Betekent dit een afscheid? Wil je hiermee zeggen dat er voor ons geen toekomst is? Ik ril.
‘Wat is er?’
‘Ik wil wat aantrekken.’
‘Ja, dat is goed. Ga maar zitten dan pak ik wel wat. Vind je het goed?’
‘Ja.’ Je verdwijnt mijn slaapkamer in.
Je brengt een zwarte wollen broek mee – die waarin mijn billen zo goed uitkomen -, een zwarte body en een simpel zwart omslagvestje. In je andere hand heb je jouw favoriete highheels en een nieuw paar hold-ups.
‘Hier,’ zeg je terwijl je me de kousen overhandigt, ‘voor jou. Vanmiddag gekocht.’
Ik smelt natuurlijk ter plekke.
‘Dank je wel.’ Ik geef je een zoen en je neemt de gelegenheid te baat en kust me diep en innig terug.
‘Kate, verdomme wat heb ik je gemist. Ga met me mee over tien dagen. Ik moet vier dagen naar Milaan. Ben je daar wel eens geweest?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, dat gaat niet lukken. Ik heb een deadline. Ik kan toch niet zo maar van de ene dag op de andere met jou naar het buitenland vertrekken.’
Je zucht in frustratie. ‘Nee. Nee, sorry natuurlijk kan dat niet.’
Kate
‘Ja!’ Met de telefoon aan mijn oor, been terug naar de voordeur. Weer die bel. Nog langer, nog harder.
‘Ja!’
‘Kate’, klinkt het wat lijzig door de hoorn, ‘is er iets?’
‘Is er iets? Is er iets? Ja, natuurlijk is er iets! Maanden laat je niets horen en dan ineens nodig je jezelf uit en geeft me ook nog allerlei opdrachten. En dan gaat de bel en ik denk dat jij het bent maar jij bent het dus niet want jij bent aan de telefoon.’
Weer gaat de deurbel.
‘Fuck.’
‘Oh, dus je krijgt visite? Nou, maak dan maar snel open dan kom ik naar boven.’
‘Wat?’
De verbinding wordt verbroken. Ik druk op de deuropener, kijk de trap af en zie jou met twee treden tegelijk omhoog komen. Je duwt me naar binnen en pakt me stevig beet.
‘Sorry Kate, dit ging even niet goed. Het spijt me.’
Ik huil en huil. Je leidt me naar de zitkamer en zet me op de bank.
‘Oh lieverd, sorry, ik wilde de spanning wat opvoeren dat had ik niet moeten doen.’
‘Nee.’ Opnieuw begin ik te janken. Je trekt me tegen je aan en strijkt door mijn haar.
‘Shhhtt.’
‘Klootzak.’
‘Nah, rustig maar. Wacht….’
Je loopt weg en komt even later terug met mijn badjas en een paar dikke sokken.
‘Hier, trek dit maar aan. Straks vat je nog kou.’
‘Ja, en dan moet je me nog komen verzorgen ook.’
‘Dat zou ik met liefde doen.’
Ik kijk je aan.
‘Kate, dat weet je weet toch?’
Nee, ik weet het niet. Ik weet helemaal niets. Ik weet alleen dat dit absoluut niet is wat ik had verwacht dat er zou gebeuren. Ik wist niet dat ik zo gespannen was.
‘Nee, dat weet ik niet maar als jij het zegt.’
‘Ja, maar gelukkig voor jou word je niet ziek dus hoef ik het niet te bewijzen.’ Je grijnst en onwillekeurig lach ik ook.
‘Hey lieverd, ik ben blij je te zien.’ Je geeft me een zakdoek. ‘Kan ik je wat inschenken?’
‘Een glas wijn graag.’
Nu is het heerlijk dat ik voorbereid ben. Glazen en je favoriete wijn staan al klaar. Je schenkt ons beiden een glas in. Met de wijn in je hand nestel je je tegen me aan. Je vertelt me hoe je een paar maanden geleden onverwachts een project kreeg aangeboden in het Verre Oosten. Dat je dezelfde week nog naar Hong Kong moest en dat al je tijd opgaat aan werken, jetlags en je kids.
Ik sta op. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Betekent dit een afscheid? Wil je hiermee zeggen dat er voor ons geen toekomst is? Ik ril.
‘Wat is er?’
‘Ik wil wat aantrekken.’
‘Ja, dat is goed. Ga maar zitten dan pak ik wel wat. Vind je het goed?’
‘Ja.’ Je verdwijnt mijn slaapkamer in.
Je brengt een zwarte wollen broek mee – die waarin mijn billen zo goed uitkomen -, een zwarte body en een simpel zwart omslagvestje. In je andere hand heb je jouw favoriete highheels en een nieuw paar hold-ups.
‘Hier,’ zeg je terwijl je me de kousen overhandigt, ‘voor jou. Vanmiddag gekocht.’
Ik smelt natuurlijk ter plekke.
‘Dank je wel.’ Ik geef je een zoen en je neemt de gelegenheid te baat en kust me diep en innig terug.
‘Kate, verdomme wat heb ik je gemist. Ga met me mee over tien dagen. Ik moet vier dagen naar Milaan. Ben je daar wel eens geweest?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, dat gaat niet lukken. Ik heb een deadline. Ik kan toch niet zo maar van de ene dag op de andere met jou naar het buitenland vertrekken.’
Je zucht in frustratie. ‘Nee. Nee, sorry natuurlijk kan dat niet.’
Kate
zondag 4 december 2011
Knarsen in liefde en pijn - 1. Onverwachte gast
Onverwacht belt hij. Vrolijk en alsof hij me gisteren nog sprak. Geen woord over de stilte, het ongemak tussen ons. Niets over het knarsen, dat schuren en schrijnen van twee mensen die om elkaar heen draaien, die elkaar steeds weer raken in liefde en pijn. Ook ik zeg niets. Geen verwijt, geen vraag waar hij was al die tijd. Dat hoeft ook niet want hij vertelt dat hij op Schiphol staat te wachten op zijn bagage. Dat hij net terug is van ‘een zware reis’ en dat hij over tien dagen weer op reis moet.
‘Wat eet je vanavond,’ vraagt hij dan.
Ik vertel dat ik van plan ben om spruitjes te maken met lamsvlees in rode wijn.
‘Lekker,’ zegt hij, ‘ik kom bij je eten, vind je dat goed? De kids zijn vanavond nog bij hun moeder dus het kan.’
‘Wacht even.’
Ik hoor hem met iemand praten.
‘Kate, ik bel je later vanmiddag terug.’
Voor ik wat kan zeggen hangt hij op. Lekker dit! Weken, maanden hoor ik niets en dan opeens nodigt hij zichzelf uit voor het diner. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen.
Besluit in plaats daarvan maar een kop koffie te zetten. Lekker sterk. Ondertussen werp ik een blik in mijn koelkast. Het recept is voor vier personen en ik heb voldoende van alles in huis. Zelfgemaakte bouillon zit altijd wel in de diepvries en daar vind ik ook nog pruimen in wijnsaus en slagroomijs. Tweemaal wijnsaus… Nou ja, dat moet kunnen. Dan had hij zijn komst maar eerder moeten aankondigen!
Ik neem me voor me verder geen zorgen meer te maken over het eten. Dat is echter gemakkelijker bedacht dan gedaan… Onwillekeurig en zeer tot mijn eigen chagrijn merk ik dat mijn gedachtes constant afdwalen naar ons etentje en naar hem. Naar dat wat er daarna zal gebeuren. Of niet. Misschien komt hij wel helemaal niet. Misschien zegt hij wel op het laatste nippertje af… zoals vorige keer.
U heeft één voicemail: ‘Met M. Ik kan toch niet komen. Het spijt me. Spreek je snel.’ Toen ik je terugbelde nam je niet op. Sms-jes en mail beantwoordde je niet. Ik was boos, ongerust, verdrietig. Ruim drie weken later toch een kort bericht. ‘Zit in Beijing, vlieg morgen naar Hongkong, bel je zodra ik thuis ben. Liefs, M.’ Daarna niets meer. Tot nu. En nu opeens wil je komen eten. Klootzak! Au! Die koffie is dus duidelijk nog te heet.
Ik sta op, loop naar mijn slaapkamer en haal het bed af. Als je dan toch komt of niet, kan ik maar beter voorbereid zijn. Een uurtje later kijk ik tevreden naar het resultaat van mijn werk. Mijn zwarte dekbedset ligt op bed. Ik heb nieuwe kaarsen neergezet. Op het dressoir liggen mijn speeltjes keurig in het gelid zoals jij het graag ziet. Ik trek de deur achter me dicht en begin de tafel te dekken. Geen idee hoe laat je komt maar ik heb geen zin me te haasten of te stressen. Ik wou dat je er al was. Ik verlang naar je.
Ik kijk naar de klok. Vier uur. Nog steeds heb je niet gebeld. Natuurlijk zul je komen. En natuurlijk ben ik zenuwachtig. Ik loop naar de keuken en weer terug. Dat eten komt wel op, ook zonder jou. Dat bed moest ik sowieso verschonen. Niets van wat ik vanmiddag gedaan heb is overbodig. En natuurlijk kom je. Natuurlijk kom je. Het dreunt als een mantra door mijn hoofd. Natuurlijk kom je en je gaat nooit meer weg… Ik schrik ervan. Ik weet hoe je denkt over claimen en geclaimd worden. Verboden gedachte en toch denk ik hem. Ik voel me blozen.
Je belt. Ik hoor de geilheid in je stem. Je belt kort en je instructies zijn het ook. Ik weet wat me te doen staat. Als jij arriveert, moet ik klaar zijn. Er rest me nog weinig tijd. Het bad loopt. Ik rommel in mijn kasten. Hij komt. Hij belt.
Onverwacht belt hij nog een keer. Vrolijk en niet alsof hij me net al gesproken heeft. Geen woord over zijn instructies. Geen geilheid, geen spanning. Hij kletst gemakkelijk tien minuten vol. Onrustig kijk ik naar de klok. Die tikt verder. Nu rest me nog minder tijd. Ik zeg niets. Ik weet dat jij weet wat je doet. En dan opeens is er die vraag.
‘Kate, denk je dat je tijd hebt om….’ Ik slik. Ook dat nog.
‘Ja,’ zeg ik schor, ‘ja, dat zal ik doen.’
‘Dank je wel. Tot zo.’
Het bad wordt een douche. Zelden heb ik me zo snel, zo zorgvuldig klaargemaakt. Je lat ligt hoog. Hoger, zo voel ik, dan de laatste keer. Ik ben geil, botergeil, blij en zenuwachtig tegelijk. Hij komt. Hij komt. Dan gaat de bel...
Kate
‘Wat eet je vanavond,’ vraagt hij dan.
Ik vertel dat ik van plan ben om spruitjes te maken met lamsvlees in rode wijn.
‘Lekker,’ zegt hij, ‘ik kom bij je eten, vind je dat goed? De kids zijn vanavond nog bij hun moeder dus het kan.’
‘Wacht even.’
Ik hoor hem met iemand praten.
‘Kate, ik bel je later vanmiddag terug.’
Voor ik wat kan zeggen hangt hij op. Lekker dit! Weken, maanden hoor ik niets en dan opeens nodigt hij zichzelf uit voor het diner. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen.
Besluit in plaats daarvan maar een kop koffie te zetten. Lekker sterk. Ondertussen werp ik een blik in mijn koelkast. Het recept is voor vier personen en ik heb voldoende van alles in huis. Zelfgemaakte bouillon zit altijd wel in de diepvries en daar vind ik ook nog pruimen in wijnsaus en slagroomijs. Tweemaal wijnsaus… Nou ja, dat moet kunnen. Dan had hij zijn komst maar eerder moeten aankondigen!
Ik neem me voor me verder geen zorgen meer te maken over het eten. Dat is echter gemakkelijker bedacht dan gedaan… Onwillekeurig en zeer tot mijn eigen chagrijn merk ik dat mijn gedachtes constant afdwalen naar ons etentje en naar hem. Naar dat wat er daarna zal gebeuren. Of niet. Misschien komt hij wel helemaal niet. Misschien zegt hij wel op het laatste nippertje af… zoals vorige keer.
U heeft één voicemail: ‘Met M. Ik kan toch niet komen. Het spijt me. Spreek je snel.’ Toen ik je terugbelde nam je niet op. Sms-jes en mail beantwoordde je niet. Ik was boos, ongerust, verdrietig. Ruim drie weken later toch een kort bericht. ‘Zit in Beijing, vlieg morgen naar Hongkong, bel je zodra ik thuis ben. Liefs, M.’ Daarna niets meer. Tot nu. En nu opeens wil je komen eten. Klootzak! Au! Die koffie is dus duidelijk nog te heet.
Ik sta op, loop naar mijn slaapkamer en haal het bed af. Als je dan toch komt of niet, kan ik maar beter voorbereid zijn. Een uurtje later kijk ik tevreden naar het resultaat van mijn werk. Mijn zwarte dekbedset ligt op bed. Ik heb nieuwe kaarsen neergezet. Op het dressoir liggen mijn speeltjes keurig in het gelid zoals jij het graag ziet. Ik trek de deur achter me dicht en begin de tafel te dekken. Geen idee hoe laat je komt maar ik heb geen zin me te haasten of te stressen. Ik wou dat je er al was. Ik verlang naar je.
Ik kijk naar de klok. Vier uur. Nog steeds heb je niet gebeld. Natuurlijk zul je komen. En natuurlijk ben ik zenuwachtig. Ik loop naar de keuken en weer terug. Dat eten komt wel op, ook zonder jou. Dat bed moest ik sowieso verschonen. Niets van wat ik vanmiddag gedaan heb is overbodig. En natuurlijk kom je. Natuurlijk kom je. Het dreunt als een mantra door mijn hoofd. Natuurlijk kom je en je gaat nooit meer weg… Ik schrik ervan. Ik weet hoe je denkt over claimen en geclaimd worden. Verboden gedachte en toch denk ik hem. Ik voel me blozen.
Je belt. Ik hoor de geilheid in je stem. Je belt kort en je instructies zijn het ook. Ik weet wat me te doen staat. Als jij arriveert, moet ik klaar zijn. Er rest me nog weinig tijd. Het bad loopt. Ik rommel in mijn kasten. Hij komt. Hij belt.
Onverwacht belt hij nog een keer. Vrolijk en niet alsof hij me net al gesproken heeft. Geen woord over zijn instructies. Geen geilheid, geen spanning. Hij kletst gemakkelijk tien minuten vol. Onrustig kijk ik naar de klok. Die tikt verder. Nu rest me nog minder tijd. Ik zeg niets. Ik weet dat jij weet wat je doet. En dan opeens is er die vraag.
‘Kate, denk je dat je tijd hebt om….’ Ik slik. Ook dat nog.
‘Ja,’ zeg ik schor, ‘ja, dat zal ik doen.’
‘Dank je wel. Tot zo.’
Het bad wordt een douche. Zelden heb ik me zo snel, zo zorgvuldig klaargemaakt. Je lat ligt hoog. Hoger, zo voel ik, dan de laatste keer. Ik ben geil, botergeil, blij en zenuwachtig tegelijk. Hij komt. Hij komt. Dan gaat de bel...
Kate
zondag 27 november 2011
Schrijven of zwijgen?
Ondertussen ben ik me bewust van het feit dat ikzelf niet zonder zonde ben: ook ik neem de maat. Regelmatig vraag ik me daarbij af waar de grens ligt van ethisch verantwoord.
Lastig want wie bepaalt dat en wat is daarbij de maatstaf? Vrijwillig? Verantwoordelijk? Veilig? Wat betekent dat eigenlijk? Welk woordenboek kan ik raadplegen?
Welke definitie is bindend - altijd, in elke situatie? BDSM of misbruik? Fantasie of werkelijkheid? Doen of niet doen? Schrijven of zwijgen - 'is wat je schrijft, wat je fantaseert en publiceert nog wel ethisch verantwoord?'(1)
Mag ik verhalen op dusdanige wijze dat mensen denken dat wat ik beschrijf echt is? Toen ik in een aantal verhalen de term 'beperking' introduceerde, verschenen er binnen enkele dagen advertenties op een van de BDSM sites waarin vrouwen zochten naar 'een relatie in beperking'?(2)
Had ik die vrouwen moeten aanschrijven? Vragen of zij zich wel bewust waren van de inhoud, de omstandigheden en de consequenties van zo'n periode van beperking? Had ik moeten waarschuwen voor overmoedige mannen die zonder enig besef toezegden zo'n woord inhoud te kunnen geven, onvoorwaardelijk en volledig, blind?
In hoeverre ben ik verantwoordelijk voor de handelingen van anderen? Is het mij aan te rekenen wanneer een aantal onderdanigen, in navolging van de hoofdpersoon in "Schakels", voortaan pap als ontbijt geserveerd krijgen in plaats van brood, of moet ik dat zien als compliment?(3)
Hoe zou het veranderen wanneer ik hoofdstukken publiceer over gedwongen vermagering? Krijg ik dan nog steeds de handen op elkaar of wordt mijn hoofd eraf gebeten omdat ik anorexia nervosa zou promoten? Artistieke vrijheid: hoe ver gaat die?
Moet ik verantwoordelijkheid of zorg voelen voor lezers die ik niet ken? Die anders in het leven staan dan ik? Die in mijn schrijven goedkeuring vinden voor handelingen in de werkelijkheid, op eigen wijze geïnterpreteerd en uitgevoerd? Doodeng vind ik het.
Het weerhoudt mij ervan voluit te schrijven over een relatie in ongelijkheid, een vrouw die haar leven leeft in slavernij en een man met de wil en voldoende ruggengraat haar te pijnigen. Het is een verhaal over de mooiste vorm van liefde die ik kan bedenken. Waarom zou ik erover zwijgen?
Heel stilletjes borrelt er iets in mij. Ondanks alle vragen en kwesties schrijf ik weer af en toe een beetje. Wat ik zie en voel, is heftig en vergaand en wellicht zelfs, naar de smaak van het maaiveld, immoreel. Jammer dan voor het maaiveld.
Het zal lopen zoals het moet gaan en ik schrijf met graagte over slavernij, over liefde en ongemak. Het is waar SM om draait. Ik schrijf niet over grenzen en speeltjes en stopwoorden en bravoure. Ik schrijf over emoties, vertrouwen, verantwoordelijkheid en zorg. Ik schrijf over kiezen en de consequenties aanvaarden.
Ik schrijf over liefde. Liefde laat zich niet knevelen. Nooit. Daarin lijkt het op een verhaal. Ik schrijf weer en morgen, volgende week of volgend jaar ziet u hier vanzelf het resultaat van dat schrijven.
Om antwoord te geven op mijn vraag: nee, ik kan en zal nooit verantwoordelijk zijn voor wat mensen in de werkelijkheid met mijn fictie doen. Bovendien, gebeurtenissen in de realiteit zijn vele malen vreemder, gevaarlijker, zieker dan alle verhalen die ik ooit zal schrijven.
Daarom heb ik zoveel moeite met BDSM, de mensen en de handelingen.
Kate
27 november 2011
(1) Het citaat komt uit een bericht dat ik elders plaatste: "Bijna het einde"
(2) De term 'beperking' komt o.a. voor in het verhaal "Brood en spelen".
(3) 236 Schakels kunt u hier lezen.
(4) Helaas kan ik de copyright informatie behorende bij de foto bovenaan dit bericht niet terugvinden.
donderdag 24 november 2011
24 november 1981 en verder
 |
| Freddie Mercury 1977 (1) |
Ik zag ze voor het eerst op 17 mei 1977 in de Rotterdamse Ahoy. Kaartjes gekocht bij Concerto in de Leidsestraat. Samen met mijn broer(tje) in de trein naar Rotterdam, de metro naar de Ahoy - een hele onderneming toen. Queen: licht, rook, vuur! Het was onvergetelijk.
Op een jaar na heb ik iedere keer dat Queen Nederland aandeed het concert bezocht. Vaak in de Leidse Groenoordhallen - wat is daarmee gebeurd, eigenlijk? Ik zag Brian May solo ten tijde van "Back to the Light", zowel in Manchester als Düsseldorf. Ik zag "We Will Rock You", de musical in London.
Toen het Queen + Paul Rodgers werd, was ik er weer bij - opnieuw in Rotterdam - al was het maar om de cirkel te sluiten. Wat begon in Rotterdam zou in Rotterdam eindigen. Was het daar maar geëindigd of liever nog iets eerder, veel eerder. Gewoon na het Tribute Concert in Wembley - ja, ook dat heb ik bijgewoond. Waanzinnig mooie herinneringen bewaar ik aan mijn Queen-jaren.
Inmiddels roepen Brian May en Roger Taylor vaker irritatie dan vreugde op. Het gedram om Queen in de spotlichten te houden, het herschrijven van de geschiedenis van de band zodanig dat May en Taylor het gelijk aan hun kant hebben en houden - immers, zij waren de founding fathers van Smile.
Queen, de heren May en Taylor zijn drukker dan ooit met o.a. hun musical - nee, niet gezien hier in Nederland. Hoe kun je Pia Douwes casten in de rol van Killer Queen? Wat moet ik met Nederlandse vertalingen van overbekende songs terwijl een aantal andere liedjes in het Engels werden gezongen? Hoezo? Waarom?
Of dat nog niet genoeg is, heeft Roger Taylor zich hard gemaakt voor "The Queen Experience" - een officeel goedgekeurde, bijeengebrachte coverband die moet doen wat de heren van Queen niet meer kunnen of willen of... Een show met o.a. nooit live gezongen nummers en onuitgebracht beeldmateriaal. Tja... Ook deze voorstelling heb ik langs me heen laten gaan. Ik heb Queen gezien, ik heb ook wel coverbandjes gezien. Er is een musical... Ik geloof het wel.
Dan komt er een film en nog een film of is het een toneelstuk? Ik ga niet kijken. Een handvol of meer nieuwe biografieën van Freddie en de band liggen in de winkels. Ja, ik heb er een aantal op mijn verlanglijstje staan. De albums werden weer eens opnieuw geremastered en ook die liet ik links liggen. Eerlijk gezegd, het is te veel. Veel en veel te veel.
De afgelopen weken werd bekend dat men bezig is de duetten van Freddie en Michael Jackson verkoopbaar te maken. Zucht. Voor zover ik het me kan herinneren zijn er begin jaren '80 twee songs opgenomen: "State of Shock" en "There must be more to life than this" - de laatste verscheen op Freddie's solo album "Mr. Bad Guy" - en nee, die plaat heb ik nooit gekocht.
Het verhaal ging dat Jackson Freddie betrapte op het gebruik van cocaïne en dat hij toen de samenwerking verbroken heeft. Geen idee of het waar is, ik was er niet bij. Feit is dat de nummers als bootlegs al jaren over het internet zweven en dat ze bij leven nooit als duet zijn uitgebracht. Tot nu, nu beide heren dood zijn en May en Taylor hun tanden erin hebben gezet.
Ze hebben inmiddels ervaring genoeg met het vinden en zeven en oppoetsen en uitdikken van flinters materiaal en dit zal ongetwijfeld meer zijn dan een paar regels op band. De erven van Michael Jackson zijn akkoord - tja...
Dit is hoe Brian May er volgens The Sun in staat: 'I don’t work on things with the aim to make money or for promotional reasons. I work on things with the view "to let’s see how it goes." When it is something we feel is worthwhile then it’s nice if we could get it out there.' (2)
Heel leuk, ja. Ongetwijfeld opnieuw een kaskraker. Ongetwijfeld bijzonder en gewild door vele miljoenen fans dus wie ben ik om te zeuren? Voor mij is het te veel, onnodig, niet gewenst zelfs. Queen is meer dan ooit een industrie geworden, een melkkoe, een marketing (lees: verkoop) gedreven organisatie met een attitude die mij persoonlijk niet aanspreekt.
Vandaag twintig jaar geleden overleed Freddie Mercury. Ik waag te betwijfelen of Queen, indien Mercury er nog zou zijn, net zo brandend in de belangstelling zou staan. Ik vraag me zelfs af of Queen als band nog zou bestaan.
Het is vandaag geen dag om te vieren, zegt Brian May op zijn blog (3). Nee. Het is al jaren geen feestje meer de heren in actie te zien. Dat is meer jammer dan ik in woorden kan uitdrukken want beter dan het was, zal het nooit nooit meer worden. Alleen al daarom mis ik Freddie.
Kate
24 november 2011
Bronvermelding:
(1) http://thatguythatreallylikesqueen.blogspot.com/2011/02/silly-facebook.html?zx=1fcd6b6996e88d64
(2) http://www.thesun.co.uk/sol/homepage/showbiz/bizarre/3931387/Michael-Jackson-and-Freddie-Mercury-duet-tapes-to-be-released.html
(3) http://www.brianmay.com
zaterdag 19 november 2011
Salade niçoise van mij, voor mij
Omdat bloggen over "de wezenlijke zaken" niet lukt - vijf afgebroken berichten in vijf weken zegt genoeg - blog ik maar over wat ik eet. Meer comfort food - niet helemaal verrassend misschien.
Geen zin om boodschappen te doen, eigenlijk ook geen zin om te koken wat ik nog koken kon met behulp van mijn te kleine diepvriesje en de groentelade. In elk huis heb ik anders gekookt, anders gegeten en dit huis spant niet de kroon.
Het is dat ik van eten hou, van mezelf en mijn gave altijd iets lekkers op tafel te zetten, het is dat ik de naam heb goed - zet rustig tussen aanhalingstekens want wat is goed? - te koken, het is dat niet eten me ziek maakt... Koken dus!
Een salade met dank aan de blikkenvoorraad, de groentelade en de basis die altijd in huis is: ui, knoflook en aardappelen. Als ik het een salade niçoise noem dan krijg ik ongetwijfeld puristen op mijn dak en toch doe ik het :-).
Ik maakte een salade niçoise speciaal voor mij omdat ik verlang naar verre oorden, warmte, zon, lieve mensen, een man met een hengel en een tuintje met wat kippen en groentes en kruiden en veel, heel veel bloemen.
Een comfort salade omdat hij glansde van het vet, glom van de vitamines, nog lauwwarm, met verschillende texturen en goed gevuld. Het was heerlijk! En het mooie is: morgen heb ik nog een portie.
Voor deze salade - en nogmaals, het is mijn recept met wat ik in huis had - gebruikte ik de volgende ingrediënten:
1 blikje tonijn
1 blikje olijven gevuld met citroen
1 potje kappertjes
1/4 potje zoetzure augurken
2 eieren
3 of 4 aardappels
ca. 10 lange ongesneden snijbonen
1/2 rode paprika
1 tomaat
1 grote teen knoflook
mayonaise
gedroogde tijm, marjolein, basilicum
chilipoeder, zwarte peper
iets geraspte kaas (ca. 1 eetlepel)
Kook de aardappels, de eieren en de in stukjes gesneden snijbonen gaar maar niet papperig. Dit kan van te voren. Ik kookte de aardappels in schil en trok die er later af.
Meng wat lepels mayonaise in een kommetje los met iets van het vocht van de kappertjes, wat augurkennat, eventueel wat vocht van de olijven. Het mag best dun worden want normaliter doet men een vinaigrette - recept onderaan - over de salade niçoise.
Voeg gedroogde, of verse, kruiden naar smaak toe - of laat ze weg. Ik strooide er een snuifje chilipoeder bij, wat zwarte peper. Proef! Kruid bij met iets suiker, zout of waar je zin in hebt. Ik deed er een eetlepel geraspte belegen kaas door.
Ondertussen zijn de aardappels, eieren en bonen wel gaar. Koel ze onder een koude kraan af en laat ze uitlekken.
Snijd in je mooiste schaal - of gewoon in een beslagkom - de paprika in stukjes, de tomaat in partjes, de aardappels in blokjes en de bonen in stukjes van ca. 2 cm lang. Voeg de kappertjes, fijngesneden augurkjes, olijven toe.
Giet hier de saus over en meng alles voorzichtig. Klaar! Tenzij je nog iets aan presentatie wilt doen. Het ei leg je in partjes bovenop de salade zodat het niet verloren gaat in de massa.
Eventueel kun je de salade serveren met een heerlijk brood met of zonder al dan niet gezouten boter.
Variaties op dit recept zijn er te over. Voeg toe waar je zin in hebt of wat je in huis of in de tuin hebt: avocado, artisjok, ui (lente-ui of rode ui of sjalot), sperziebonen of tuinbonen of zelfs verse erwtjes. Alles is mogelijk.
Wil je liever een vinaigrette maken, bedenk dan dat je altijd start met drie delen olie op een deel azijn. Voeg eventueel een lik mosterd toe, zout, peper en je basis vinaigrette is klaar.
Lekker voor in de zomer en in de herfst, voor als je blij bent of het wilt worden, voor alleen of met zijn tweetjes, drietjes, tienen - altijd goed, kan niet mislukken.
Kate
19 november 2011
Geen zin om boodschappen te doen, eigenlijk ook geen zin om te koken wat ik nog koken kon met behulp van mijn te kleine diepvriesje en de groentelade. In elk huis heb ik anders gekookt, anders gegeten en dit huis spant niet de kroon.
Het is dat ik van eten hou, van mezelf en mijn gave altijd iets lekkers op tafel te zetten, het is dat ik de naam heb goed - zet rustig tussen aanhalingstekens want wat is goed? - te koken, het is dat niet eten me ziek maakt... Koken dus!
Een salade met dank aan de blikkenvoorraad, de groentelade en de basis die altijd in huis is: ui, knoflook en aardappelen. Als ik het een salade niçoise noem dan krijg ik ongetwijfeld puristen op mijn dak en toch doe ik het :-).
Ik maakte een salade niçoise speciaal voor mij omdat ik verlang naar verre oorden, warmte, zon, lieve mensen, een man met een hengel en een tuintje met wat kippen en groentes en kruiden en veel, heel veel bloemen.
Een comfort salade omdat hij glansde van het vet, glom van de vitamines, nog lauwwarm, met verschillende texturen en goed gevuld. Het was heerlijk! En het mooie is: morgen heb ik nog een portie.
Voor deze salade - en nogmaals, het is mijn recept met wat ik in huis had - gebruikte ik de volgende ingrediënten:
1 blikje tonijn
1 blikje olijven gevuld met citroen
1 potje kappertjes
1/4 potje zoetzure augurken2 eieren
3 of 4 aardappels
ca. 10 lange ongesneden snijbonen
1/2 rode paprika
1 tomaat
1 grote teen knoflook
mayonaise
gedroogde tijm, marjolein, basilicum
chilipoeder, zwarte peper
iets geraspte kaas (ca. 1 eetlepel)
Kook de aardappels, de eieren en de in stukjes gesneden snijbonen gaar maar niet papperig. Dit kan van te voren. Ik kookte de aardappels in schil en trok die er later af.
Meng wat lepels mayonaise in een kommetje los met iets van het vocht van de kappertjes, wat augurkennat, eventueel wat vocht van de olijven. Het mag best dun worden want normaliter doet men een vinaigrette - recept onderaan - over de salade niçoise.
Voeg gedroogde, of verse, kruiden naar smaak toe - of laat ze weg. Ik strooide er een snuifje chilipoeder bij, wat zwarte peper. Proef! Kruid bij met iets suiker, zout of waar je zin in hebt. Ik deed er een eetlepel geraspte belegen kaas door.
Ondertussen zijn de aardappels, eieren en bonen wel gaar. Koel ze onder een koude kraan af en laat ze uitlekken.
Snijd in je mooiste schaal - of gewoon in een beslagkom - de paprika in stukjes, de tomaat in partjes, de aardappels in blokjes en de bonen in stukjes van ca. 2 cm lang. Voeg de kappertjes, fijngesneden augurkjes, olijven toe.
Giet hier de saus over en meng alles voorzichtig. Klaar! Tenzij je nog iets aan presentatie wilt doen. Het ei leg je in partjes bovenop de salade zodat het niet verloren gaat in de massa.Eventueel kun je de salade serveren met een heerlijk brood met of zonder al dan niet gezouten boter.
Variaties op dit recept zijn er te over. Voeg toe waar je zin in hebt of wat je in huis of in de tuin hebt: avocado, artisjok, ui (lente-ui of rode ui of sjalot), sperziebonen of tuinbonen of zelfs verse erwtjes. Alles is mogelijk.
Wil je liever een vinaigrette maken, bedenk dan dat je altijd start met drie delen olie op een deel azijn. Voeg eventueel een lik mosterd toe, zout, peper en je basis vinaigrette is klaar.
Lekker voor in de zomer en in de herfst, voor als je blij bent of het wilt worden, voor alleen of met zijn tweetjes, drietjes, tienen - altijd goed, kan niet mislukken.
Kate
19 november 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)