Een gepasseerd station. De lichten zijn al tijden uit, de deur zit op slot, en het stof op de ramen wordt dikker en dikker, haar charme niet meer zichtbaar en zijn goede wensen niet langer voelbaar. Een leeg en verlaten station, de vrouw zit op de laatste bank van het laatste perron, alleen. En de man die haar herkend had, op weg in een intercity door het binnenland van Verweggistan met stops ‘all over the place’ en bedden die met graagte worden opengeslagen en gedeeld, is ook alleen.
‘Ik ben nog steeds alleen.’
Waarom is een man als hij alleen? Waarom liet hij mij dat weten? Denkt hij soms dat ik dat wil? Denkt hij dat ik het prettig vind te weten dat hij alleen is? Dat vind ik niet! Ik wens hem liefde. Ik wens hem een partner. Is dat zo vreemd? Hij had me herkend, zei hij. Het bleek niet waar. Da's okay want herkenning, door een spiegel van ervaringen die nooit de mijne kunnen zijn omdat ze van hem zijn, is het moeilijkste wat er is. Er zijn vast mooie namen voor die ik niet ken.
Ik zocht slechts een thuis - ook zo'n onbereikbare grootheid. Denk niet dat het makkelijker is, nu. De weg is niet duidelijker. De onrust niet minder groot. Het is niet zo dat stilte mij antwoorden geeft of vrede. Het is gewoon zoals het is - ik accepteer dat nu - niet beter, niet slechter.
Thuis voor mijn computer, mijn handen boven het toetsenbord. Zijn laatste e-mail aan mij geopend. Ik lees. Ik huil. Mijn vingers voelen de toetsen. Mijn lippen fluisteren de woorden die ik wil typen. Ik trek mijn handen terug, leg ze in mijn schoot. Ik sta op, ga weer zitten, klik wat met mijn muis, beland op de website waar ik nog geen twee minuten geleden ook al was, verlaat de site.
Er is niets gebeurd in die twee minuten. Er staan dezelfde berichten, dezelfde advertenties, dezelfde verhalen en nee, hij heeft nog steeds niet ingelogd. Hij heeft de site al zes dagen niet bezocht. Dat is uitzonderlijk lang voor zijn doen. Ik zit voor de computer mijn hoofd gebogen, mijn vuisten gebald. Het is moeilijk maar ik moet het doen. Ik typ de woorden in een lege e-mail.
‘Ik ben geen slavin.’
