‘Ik wil je zien’, sms ik terug, ‘wanneer heb je tijd?’
‘Vertrouw je me?’, vraagt hij nogmaals.
‘Mag ik je alsjeblieft bellen?’
‘Dus je vertrouwt me niet’, antwoordt hij.
Oh shit! Ik zou alles willen opgeven om hem de rest van mijn dagen geketend te mogen dienen maar ik ben bang dat ik het niet aankan. Dat ik zal falen. Dat hij me dan voorgoed achterlaat. Nooit meer geketend. Nooit meer die blik in zijn ogen. Nooit meer zijn liefde. Nooit zijn pijn. Nooit meer zijn stem in mijn oor. Nooit meer thuis.
Ik wou dat ik hem dit allemaal zou kunnen zeggen. Hoe ik hem vertrouw met mijn leven maar mezelf niet. Dat ik twijfel aan mijn vermogen in slavernij te leven. De vraag: ‘vertrouw je me?’, is niet zo moeilijk maar het antwoord, de rollercoaster aan emoties wel. Misschien ben ik toch wel geen slavin.
Is een mens wel in staat te doorgronden, te accepteren en te realiseren wat hem of haar eigen is? Is het juist conclusies te verbinden aan dat wat jij als stem van je ziel hoort, in elke vezel van je lijf voelt? Is het juist op de stoel van God te gaan zitten en te zeggen: ik ben slavin, ik ben een goed mens? En als die zelfontdekte raisons d’être niet haalbaar lijken, wie heeft er dan gefaald?
Heb ik wel gefaald? Kan zo’n missie om te zijn wie je bent wel mislukken? Is het mogelijk zo’n goddelijk gegeven te verprutsen? Het is vreemd hoe dat waarvan ik zeker weet dat het tot mijn kern behoort zo vluchtig is. Het lijkt me niet te lukken te zijn wie ik denk te moeten zijn. Misschien ben ik al wie ik moet zijn. Maar dat zou betekenen dat ik geen slavin ben.
Misschien betekent het dat ik nú geen slavin ben. Hoewel ogenschijnlijk doelloos leef ik niet zonder doel mijn leven. Ik probeer immers een goed mens te zijn en met liefde en geduld mijn ding te doen. Nog steeds geloof ik dat ik aan de hand van God mijn weg loop zoals ik het moet lopen. Waarom gaat alles dan zo moeizaam? Waarom zie ik dan geen resultaat?
Ergens geloof ik dat ik ben wie ik moet zijn maar kan ik het ook accepteren? Kan ik de zekerheid opbrengen, het geduld, de kracht om te wachten tot het universum hem mijn kant opstuurt om mijn onderdanigheid een plek te geven in zijn leven zoals ik zijn dominantie een thuis kan bezorgen?
Kan ik erop vertrouwen dat het is zoals het moet zijn of moet ik er nu gewoon als een gek voor gaan vechten? Ik heb nooit veel in mijn leven gepland. Feitelijk niets. Het is, zoals ik het graag noem, een organische aaneenschakeling van gebeurtenissen geweest die in elkaar grepen als een stevig fundament voor elke volgende stap.
Misschien is dit het moment om een plan te trekken, doelen te stellen en die te koppelen aan een tijdlijn. Dat vereist wel een zekere discipline en keer op keer is gebleken dat ik die ontbeer. Misschien is wie en wat ik ben, nú ben goed genoeg. Misschien is het beter de droom maar gewoon op te geven. Misschien moet ik accepteren dat slavernij voor mij niet weggelegd is.
