Mijn zusters wraakengel?

Ik ben weken geleden gestopt met het lezen van "Pandora's Box" net na het punt dat Laura, de hoofdpersoon, ontdekt dat ze zwanger is van de leraar¹ en hoort dat hij meerdere vrouwen op dezelfde wijze verleidt en verleid heeft als haar.

[Laura] found a note in her mailbox. The handwriting was feminine, unknown to her.

Cheer up, it read. You're not alone. It might interest you to know that he always uses the painting. He changes the hair color and the eyes and says, 'It looks like you.' I'll bet he has a stack of them stashed somewhere. Apparently it always works. Dumber lines have scored. I guess.
  Better luck next time.

There was no signature.²

En dat brengt mij bij het morele vraagstuk van deze week: wat zou je doen als dit je overkwam? Als je wist dat je niet de enige bent die lijdt onder het gelieg en bedrieg van een man en weet wie zijn volgende slachtoffer is? 

Zou je die vrouw dan waarschuwen en haar toewensen dat ze de volgende keer meer geluk heeft? Of zou je netjes blijven? Zijn privacy bewaren? De vrouw haar illusie laten - zolang zij niet zelf weet dat er andere vrouwen in het spel zijn?

Meermaals heb ik het meegemaakt dat mannen hun magie gebruiken om een vrouw op haar knieën te krijgen - soms letterlijk. Vrouwen met muurtjes om hun hart, met verstand en intelligentie, stadsmeisjes die wel drie keer denken voor ze hun ziel en zaligheid aan een man geven maar hem lukt het.

Hem lukt het want zij voelt zich speciaal bij of door hem. Hij herkent haar. Hij erkent haar. Zij voelt zich veilig en geborgen en daarnaast is er dat draadje van spanning, van geilheid, van samen een geheim delen dat niemand kent. Niet waar. Er is wel een geheim: dat van hem maar dat kent zij niet, nog niet. 

Zij is niet de enige in zijn leven. Erger nog, het gaat gewoon door. Hij gaat gewoon door -  willens en wetens de boel te belazeren. Hij doet vrouwen geloven dat zij speciaal zijn en dat zijn ze maar even. Hij doet wat door de eeuwen heen mannen gedaan hebben: jagen.

Dat is de kick. Kijken waar haar breekpunt ligt, wanneer zij zich overgeeft en hoe. En dan, als zij zich gewonnen geeft, vertrekt hij. Mannen zijn van de jacht, vrouwen van de voortplanting. Mannen verzamelen, vrouwen verzorgen. Mannen trekken, reizen en vrouwen blijven thuis: wachtend en smachtend.

De tijden van jagers in berenvellen en vrouwen die rode besjes plukken liggen ver achter ons. Toch lijkt het erop dat mannen zich nog steeds laten gijzelen door de primitieve drang om te jagen en hun prooi in de vorm van kadavers achter zich te laten; dat vrouwen zich nog altijd graag laten schaken en als onschuldige vogeltjes laten verschalken. Nee, niet zo onschuldig.

Heav'n has no Rage, like Love to Hatred turn'd,
Nor Hell a Fury, like a Woman scorn'd.³

Al in 1697 schreef William Congreve deze dichtregels, beter bekend als: hell has no fury like a woman scorned. Vrouwen op oorlogspad kunnen voor veel ellende zorgen. Het getuigt van hoogmoed dat mannen zich daar niet meer van bewust zijn.

Ik heb interessante dagen achter de rug. Ik heb mezelf de vraag gesteld wat ik zou doen als ik in de positie zou komen een vrouw te kunnen waarschuwen voor de jachtspelletjes van een man: je bent niet de enige en hij gebruikt altijd hetzelfde trucje. Zou ik het doen: haar alarmeren?

Niets makkelijker dan een mailtje afvuren op de vrouw die openlijk op sociale netwerken haar zogenaamd gecodeerde boodschap aan de man achterlaat. 'De stilte is oorverdovend', grappig hoe vaak men zich van dergelijke woorden bedient ten tijde van het verdwijnen van een man, geliefde, vriend.

Ik heb het niet gedaan. De privacy van de man wens ik niet te schenden. Het verdriet van de vrouw over wie ik verder niets weet, die ik niet ken, wil ik niet vergroten; haar illusies niet verbrijzelen. Wie ben ik om mij op te werpen als mijn zusters wraakengel? Als het morele geweten van de man?

Een ieder kan altijd beter. Ik voorop. Laat ik me maar gewoon met mezelf bezighouden, dat is genoeg. Ik kan hem immers niet veranderen. Bewegen komt vanzelf als hij daar klaar voor is. Zijn handel en wandel heeft niets met mij te maken en die van mij moet ook autonoom, onafhankelijk blijven.

Ik weiger te roeren in het leven van anderen. Dat is mijn keuze. Dat is de vrijheid die ik heb en neem. Ooit komen alle geheimen toch wel uit. Als dit leven, het vorige en volgende aan ons voorbijschieten zal alles worden geopenbaard: de intenties en leugens en waarheden. Daar geloof ik in.

En ondertussen denk ik: better luck next time.

Kate
31 oktober 2010



1 Zie mijn blog Lezen, zoeken, hopen van 11 oktober jl. 
2  "Pandora’s Box"; Elizabeth Gage; pg 188
3  "In the morning bride"; William Congreve; gedicht uit 1697 
  http://www.phrases.org.uk/meanings/179300.html