Registratie van een huwelijk

Aan het einde van een lange dag Kate & William, verdwaalde ik in televisieland en bevond ik mij onverhoeds aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk tijdens De Wereld Draait Door.

Rudolf Spoor

Daar zat Rudolf Spoor, de man die het huwelijk van Willem-Alexander & Maxima regisseerde.

Fascinerend hoe hij terugblikte op de t.v. registratie van het Britse koninklijke huwelijk. 

Zo fascinerend dat ik op de site van De Wereld Draait Door alle fragmenten van eerdere afleveringen met de heer Spoor heb teruggekeken. Hij was er blijkbaar al dagen te gast geweest om vooruit te blikken.

Wat een zegen overigens dat dat kan: een deel van het programma terugkijken :-), dat je zelfs op naam van de bezoeker kunt selecteren. 

Hij bleek eigenlijk zonder dat ik dat zelf door had gehad precies de vinger te leggen op dat wat ik onbewust gemist had tijdens het kijken: de emotie. 

Niet helemaal waar want ergens in het begin was ik wel geëmotioneerd - nu ben ik dat nogal snel wanneer liefde en romance in beeld worden gebracht en ik denk dan ook dat de emotie in mij meer met mezelf te maken had dan met het beeldverslag van het huwelijk en alles er omheen.

Spoor verwoordde ongevormde gedachtes die ik had gehad tijdens de uitzending. Waarom zagen we niet Williams eerste blik op zijn bruid? Waarom zagen we geen tranen van moeder Middleton? Hoe had Kate haar sluier zo snel naar achteren kunnen slaan - hoe zeg ik het eleganter?

broer en ouders Kate Middleton

Enfin, het is voorbij. Er was een kus, het waren er zelfs twee. Het deed me weinig tot niets. 

Jerusalem was mijn hoogtepunt - oh, en het beeld, eindelijk een gericht beeld!, van de vader van Kate die uit volle borst God save the Queen meezong - te zien vanaf de 54e seconde in het filmpje :-).

Eigenlijk was dit voor mij een mooi eind van de reportage geweest. Maar zo werkt het natuurlijk niet als je een huwelijk verslaat. Dan moet er namelijk nog gekust worden en natuurlijk geklotst in de koetsen. 

Hou me ten goede: het zijn prachtige beelden, die van de cortège - geweldig woord! - op The Mall.

cortège op The Mall

Okay, ik wijzig mijn woorden: dat beeld van paarden, toeschouwers, vlaggen, koetsen, uniformen - dat was wat mij betreft een waardig einde van de dag geweest :-).

Meer spektakel dan dit kun je niet krijgen. Dit zie je nergens anders. Dit is het sprookje, niet dat kusje op het balkon waarvan je gaat blozen alsof je niet al - hoelang? - bijna een jaar samenwoont en jaren een studentenhuis met drie bewoners waaronder Kate gedeeld hebt.

Flauwekul dat gekus op balkons :-).

Spannender, veel spannender was de crowd control die eraan vooraf ging. Met de juiste muziek eronder had het bloedstollend spannend kunnen zijn dat beeld van al die honderdduizenden die langs The Mall en elders hadden gestaan en allemaal die kus wilden zien en dus en masse richting Buckingham Palace optrokken. 

op weg naar Buckingham Palace over The Mall

Petje af voor de toeschouwers in Londen en de politie die stapvoetsgewijze de massa voorgingen. Gelukkig verliep het goed. Gelukkig brak er geen paniek. 

Gelukkig was er geen domme oproerkraai die uit was op ellende en daarin slaagde. Iedereen bleef kalm, volgde de paarden en politie-te-voet. Niemand had haast want er was tijd genoeg om van A naar B te gaan.

last van het lawaai

Ach, en dat dan de laatste beelden van die kusjes waren - hmmm dat was die mensen in de menigte van harte gegund maar wat had ik een medelijden met dat kleine bruidsmeisje dat zoveel last had van het lawaai...  Of was het toch van de kus naast haar :-)?

Morgen ben ik dat kleine meisje - ik ben het nu al. Immers, Koninginnenacht is al uren bezig en mijn oren, ik heb er last van. Dat gaat nog wat worden morgen met minimaal drie podia strategisch opgesteld rondom mijn woning.

Ik wens u veel plezier en crowd control zoals vandaag in Londen!

Kate
29 april 2011



De afleveringen van De Wereld Draait Door met Rudolf Spoor zijn hier te vinden: http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/Gasten.617.0.html?&tx_ttnews[tt_news]=22143&tx_ttnews[backPid]=615&tx_ttnews[cat]=1759&cHash=758a849485d8068a43d940bb17a52dfa

God save the Queen:  http://www.youtube.com/watch?v=PUFdT5EwdxI
Jerusalem: http://www.youtube.com/watch?v=BzBo1cjEmLA

Beelden van The Mall: http://www.dailymail.co.uk/news/article-1381795/Royal-Wedding-kiss-Prince-William--Kate-Middleton-drive-away-vintage-Aston-Martin.html
Foto van bruidsmeisje: http://www.mirror.co.uk/news/royal-wedding/2011/04/29/royal-wedding-bridesmaid-grace-van-cutsem-covers-her-ears-as-prince-william-and-kate-middleton-kiss-115875-23095488/

Bomen in de Abbey

Daar staan de bomen! Wat een spectaculair gezicht. Heel anders dan ik me had voorgesteld - het leert je weer eens dat verwachtingen altijd bijgesteld moeten worden :-). 

En dubbel zo, want vanavond kwam het nieuws dat Jerusalem een van de drie hymnes zal zijn die tijdens de dienst gezongen zullen worden :-). Ik had het niet verwacht, dacht dat het te populistisch zou zijn terwijl het gedachtegoed natuurlijk perfect past bij in elk geval dat van de vader van William.

Zo zie je maar. Ben benieuwd wat voor verrassingen er nog zullen zijn morgen.


Kate 
28 april 2011

p.s. 29 april: de bomen zijn English field Maple trees - een maple tree is een esdoorn.


De foto komt van: http://www.people.com/people/package/article/0,,20395222_20485519,00.html

Huwelijk in Londen

Morgen vindt dan eindelijk de huwelijksvoltrekking plaats tussen prins William en Kate Middleton. Ik zit als het even lukt vanaf 8 uur voor de buis!

Als je dan vraagt waarom dan kan ik vertellen hoe ik in de zomer van 1981 als min of meer verdwaalde toerist op een avond Diana, Charles, de Queen, de Duke of Edinburgh en anderen zag arriveren bij een van de Londense tophotels voor een pre-marriage ball georganiseerd voor Charles en Diana. 

Ik kan nog eens herhalen hoe ik langs de torenhoge bloemenzee liep bij Kensington Palace na Diana's dood en de woede voelde van de Britten en op weg naar het vliegveld luisterde naar de speech van de Queen waarin zij Diana roemde.

Ik kan zeggen dat ik "erbij" wil zijn vanuit mijn persoonlijke geschiedenis met Londen, omdat ik nieuwsgierig ben naar "de Jurk", omdat ik heimwee heb naar de U.K., diep van binnen verlang naar meer pomp and circumstance in mijn stille leven...

Niemand kan een show neerzetten zoals de Engelsen dat kunnen. Als je me vraagt waarom ik vrijdag kijk, dan ligt het antwoord verscholen in deze foto.

Deze twintig foot hoge boom was een van de bomen die gistermiddag de Westminster Abbey binnengedragen werden. Twintig foot, dat is meer dan zes meter. Ik bedoel maar...

In mijn gedachtes zijn bomen en Engeland nauw verbonden. Bomen, groen, zo anders dan het groen in Nederland of de bomen - dikke pakken iepenzaadjes zijn op de gracht neergedwarreld.

Maar in Engeland is het anders. De bomen zijn ouder, groter, imposanter. Ik heb iets met bomen - met "echte" bomen :-). 

En bijna meteen toen ik die boom door de kerk gereden zag worden, dacht ik aan Jerusalem, het gedicht van Blake dat de tekst vormt van de hymne gecomponeerd door Sir Hubert Parry, ieder jaar massaal meegezongen als begin van de finale van de Last Night of the Proms.

Het is een lofzang op 'England's green and pleasant land', een visie op een pastoraal Engeland zonder de verderfelijke dark Satanic Mills, een referentie aan de kwalijke kanten van de industriële revolutie.

Bomen in een kerk: een hang naar het groene ongerepte Engeland van vrede, van vroeger. Een plek waar men zich veilig en geborgen weet, waar verraad en flitsen van paparazzi niet bestaan en waar sprookjes sprookjes blijken die niet wreed verstoord worden door hormonen en het Grote Geld.

Heimwee naar een beter leven en het vaste voornemen - nee, de belofte, een strijdkreet:

I will not cease from Mental Fight,
Nor shall my Sword sleep in my hand:
Till we have built Jerusalem,
In England's green & pleasant Land

Nee, ik verwacht niet dat Jerusalem vrijdag door Westminster Abbey schalt maar die bomen moet ik zien en twee mensen die het wellicht zullen redden samen.

Dat wens ik ze toe.

Kate
28 april 2011



De foto is een still uit het filmpje op de BBC Nieuwspagina: http://www.bbc.co.uk/news/uk-13205293
De laatste strofe van het gedicht van Blake komt van:  http://en.wikipedia.org/wiki/And_did_those_feet_in_ancient_time
Jerusalem uitgevoerd tijdens Last Night of the Proms 2010 staat hier: http://www.youtube.com/watch?v=pTVwFgL8Y7w

En zo werd  Jerusalem tijdens het huwelijk uitgevoerd: http://www.youtube.com/watch?v=BzBo1cjEmLA

When Summer Ends

Okay, er is iets raars aan de hand - je weet wel: het suddert en suddert en je doet en leeft je leven en opeens vallen stukjes samen en ontstaat er iets nieuws. 

Okay, okay, zo is het niet natuurlijk. Hmmm... Hoe ga ik het gevoel nu verwoorden? Laat ik het proberen - vergeef me als ik het niet "pak" of over kan brengen...

 

Brian May speelde in Vlissingen en schreef op zijn soapbox lovende woorden over de muziek Van Velzen. 

Ik las ergens anders uit de mond van Roel van Velzen - sorry, ik heb geen notitie gemaakt - dat Brian via YouTube al kennis had genomen van de muziek van Van Velzen.

Kijk, en toen ben ik dat ook maar eens gaan doen en ik stuitte op het wonderschone When Summer Ends uit 2008, geschreven als titeltrack van de film Zomerhitte.

Ik ben een beetje wereldvreemd misschien maar ik heb het allemaal gemist: het nummer in 2008, de film, het Gouden Harp Gala - ik had nog nooit bewust naar VanVelzen geluisterd :-). Dat is niet erg. Maar het is zo vreemd...

De tekst, de lading van het lied - nogmaals, de film ken ik niet en het boek van Wolkers net zo min.

Zoals ik dan ben als een nummer me raakt, ik zocht en vond en zong mee met de lyrics. Op zoek naar een goeie foto, de diverse versies beluisterend: welke was het beste, de studioversie met clip, of die gebracht tijdens het Gouden Harp Gala, of... 

Opnieuw en opnieuw schalde het door mijn kamer:

I know our time is now
Still I tell myself somehow
This thing won't end as it began
You're still here when summer ends (V)

Ik las, ik zong, ik voelde de lyrics en tja... die zomer is al lang voorbij en het eindigde in mijn geval wél zoals het begon.

Dear friend goodbye
No tears in my eyes
So sad it ends
As it began (Q)

Zouden Roel van Velzen en John Ewbank bij het schrijven van de song hebben geweten hoe hun woordkeuze hen zou verbinden met Brian May's White Queen (as it began)?

This thing, oh
This love won't end as it began
You'll still be here when summer ends

Ever since I met you
I've been waiting for the snow to fall (V)

Sneeuw. Fuck! Sneeuw. 

 

Ever since I met you
I've been waiting for the snow to fall
Waiting for the moon to call
The sun out of my eyes (V)

White Queen how my heart did ache
And dry my lips no word would make
So still I wait (Q)

Later die dag zou het sneeuwen. Terwijl de dikke vlokken neerdwarrelden en de bomen bedekten, de klinkers, de speeltoestellen waar zomers kinderen op spelen, kinderen die ik zelf niet heb, ging de telefoon. (K)

Ever since I met you
I've been waiting for the snow to fall (V)

Er spreekt eenzelfde dreiging uit, gevoel van: dit kan niet waar zijn - misschien zelfs een fatalistisch berusten in dat wat onherroepelijk komen gaat.

Zie ik te veel? Spoken? Trek ik weer van alles: Queen, VanVelzen, de winckel Van Sinckel bij elkaar?

Maar ondertussen - misschien moet de kernzin wel zijn: I know our time is now. Nu, niet over twintig jaar of als dit of dat en zus of zo - nu. Daar schiet het verhaal, mijn verhaal echter niets mee op. 

En ikzelf? Misschien, aangezien er geen "ons" is en steeds minder, moet ik maar doen of het nu mijn tijd is. Niet langer wachten op de sneeuw. Niet wachten op het telefoontje, de telefoontjes. Op verlossing of de graal.

Ik moet "het" nu doen, wat dat "het" ook moge zijn, maar hoe dat moet, weet ik niet. Morgen, straks, over minder dan tien uur moet ik weer present zijn in het verzorgingstehuis.

Daar zit je dan met je goeie voornemens en diepere lagen gevoeld in een lied, in regels ervan en je voelsprieten, cross-lateraal...

And I don't dare to look away
Afraid that you might disappear
And you were never really here
It's all been in my mind again (V)

Ja. Zo is het. Maar het is ook half 2 in de nacht en ik moet nu echt naar bed. Jammer. Te vroeg en veel, veels te laat.

Kate
26 april 2011




(V) is voor Van Velzen:
- De foto is een still uit het optreden tijdens het Gouden Harp Gala: http://www.youtube.com/watch?v=4KrbmsFYO_s&feature=player_detailpage

- When Summer Ends, de videoclip is te zien: http://www.youtube.com/watch?v=FWkBMbhAYPM&feature=related 

- When Summer Ends de hele songtekst is te vinden: http://www.moron.nl/lyrics/van-velzen/when-summer-ends-lyrics.html


(Q) is voor Queen, Brian May:
- White Queen (As It Began), een vroege uitvoering is te zien: http://www.youtube.com/watch?v=PvE-N4BgfIU 

- White Queen (As It Began) de hele songtekst is te vinden: http://www.moron.nl/lyrics/queen/white-queen-lyrics.html


(K) is voor Kate Schrijft en refereert aan een van de vorige blogs: Een gruwelijk verhaal - Pasen 2011

Brian May in Vlissingen

Hoe wreed het leven kan zijn :-). Mijn held in Nederland en ik weet van niets. 

Brian was in Vlissingen om de Eddy Christiani award 2011 in ontvangst te nemen - nooit van gehoord maar dat nieuws is blijkbaar gewichtig genoeg om een melding op teletekst te genereren.

Ik kwam er gisteravond laat of was het gisternacht achter en al bijna direct stond het eerste filmpje op YouTube. Vandaag waren het er al meer: een lullige speech van de organisatie en een kort optreden met Van Velzen en natuurlijk een solo - natuurlijk Brighton Rock.

Samen met VanVelzen speelde hij het obligate Tie Your Mother Down en Don't Stop Me Now waar ik deze still van geplukt heb - moest er even voor Googlen om uit te vissen hoe dat moest :-). 

Prachtig dat licht en de gezichtsuitdrukking rond 1:33 - cute! Kijk maar want op foto leek het een beetje dom dat bijna verbaasde over de "lalalalalahhh" van Roel van Velzen maar tijdens het filmpje was het echt lief en leuk en nou ja... ik ben een fan :-).

Ik ben fan en nee, ik vond het niet erg dat ik in Amsterdam was en niet in Vlissingen. Maar wat een geweldige muzikant. Wat een fantastische vent. En wat goed dat hij zijn haar niet meer verft - oeps :-)!


Kate
25 april 2011


Het beeld komt uit: http://www.youtube.com/watch?v=xJUCoaHh60I
Brian May playing the guitar solo of Don't Stop Me Now at the Eddy Christiani Awards 23-04-2011 
Uploaded by dmaaike on 24 Apr 2011

Shakespeare's geboorte- en sterfdag

Vandaag, op Sint George's Day wordt zowel de geboorte- als sterfdag van William Shakespeare herdacht: 23 april 1564 en 23 april 1616. 

Ik bestudeerde zijn werk een aantal jaar en zou nu een mooi passend citaat bij de dag of het jaargetijde of mijn stemming moeten kunnen ophoesten: maar helaas - dat kan ik niet.

Diepe bespiegelingen over de man, zijn werk en zijn betekenis voor de wereld heb ik op dit moment ook niet. Ik wilde slechts de man die toch een belangrijk deel van mijn studietijd beheerste een plekje geven op dit blog.

Kate
23 april 2011

De foto van het Kobbe portret van William Shakespeare, gemaakt rond 1610 en daarmee het enige portret gemaakt tijdens het leven van Shakespeare, komt van:  http://thelede.blogs.nytimes.com/2009/03/09/portrait-of-shakespeare-unveiled-399-years-late/

Een gruwelijk verhaal - Pasen 2011

Geschrokken van de heftigheid van de fantasie, de rauwheid van de foto die ik vond en plaatste bij Brood en spelen, en een voortdurend je ne sais quoi in het dagelijks leven, stokt het schrijven weer voor het feitelijk begonnen is. 

Ja, een openingsscène schrijven dat kan ik wel. Maar dat verhaal, dat wat je zogenaamd te vertellen hebt... 

Ik kom terug op wat ik al zo vaak gedacht heb: ik heb een verhaal te vertellen dat er nog niet uit wil, dat nog niet verteld mag of kan of wil worden. Al dat gedraai rondom "wachten en smachten" is gewoon een rookscherm voor dat andere verhaal. Misschien. Let me indulge myself a little.

Dat "wachten en smachten", dat harde, koude bijna maar gedempt of verzacht door de liefde die er is - anders kan en mag het geen SM heten, anders zou ik er niet zo over kunnen schrijven als ik doe - de angst, de dreiging - wat als ik die liefde eraf zou halen?

Als ik zou schrijven over een gevoel, over spanning, over donkere wolken, onuitgesproken gedachtes, ontoelaatbare verwachtingen - als ik de SM van zo'n scenario af zou halen dan zou je een heel ander verhaal schrijven. Geen idee hoor waar het heen zou gaan.

Een moord? Een mysterie? Een geheim? Geheimen? Verborgen levens en discutabele motieven? Klinkt spannend? Klinkt aantrekkelijk? Neigt meer naar een verhaal dan een korte SM interactie. Daar heb ik er nog wel een paar van liggen die uitgeschreven kunnen worden, o.a. die met als werktitel: Kate-je Tippel. Ahum.

Hoe voorspelbaar is zo'n verhaaltje-voor-het-slapen-gaan? De lange gang in mijn vorige woning met al die glasdeuren naar donkere kamers waarboven opeens rode peertjes hangen en aan het eind van die gang, achter een van de twee deuren naar de kamer-en-suite zit zij als verrassing op hem te wachten. Ladiedahdiedah.

En dan, geheel conform de nogal voorspelbare smaak van de voornamelijk seksueel georiënteerde BDSM liefhebbers, zal zij zuigen en likken en trekken en kreunen als voorspel op het hoogste goed: spuitend klaarkomen. Als dank zal zij voortaan als Kate-je Tippel door het leven gaan.

Nog een stap verder, echt zo'n grote stap is dat niet in BDSM land, en zij zal ter beschikking worden gesteld, al dan niet gratis, aan wildvreemde mannen en vrouwen met al hun wilde fantasieën die ik hier maar niet uitschrijf. 

Er zal een "zusje" komen en kort erna een slaafje want zij heeft eigenlijk toch ook wel een sadistisch trekje. Tja en dan, en dan begint het Grote Verdriet. 

Oh nee, dat was er al... Want eigenlijk is het gewoon allemaal best verdrietig maar dat is mijn mening die ik nog steeds niet ten volle wil uiten of kan uiten.

Ik ben er namelijk nog steeds niet uit wat ik nou eigenlijk vind. Ik schop en duw en tegelijkertijd is de fantasie als hij dan komt harder, pijnlijker, verderfelijker dan alles dat als "BDSM-normaal" wordt gekwalificeerd en wat ik afwijs. Ach ja... 

Natuurlijk, ik weet dat de fantasie altijd heftiger is dan de praktijk en dat de praktijk in al haar onschuld heftiger kan zijn dan de meest scherpe fantasie dus ik maak me maar niet al te druk. Maar als ik zo schrik van die fantasie, van het plaatje dat een verhaal over liefde - Brood en spelen - moet illustreren?

Dan stop ik beter weer even, las een pauze in, doe mijn ding op mijn landgoed en bereid me voor op Pasen; een veel latere Pasen dan die waar ik een aantal jaar geleden al dit stuk over schreef:

Het was de eerste dag van de lente. Koud, miezerig en grijs. Later die dag zou het sneeuwen. Terwijl de dikke vlokken neerdwarrelden en de bomen bedekten, de klinkers, de speeltoestellen waar zomers kinderen op spelen, kinderen die ik zelf niet heb, ging de telefoon.
    Ik nam op, luisterde naar de stem aan de andere kant van de lijn, keek naar buiten en zag dat het witter en witter werd. De Noordermarkt bedekt met een witte wattenlaag die alles wat hard is dempt: geluid maar ook emoties. Toen ik neerlegde was het stil: buiten, binnen en eindelijk ook in mezelf. Het besluit was genomen.
    ’s Avonds gierde de wind om het huis. Het was de koudste, de vroegste Pasen in veertig jaar. Jezus gemarteld, gestorven aan het kruis, herrezen op de derde dag. Wat men er verder ook over zegt, het blijft een gruwelijk verhaal. Ieder mens heeft altijd drie keuzes, ook als hij wordt geconfronteerd met iets gruwelijks: vluchten, vechten of niets doen. Nietsdoen: je kunt het accepteren of zelfs omarmen noemen. Voor mij was het anders.
    Ik heb altijd geweten dat er iets zou gebeuren. Ik wist alleen niet wat of wanneer of hoe. De dreiging was voortdurend aanwezig. Soms amper voelbaar, op andere dagen als stof dat overal in kruipt, alles verstikt: de pijn, de wanhoop, het verdriet, de neiging te schreeuwen. Schreeuwen wilde ik maar toen het bericht eindelijk kwam, kon ik niets anders dan zwijgen. Zwijgen zoals ik zolang gedaan had, zoals ik gedaan heb, tot nu.
    Wil je koffie?

Gek genoeg, ik zou er dit jaar mee verder kunnen als ik zou weten of willen weten of voelen wat het mysterie of het geheim, het 'iets' zou zijn. Maar misschien wil ik het wel niet opschrijven, invullen, bedenken. Waarschijnlijk moet het wachten. Moet ik wachten...

Het vervolg van het verhaal geeft een reden. Misschien.

Ik knikte ter bevestiging, bang dat mijn stem haar tot inkeer zou brengen, dat ze niet verder zou spreken. Misschien was dat ook wel verstandiger. Misschien was het beter niet te horen wat er zou komen. Medeweten is tenslotte een vorm van medeplichtigheid. Toch wilde ik dat ze verder zou gaan met haar verhaal.

Ik zou willen dat ik verder kon gaan met het verhaal. Zonder na te hoeven denken over de implicaties van mijn schrijven of in te vullen wie de twee personages zijn en hun relatie tot elkaar. Ik zou willen schrijven zonder te horen wat er zal komen omdat ik zeker weet dat wat er zal komen gruwelijk is.

Dit jaar, nu Pasen zo laat valt en de temperaturen die van augustus benaderen i.p.v. januari zoals in het fragment hierboven, herinnert me aan die Pasen van een paar jaar geleden behalve dan dat ik niet of nog niet kan schrijven over dat wat ik voel. Ik wou dat ik het kon.

In mij leeft een verhaal, een verhaal dat ik nog niet ken. Fragmenten ervan staan op papier. Het gaat over geheimen, over verraad misschien, over de dood? Het gaat over Pasen.

Ik wens u alvast een vredig, zonnig en zalig Pasen!


Kate 
20 april 2011


Foto verantwoording:

http://www.corbisimages.com. Fotograaf T. Hoenig; 42-15215667; Prostitutes and Man in Hallway

http://www.corbisimages.com. © Don Hammond/Design Pics/Corbis(RF); 42-16786363; Jesus Dying on the Cross

Masterchef: The Professionals 2009

Michel Roux Jr., Greg Wallace

Ergens eind vorige, begin deze week belandde ik op Net5 in afleveringen van Masterchef: The Professionals 2009. Avond aan avond trok het programma mij om 18:30 uur naar Net5. 

Ik heb deze serie al gezien waarschijnlijk op de BBC maar dat blijkt niet uit te maken. Met het aloude plezier dat het aloude formaat van Masterchef me altijd al gaf kijk ik opnieuw.

Ik zag nog een deel van de eliminatierondes waar een van de vier of vijf kandidaten doorgingen. Ik zag twee kandidaten tegen elkaar strijden in Michelinkeukens en later in de Masterchef keuken. 

Daniel, Marianne, Steve

Uit die strijd kwamen vijf koks naar voren en vanavond werden de drie finalisten bekend: Daniel Graham, Marianne Lumb en Steve Groves

Het leuke is dat Daniel en Steve - die duidelijk een hele goede band hadden opgebouwd - samen doorgingen aan het eind van de aflevering waarin zij het tegen elkaar op moesten nemen.

Uitzonderlijk, maar beiden kookten zo goed gekookt dat juryleden Michel Roux Jr. en Greg Wallace geen andere keuze zeiden te hebben. 

Terecht hoor, kijk maar even naar het plaatje van een van de gerechten die Steve maakte. Wie durft het aan om een gepocheerd eitje te serveren aan eigenaren van sterrenrestaurants?

Poached hen's egg with wood smoke
and truffled soldiers

Maar zo? Door de rook van hout geparfumeerd, met truffel-soldaatjes, een exquise salade - klein maar fijn - en een wafeldun stukje toast? Sjiek, spannend, gek? Wow! I rest my case. Topklasse!

Volgende week zit ik dus iedere avond even te genieten van weergaloze televisie, zonde van de reclameblokken tussendoor. Helaas ken ik de uitslag al maar misschien maakt dat kijken nog wel interessanter. 

Mocht u niet willen weten wie er gaat winnen, kijk dan vooral pas na afloop op het internet :-). De links bij de foto-verantwoording geven leuke inkijkjes in de gerechten die gekookt zijn.

Kate 15 april 2011






De drie foto's komen van het internet:

- Foto van Michel Roux Jr. en Greg Wallace

http://www.thefirstpost.co.uk/53941,people,news,michel-roux-jr-brings-a-touch-of-class-to-masterchef-the-professionals

- Foto van de finalisten Daniel Graham, Marianne Lumb, Steve Groves
http://www.flickr.com/photos/meemalee/4042857226/

- Foto van het gepocheerde eitje van Steven Groves
http://www.meemalee.com/2009/10/masterchef-professionals-final-2009-2.html

Vandaag las ik Brood en spelen

Het is natuurlijk erg fout om te zeggen over je eigen schrijven maar ik vond het mooi en het raakte energiebanen waardoor ik ging stromen.


Kate
13 april 2011




Deel 1 van mijn verhaal Brood en spelen is hier te vinden.
De foto - speciaal voor dit blogbericht gezocht - vond ik hier.

Uitgebloeid

maar nog steeds of juist nu extra mooi.

Kate
10 april 2011

Comfort cooking: bouillon

Waar sommigen het hebben over vooral het nuttigen van comfort food, vind ik - zo bedacht ik me net boven de pan - meer vrede tijdens het bereiden van dat soort gerechten.

Lang niet al het koken is helend alhoewel het rustgevende bewegingen zijn: roeren, snijden, ruiken. Een bijna meditatief heen en weer lopen van koelkast naar pan, van pan naar kruiden, van kruiden naar landgoed om nog wat vers spul te halen, van landgoed naar pan om te roeren en te ruiken.

Bolognesesaus is comfort cooking maar vandaag met een stuk kool dat nodig op moest, een verdwaalde prei, wat tomaten en een gerimpelde paprika koos ik ervoor om bouillon te trekken. Ook omdat het meer dan gehaktsaus werkt op de zintuigen, op de ziel.

Een pan geurende bouillon hoort, wat mij betreft, bij de herfst als ik volle pannen maak en in gedeeltes invries voor de Kerst, ervoor en erna. Vandaag, het is niet zomer zoals een paar dagen geleden noch herfst, heb ik heimwee naar het ritueel van water dat tot aansterkende, opwekkende soep verwordt.

Niets zo handig om de groentelade leeg te maken ook. Daardoor is elke bouillon anders maar, en dat is het mooie, op de een of andere manier toch herkenbaar als "mijn" soep. Geen idee waar dat aan ligt - ja, aan de ingrediënten natuurlijk en dit is ik vandaag gebruikte - hoeveelheden naar gelang voorraad of smaak:

Schenkel met been
Spitskool
Prei
Hollandse roerbakgroente - uit zo'n zak van AH
Ui waarin 3 kruidnagels zijn gestoken
Knoflook
Spaanse peper
Paprika
Tomaten
Bouillonblokken
Zwarte peperkorrels
Foelie
Laurierblaadjes
Tijm
Oregano

Vul de grootste pan in je kast met koud water maar zorg ervoor dat hij niet overloopt als je alle ingrediënten in de pan doet - bijvullen met water kan altijd nog. Voeg de bovenstaande en/of andere groentes, vlees en kruiden toe. Je hoeft niet moeilijk te doen met snijden, grof of zelfs heel - zoals de ui - is goed.

knoflook

Ik nam vandaag iets van het verse groen van de knoflook die ik hier op het landgoed heb groeien i.p.v. een teen zoals ik meestal doe en ik plukte verse tijm en oregano.

In plaats van zo'n zak roerbakgroente, gebruik ik ook wel, vaker zelfs, losse wortelen, een paar selderijstengels, een stuk bloemkool en een handvol sperzieboontjes. 

De meeste groenten kunnen wel gebruikt worden - rode kool misschien niet maar verder...? Mijn oma deed altijd een stuk knolselderij in de bouillon. Ook heerlijk!

Als de groenten op zijn en de pan gevuld breng je haar langzaam aan de kook. Even doorkoken en dan de pan op het laagste pitje met een plaatje langzaam laten trekken - urenlang.

Na ettelijke uren koel je de pan vlug af in een bak met koud water liefst met ijsblokjes erin. Mocht je die niet hebben, vervang dan het al snel lauwe water een paar keer. Zet de pan pas als de inhoud koud is, bij twijfel deksel niet sluiten!, in de koelkast.

De volgende dag schep je de laag vet van de bovenkant. Meestal zet ik de pan nog een keer op het vuur en eet er gelijk dezelfde avond al een bord van. Aan het eind van de tweede dag - maar dit mag ook aan het begin hoor :-) - als de soep naar je smaak is, giet je de inhoud van de pan door een vergiet.

Ik hou een klein pannetje voor mezelf, voor vandaag en morgen en wat overblijft verdeel ik via een fijnere zeef in diepvriesbakjes. Klaar!

De groente gooi ik weg maar de schenkel en/of het vlees hou ik terug want daarmee maak ik "de tweede trek". Lach niet :-). Het vlees is meestal nog niet gaar en het geeft meer dan voldoende smaak af voor een tweede, kleinere pan bouillon. Zelfde procedure, waarschijnlijk iets andere mix van groente. Het soepvlees in kleine stukjes toevoegen aan de bouillon.

Lijkt veel werk maar is het niet - zeker als je een zak kant en klaar roerbakgroente toevoegt (wel grof gesneden groente nemen) maar het proces van uitzoeken, schoonmaken, snijden, roeren is eigenlijk te mooi om over te slaan.

En nu zweeft er een heerlijke lucht door mijn huis die doordringt in alle poriën van de ziel en waaraan ik me laaf. Liefde, dat is het. Liefde voor de zelf, voor de mensen met wie je de soep gaat delen - met Pasen bijvoorbeeld - daarom noem ik het proces vanaf vandaag: comfort cooking.

Kate
5 april 2011

Een jaar en vijf dagen

Het is veelzeggend dat bloemen, tulpen het eenjarig bestaan van mijn blog omlijstten. Op 1 april vorig jaar maakte ik mijn eerste bericht maar dat ging vorige week totaal langs me heen. Niet aan gedacht. Niet mee bezig. Niet.

Ik schrijf niet, ik leef niet met ketens en eerlijk gezegd, ik blog - naja, ach ja, ik blog wel zo'n beetje tussendoor maar dat is in het rijtje van drie - excuus maar het is hoe het is - nog het minst belangrijk.

De tijd passeert en ik haal de meeste vreugde uit bloemen en planten. Als ik een middagje stokken plaats in de peulvruchtenbak en uitkien waar precies en hoe dat moet door het gaas of dat toch maar weg, dan voel ik mij ontspannen.

Letterlijk: ik voel de spanning uit mijn spieren wegvloeien. Ik zie er niet tegen op of stel uit - ik doe gewoon. 'Doe het gewoon', hoe lang geleden al dat ik dat advies kreeg over mijn schrijven. Niet nadenken, niet plannen of moeilijk doen.

Als klein kind ging ik eerst op een stoel staan om mij dan moeizaam te laten zakken tot ik zat. Zo kan het ook. Zo kun je ook gaan zitten en ik vond het uit. Ik ben niet veranderd. Ik doe het op mijn manier - lastiger dan hoe het ook kan. Uitdagender?

Gek dat als het dan echt uitdagend wordt, als ik al mijn vernuft nodig heb om mensen - dat is het kernwoord hier - of een situatie te bewegen in de richting die volgens mij en voor mij de juiste is, ik het af laat weten. Ik kan het niet.

Ik raak in de stress en als altijd dan hevig geëmotioneerd en dus huilen ergo zwak en zo lukt het nog minder. Een zelfgegraven kuil en raad eens wie erin valt en excuses moet maken? 

Niet goed voor het zelfbeeld, niet goed voor dat wat men "goed in je vel zitten" noemt. Zucht: hou toch op met die flauwekul. Maar vervelend is het wel. Jammer genoeg kun je niet zonder andere mensen. 

Jammer genoeg lijk ik niet te leren van mijn fouten of de hunne. Met al mijn intelligentie kan ik niet toneelspelen als het zo uitkomt, niet slijmen, niet honingsmeren.  Het zou beter zijn als ik het wel kon of zou willen.

En dus betaal ik de prijs, haal mijn schouders op, sla mijzelf een beetje om de oren, zucht eens diep en probeer tevergeefs zo'n voorval te vergeten. Dat zijn geen goede randvoorwaarden om tot schrijven over ketens te komen.

Zelfs als ik het 'gewoon' zou doen, zoals ik nu gewoon een stukje rammel voor het blog zou het niet tot het gewenste resultaat leiden. Mooi excuus natuurlijk het vooral niet te proberen - bovendien het landgoed gaat voor :-). Tssss.

Onzin natuurlijk hoewel niet helemaal want het groeiseizoen wacht niet tot ik uitgeschreven ben en wel tijd heb om snijbiet en rode pepers te zaaien. Onzin, zeker en vast, want de dag telt voldoende uren zeker als je niet of slecht slaapt.

Zal ik het dan maar gewoon gaan doen? Niet teruglezen of opzoeken wat ik al eerder schreef, gewoon beginnen. Visualiseren wat ik zou willen - maar ik wil niets, helemaal niets dan rust en slapen en geen spanning. Onzin, begin gewoon.

Als ik het zou kunnen - en niets houdt me tegen nu de meest urgente zakelijke shit is afgerond en de rest kan wachten, nu het licht goed is, aangezien ik weet dat schrijven me zou helpen. 

Als ik het zou doen en het zou lukken me te verliezen in het verhaal dat zich ontspint dan zou het goed zijn. Dan zou het blog weer of nog bestaansrecht hebben. Dan zou ik bestaansrecht hebben... Oef!

Beetje overdreven gesteld dat. Beetje niet waar ook. Zo belangrijk is het schrijven nu ook weer niet. Wel belangrijk. Ik dacht ooit dat het het beste was wat ik te bieden had :-). Misschien was dat net zo overdreven maar hmmm...

Ik hou ervan te rammelen op de toetsen, ongekende spelonken te verkennen (een beetje zoals die van voor de 'Oef!' hierboven), mezelf te verbazen en iets te creëren waar ik achteraf trots op ben. 

Ik hou ervan "te zijn" als schrijver, als mens, op eigen kracht en gegrond, mezelf voedend en helend, en te stromen, de spanning te voelen - elektriciteit langs mijn ruggengraat, goede spanning en te stralen: 'ben je verliefd?'.

Doen dus maar tussen de buien en het zaaien en de zorg door. Echt doen. Niets hoeft, niets moet - ja, het moet wel! - maar het zou beter voor je zijn. Schrijven, wegdromen, visualiseren hoe het zou kunnen zonder dat het "in het echt" hoeft.

Laat de werkelijkheid los. De realiteit is nu eenmaal anders. Jij bent anders. Wat je schrijft ben je niet zelf en dromen zijn bedrog. Schep een wereld waar je kunt zijn wie je altijd al was. Bied jezelf een extra dimensie en vergeet alles.

Vergeet het heden, het verleden en de toekomst en schep iets nieuws. Je kunt het. Je wilt het. Je doet het. Leven zonder verhalen is niet beter dan met - integendeel. Het is tijd voor nieuwe energie, mooiere gevoelens en liefde. Liefde. Liefde. 

Doen. Gewoon doen.

Kate
5 april 2011

De foto is afkomstig van: http://www.corbisimages.com. Fotograaf Jody Asano (RF); 42-26276819; Girl standing on top of chair 

Vlammende tulpen

aan het einde van de eerste zomerse dag

Kate

2 april 2011