Het gedicht, dit deel ervan, past wel. Als je niet wilt lezen of niet wilt zien of niet met me eens wilt of kunt zijn, als ik weer te veel ergens inlees of bij elkaar trek of fantaseer of wat het is dat ik altijd doe in jouw ogen, dan laat je het maar. Ieder zijn eigen werkelijkheid, nietwaar?
Hoe dan ook, je bent in mijn heden, mijn verleden en mijn toekomst - en dat schreef ik lang voor vanavond want vanavond, hoewel ik het herhaal die woorden, zou ik het misschien niet of niet zo hebben opgeschreven. Zo positief is het allemaal niet (geweest).
Ook niet waar want ieder woord dat ik typ, zelfs de hele lelijke zijn winst. Iedere regel, al dan niet hier, is het product van een scheppende geest. Iedere gedachte een boodschap die me verder brengt.
Het is hoe het is, en het is goed zo. Al ben ik het er niet mee eens, al kan ik me er niet bij neerleggen, al kan ik het niet geloven of onderbouwen - het is goed zoals het is. Precies zoals het is.
Niet omdat jij dat ooit riep maar omdat ik dat ergens wel geloof want je bent in mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst en we komen elkaar vast wel weer tegen, al hoop ik van niet, al denk ik van niet, al wil ik dat absoluut niet meemaken.
En jij ook niet dus da's makkelijk zat.
Kate
