Lang heb ik geleefd volgens het principe dat alles wat ik nodig had mijn boeken waren en, maar dat kwam later, mijn pc. Mijn thuis was waar mijn boeken waren. Niet dat ik ze noodzakelijkerwijze vaak lees, niet dat ik ze zelfs maar open hoef te doen, niet dat ik boekenkasten vol met boeken heb maar toch...
Ook voorafgaand aan mijn meest recente verhuizing waren de eerste verhuisdozen bestemd voor mijn boeken, op de voet gevolgd door mijn schrijfsels. Schrijven lukt me niet. Er is te veel ruis, teveel geluid - zeker nu mensen met de ramen open feestvieren, muziek spelen, kletsen - oh, dat eeuwige gebabbel van mensen, van vrouwen met name... Excuses, ik weet het. Het voornaamste 'probleem', de grootste weerstand zit hem in het onderwerp van wat tot nog toe mijn schrijven beheerste: onderdanigheid. De diepgevoelde, heftige pijn en de daarop volgende gratificatie, het thuiskomen, mogen zijn wie je al vóór je geboorte was. Dat.
Maar 'dat' is niet zo simpel al was het alleen maar omdat je dan wel slavin kunt zijn zonder in slavernij te leven - sorry, ik weet daar wordt verschillend over gedacht - maar zonder Man schiet dat niet echt op.
De vraag is ook in steeds sterker mate of ik eigenlijk wel geassocieerd wil worden, deel wil uit maken van die wereld die zich onder het mom van vier letters - BDSM - dingen permitteert die in en door het 'gewone' leven als afzichtelijk, afstotend, ongewenst of zelfs ziek worden beschouwd.
Hoewel ik kan denken dat het voor mij anders is, altijd anders lag dan hoe 'men' over SM denkt, hoe 'men' het praktiseert, hoe 'men' het ziet of toont, dan nog voel ik mij zo niet geremd dan toch bezwaard erover te dromen, erover te schrijven
Excuses. Omslachtige zinnen en veel te veel woorden voor de ware reden: ik ben leeg. Ik kan niet meer geloven dat wat ik zoek werkelijkheid zou kunnen zijn of worden en zelfs weet ik niet of ik het nog verantwoord vind, aandurf om achter het concept van slavernij te blijven staan - bang, teleurgesteld, verdrietig, boos.
Dus vlucht ik in mijn moestuintje. Het is juni, het licht is juist om te kunnen schrijven maar ik ben druk met mijn landgoed, met mijn cameraatje en mijn blog. Dat is onschuldig, ongevaarlijk, mensloos en leuk!
Mijn schouder en nek doen pijn, ik denk dat minder typen goed voor me is maar mijn spelletje kan ik natuurlijk wel spelen :-). Erger dan de doorzichtige smoezen is het feit dat ik bevroren ben. Anders dan in andere jaren lijkt de vroege zomer - hoogzomer al bijna - daar geen verandering in te brengen.
Er stroomt niets, ik voel niets en er zijn oprecht goede redenen mijn tijd door te brengen daar waar mijn pc niet is, waar ik zeker geen inspiratie zal opdoen en waar spannende gedachtes het levenslicht niet zien of te snel een stille dood sterven. Hoe passend bij de dagelijkse praktijk van het verzorgingshuis waar ik veel ben.
Ik voel me zo oud als mijn hoogbejaarde ouders, zo moe als zij, zo a-seksueel en hulpeloos als zij. Maar goed, daar schiet niemand wat mee op en zeker de schrijver in mij niet. Dan maar genieten van wat er wel is. Zoals dat kookprogramma op de BBC, 'Nigel Slater's Simple Suppers' - woensdagavond om 20:30 uur op BBC1.
Vandaag typte ik Slaters naam in in Google en ik belandde op zijn beeldschone site met o.a. informatie over een boek dat me zeer aansprak. 'Tender, A Cook and his Vegetable Patch'. Geweldig! Balsem voor mijn ziel. Ik heb het direct besteld en ook de bijbel, oeps het 'Handboek voor ecologisch tuinieren'.In mijn verlanglijstje bij Bol stond nog het laatste boek van Paolo Coelho: 'The Winner Stands Alone' en toen ik dan toch bezig was en zag dat je drie Engelse boeken voor de prijs van twee kunt kopen, was mijn dilemma over de keuze tussen de Nederlandstalige of Engelse versie van 'The Millennium Trilogy' snel opgelost.
'Omring jezelf met goede boeken en je zult heling ervaren', zei iemand en 'laat los' een ander. En ik, ik onderstreep maar steeds hoe sterk ik ben en daarmee versterk ik de grip op wat het ook moge zijn dat ik niet los wil of kan laten. Daarmee span ik mijn spieren en voel ik mijn nek, mijn schouder. Dom, dommer, domst!
Ik ga me de komende tijd laven aan mooie boeken, aan spannende boeken, aan inspirerende boeken. Ik zet even geen nieuwe doch oude verhalen online. Ik denk even niet meer aan schrijven of aan die Man.
Maar uhm, als u iemand als Nigel Slater tegenkomt, een single man, eerlijk en betrouwbaar, man maar nog steeds een jongen, die goed is in de keuken, waarbij ik niet altijd sterk hoef te zijn, stuur hem dan alstublieft richting mijn blogs want die onderdanigheid zonder Man, dat schiet niet op en wat extra afleiding van de sleur en zorgen van alledag zou geen kwaad kunnen.Kate
5 juli 2010
¹ Hoe snel kan het veranderen... Twee dagen later herdacht ik de terreuraanslagen in Londen waaronder een nabij het metrostation op de Edgware Road waar ik lang woonde, waar ik over schreef. Dat verhaal staat nog niet op dit blog. Vandaar dat ik vandaag, 7 juli, op mijn uitspraak omtrent het plaatsen van oude verhalen terugkom. Vanaf morgen publiceer ik Merel in Londen. Een nieuwe titel voor een oud verhaal, geïnspireerd of gebaseerd - u mag het zeggen - door mijn tijd in Londen.
¹¹ Even aantekenen dat de gezochte variant van Nigel Slater dan wel graag hetero dient te zijn :-).
De foto's komen van:
http://www.nigelslater.com/ - de eerste twee foto's
http://uk-tv-guide.com/pick-of-the-day/9+September+2009/cookery-nigel-slaters-simple-suppers-making-it-up-isnt-making-do/
http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/2009/sep/20/nigel-slater-tender-receipes-new - Slater op vloer
