Mijn zusters wraakengel?

Ik ben weken geleden gestopt met het lezen van "Pandora's Box" net na het punt dat Laura, de hoofdpersoon, ontdekt dat ze zwanger is van de leraar¹ en hoort dat hij meerdere vrouwen op dezelfde wijze verleidt en verleid heeft als haar.

[Laura] found a note in her mailbox. The handwriting was feminine, unknown to her.

Cheer up, it read. You're not alone. It might interest you to know that he always uses the painting. He changes the hair color and the eyes and says, 'It looks like you.' I'll bet he has a stack of them stashed somewhere. Apparently it always works. Dumber lines have scored. I guess.
  Better luck next time.

There was no signature.²

En dat brengt mij bij het morele vraagstuk van deze week: wat zou je doen als dit je overkwam? Als je wist dat je niet de enige bent die lijdt onder het gelieg en bedrieg van een man en weet wie zijn volgende slachtoffer is? 

Zou je die vrouw dan waarschuwen en haar toewensen dat ze de volgende keer meer geluk heeft? Of zou je netjes blijven? Zijn privacy bewaren? De vrouw haar illusie laten - zolang zij niet zelf weet dat er andere vrouwen in het spel zijn?

Meermaals heb ik het meegemaakt dat mannen hun magie gebruiken om een vrouw op haar knieën te krijgen - soms letterlijk. Vrouwen met muurtjes om hun hart, met verstand en intelligentie, stadsmeisjes die wel drie keer denken voor ze hun ziel en zaligheid aan een man geven maar hem lukt het.

Hem lukt het want zij voelt zich speciaal bij of door hem. Hij herkent haar. Hij erkent haar. Zij voelt zich veilig en geborgen en daarnaast is er dat draadje van spanning, van geilheid, van samen een geheim delen dat niemand kent. Niet waar. Er is wel een geheim: dat van hem maar dat kent zij niet, nog niet. 

Zij is niet de enige in zijn leven. Erger nog, het gaat gewoon door. Hij gaat gewoon door -  willens en wetens de boel te belazeren. Hij doet vrouwen geloven dat zij speciaal zijn en dat zijn ze maar even. Hij doet wat door de eeuwen heen mannen gedaan hebben: jagen.

Dat is de kick. Kijken waar haar breekpunt ligt, wanneer zij zich overgeeft en hoe. En dan, als zij zich gewonnen geeft, vertrekt hij. Mannen zijn van de jacht, vrouwen van de voortplanting. Mannen verzamelen, vrouwen verzorgen. Mannen trekken, reizen en vrouwen blijven thuis: wachtend en smachtend.

De tijden van jagers in berenvellen en vrouwen die rode besjes plukken liggen ver achter ons. Toch lijkt het erop dat mannen zich nog steeds laten gijzelen door de primitieve drang om te jagen en hun prooi in de vorm van kadavers achter zich te laten; dat vrouwen zich nog altijd graag laten schaken en als onschuldige vogeltjes laten verschalken. Nee, niet zo onschuldig.

Heav'n has no Rage, like Love to Hatred turn'd,
Nor Hell a Fury, like a Woman scorn'd.³

Al in 1697 schreef William Congreve deze dichtregels, beter bekend als: hell has no fury like a woman scorned. Vrouwen op oorlogspad kunnen voor veel ellende zorgen. Het getuigt van hoogmoed dat mannen zich daar niet meer van bewust zijn.

Ik heb interessante dagen achter de rug. Ik heb mezelf de vraag gesteld wat ik zou doen als ik in de positie zou komen een vrouw te kunnen waarschuwen voor de jachtspelletjes van een man: je bent niet de enige en hij gebruikt altijd hetzelfde trucje. Zou ik het doen: haar alarmeren?

Niets makkelijker dan een mailtje afvuren op de vrouw die openlijk op sociale netwerken haar zogenaamd gecodeerde boodschap aan de man achterlaat. 'De stilte is oorverdovend', grappig hoe vaak men zich van dergelijke woorden bedient ten tijde van het verdwijnen van een man, geliefde, vriend.

Ik heb het niet gedaan. De privacy van de man wens ik niet te schenden. Het verdriet van de vrouw over wie ik verder niets weet, die ik niet ken, wil ik niet vergroten; haar illusies niet verbrijzelen. Wie ben ik om mij op te werpen als mijn zusters wraakengel? Als het morele geweten van de man?

Een ieder kan altijd beter. Ik voorop. Laat ik me maar gewoon met mezelf bezighouden, dat is genoeg. Ik kan hem immers niet veranderen. Bewegen komt vanzelf als hij daar klaar voor is. Zijn handel en wandel heeft niets met mij te maken en die van mij moet ook autonoom, onafhankelijk blijven.

Ik weiger te roeren in het leven van anderen. Dat is mijn keuze. Dat is de vrijheid die ik heb en neem. Ooit komen alle geheimen toch wel uit. Als dit leven, het vorige en volgende aan ons voorbijschieten zal alles worden geopenbaard: de intenties en leugens en waarheden. Daar geloof ik in.

En ondertussen denk ik: better luck next time.

Kate
31 oktober 2010



1 Zie mijn blog Lezen, zoeken, hopen van 11 oktober jl. 
2  "Pandora’s Box"; Elizabeth Gage; pg 188
3  "In the morning bride"; William Congreve; gedicht uit 1697 
  http://www.phrases.org.uk/meanings/179300.html

Bomen happen, rust vinden

Rembrandtpark - 1

"Bomen happen" - zo noemde ik het, als ik in het Rembrandtpark ging wandelen. Nee! Ik wandelde niet, ik liep - met ferme tred de vijf minuten naar het park, rechtdoor over de brug, om de vijver heen. Een bocht naar links, een bocht naar rechts, achtjes draaiend en nog een rondje linksom als ik vond dat ik genoeg gelopen had. Het park is groot. Snel genoeg ben je een half uur buiten en in beweging.

Er zijn grasvelden, een kinderboerderij maar ook bosachtige stukken - en banken. Banken die, als ik geluk had, leeg waren en zonder het geluid van andere mensen op banken naast me of het grasveld erachter. Rust. Een boek soms, vaak een schrijfblok en de print-outs van mijn schrijven en heel af en toe heb ik er zelfs het voorwerk voor mijn administratie gedaan.

Middenin: het mooie boompje - 2

Maar het meest genoot ik van dat lopen door het park, de bomen - zeker in dit jaargetijde. Zo mooi! Er was een boom, niet groot, niet heel klein, eigenlijk onopvallend met een bankje in de buurt - ik zat daar graag. Die boom kreeg in de herfst alle kleuren van de regenboog en ik genoot. 

Maar het mooie van alles was, op de juiste momenten herinnerde ik me het belang van "bomen happen", even lopen, even weg, van het huis en de business die ik toen had. Dan trok ik de deur achter me dicht en liep naar het park - even weg in eigen buurt: "bomen happen", rust vinden. Zo'n alarmbelletje dat op het juiste moment afging en mij naar buiten stuurde, het park in.

Sinds ik verhuisd ben, loop ik weinig tot niet. Ik heb inmiddels een fiets en als ik verder moet dan AH, gebruik ik die. Maar fietsen is anders dan lopen en het buurtpark - een ander park verder weg van huis - trekt me niet. 

Ik mis mijn oude buurt, o.a. vanwege de nabijheid van het Rembrandtpark. Ik mis het lopen, het tintelende gevoel in mijn benen - waar ook weer? - ten teken dat ik echt goed in beweging was. Ik mis de zinderende kleuren van de bladeren, de geuren van het park, de wind en de koeterwalen in de vijver [oeps :-), die beestjes heten natuurlijk waterhoentjes - 27 okt.].

Kijk, en dat is vreselijk mooi, juist als ik opmerk dat ik te weinig loop, dat mijn gewicht nu met mij aan de loop is en dat ik nooit meer "bomen hap", vind ik mijn fiets met lekke band. Niet zomaar lek maar plat als een dubbeltje. Je krijgt wat je nodig hebt: een wandeling naar het verzorgingshuis waar mijn vader woont. Een prima afstand om even in flinke looppas dat oude tintelende gevoel terug te vinden. Ja, ik was goed in beweging. Het voelde goed.

Het waren drukke dagen de afgelopen weken. Ik had nergens tijd voor, niet voor mijn blogjes, niet voor dat duur-gekochte tijdschrift, niet voor het landgoed en niet voor mijn boek. Ik was drie dagen bij mijn vader die zich zo verveelt en de donkerte van het najaar begint te voelen; kookte twee dagen voor mijn moeder die dat zo vervelend vind en at het eten lekker samen met haar op. 

Mijn broer had mij nodig zakelijk en we gingen samen shoppen voor hem en voor mij. Ik had een urenlange telefonische ontmoeting-in-twee-delen, mailde met een blogliefhebber en dagen erna volgde een hele interessante koffiedate met weer een andere man. Maar het was te veel.

Ik had het idee mijzelf een beetje te verliezen door alle leuke en interessante dingen die gedaan moesten worden en tijd kosten. Ik merkte dat ik niet voldoende energie, uren in een dag heb om mezelf de rust en stilte te gunnen die ik blijkbaar nodig heb naast al die mensen die ook een deel van mij nodig hebben of dat zouden willen.

Ik heb geen gezin, geen baan, geen groot sociaal netwerk en somehow is dat blijkbaar precies zoals het moet zijn. Meer dan ik nu doe, kan ik niet doen. Meer mensen met wensen kan ik niet aan. Dat inzicht bracht rust. Ik nam rust - gisteren zag ik niemand en bleef ik lekker thuis. Een leeg leven noemde iemand het ooit. Ach ja... Waarschijnlijk had, heeft hij gelijk maar ieder is anders en ik, ik voel me er wel bij.

Vandaag was ik opnieuw bij mijn vader en bij mijn moeder en ik heb vanmiddag gedaan waar ik me al dagen op had verheugd: ik heb knoflook geplant en mijn blogjes bijgewerkt en genoten van het begin van de halve finales van Masterchef. Ik heb het al vaker gezegd: het is zoals het is en het is goed zoals het is. Ik mis het park maar geniet van mijn landgoed. En die wandeling vandaag kwam precies op het goede moment. 

Misschien is het waar dat het Universum voor ons zorgt. Ik denk het.

Kate
26 oktober 2010 

1. Foto met het mooie boompje komt van: http://www.panoramio.com/photo/5230273
2. Foto van het park komt van: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Rembrandtpark.JPG

Lezen, zoeken, hopen

Waarom zijn er bepaalde boeken die je na een paar bladzijdes of een of twee hoofdstukken weglegt en nooit meer opendoet, al laat je de bladwijzer zitten waar hij zat toen je het boek sloot; waarom zwoeg je soms door een boek van begin tot het bittere einde; waarom pik je een boek van een plank of een site om het te kopen en te lezen en her te lezen en er telkens opnieuw naar terug te keren?

"Pandora's Box" is zo'n boek dat me keer op keer verrast, boeit, emotioneert en laaft zoals een boek dat hoort te doen. En waarom? Ik vergeet grotendeels de inhoud, het verhaal zoals ik het boek zelf vergeet in de periodes dat het ergens ligt - het staat niet in de boekenkast want het is geen Literatuur :=). Toch, ik ben geen vrouw van citaten, staat in dit boek een van de, voor mij, meest veelzeggende passages die ik ooit ergens las.

Laura had outgrown the illusion that love brings people together. Now she understood the painful irony of the world: that love sunders and separates, forcing those joined by it to watch each other recede along divergent paths chosen by capricious gods. But if love is deep enough, a kind of redemption comes from even such a loss. There is a joy in giving one's heart that needs no requital, when one has known a Hal, and belonged to him. (1)

Ik heb een Hal gekend - lang vóór ik dit boek voor het eerst las ergens begin jaren '90. Het is niet zo moeilijk te verklaren waarom ik, vanuit het gevoel van een niet-verbindende liefde zoveel voor dit boek voelde dat ik het las en herlas. 

Terugkijkend is het ook zeer interessant op te merken hoe ik, in eigen mijn schrijven van tien, vijftien jaar later, zo veelvuldig verwees naar de wispelturige goden met een dankbare knik naar Shakespeare's "King Lear" maar me totaal onbewust van de context waarin capricious gods hun ding doen in Gage's boek.

Al eerder legde ik 'verbanden tussen fictieve werkelijkheid, realiteit en fictie uit heden, verleden en toekomst' bloot. Toen in een poging 'een tip van de sluier op te lichten van een schrijfproces' (2). Vandaag lijkt het erop dat ik verbanden zie tussen realiteit en fictie die ervoor zorgen dat ik teksten lees en herlees - lange tijd zonder te weten waarom. Het lijkt erop dat ik eindelijk begrijp wat ik lees.

Kan het zijn dat ik vanaf de eerste keer dat ik "Pandora's Box" las al herkende wat ik jaren later zo veelvuldig hoorde? Kan het zijn dat ik herkende een verre toekomst waarin precies dit mij werd verteld? Dit wat ik niet over mezelf begreep, niet wilde accepteren? Kan het zijn dat mijn gevecht met mezelf samen te vatten, begrepen of zelfs voorzegd is in twee of drie alinea's in een boek dat jaren ergens lag te wachten tot ik het weer oppakte, tot nu ik het weer herlees?

'You're different from other people. Better, no doubt - but first of all different. And that difference makes you feel separate, like an exile. You don't belong. As you grow and learn, you'll never have to live with the boredom of other people's workaday dreams but neither will you have their sense of security or of belonging.'
  He paused to let the words sink in. They would have seemed incredibly presumptuous, since he knew her so little - had they not been so terribly true.
  'Now,' he went on, 'that solitude frightens you. You don't want to be all alone. You wish you could blend in. Yet you suspect already that you're never going to. Well, that's a dilemma, isn't it?'

Dit zijn de woorden van de leraar, van de oudere persoon die weet, herkent, er is geweest en weet hoe het zal zijn. Ik heb zo'n Meester gekend - leerde hem kennen lang nadat ik het boek, deze woorden voor het eerst, de tweede en derde keer had gelezen. 

Nooit las ik de passage bewuster dan vandaag, of liever: nooit herkende ik de tekst nadat ik hem gelezen had als de voorspiegeling van dat wat ik meemaakte met die man die zich nooit mijn Meester heeft genoemd of ik hem. Hij herkende mij. Er zijn keuzes gemaakt in het vervolg van onze ontmoeting en ik heb me altijd afgevraagd waarom het is gegaan zoals het is gegaan. 

Ongeveer een week geleden, diep in de nacht toen ik niet kon slapen, was ik terug in zijn armen en ik besefte dat wat ik sindsdien mis geborgenheid is. Geen SM, geen sex, geen spelletjes of spanning - wat ik mis, wat ik wil, wat ik zoek en nooit meer heb gevonden, zijn armen om me heen in een veilig weten, de alomvattende acceptatie van wie en wat ik ben: 'anders, niet beter of slechter - slechts anders'.

Jaren later begon ik aan een verhaal dat na een veelbelovend begin maar niet wilde vorderen. Het draaide om een doosje dat de kleindochter van de Meester me was komen brengen. Er was in werkelijkheid helemaal geen kleindochter - die is er inmiddels bijna wel - en ik pijnigde mijn hersens over wat er in het doosje zou zitten. 

Ik ging zelfs met het verhaal naar een schrijfcursus maar ook daar kwam het antwoord niet. Ik legde het terzijde maar vergat het nooit want het is me dierbaar. Ik die met zoveel vragen zat waarop ik de antwoorden niet kreeg, ontving een doosje - dat was niet voor niets. Het kon niet zo zijn dat het doosje me de antwoorden niet zou geven, vroeger of later.

Wispelturige Goden, koppige Man, stomme ik, ik heb heel wat afgevloekt de afgelopen jaren. Ik wilde antwoorden, eiste verklaringen, wilde weten hoe het zit, hoe het zat en liefst ook nog hoe het in de toekomst zal gaan. Niets en niemand kon me helpen. Maar langzaam lost de mist op, wijkt de sluier van vergetelheid en de wispelturige Goden brengen me bij het herlezen van "Pandora's Box" onverwacht bij stukjes en beetjes antwoorden op mijn vragen.

In de Griekse mythologie was Pandora de eerste vrouw op aarde. Ze kreeg een doosjes mee dat ze niet open mocht maken. Ze deed het toch. Alle zonden en al het kwaad en alle zorgen sprongen uit de doos de wereld in en vlug sloot ze de deksel. Te laat. Alles was weg op een ding na en dat was hoop. Alleen hoop bleef achter om de mensheid te troosten.

Er was een avond dat ik aan mijn verhaal over het doosje moest denken en mijn oog viel op het boek dat voor me lag: de doos van Pandora. In die doos zit hoop. Maar hoop... Hoop en ik hebben een verstoorde relatie. Toen ik bekende hoop te voelen was dat meteen de opmaat van het einde ervan. Ik was anders en al mijn hoop had die uitspraak, opnieuw dat etiketje van 'anders', niet kunnen voorkomen.

'Beloof me niet verdrietig te zijn', zei hij nog en hij onderstreepte zijn verzoek door zijn armen nog wat strakker om me heen te slaan. Ik bleef in tranen achter en er was niemand om me te troosten. 'Het is zoals het is.' Ja. En ik zou wel anders willen zijn, ik zou willen zijn als anderen maar dat ben ik niet en wil ik niet en ik zou het niet eens kunnen. Ik kan niet anders worden dan ik ben.

'Heb je je zoektocht opgegeven om televisie te kijken?', vroeg laatst iemand me. Een legitieme vraag als je de blogs van de afgelopen tijd globaal bekijkt. En ik, die zelf haar antwoorden moet zoeken doch nooit te beroerd ben om desgevraagd antwoord te geven, ontkende en legde uit dat ik rust wil en die niet vind zolang ik zoek - maar dat was maar een deel van de waarheid.

Ik heb mijn zoektocht opgegeven omdat wat ik zoek, wie ik ben niet aansluiten bij wat Dominante mannen zoeken en willen, omdat ik anders ben. Omdat iemand er met mijn hoop vandoor is gegaan en het alles was wat ik te bieden had: hoop, hoop op beter, hoop op anders, hoop om de mensheid te troosten, hem en mij. Omdat het zonder hoop beter is alleen.

Maar, you never know, het zijn en blijven wispelturige Goden, misschien zit in dat doosje dat de kleindochter van de Meester mij kwam brengen wel hoop. Echte goede verwachtingsvolle hoop die de mensheid troost, hem en mij. Wellicht is het geen valse hoop die ze me brengt, die hij me brengt door haar. Hij is en was niet mijn Hal, zal dat nooit wezen. Een goed mens, dat wel. Ik wens ons hoop, mij en hem en de mensheid. 

Ik wens ons allen hoop. 
  
Kate
11 oktober 2010



(1) "Pandora’s Box"; Elizabeth Gage; pg 687-688
(2) Kate schrijft over ketens en Kneuterigheid; Een schrijfproces - 7. verantwoording; 4 mei 2010
(3) "Pandora’s Box"; Elizabeth Gage; pg 136

Depressiviteit en suicide: de feiten

Jaarlijks zijn meer dan 700.000 mensen in Nederland depressief (1).

Dat betekent dat zij minimaal twee weken achtereen totaal van niets genieten, geen gevoel hebben, moe zijn en nergens zin in hebben. Twee weken is lang en voor sommigen duurt het langer - en langer en langer...

Jaarlijks denken 410.000 mensen aan suicide; 94.000 mensen doen een poging zichzelf te doden; 1.500 van deze mensen slagen daarin (2).

Op 6 oktober werd het leven zo ondragelijk dat Antonie Kamerling besloot dat de dood beter is dan het leven.

De hele avond heb ik gehoord hoe sterk zijn vrouw, Isa Hoes is en ook hun zoontje Merlijn. Dat is prima zolang die kracht geen ondoordringbaar scherm gaat vormen waar het verdriet, de rouw, de rauwe emoties die er onherroepelijk zullen zijn en getoond willen, moeten worden niet meer doorheen kunnen komen (3).

Mocht je nadenken over zelfmoord en je kunt of wilt er niet over praten met je familie, vrienden, je huisarts, pastor of dominee, dan is er 113online en anders, ook als je iemand verloren hebt door zelfdoding, kun je terecht bij Korrelatie.

Kate
7 oktober 2010


De foto komt van: http://www.depers.nl/entertainment/514937/Antonie-Kamerling-1966-2010.html

De feiten vond ik op:
(1) http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/ziekten/19720-depressies-de-belangrijkste-feiten-op-een-rij.html

(2) http://www.nu.nl/wetenschap/991840/jaarlijks-94000-zelfmoordpogingen.html n.a.v. een onderzoek door het Trimbos Instituut in 2007.


(3) Dit is slechts mijn opinie. Ik heb geen medische achtergrond. Ik ben geen psycholoog of psychiater en ik heb geen medische of academische onderbouwing van mijn mening gevonden. Het is slechts wat ik denk dat goed is, niets meer en niets minder. Raadpleeg eventueel een arts indien u denkt dat dat nodig, nuttig of raadzaam kan zijn.

Masterchef: tranen en trillende handen

High drama gisteravond bij Masterchef The Professionals - zei ik al: heerlijke televisie, meer dan heerlijk.

Het was de eerste kwartfinale en zes kandidaten - sorry, ik kan nergens foto's van de gelukkigen vinden - krijgen tien minuten om ingrediënten uit te kiezen waarmee ze een indrukwekkend gerecht moeten klaarmaken.

Het zijn allen chefs, sommigen langer dan anderen, een enkeling getraind op Michelin sterren niveau: vijf mannen en een vrouw. Haantjes zitten er bij, koks die al direct zeggen te zullen winnen. Ik hou mijn adem in want hoogmoed, zo weten wij allen, komt voor de val.

En dan er is de kok die zo zenuwachtig is dat hij de trilling van zijn handen niet kan stoppen. Ik ben bezorgd want een mes in die handen zou nog wel eens raar kunnen uitschieten... Als je al niet zou kunnen invoelen hoe groot de druk is dan zie je het hier ten volle uitgebeeld.

Charles Campion

Aan het eind van deze eerste test vallen er twee kandidaten af waarna de overige vier in anderhalf uur twee van hun eigen recepten moeten koken en presenteren aan een vakkundig panel bestaande uit drie food critics. 

Het is altijd amusant mee te luisteren terwijl de critici het menu en later de gerechten beoordelen - ik zou bijna zeggen deconstrueren. Hoe uitgebreider en mooier de beschrijving van de gerechten des te vileiner het commentaar vooraf.

Jay Rayner

Maar proeven kunnen ze - en dat is dan ook waar ze voor zijn "aangenomen" hoewel ik vaak vind dat de jury - in dit geval dus Gregg Wallace and Michel Roux Jr. - de ervaringen van anderen of uit vorige rondes te weinig mee laten wegen bij de uiteindelijke beoordeling en eliminatie.

Enfin, dat was hier niet het geval, kon ook niet het geval zijn aangezien - trommelgeroffel zwelt aan - het chocoladewerk van een van de cocky chefs brak, zijn nougatine mislukte en hij derhalve ervoor koos geen nagerecht te serveren.

Tranen! Ontzetting. Medeleven. Een arm om zijn schouder, de vraag: 'weet je het zeker?', een woord van bemoediging en de gang naar de eetkamer. De mooie zin die uitgesproken zou worden gedecimeerd tot: 'there won't be a desert'.

Daarmee is het vonnis geveld. Hij viel af. Een van de dingen die voor mij bij Masterchef horen is het door mij aanwijzen van degenen die het niet zullen redden. Deze was makkelijk.

Een kandidaat kon nog afvallen: de vrouw maar die had erg goede feedback gekregen, de bibberige of de arrogante kok. Michel zei dat een zwak had voor de Fransman - mag u raden welke van de twee dat is en wie er afviel.

Ik zei al: high drama en uiterst amusant. Het was bijna jammer dat direct erna The Apprentice begon want je wilt eigenlijk niets liever dan nog even nagenieten. Maar goed, dat is het leven - niet alles gaat conform wens of plan :=).

Vanavond een andere afvalshow maar dan op Nederland. Ik kijk naar Expeditie Robinson, ook altijd leuk - anders dat wel. Ik mis de humor die de Engelsen wel altijd vast in hun afvalshows injecteren.

Kate
7 oktober 2010


Charles Campion is een vast panellid van Masterchef maar niet gisteren. De foto komt van: http://www.profilebooks.com/images/authors/a261.jpg

Jay Rayner was wel aanwezig als een van de drie panelleden. Deze foto komt van: http://sharetv.org/shows/masterchef_the_professionals_uk

"Verlossers" van het CDA

Koppejan en Ferrier
3 september 2010

Wat een nare mensen zijn het: Ad Koppejan en Kathleen Ferrier. 

Zij hebben het proces bij het CDA inzake de vorming van een minderheidskabinet gedoogd door de PVV getraineerd, gedwarsboomd met hun eigenzinnigheid terwijl zij zich eerder met de hele fractie als één man achter Verhagen als fractievoorzitter en onderhandelaar tijdens de informatie hadden gesteld. 

Dat is een regelrechte messteek in de rug van hun leider die namens hen aan het werk was en die bij afronding het resultaat aan de gehele fractie ter goedkeuring zou voorleggen.

Het riekt, in mijn optiek, naar machtswellust. Naar het doordrukken van een eigen willetje met wie weet wat voor agenda of doel. Precies nu ik dit zit te typen, zitten zij stralend op televisie bij Nieuwsuur onafhankelijke volksvertegenwoordigers te zijn - "zonder last of ruggespraak" die een "handreiking" hebben gedaan om zodoende de aankomende regering mogelijk te maken. 

Nu zijn zij - zo stralen ze uit - de grote verlossers die - hoorde ik het goed in de media? - beloond zullen worden voor hun "goede gedrag". Koppejan door het niet ontpolderen van de Hedwigepolder in Zeeland; Ferrier middels een Staatssecretariaat voor Ontwikkelingssamenwerking. 

Ik heb geen mening over de polder, ik kan niet over de wenselijkheid van wat er daarover in het regeeraccoord staat oordelen maar ik hoop van harte dat Ferrier niet op deze wijze wordt weggepromoveerd.

Het is in dit land te vanzelfsprekend dat banen en baantjes in een soort van onderling handje-klap vergeven worden. Ferrier was tegen de onderhandelingen met de PVV en het zal toch niet zo zijn dat zij nu aan die regering die zij heeft getracht te blokkeren deel zal nemen? Laat het niet waar zijn...! 

Koppejan en Ferrier
5 oktober 2010

Laat "de beloning" zijn dat zij niet de fractie zijn uitgeknikkerd, niet hun riante vergoeding voor het dwarsliggen en "kritisch volgen" hoeven op te geven maar "de glorie" van de achterliggende periode in de spotlights die zij - na jaren van grijs-muizerig bestaan - hebben genoten. 

Ik vrees echter gezien de grijns op hun gezicht, gezien de totaal ongeloofwaardige maar verwachte draai dat de beloning meer zal zijn dan wat ik rechtvaardig en voldoende acht. Jammer!


Kate
5 oktober 2010


De foto van 3 september komt van:
http://www.ad.nl/ad/nl/1000/Nieuws/article/detail/509567/2010/09/03/Dissidente-CDA-ers-blijven-fractie-trouw.dhtml

De foto van 5 oktober is van:
http://www.elsevier.nl/web/Nieuws/Politiek/277703/Ferrier-en-Koppejan-Met-pijn-in-het-hart-akkoord-gegaan.htm

Masterchef - The Professionals

Michel Roux Jr., Gregg Wallace

Het is weer smullen op de BBC. Masterchef The Professionals is de tweede week ingegaan. Drie avonden per week: maandag een half uur, dinsdag drie kwartier en woensdag een uur lang houdt de wedstrijd tussen professionele chefs mij aan de buis (BBC2) gekluisterd.

Monica Galetti

In The Professionals is "de cast" iets anders dan bij Celebrity Masterchef of Masterchef. Hier wordt Gregg Wallace bijgestaan door Michel Roux Jr. en in de eerste ronde door Roux' sous-chef Monica Galetti die mogelijk nog strenger is dan haar baas.

Het leuke aan deze serie is dat je in de voorrondes twee korte kookdemonstraties krijgt. Bij de eerste, zg. skills and palette test wordt door Monica aan Gregg voorgedaan hoe zij een simpele handeling volbrengt en daarna het gerecht op smaak brengt en presenteert.

Zo leerde ik vanavond hoe ik gerookte zalm moet fileren, uitsnijden en serveren met ernaast een zalmmousse. Denk niet dat dat een gemakkelijk klusje. De zenuwen speelden de kandidaten duidelijk parten. Meermaals uitte Monica dan ook haar afkeuring: 'I couldn't serve that to Michel' voor ze drie van de vier vertelde: 'you're going to cook for my boss Michel Roux Jr. don't let me down'.

Tijdens de volgende test liet Michel Roux de kandidaten zoals altijd een klassiek Frans recept koken. Ditmaal was het canette au cerise met spinazie en pomme fondant oftewel tamme eend met kersensaus en een tja wat....?

pomme fondant

Al zolang als ik Masterchef volg vraag ik me af wat een pomme fondant eigenlijk is. In het Engels heet het fondant potato maar ik ken de Nederlandse benaming niet en ik heb geen idee hoe je het klaarmaakt. Die laatste vraag is dus vanaf vandaag opgelost. 

Het is een aardappel in een cilinder vorm (zie foto) die eerst in veel boter met zout en peper en eventueel verse thijm bruin wordt aangebakken waarna kippenbouillon tot ongeveer de top van de aardappel wordt toegevoegd. 

Hierin de aardappel garen tot die glanzend bruin en zacht is. Hoelang dat duurt, daar zijn de meningen over verdeeld en het hangt mede af van de grootte van de aardappelschijf, ik zag 20 minuten voor het bakken en daarna nog drie kwartier. Dat lijkt me lang. Ik heb het zelf nog niet geprobeerd dus ik kan er niets zinnigs over zeggen. 

De kandidaten hadden in elk geval volgens mij niet zoveel tijd om hun gerecht te maken maar het eindresultaat was goed genoeg om alle drie en niet twee van de kandidaten door te sturen naar de kwart finale van 6 oktober. Aansluitend, om 22 uur, begint deze week woensdag de nieuwe serie van The Apprentice op BBC1.

Al met al geniet ik deze weken weer van heerlijke televisie - maar hier begin ik mijzelf te herhalen en is het tijd om naar bed te gaan :=).

Kate
4 oktober 2010




Foto's van boven naar benden komen van de volgende internet sites:
1. http://www.bbc.co.uk/programmes/b00mx9xb
2. http://www.dailymail.co.uk/home/you/article-1223867/Monica-Galetti-stirs-up.html
3. http://www.potatolovers.co.uk/content/recipes/?view=54

Genieten van de Millennium Trilogie

Na een zonnig dagje gevuld met winkelen, lunchen in het pittoreske Hoorn, in de auto radioluisteren naar de stuntelige en ontluisterende wijze waarop het CDA congres met briefjes in "collectezakken" moest stemmen over deelname aan een eventuele regering die door de PVV gedoogd zou worden - "als u vóór deze motie bent, moet u tégen stemmen", en gezellig lekker thuis eten met familie werd de zaterdagavond afgesloten voor de buis.

Om 21:10 uur begon namelijk de zesdelige televisieserie die Canvas (België 2) gemaakt heeft van de Zweedse verfilming van de "Millennium Trilogie". Hoewel ik zo gevochten heb met mezelf tijdens het lezen van de boeken, wilde ik op de een of andere manier de originele film van "The Girl with the Dragon Tattoo" niet missen. 

Salander en Blomkvist

Ik werd niet teleurgesteld. De film, geregisseerd door Niels Arden Oplev verveelde geen moment en Michael Nyqvist als Mikael Blomkvist en Noomi Rapace als Lisbeth Salander waren geloofwaardig. Misschien boeide de film me omdat er noodzakelijkerwijze in het verhaal gesneden is. 

Henrik met een foto van Harriet

De langdradige familie historie werd met behulp van beelden kort en krachtig als achtergrond neergezet. Hier geen Larsson die niet weet wanneer zijn verhaal omslaat in een college over de geschiedenis van Zweden maar gewoon de prangende vraag van Henrik Vanger wie zijn nichtje Harriet vermoord heeft. Heerlijke televisie!

Elk deel van de "Millennium Trilogie" is over twee zaterdagavonden verdeeld. Ik zou zeggen, kijken volgende week - of de film van "The Girl with the Dragon Tattoo" nog ergens op de kop tikken en over twee weken inschakelen voor "The Girl Who Played with Fire". 

Ik kon geen programma informatie vinden met de tijden maar ik neem aan dat het net als deze week rond de klok van 21:00 zal zijn op Canvas. Ben je te laat, kijk dan van 3 t/m 8 januari 2011 bij de KRO.

Kate
3 oktober 2010


Beide foto's kwamen van dit blog op het internet:
http://hattori-hanzo.over-blog.com/5-categorie-11415105.html

Amsterdam brandt en ik ben laaiend

Terwijl de krakers Amsterdam afbreken, helikopters al uren boven mijn hoofd cirkelen, sirenes onderstrepen dat het niet fijn is hier in het Centrum en ik vecht tegen opkomende hoofdpijn, ga ik voor de televisie zitten. 

Het is vrijdagavond en als het even lukt, kijk ik op BBC2 naar "Gardners' World". Vanavond stond er een special geprogrameerd en mijn televisiegids gaf niet aan dat het zou gaan over het groeien  en tonen van wedstrijdgroente - zo vertaal ik maar wat hoekig growing and showing exhibition vegetables.

Dat ik het onderwerp vooraf niet kende was maar goed want hoe kan zulks interessant zijn? Nou, dat was het en meer ook. Dit was nu echt weer zo'n onderwerp dat me pakte en in het scherm trok.

Wat een inzet en passie is er nodig om simpele uien zodanig te telen dat ze zeg maar show-waardig worden: uniform van uiterlijk, glanzend, precies zwaar genoeg. Wortelen, alle drie precies even lang, even dik, met een zachte tandenborstel schoongemaakt en keurig getrimd.

Wat je als toerist of onschuldige toeschouwer van een tv programma af zou doen als een onschuldige tik of een malle hobby is zoveel meer dan dat voor de deelnemers, hun familie en de juryleden - eigenlijk precies zoals dat voor elke serieus bedreven hobby of passie geldt.

Ik weet niet goed wat ik er over kan zeggen behalve dat ik ademloos keek hoe een van de presentatoren van "Gardners' World" zich voor het eerst voorbereidde op deelname aan zo'n wedstrijd. 

De adviezen die gul werden gedeeld door veteranen die vele vaantjes en medailles hadden gewonnen. De zorg en emotie die getoond werden tijdens het telen, het prepareren en tonen van de groente: geweldig. 

Ik wou dat iedereen altijd zoveel zorg en liefde voor zichzelf en anderen kon opbrengen. Nog steeds ronken de helicopters boven mijn hoofd.

Ik wil niet weten wat het invoeren van een wet die gewoon verbiedt dat je andermans eigendom steelt - want dat is kraken - voor gevolgen heeft voor winkeliers, bewoners, gebruikers van mijn stad. Het maakt me zo kwaad...

Maar door het programma dat ik zag is mijn hoofdpijn gezakt. Ik gloei nog na als ik aan de prachtige preien denk die tentoongesteld werden. Nee, mijn prei zal bijlange na niet zo dik worden, zo recht, zo mooi wit. Ik teel niet om groot, groter, grootst of mooi, mooier, mooist. 

Ik teel omdat ik denk dat tuinieren goed is voor de ziel. Omdat wroeten in de aarde zo helend is en de weg van zaadje naar plant adembenemend. Omdat ik een dak boven mijn hoofd heb en voor het eerst van mijn leven kan beschikken over een eigen balkonnetje. 

Denk niet dat ik geen begrip heb voor de nood van hen die dat niet hebben. Toen ik terugkwam uit de U.K. was er voor mij, geboren en getogen Amsterdamse ook niet direct een woning beschikbaar. Soms moet je even met minder genoegen nemen, met iets verder van het Centrum of zelfs even buiten Amsterdam.

Maar in Amsterdam anno 2010 staan heel veel woningen al heel veel jaren leeg die nooit gekraakt zijn of zouden worden. Die woningen bevinden zich namelijk bijvoorbeeld in galerijflats, ergens in een deel van de stad waar het wat minder levendig is.

Er zijn echt woningen te krijgen - zelfs in Amsterdam maar blijkbaar moet de woning precies in "de goede buurt" liggen en als dat niet direct lukt dan gaat men andermans bezit maar innemen en afbreken? Bizar!

Het zal wel aan mij liggen maar ik heb zoveel meer bewondering, respect voor mensen die vol trots laten zien hoe je producten teelt en toont dan voor hen die met bivakmuts en fakkels en breekijzers andermans product vernielen. 

Ik weet niet zeker of liefde altijd overwint maar oorlog heeft nog nooit iets opgelost en stadsguerrilla is misschien nog wel erger dan oorlog. De stad brandt; ik ben laaiend - jammer dat die woede het op het blog gewonnen heeft van het vuur, die gloed in mij die ik wilde overbrengen naar aanleiding van die groentewedstrijd in de U.K.

Such is life, that's me.

Kate
1 oktober 2010


Alle foto's - behalve die van de helicopter - komen van het internet. De foto's die het geweld van de krakers laten zien, zijn gemaakt tijdens de onrust van 1 oktober op het Spui en in het centrum van Amsterdam.

Foto verantwoording van boven naar beneden:

1. Helicopter
eigen foto

2. Uien
http://www.allotment-diary.co.uk/Giant-exhibition-show-onion-2010.html

3. Wortelen
http://www.allotment-diary.co.uk/Exhibition-long-show-carrot.html

4. Jurering wortelen
http://www.independent.co.uk/life-style/food-and-drink/news/a-slice-of-britain-carrots-and-leeks-do-battle-for-the-vegetable-crown-1782526.html

5. Bonen
http://cityexile.wordpress.com/tag/potatoes/

6. Omgegooide auto
http://www.nrc.nl/binnenland/article2626652.ece/Krakersdemonstratie_escaleert_in_Amsterdam

7. Prei
http://callybooker.wordpress.com/page/2/

8. Flatgebouw Het Breed in Amsterdam Noord
http://www.duurzameenergiethuis.nl/energie/woningcorporaties-in-amsterdam-investeren-in-duurzaam-energiesysteem-4506.html

9. Brand
http://www.at5.nl/artikelen/49306/krakersprotest-op-het-spui-begonnen