De aansporing - vaak vanuit een spirituele, dare I say: moralistische achtergrond - om toch vooral te accepteren, zonder de redenen te bevragen, te betwijfelen, of te mogen onderzoeken, gaat meestens gepaard zonder handleiding.
Acceptatie is, zo heb ik begrepen, een van de kernwaarden van het Boeddhisme en velen, ook in Nederland, zijn zelfverklaard Boeddhist. Ik niet. Schaar mij maar onder de geloofscategorie 'anders'. En ik, anders als ik ben, weet niet hoe te accepteren.
Ik wil begrijpen. Ik wil horen. Ik wil weten. Dat is, weet ik inmiddels, niet de bedoeling. De redenatie is dat in every life a little rain must fall ofwel het is prima dat niet alles je voor de wind gaat. Waarom vechten tegen iets dat je niet kunt veranderen, dat normaal is en erbij hoort?
Okay, klinkt logisch maar niet alles is normaal, niet alles is 'zoals het hoort', niet alles is zonder pijn en lang niet alles is eerlijk. Kortom, wat als dat beetje regen een orkaan blijkt die je verpulvert en reddeloos, redeloos achterlaat? Moet je dat ook voor lief nemen, schouders ophalen en doorgaan?
Accepteren, kun je dat wel? Ik niet, zelfs niet als die orkaan een briesje is. Ik kan niet alles klakkeloos accepteren. Ik kan niet passief toekijken en niets doen - zeker niet wanneer het onderwerp van acceptatie onder mijn huid zit.
Ik moet altijd denken aan King Lear die ijlend in een woeste storm over de heide zwierf onderwijl de Goden vervloekend om het lot dat hem getroffen had. Van acceptatie had hij nog nooit gehoord en, het moet gezegd, er was ook niemand die hem daartoe aanspoorde.
Dat tieren maakt het niet makkelijker, ik geef het toe en inderdaad schreeuwen, huilen, vloeken zal niets veranderen maar in elk geval laat je je niet als een mak lam naar de slachtbank leiden - zoiets zit erachter.
Het is de onbewuste wens controle te houden over een oncontroleerbare situatie. Dat zal het zijn. Het uiten van machteloosheid - zo'n kutgevoel dat. Hoe kun je in zo'n situatie van wat ik maar even overmacht noem, geloven dat het gebeurde goed is? Dat het ergens toe dient? Dat het beter zal gaan - ooit?
Acceptatie vereist geloof, vertrouwen, zekerheid, overgave in de grotere macht waar je voor moet buigen, graag of niet. Raakt aan verlangens en wensen - het ego zouden spirituelen het noemen.
Het ego, zo is de leer, moet genegeerd worden als de schreeuwende aap die het is. Tja... Bovendien, zo is de aanname, er is altijd een les te leren, een opdracht te vervullen, alles heeft een hoger doel en wie kan daar nu tegen zijn?
Ja, wie is er niet voor verrijking, verdieping? De oplossing - maar dat is het verkeerde woord - de juiste weg - nog enger taalgebruik - is ongetwijfeld inderdaad maar te accepteren wat op ons pad komt.
En dan komen weer die termen: je moet gewoon alle weerstand laten varen, alle woede en onbegrip loslaten en accepteren. Accepteren. Accepteren. Accepteren zul je leren - of je wilt of niet.
Maar hoe doe je dat? Hoe gaat dat? Hoe werkt dat? Hoe begin je er aan?
Toen opeens viel dat woord: acceptance. Het regent dat het giet, de volgende - hoe noemen wandelaars dat? - hut is miles away, je zult nat worden, door en door nat. Wat kun je doen? Dit is wat de presentatrice Julia Bradbury erover zei:
'You might as well relax and enjoy whatever comes your way' 1).
Dat is andere koek dan zomaar roepen dat je moet accepteren wat er op je pad belandt. Relax, ontspan je en probeer te genieten van wat je tegenkomt, goed of vervelend, nat of droog.
Je kunt maar beter diep in- en uitademen en met opgeheven hoofd omarmen wat de Goden over je uitstorten. En onthoud: na regen komt zonneschijn en heel misschien zie je een regenboog - zo een met potje goud verstopt aan het einde.
Ik zeg niet dat aanvaarden, accepteren zo makkelijker wordt, dit is nog steeds geen handleiding. Ik blijf het moeilijk vinden maar vond houvast aan of bij het woord relax. Een sympathiek woord met positieve connotaties.
Van de ene minuut op de andere kreeg het begrip accepteren een andere, vriendelijkere, minder dwingende en vreedzamere lading. Ik hoef niet meer te vechten tegen weerstand maar kan gewoon meebuigen - ook een spiritueel bekend gegeven overigens - en omarmen.
Wat een opluchting! Ik hoef niet meer te vechten. Hoef me niet meer dom te voelen omdat ik oprecht niet weet hoe accepteren moet. Ik hoef alleen maar uit te ademen. Ontspan. Laat gaan. Alles komt goed. Na regen komt zonneschijn.
Kate
24 juli 2010
1) Het programma dat ik zag was: Wainwright Walks: Coast to Coast - Gateway to the Lakes.
De foto komt van:
http://www.livefortheoutdoors.com/News-Landing/Search-Results/Features/Your-10-favourite-LFTO-pages-for-2009/
