Bomen happen, rust vinden

Rembrandtpark - 1

"Bomen happen" - zo noemde ik het, als ik in het Rembrandtpark ging wandelen. Nee! Ik wandelde niet, ik liep - met ferme tred de vijf minuten naar het park, rechtdoor over de brug, om de vijver heen. Een bocht naar links, een bocht naar rechts, achtjes draaiend en nog een rondje linksom als ik vond dat ik genoeg gelopen had. Het park is groot. Snel genoeg ben je een half uur buiten en in beweging.

Er zijn grasvelden, een kinderboerderij maar ook bosachtige stukken - en banken. Banken die, als ik geluk had, leeg waren en zonder het geluid van andere mensen op banken naast me of het grasveld erachter. Rust. Een boek soms, vaak een schrijfblok en de print-outs van mijn schrijven en heel af en toe heb ik er zelfs het voorwerk voor mijn administratie gedaan.

Middenin: het mooie boompje - 2

Maar het meest genoot ik van dat lopen door het park, de bomen - zeker in dit jaargetijde. Zo mooi! Er was een boom, niet groot, niet heel klein, eigenlijk onopvallend met een bankje in de buurt - ik zat daar graag. Die boom kreeg in de herfst alle kleuren van de regenboog en ik genoot. 

Maar het mooie van alles was, op de juiste momenten herinnerde ik me het belang van "bomen happen", even lopen, even weg, van het huis en de business die ik toen had. Dan trok ik de deur achter me dicht en liep naar het park - even weg in eigen buurt: "bomen happen", rust vinden. Zo'n alarmbelletje dat op het juiste moment afging en mij naar buiten stuurde, het park in.

Sinds ik verhuisd ben, loop ik weinig tot niet. Ik heb inmiddels een fiets en als ik verder moet dan AH, gebruik ik die. Maar fietsen is anders dan lopen en het buurtpark - een ander park verder weg van huis - trekt me niet. 

Ik mis mijn oude buurt, o.a. vanwege de nabijheid van het Rembrandtpark. Ik mis het lopen, het tintelende gevoel in mijn benen - waar ook weer? - ten teken dat ik echt goed in beweging was. Ik mis de zinderende kleuren van de bladeren, de geuren van het park, de wind en de koeterwalen in de vijver [oeps :-), die beestjes heten natuurlijk waterhoentjes - 27 okt.].

Kijk, en dat is vreselijk mooi, juist als ik opmerk dat ik te weinig loop, dat mijn gewicht nu met mij aan de loop is en dat ik nooit meer "bomen hap", vind ik mijn fiets met lekke band. Niet zomaar lek maar plat als een dubbeltje. Je krijgt wat je nodig hebt: een wandeling naar het verzorgingshuis waar mijn vader woont. Een prima afstand om even in flinke looppas dat oude tintelende gevoel terug te vinden. Ja, ik was goed in beweging. Het voelde goed.

Het waren drukke dagen de afgelopen weken. Ik had nergens tijd voor, niet voor mijn blogjes, niet voor dat duur-gekochte tijdschrift, niet voor het landgoed en niet voor mijn boek. Ik was drie dagen bij mijn vader die zich zo verveelt en de donkerte van het najaar begint te voelen; kookte twee dagen voor mijn moeder die dat zo vervelend vind en at het eten lekker samen met haar op. 

Mijn broer had mij nodig zakelijk en we gingen samen shoppen voor hem en voor mij. Ik had een urenlange telefonische ontmoeting-in-twee-delen, mailde met een blogliefhebber en dagen erna volgde een hele interessante koffiedate met weer een andere man. Maar het was te veel.

Ik had het idee mijzelf een beetje te verliezen door alle leuke en interessante dingen die gedaan moesten worden en tijd kosten. Ik merkte dat ik niet voldoende energie, uren in een dag heb om mezelf de rust en stilte te gunnen die ik blijkbaar nodig heb naast al die mensen die ook een deel van mij nodig hebben of dat zouden willen.

Ik heb geen gezin, geen baan, geen groot sociaal netwerk en somehow is dat blijkbaar precies zoals het moet zijn. Meer dan ik nu doe, kan ik niet doen. Meer mensen met wensen kan ik niet aan. Dat inzicht bracht rust. Ik nam rust - gisteren zag ik niemand en bleef ik lekker thuis. Een leeg leven noemde iemand het ooit. Ach ja... Waarschijnlijk had, heeft hij gelijk maar ieder is anders en ik, ik voel me er wel bij.

Vandaag was ik opnieuw bij mijn vader en bij mijn moeder en ik heb vanmiddag gedaan waar ik me al dagen op had verheugd: ik heb knoflook geplant en mijn blogjes bijgewerkt en genoten van het begin van de halve finales van Masterchef. Ik heb het al vaker gezegd: het is zoals het is en het is goed zoals het is. Ik mis het park maar geniet van mijn landgoed. En die wandeling vandaag kwam precies op het goede moment. 

Misschien is het waar dat het Universum voor ons zorgt. Ik denk het.

Kate
26 oktober 2010 

1. Foto met het mooie boompje komt van: http://www.panoramio.com/photo/5230273
2. Foto van het park komt van: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Rembrandtpark.JPG