‘Wat is er slavin, voel je je te goed voor mij?’
Haar mond bewoog maar er kwam geen geluid uit. Hij lachte. De lepel schraapte langs haar klit, onwillekeurig kreunde ze. Hij lachte weer.
‘Nee.’
‘Wat nee?’
‘Nee, alstublieft.’
‘Hou je mond.’
‘Alstublieft.’
Hij duwde de natte lepel in haar mond.
‘Die lepel blijft daar zitten. Begrepen, slavin?’ Ze knikte.
‘Handen op je rug.’ Hij rommelde wat in een la en haalde er een stuk touw uit dat beslist dikker was dan regulier keukentouw. Snel en vakkundig bond hij haar polsen.
Daar zat ze in het huis van iemand die ze niet kende, die zelf niet eens aanwezig was, in het gezelschap van een ruwe butler. Bizar. Vreemd en vertrouwd tegelijkertijd.
Haar maag rommelde. Hij keek haar aan en lachte vals.
‘Zou je wat willen eten misschien?’ Ze knikte.
‘En wat had mevrouw gewenst?’ Ze hief haar hoofd op. Voor ze er erg in had schoot zijn hand uit.
‘Heb ik je gezegd op te kijken, slavin?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Stop die lepel terug in je mond. Schiet op.’
Het duurde even voor ze door had hoe ze dat zou moeten doen. Ongeduldig tapte hij met zijn voet op de grond waar de pollepel lag.
‘Kom, kom. Zo moeilijk is het niet.’
Ze boog voorover en pakte de steel tussen haar tanden. Een aai over haar hoofd was de beloning voor het volbrengen van de opdracht. De telefoon ging.
Johan was lang en nog slanker dan zijn baas. Kleine zwarte krulletjes op zijn hoofd en gitzwarte ogen die misschien wel vriendelijk konden kijken maar die zij zo nog niet gezien had.
In een andere setting zou hij helemaal haar type zijn maar hier had hij slechts een verwarrend en zelfs bij vlagen een beangstigend effect op haar. Haar hart bonkte alsof ze ieder moment een aanval verwachtte. Aanval van wat precies dat was de vraag.
Kwam Erik maar terug. Maar Erik was er niet en daarom gaf hij Johan instructies per telefoon. Het gesprek duurde korter dan het voorgaande gesprek en opnieuw ontging haar de inhoud. Na beëindiging ervan sloot Johan een halsband en riem om haar nek en leidde haar aan de riem naar de tuin.
De tuin was aangelegd conform de wetten van de Engelse formele tuin met kamers die door buxushaagjes ommuurd waren en paden bedekt met grind. Hij leidde haar de meest centrale kamer in en bevestigde een haring aan haar riem die hij in de grond stak.
‘Als je moet plassen dan mag je dat hier doen.’ Hij vertrok richting huis haar blozend achterlatend. Hoe had hij geweten dat haar blaas zo vol was dat haar buik pijn deed? Ze hurkte neer, benen uiteen maar de straal wilde niet komen. Ze stond weer op.
Dit was belachelijk. Naakt, geketend en ook nog zo gek om in het openbaar en in het zicht van alle buren te plassen. En toch...
[.../deel 5]
Kate
