Kersttijd - 4. Gevecht

Nooit was er een hogere drempel dan die van de formele eetkamer aan de Keizersgracht op de avond van 23 december. Ik boog mijn hoofd, zag tranen vallen op de dorpel die ik niet over wilde. Mark stond achter me en liet me voelen hoeveel het met hem deed mij zo in nood te zien.

‘Proef het’, fluisterde hij in mijn oor.

Even leunde ik naar achteren, tegen hem aan. Zocht zijn mannelijkheid, mijn wang tegen de zijne maar hij duwde mij weg, verstevigde zijn grip om mijn pols. Zweeg. Bood mij geen steun. Hij zou me niet helpen. Ik was alleen. Naakt. Bang. Die stemmen. Wie waren het? Wie waren daar binnen? Mijn maag trok samen.

Wat stond me hier te wachten? Wie zaten er op mij te wachten? In de eetkamer lachte een vrouw. Ik hoorde de stem van een man. Iemand antwoordde hem. Ik draaide me half om maar Mark hield zijn hand stevig om mijn pols, blokkeerde mijn vluchtweg. Door de deuropening zag ik een deel van de tafel met stoelen er omheen.

Ik hoorde opnieuw de stem van de vrouw. Tessa? Zij was er geweest tijdens de receptie. Ik had haar parfum herkend toen ze naast mij was komen zitten op de bank. Ze had niets gezegd. Gelukkig niet want te voelen, ruiken hoe ze daar zat, gekleed naast mij, was erg genoeg.

Nu was ze hier. In die kamer waar ik naar binnen moest. Ik wilde het niet. Ik kon het niet. Niet naakt in het volle licht van de lampen. Zij vond mij toch al te dik en Mark moest binnenkort weer op reis. Ik wilde niet aan haar overgedragen worden - niet aan de vooravond van Kerst, niet na de Kerst, nooit meer.

Ik voelde Mark in mijn rug. Hij versperde de weg en had mij vast, vluchten zou niet gaan. Ik kon geen kant op dan naar voren, de deur door, de drempel over, het licht in. Er waren meerdere mensen in de kamer. Met mijn vrije arm bedekte ik mijn borsten en met de andere leverde ik een gevecht met Mark in een poging mijn intiemste plekje af te schermen.

'Open Kate.'

Alsof ik niet wist hoe me te presenteren. Alsof ik niet verder was gekomen dan de eerste alinea van het eerste hoofdstuk van het Handboek voor Potentiële Slavinnen. Natuurlijk wist ik dat ik me open en beschikbaar moest tonen als slavin. Als ongeketend slavin. Ongeketend bezit. Bezit. Ik proefde de pijn.

Rechteloos bezit, meer was ik niet. Ik had geen recht op bescherming, niet op steun. Mijn eigenaar had gevraagd of ik hem vertrouwde. Ook al had hij dat niet gevraagd, ook als ik er niet bevestigend op had geantwoord, het was mijn plicht hem te volgen, hem gehoorzaam te zijn. Ik had geen keuze. Bezit heeft geen keuze en ik vertrouwde hem.

Mijn eigenaar had mij naar deze deur gebracht, naar dit gezelschap dat binnen aan tafel op mij wachtte. Ik mocht Marks gasten, ik mocht Mark niet langer laten wachten. Ik staakte mijn gevecht, liet mijn arm zakken, sloot mijn ogen en ademde diep in, ademde uit, knikte ten teken dat ik klaar was en opende mijn ogen.

Mark liet mijn pols los en ik stapte over de drempel.

../5

Kate 

Alle goeds

Alle goeds voor u en de uwen!

Kate
24 december 2012 


De foto (zonder tekst) zag ik op de tumblr Squaremeal en de bron, met recept voorzover nodig, kunt u vinden op Sweet Paul. Wat een leuk idee om rozemarijn, mini mozerallaatjes en rode en zwarte olijven te combineren en te vormen tot een eetbare kerstkrans. Snoeptomaatjes zou ook kunnen als je niet zo van olijven houdt. Erg leuk.

Kersttijd: oude bekenden

Vandaag, oeps gisteren en nu, opnieuw geen tijd, maar het goede nieuws is dat ik weer geschreven heb. Verder geschreven aan het kerstverhaal dat ik hier eerst Kerstdecoratie maar later Kersttijd genoemd heb. 

Het is nog niet af en, ik zei het al, er ging weer een dag voorbij zonder schrijven maar wat ik de dag ervoor schreef, is mooi. Dat vond ik toen ik het herlas aan het einde van die dag. 

Niet opnieuw zal gebeuren wat me deze zomer gebeurde toen ik 236 Schakels oppakte. Ik zal dit verhaal niet kapotschrijven. Misschien had dat kapotschrijven wel een functie want wat ik nu geschreven heb, gaat feitelijk - met een kleine sprong in de tijd - verder waar Schakels stopte of te ingewikkeld werd voor mij als schrijver met verantwoordelijkheidsgevoel. 

Misschien was een sprong in de verhaaltijd, een pauze in het schrijven nodig en nu is het bijna Kerst en het kerstverhaal riep en haakt dit jaar stevig aan bij Schakels. Dat is mooi en ook lastig want ik had voor Kate in Schakels veel plannen rondom de Kerst.

Deze plannen zijn inmiddels anders, blijkbaar dan ze waren toen ik ze in de context van Schakels zag, hoelang geleden alweer? Enfin... Niets staat in steen gebeiteld en niets is voor niets. Het verhaal vertelt zichzelf. Blijkbaar. 

Het meandert terug naar heel lang geleden, naar verhaallijnen en personages die ik in de jaren '90 het leven gaf in een Engelstalig verhaal. Kate heette nog niet Kate maar Jane en Clive waren er en verschijnen een kleine twintig jaar later onverwacht ten tonele in Amsterdam. Grappig. 

Ontroerend voor mij als schrijver te zien dat personages een eigen leven leiden en dat ze elkaar opzoeken, vele verhalen, landen, jaren verder. Ze waren er al op het punt dat ik niet meer verder kon of kwam met Kersttijd.

In mijn hoofd en hart en in the draft - het klad, het ontwerp, de voorbode, de schetsen van hoe het zou zijn in Kersttijd, was Jane er maar ze kwam niet op papier, ik kan er niets van terugvinden behalve heel duidelijk in mijn herinnering. En nu is zij er met Clive. We zullen zien waar het toe leidt. 

In elk geval is mijn streven Kate de kersttijd door te jagen - bij gebrek aan een ander werkwoord. Maar de periode tussen Kerst en Oud en Nieuw is lang en hoewel Mark weer op reis moet, zou het zomaar kunnen dat... 

Nee. Ik laat het hierbij. Half een, kwart voor een. Bedtijd. Nu alweer bedtijd. Geen tijd. Welterusten.

Kate
20 december 2012

p.s. Kersttijd, het verhaal tot dusver:

Kersttijd - 1. Kerstdecoratie
Kersttijd - 2. Kerstwens
Kersttijd - 3. Op de drempel



wordt snel vervolgd :-)!



De foto is: Still life of journal and pencil; Stock Photo ID: 42-28743985; Photographer: Justin Bailie; Collection: Canopy; Copyright: © Justin Bailie/Aurora Photos/Corbis

Kerst 2012

We doen het nog een keer,
kerstvieren met zijn vieren.

Vraag me niet of het lukt.
vraag me niet of het zal gaan (of hoe).

De oude man met een kerstmutsje,
en mijn moeder die wil komen - zegt ze.

Kalkoen zoals ik hem maak
en de rest komt van het huis.

Heb je nog wensen? Nee.
Kan ik wat voor je doen? Nee.

Ga nog niet weg.
Ga je nu al weg?

Kom snel weer terug.
Je bent altijd welkom.

We doen het nog een keer,
en ik hoop nog vele malen.


Kate
x


De foto vond ik op The Little Corner, een van de tumblrs die ik volg en waar naar een bron werd verwezen waar ik niet veel wijzer van werd.

Bedtijd

Elke dag is mijn 'eigen tijd' korter. 

Elke nacht gaat het licht later uit. 

Elke ochtend... dat is het al.

Het is ochtend. Bedtijd.

Nu alweer bedtijd.

Welterusten.

Kate

17 december 2012

De foto is gemaakt door Erik de Graaf en komt van: http://de.123rf.com/photo_857593_amsterdam-nacht-12.html.

 

Zo blij met Masterchef

Wat ben ik blij vanavond. Het hart is verlicht van de vermoeidheid van alledag, het geren en gevlieg dat momenten van intense blijheid geeft - vast te weinig geapprecieerd of niet bewust genoeg beleefd - maar dat zoveel van mij vergt.

Het is een vermoeiende tijd en laatst bedacht ik nogal wrang dat het K&K blog tegenwoordig beter 'Kate schrijft over Koken en Kneuterigheid' kan heten. In plaats van over ketens lees, schrijf en droom ik over koken, koks, recepten. Het is zo ongeveer het enige dat me verstrooiing en afleiding biedt.

Ik heb dat blogbericht - mijn lament over dit blog, mijn schrijven, mijn 'dood-zijn' niet geschreven. Geen tijd, te cynisch, repeterend en waarom zou ik verlangen naar iets dat ik niet kan waarmaken, right now? Al mijn aandacht gaat naar mijn ouders en ach, het komt wel: schrijven, een man, spanning.

Vanavond keek ik naar Masterchef: The Professionals. Toegegeven, ik heb een aantal afleveringen gemist doordat ik andere dingen te doen had danwel omdat ik domweg aan het gamen was en het programma half miste. Zo miste ik de uitstapjes naar sterrenkeukens - altijd spannend.

Wat was er gisteren? Herinner ik het me nog of was ik er niet? Er was een avond dat ze voor bijeengekomen sterrenchefs kookten. Een geweldige ervaring waar ik al eerder, andere kandidaten zelfde soort opdracht, over blogde.

Masterchef: The professionals 2012

Maar vanavond ging ik ervoor zitten. We zijn inmiddels tenslotte in de finaleweek beland. Nog drie kandidaten zijn er over. Wie de vierde was, dat ben ik, helaas pindakaas, al vergeten, zoals ik zoveel vergeet tegenwoordig. Dat klinkt een beetje triest, moe maar vanavond ben ik het niet.

Ik voel me opnieuw bruisen, opgetild uit het land van de ouden en hun kwalen, het zorgen en verzorgen, de strijd tegen de zorgsector die bepaalt wat er met hoogbejaarden nog wel of niet zal gebeuren. De overwinning als blijkt dat het het waard is te vechten tegen de stroom.

Mijn moeder, waar iedereen zo verbaasd over is, met nog maar een halve dikke darm en ze heeft het er niet eens meer over. Blaast als we zeggen dat we op controle gaan. Niet nodig. Nergens voor nodig. Flauwekul. Ze heeft wel andere klachten: kiespijn, haar arm of schouder - onbelangrijk in vergelijk.

Heerlijk dat het zo goed met haar gaat maar ze is natuurlijk wel hoogbejaard al wil ze het niet weten. De huisarts concludeerde vrolijk dat zij en wij maar moesten vergeten dat ze vergeetachtig is. Leuke grap maar dat mindere geheugen geeft wel implicaties voor het leven van alledag, van haar en ons.

Ik ben moe en ach... misschien ook wel een beetje angstig. Hoezo? Is die datum 31 december dan zo belangrijk? Ja. Somehow, op de een of andere manier slaak ik altijd een zucht van verlichting als we alle vier gezond en wel over de drempel van het nieuwe jaar zijn gestapt: ouders, broer en ik. Zo ben ik.

Wat een cadeautje dan vanavond zo los te komen van alle zorgen die er spelen. Te zien hoe vier jonge mensen - en dat klinkt zoals ik me voel, soms - boven zichzelf uitstijgen in hun reis door de rondes en langs de uitdagingen die Masterchef: The Professionals voorschotelt.

Vanavond waren ze in het wereldberoemde restaurant The Fat Duck te gast. Om te leren en te koken en beoordeeld te worden op hun gerechten. Wat een ervaring. The Fat Duck, in 2005 gekozen als het beste restaurant ter wereld, kookt zoals ik dat nooit eerder zag.

De keuken lijkt wel op een laboratorium, is het ook wel maar men doet, zo zegt men, niets wat niet past of klopt. Moleculaire gastronomie is dan ook niet naar ieders smaak maar als je het wilt leren kennen dan is The Fat Duck een hele goede keuze.

Men biedt een ultieme ervaring waarbij zoveel mogelijk alle zintuigen worden geprikkeld. Er was zelfs een gerecht: 'the sound of the sea', waarbij je tijdens het eten oortjes ophebt met zeegeluiden. Tja... Dat gaat ver. Dit was slechts een van de gerechten die gekookt werden.

Savoury lollies

Ik proefde en rook het niet maar ik zag en voelde. Er waren hartige lollies, o.a. van zalm met avocado- en mierikswortelmousse - ongetwijfeld doet zo'n vertaling geen recht aan het origineel.

Trouwens, lollies? Het concept is gebasseerd op de ouderwetse waterijsjes. Zo was er bijv. ook een raket met de smaken van een Waldorfsalade.

Mock Turtle Soup

Niets is wat het lijkt en als je het dan proeft, wow! Erg fraai - te zien dus, ik was er niet bij :-) - was de soep met een broodje, geïnspireerd door The Mad Tea Hatter uit Alice in Wonderland. Bouillion in een zakhorloge gemaakt van goudblad dat oplost in heet water(?). Prachtig.

Als desert een BFG - Black Forest gâteau, wij zouden zeggen Schwarzwalder Kirschtorte. Maar niet zoals je dat kent in puntvorm, droog en vaak zo tegenvallend. Natuurlijk niet! Het was waarlijk zo inspirerend en ontroerend om te zien.

Ik ben zo blij - maakt niet uit of en hoeveel er geënsceneerd is, in geknipt, of bij geholpen. Ik ben gewoon blij als ik zie waar mensen toe in staat zijn wanneer ze met passie en hard werken een droom najagen en hun grenzen verleggen zonder te weten dat ze het doen, misschien zelfs zonder het vooraf te willen. 

Je kunt meer dan je denkt. Je kunt meer dragen, meer bereiken, meer geven. Je kunt meer, dieper, hoger, wijder dan je voor mogelijk houdt. Dat is mijn geloof. Dat is wat ik heb ervaren in mezelf en anderen. Dat is wat ik zie tijdens het kijken naar Masterchef: The Professionals.
 

Greg Wallace

Morgen de laatste test. De voiceover riep dat het nog nooit zo spannend was geweest. Greg Wallace jubelde: 'tomorrow we're gonna crown one of these chefs our champion. I can't wait!'.

Voor deze ene keer moet ik hem onvoorwaardelijk gelijk geven. I can't wait.

Kate
12 december 2012  



Fotoverantwoording: alle foto's komen van het internet waar vaak geen nadere bronvermelding te vinden is.

Kandidaten Masterchef: The Professionals 2012 - http://www.bbc.co.uk/programmes/b00mx9xb
Savoury lollies: http://trickery.net/vb/showthread.php?p=1257075
Mock turtle soup: http://www.gastroenophile.com/2011/04/modernist-cuisine-and-nathan-myhrvold.html
Gregg Wallace: http://www.youtube.com/watch?v=Ew_AqfDC5a0

Verliefd op koffie-caramelsaus

Nou, ik heb wel gebakken maar niet waar ik vorige keer over blogde. Er lagen overrijpe bananen op de fruitschaal. Ik at er een op brood, heel ouderwets, ja. Erg lekker zoet. Er zwierf ook gemberroomkaas in de koelkast. 

En zo vormden zich mogelijkheden in mijn hoofd. Ik dacht aan een banoffee pie - een taart van banaan met een caramelsaus. Helaas vond ik alleen maar recepten met gecondenseerde melk en die heb ik niet standaard in huis :-).

Maar goed. Ik dus denken en zoeken en kijken en het werd concreter. De bodem van de marmeladetaart was erg geslaagd. Dat was een begin. Wel iets aangepast uiteraard. 

De mousse, zoals ik het maar blijf noemen, was lastiger. Nou... ik kan het maar beter meteen bekennen, zo makkelijk als de marmeladetaart ging, zo mis ging het gisteren met de bananentaart. Bijna alles ging fout :-).

Oorzaak? Opgedroogd beginnersgeluk? Zeker ook ongeduld en/of te weinig gelatine. Ik had geen geduld een nacht te wachten voor ik de springvorm losmaakte terwijl ik wist dat ik minder gelatine had gebruikt dan in de marmeladetaart. Da's spelen met de zwaartekracht. Niet doen dus.

Enfin, de taart wordt nu als pudding geserveerd. Jammer. Maar... en hier komt de grote en dankbare maar: ik heb een fabuleus lekkere caramelsaus ontdekt, gemaakt! Fantastisch. Jubelend zacht en romig. Zoet. Rond. Diep. Ik ben verliefd :-).

Deze saus omring ik met waarschuwingen en uitroeptekens. Caramel maken is een gevaarlijk karweitje. Suiker wordt heel heet. Let op dat je je niet brandt. Dat heetworden gaat ook supersnel. Blijf bij je pan. Houd kinderen uit de keuken. Lees je in over de kunst van het caramelmaken. Oriënteer je. Echt!

Ik was een caramelmaagd. Dat kan ik hier wel bekennen. Wel over gelezen. Nooit gedaan. Tijdens mijn speurtocht naar een bananentaart kwam ik keer op keer caramel tegen maar gemaakt van gecondenseerde melk. Die had ik niet in huis.

Caramel en bananen. Een klassiek combinatie. Er zijn honderdduizend recepten beschikbaar. Ik vond er een. Ik verkleinde de hoeveelheid want ik had geen twee potten nodig. Dit is, denk ik, genoeg voor twee personen.

Even liep ik weg en de caramel verbrandde1).  De tweede poging slaagde. Het resultaat was goddelijk. Ik noem het een koffie-caramelsaus. Ik zou het zo op kunnen lepelen maar serveer het vooral ook bij ijs of over cake.

Koffie-caramelsaus: wees voorzichtig tijdens het bereiden van de saus2).

3 eetlepels koud water
2/3 kop kristalsuiker
1/3 kop ongeklopte slagroom
2,5 eetlepel roomboter in stukjes
1 eetlepel sterke koffie
zout

Doe het water en de suiker in een zware middelgrote steelpan. Los de suiker in het water op een halfzacht vuur op. Verhoog het vuur en kook de siroop, zonder te roeren, tot hij lichtbruin van kleur is. Loop niet weg want het verkleuren begint opeens en gaat snel. Verwijder de pan van het vuur.

Voeg van het vuur af de slagroom en roomboter en koffie toe terwijl je constant roert - met een garde. Kijk uit want de vloeistof bubbelt en is kokend heet. Zet pan terug op het vuur en blijf roeren tot er een gladde saus is ontstaan die heeft gekookt. Voeg zout toe. Zet vuur af en laat staan.

Lauwwarm is het een heerlijke saus. In de koelkast wordt hij snel stijver en dan is het lastig om mee te werken. Warm de saus dan langzaam op een laag pitje op. Dat gaat snel genoeg. Blijf wel roeren.

Nu ik dit type, krijg ik opeens een visioen van een heerlijk kerstdessert. Wat dacht je van roomijs met gebakken bananen en koffie-caramelsaus :-). Simpel en vast heel erg lekker. Ik heb er nu al zin in.

Kate
28 november 2012


1) De aangebrande pan laat aangekoekte, afgekoelde suiker los wanneer je water kookt in die pan.
2) Kijk uit als je caramel maakt!!! Lees eerst over caramel maken, oriënteer je. Hete suiker kan levensgevaarlijk zijn. Stop NOOIT je vinger in de pan. Blijf erbij en hou kinderen uit de keuken. Nogmaals: laat caramel flink afkoelen voor je proeft. En let op spatten uit de pan, vooral wanneer je de room etc. toevoegt!!!

Taart bakken

Ik heb een aantal prachtige kookboeken, nieuw - amper ooit uit gekookt wel gelezen en opnieuw en opnieuw. Ik heb andere, oudere kookboeken die ik erg veel gebruikt heb. Ik heb mijn favorieten uit het kookmapje - overgetypt als kind, voorzien van een schutblad met een plaatje gemaakt uit kruisjes. Op de typemachine, ja. Een aantal recepten daaruit staan hier op het blog.

Maar tegenwoordig gebruik ik slechts het internet als ik echt een recept wil vinden en ik volg ik het ook nog maar zelden van begin tot eind. Ik ben inmiddels zover dat ik wel ongeveer weet wat bij elkaar past, wat vervangen kan worden door wat. Ik heb rust noch gasten om uitgebreid te gaan koken. En als ik dan iets wil of kan dan zoek ik op ingrediënt en kijk wat mij aanspreekt.

Zo vond ik van de week diverse recepten die ik combineerde tot een heerlijke marmeladetaart. Zo lekker was die, en de dagen na het maken steeds lekkerder. En nu wil ik weer bakken. Een nieuwe taart maken. Een andere taart. Gewoon omdat twee taarten in twintig jaar niet dezelfde smaak moeten hebben :-). Omdat de marmelade nu wel ongeveer op is en ik een pot jam in de koelkast van mijn moeder vond die zij vast vergeet en da's zonde, toch?

Pruimenjam. Blauwe pruimjam, zelfs. Direct al, toen ik besloten had daar een taart van te maken, vroeg ik me af wat ik er voor likeur of drank bij kon gebruiken. Ik heb geen zin nieuwe drank te kopen. Er is genoeg te vinden in de kasten links en rechts. Zo vond ik - ook bij mijn moeder - bessenjenever. Oh, herinneringen... Ooit, aan het begin van de middelbare school, was bessenjus mijn drankje. Deze fles stamt vast niet, hopelijk niet uit die tijd.

Pruimentaart: vanavond ben ik vast even gaan zoeken. Ik zie van alles met verse pruimen maar niet echt met confituur, extra jam, jam. Veel pies - ik zoek, gek genoeg of niet zo gek, vaak eerst in het Engels. Ik heb geen zin in een pie. Ik heb geen zin in een crumble - maar dat is ook meer een desert dan gebak. Ik wil ook geen pruimencake. Ik wil eigenlijk een taart met de rest van de slagroom, eenzelfde soort taart als ik eerder maakte maar anders. 

En die vond ik :-). Nou ja, zover is het nog niet. Het idee moet nog even een nachtje pruttelen. Ik weet zeker dat ik morgen een scherper idee heb over mogelijke ingrediëntcombinaties en hoe ik mijn taart wil. Een tipje van de sluier? Ik denk momenteel in de richting van een pruimenmeringue taart :-). Da's dus toch iets heel anders dan wat ik had. Of ik de eiwitdeksel op een mousse wil leggen, weet ik nog niet. En ook over de bodem moet ik denken.

We zullen zien wat er van komt. Het lijkt misschien de omgekeerde wereld: een recept zoeken bij een ingrediënt in plaats van ingrediënten kopen volgens een recept. Ach ja... dat zal de invloed van de invention test van Masterchef zijn. Direct aan het begin moeten de kandidaten een gerecht maken met een aantal door Masterchef voorgelegde ingrediënten. "Dit en dit en dit kun je gebruiken. Maak er wat lekkers van". Yep, dat is de inspiratie. 

Nog een nachtje pruttelen en dan tijd vinden om heerlijk even te prutten boven het aanrecht. Of toch maar gewoon het marmeladetaart recept volgen en marmelade vervangen door pruimenjam? De likeur door bessenjenever of - beter misschien - cognac? Bodem vervangen door een boter-koekjesbodem? Even de supermarkt in en verse pruimen kopen en toevoegen aan de jam? 

Hmmm. Beter maar dat bed opzoeken. Morgen waarschijnlijk geen tijd om te bakken en haast heeft het niet maar een pruimenmeringue taart klinkt wel errug lekker! Erg lekker.

Kate
27 november 2012

Marmeladetaart

Een lege pot na het taartmaken

Mijn vader wilde om half drie 's middags wel een boterham. Met jam. Terwijl ik het voor hem klaarmaakte ontdekte ik dat er marmelade in de kast stond en niet de abrikozenjam die hij het liefste eet. 

Erger: ik telde nog drie volle potten sinaasappelmarmelade in de 'geheime voorraad'. Door mij in haast en dus zonder te kijken naar iets anders dan de kleur gekocht. Bonus aanbieding: vast. 

Maar wat te doen met zoveel marmelade...? Ik dacht direct aan een cheesecake met sinaasappel. Gemberkoekjes-bodem want ik zie mezelf niet echt iets bakken. Roomkaas, slagroom, zoiets. 

Ik liet het rusten. Gaf een pot marmelade aan onverwachte visite. De tweede pot was bijna leeg maar mijn vader vond het prima iets anders te eten dan abrikozenjam dus ik liet er een staan. Een pot nam ik mee naar huis. Voor later.

Later was vandaag. Eigenlijk al gisteren toen ik zocht naar, vond en vergeleek de diverse recepten van cheesecake, kwarktaart en Monchoutaart - al dan niet gecombineerd met marmelade, sinaasappel of andere citrusvruchten.

Tijd om er iets mee te doen was er niet. Broer en ik gingen boodschappen doen. Grote boodschappen in de grote AH - die waar ik ooit watertandend doorheen liep. Die taart was ik allang vergeten tot we bij de kassa waren :-). 

Te elfder ure graaide ik alsnog ingrediënten voor een koude taart bij elkaar: slagroom, digistieve koekjes en roomboter maar vergat het belangrijkste component van zo'n ongebakken taart: kwark, ricotta of roomkaas. 

Ha! Maakt het wat uit? Ik had gekocht zonder een specifiek recept in gedachte maar het idee van slagroom en marmelade sprak nog steeds. Zo niet de geijkte bodem van gesmolten boter en gemalen koekjes.

En dus deed ik wat ik niet van plan was geweest: ik bakte een bodem en volgde daartoe grotendeels een recept voor een sticky orange marmelade cake1) waarvan ik 1/3 van de ingrediënten gebruikte.

Op deze cakebodem wilde ik een sinaasappelmousse. Die vond ik als onderdeel van een ander recept2). Tot slot overgoot ik de mousse met een sinaasappelglazuur, -gelei, -laagje. Hoe het heet maakt niet uit3).

Omdat de taart nog in de koelkast aan het opstijven is, kan ik over smaak niet veel zeggenp.s.) maar wat ik afslikte: deegkloppers, beslagkommen, pannetjes, lepels was net zo lekker als later de kruimels cake van de bodem van de springvorm. Ik heb goede hoop en durf dit blog alvast te publiceren.

Je begint met de bodem van sinaasappelcake:

60 gr zachte ongezouten roomboter
60 gr suiker
1 ei
60 gr zelfrijzend bakmeel
1/4 theelepel bakpoeder
1 eetlepel sinaasappelmarmelade
3/4 eetlepel melk

scheutje sinaasappellikeur
extra marmelade

Verwarm de oven voor op 180ºC.

Vet een springvorm van ca. 21 cm in. Mijn taart werd nogal laag, een kleinere springvorm maakt de bodem - die 1 cm hoog was - hoger maar het geheel wellicht visueel aantrekkelijker.

Mix de zachte boter tot een creme en klop er beetje bij beetje de suiker bij. Voeg het ei toe en blijf kloppen tot er een mooie gladde bleekgele massa ontstaan is. 

Zeef het bloem en de bakpoeder er geleidelijk door en blijf mixen. Eindig met de marmelade en melk. Het deeg moet niet te nat worden maar ook niet te droog zijn. 

Giet het in de springvorm en bak in het midden van de oven ongeveer 20 minuten tot de cake gaar is. Haal de cakebodem uit de springvorm en leg haar op een rek of bord om af te koelen. 

Wanneer de cake is afgekoeld, besprenkel je haar met sinaasappellikeur en je bestrijkt de cake met een dunne laag marmelade. De bodem van de taart is nu klaar en is ongeveer 1 cm hoog.

Voor de sinaasappelmousse:

200 gr sinaasappelmarmelade
10 cl (=100 ml) vers geperst mandarijnsap
1 mandarijn
8 gr (4 blaadjes) gelatine
200 gr slagroom
sinaasappellikeur

Week de gelatine in een kommetje met koud water.

Doe marmelade, vruchtensap en stukjes fruit zonder vel of pit in een pannetje en zet het ca. 10 minuten op een zacht vuurtje.

In het oorspronkelijke recept gebruikt men sinaasappelsap en het vruchtvlees van een sinaasappel. Ik had alleen mandarijnen en heb die uitgeperst en ontveld. Ik was lui en nam 1 mandarijn. Kijk maar of je dat genoeg vindt.

Ik weet het niet meer exact maar het zou goed kunnen dat ik op het einde aan deze saus nog een scheutje sinaasappellikeur heb toegevoegd. Ik had Mandarin Napoleon in huis. Je kunt ook Grand Manier gebruiken of iets anders.

Knijp de gelatine uit en roer het door de warme sinaasappel- of mandarijnsaus. Koel het af - dat gaat sneller als je het pannetje in een bak koud water zet.

Klop de slagroom dik en voeg hieraan de koude saus toe. Dit is de sinaasappelmousse. Zorg dat zowel bodem als mousse koud zijn voor je verder gaat met het opbouwen van de marmeladetaart.

Leg de koude cakebodem terug in de springvorm. Vet de ring nog even opnieuw in. De afgekoelde mousse spatel en verspreid je over de bodem. Ik heb de springvorm voor de zekerheid op een groot bord gezet maar bij mij heeft de mousse niet gelekt dus dat was niet nodig. Het geheel gaat in de koelkast om op te stijven.

Nu moet alleen nog de sinaasappelgelei - zoals ik het maar zal noemen - gemaakt worden. Hiervoor is nodig:

10 cl (=100 ml) mandarijnsap
de rest van de marmelade uit de pot

een kopje poedersuiker
wellicht een scheutje likeur
1 blaadje gelatine geweekt
mespuntje boter 

Doe sap en marmelade en suiker in een pannetje en maak warm. Voeg likeur en boter en gelatine toe. Roer tot de gelatine is opgelost en de gelei glad is.

Taart voor het aansnijden

Haal de taart uit de koelkast en verwijder voorzichtig de springvorm met bodem. Zet de taart op een schaal of bord. Giet de gelei over de taart. Ik bleek te veel gelei te hebben. Ik heb wat te veel was van het bord teruggeschonken in het pannetje :-). 

Je kunt het op een bord met plastic folie gieten en in de koelkast zetten. Wanneer het is opgesteven kun je er met een glas of mes figuurtjes van maken en als decoratie op de taart leggen. Ik vergat de folie en mijn figuurtjes kwamen niet van het bord :-).

Een lang recept3) maar niet heel moeilijk te maken. Eventueel kun je de taart nog meer versieren door stukjes mandarijn uit blik of vers bovenop de taart leggen. Misschien moet je dat doen voor je met de gelei in de weer gaat.

Kate
24 november 2012

Zo ziet een punt van deze taart eruit

p.s. 25 november: de taart was zalig! Oeps: *is* zalig. Niet erg zoet en ook niet zwaar. Fris. De hoogte is prima, iets meer mousse dan bodem. 

De bodem is vochtig maar niet klef. De mousse heeft de nadrukkelijke smaak van marmelade, is zacht en lekker.

De gelei geeft een mooie afwerking en voegt toe aan de smaak. De ring gelei om de taart heen, daar waar het van de taart is afgelopen en gestold, is eigenlijk wel leuk decoratief. 

Ik zou volgende keer eventueel meer likeur kunnen gebruiken op de cakebodem. 

Conclusie: een succes dat voor herhaling vatbaar is! 

1) het recept voor een 'sticky orange marmelade cake' vond ik hier.
2) het recept van de sinaasappelmousse vond ik in een Frans recept, hier.
3) ik ben, zoals altijd, nogal springerig als ik kook of bak. Wat ik niet heb, vervang ik door iets anders. 
-Zo verving ik sinaasappels en sinaasappelsap door het sap en vruchtvlees van mandarijnen. 
-Ik had geen zelfrijzende bloem dus ik zocht en vond dat gewone bloem met een theelepel bakpoeder en een snuifje zout ook werkt.
-Ik had ook geen poedersuiker maar vond op het internet dat kristalsuiker fijngemalen in de blender met een theelepel maïzena prima gaat.
-Ongetwijfeld zal ik iets meer of minder marmelade, melk, bakpoeder, poedersuiker hebben gebruikt dan vermeld staat.
-Ongetwijfeld zal uw taart anders smaken dan de mijne. Wat maakt het uit? Lees, smul en pas aan wat je niet hebt of niet lekker vindt of te moeilijk vindt. Die sinaasappelmousse in een mooi glas kan bijvoorbeeld een beeldig desert vormen voor de Kerst :-).  

Nog zes weken

Over zes weken ligt het jaar achter ons.
Nog zes weken: zo weinig tijd - zo veel.

En dan? Wat dan?
En nu? Wat nu?

Wat kun je erover zeggen?
Wat mag je erover zeggen?

Ik zeg niets. Ik zwijg en denk.
Over zes weken is 2012 voorbij.

Weken die melancholiek stemmen.
Tijd van terugkijken en vooruit.

Wat heb je bereikt? Niets.
Wat heb je gedaan? Veel.

Vooruit kijken kan ik niet.
Mag ik niet. Wil ik niet.

Voor mensen van de dag.
Is zes weken lang, heel lang.

En voor mij?
Rijstebrei.

Zet hem op je hoed.
Dan voel je je morgen beter.


Kate
16 november 2012



De foto komt van het internet.

Gevaarlijk!

Amsterdam! Dorp aan de Amstel, hoor mijn lament en doe er uw voordeel mee. Amsterdam! Mooie stad aan het IJ, bescherm ons, bescherm mij. Voorkom slachtoffers, meer slachtoffers. Doe iets aan de fietsveiligheid van mijn stad, uw stad, onze stad!

Iedere week fiets ik meerdere keren van huis naar de Nieuwmarkt. Fietstochtje van minder dan tien minuten grotendeels rechtdoor met op tweederde van de rit een afslag naar rechts ongeacht of ik voor of achter het C.S. langs fiets.

Het gaat al jaren goed ondanks toeristen-die-niet-kunnen-fietsen, fietstaxi's, scootmobiels, scooters en voetgangers die mij allemaal op hun eigen wijze uitdagen hen niet te raken c.q. niet door hen geraakt te worden.

Vandaag lag ik dan toch nog op de grond. Niet geheel en al onverwacht want op een of andere manier hangt het al weken in de lucht. Ik hoorde twee verhalen van mensen die aanrijdingen op of met een fiets hadden gehad.

Een fietser werd aangereden door een scooter, belandde op de EHBO en weken in de ziektewet. Een scooterrijdster vloog over haar scooter heen toen een fietser voor haar scherp remde en zij dat ook moest om de fietser te sparen die overigens gewoon zonder op of om te kijken doorreed. Hufter!

Vandaag was het mijn beurt. Gelukkig zonder ernstige gevolgen. Geen idee waarom de fietsers op het Damrak komend vanuit de richting Dam naar het C.S. aan de kant van de rondvaartboten geen stoplicht - ja ja, verkeerslicht - hebben. 

Iemand draaide naar links kon niet direct verder fietsen, hield diagonaal over 'mijn' deel van het fietspad stil en nou ja, botsing waarna mijn fietstassen aan haar fiets bleven hangen en ik dus omviel. 

Het had erger gekund zoals een paar weken geleden in de avond. Aangefietst op de kop van de Geldersekade met het plan rechtdoor te fietsen en het fietslicht op groen, trapte ik nog even door om dat licht te halen en het kruispunt over te steken. Niet doen dus! 

Gewoon nooit meer doen want terwijl ik al op het kruispunt fietste sprong 'mijn' stoplicht op rood en onmiddellijk floepte het verkeerslicht van de Prins Hendrikkade waar vier banen auto's en taxi's ronkend stonden te wachten op groen.

Ik fietste rechtdoor en links van mij trokken de auto's al op. Ik stuurde scherp naar rechts met de gedachte dat ze dan misschien links en rechts langs mij mij konden scheuren.

Ze deden het niet. Hadden godszijdank in de gaten dat ik in de problemen was. Ik kon terugdraaien en doorfietsen het kruispunt over met mijn hart in mijn keel. Doodeng! Waarom staan die verkeerslichten zo strak afgesteld?

Aangekomen op de brug is de uitdaging niet over want je fietst dan op een fietspad aan de linkerkant van de weg terwijl ik om het spoor onderdoor te komen naar de rechterkant van de weg moet. 

Gevolg: een gevaarlijke slalom rechtsaf het fietspad van C.S. naar de bibliotheek op en, een paar meter verder, er linksaf weer af. Daarna volgt vrijwel meteen een vage, onopmerkelijke weg aan je rechterhand waar soms opeens auto's vandaan komen. Te hard. Weer dat hart in mijn keel.

Aan de andere kant van het spoor heb je dan nog de oversteek over tramsporen en weer een hele drukke weg met een bocht over slecht plaveisel naar links om het fietspad richting veerponten op te gaan. 

Over stressvol fietsen gesproken...

En toch is het heerlijk, als het stil is en zonnig, om langs het IJ te fietsen. Het geeft bijna, gaf eerder deze zomer een vakantieachtig gevoel. Ja, een kinderhand is gauw gevuld, ik weet het :-). Ik was verliefd op mijn stad. Even.

Ik besef, dit is Amsterdam. Drukke stad. Intolerante, gehaaste stad met jachtige mensen onderweg van A naar Z. Ik hou daar rekening mee. Maar het is gevaarlijk, onnodig gevaarlijk onderweg. 

Amsterdam, doe er wat aan! 

Verander de afstelling van verkeerslichten op de kruising Geldersekade en Prins Hendrikkade, denk na over de fietschaos op de kruising Damrak en Prins Hendrikkade, en loop of fiets eens van Geldersekade naar de veerponten.

Doe het voor er slachtoffers vallen.

Kate
9 november 2012


De foto heb ik van het internet geplukt. Er stond geen fotograaf vermeld.

Oeteldonk roept!

Nog drie dagen en dan is het 10 november. Een dag voor het carnavalsseizoen begint, heet Oeteldonk nog gewoon Den Bosch en het dweilorkest, dat zijn wij.

Geen idee met hoevelen we uiteindelijk zullen zijn. Ik begrijp en heb alle begrip voor hen die geen hele dag mee op pad kunnen of willen.

De groep zal zich wellicht tijdelijk opsplitsen al naar gelang interesse, zin en energie om op een later tijdstip elkaar te ontmoeten, binnen ergens.

Dat geeft mogelijkheden ware het niet dat ikzelf geen smartphone heb en dus geen 'WhatsUp' of 'where art thou' kan zenden.

Ook hier zal echter blijken dat elke zesde persoon wel een bekende met een ander deelt - dat was tenminste ooit een nogal gangbare theorie1). Iedereen kent elkaar bijna. Dat is zeker zo, waar social media en de BDSM wereld elkaar treffen. 

De wereld van BDSM is een kleine wereld die evenwel heel pluriform blijkt te zijn. Gelijkgestemden? Vergeet het maar! Wel een hele warme wereld valt mij altijd weer op. Anders dan je soms zou verwachten als het zoveelste forum draadje ontspoort.

Oh ja, sporen - ja, daar moet het hier over gaan. Ik trein vanuit Amsterdam en kom aan, ongetwijfeld op tijd, ergens tussen 11 en 11.15 uur. Rond half 10 zal ik voor het laatst mijn e-mail en de sites checken, daarna ben ik niet meer online.

Mocht er vertraging zijn dan heb ik wel een paar nummers - en een paar mensen dat van mij - om contact te leggen: 'bestel vast een Bossche bol voor mij' - of iets van die strekking. Uren wachten onderaan de roltrap bij de AH in het station is niet het plan!

Tenslotte is er nog iets als de vraag: 'hoe herken ik je?'. Ja. Goeie vraag. Hoe herken ik jullie? Ik heb mijn jas even aan een deur gehangen, sjaal, tas en bril erbij. Denk er een kort geknipt kapsel bij, zwart-grijze spijkerbroek, zwarte brogues en 1.62m lengte dan kan het niet mis gaan.

Ik heb er zin in. Ik kijk ernaar uit. Het wordt vast een dag met veel verrassingen :-).

Kate
7 november 2012


1) Six degrees of separation is the idea that everyone is on average approximately six steps away, by way of introduction, from any other person in the world, so that a chain of a friend of a friend statements can be made, on average, to connect any two people in six steps. It was originally set out by Frigyes Karinthy and popularized by a play written by John Guare - uit de Six degrees of seperation wikipedia.

Gepassioneerd koken

Professional Masterchef is gisteren weer van start gegaan op de BBC. Volgens mij zag ik vorige week ergens - ik meen dat het België was - de laatste reeks Masterchef: The Professionals die ik gevolgd heb. Heerlijke tv.

Beproefd recept maar op een of andere manier niet voorspelbaar zoals andere programma's die ik ooit volgde dat wel zijn geworden. Geen idee waar dat aan ligt maar waarschijnlijk aan de passie die met koken gepaard gaat.

De passie om aan een meester op zijn vakgebied te tonen wat je waard bent. De passie van die meester om mensen naar zijn niveau te trekken. De emoties die echt lijken - geen toneelstukjes hier.

De strijd. Ben benieuwd hoe de strijd dit jaar uitpakt. Ik herinner me voorgaande series. Mooie gerechten. Spannende opdrachten. Hagelscherpe kritieken. En humor. Prachtige mensen die boven zichzelf uitstijgen en mij meevoeren.

Op Nederland volg ik geen van de kookprogramma's - noem mij maar een snob. Het zijn herkenbare maar zwakke aftreksels van wat er op de BBC al jaren in volle glorie te zien en beleven is.

Enige uitzondering, maar thuis kan ik het niet zien want ik kijk nog steeds analoog, is de geweldige zender van Rudolph van Veen: 24Kitchen. Een zender alleen gewijd aan kookprogramma's - vaak eigen producties.

Passie? Bakken vol! Humor? Voor het oprapen. Makkelijke gerechten. Eerlijke ingrediënten. Inspiratie bij de vleet. Petje af. Slaapmutsje op.

Ja. Het is laat. Ik moet naar bed. Morgen, straks weer een nieuwe dag met in de avond om 21:00 uur op BBC2 Masterchef: The professionals, en de hele dag door 24Kitchen.

'Off you go!', zou Gregg Wallace zeggen.

Kate
7 november 2012

p.s. Wil je weten watvoor kookprogramma's de BBC uitzendt? Kijk dan even hier.


De drie eerste foto's zijn - bij gebrek aan nieuwe foto's bij de serie - stills uit de eerste aflevering van Masterchef: The professionals, serie 5, uitgezonden op de BBC op 5 november jl. en nu al terug te zien op YouTube.

De foto van Rudolph van Veen plukte ik van de site van 24Kitchen.

Den Bosch - update 03/11

Leuk! Er hebben ongeveer 15 mensen aangegeven gezellig Den Bosch onveilig te willen maken: meest singles (M,v,switch) maar ook een paar stellen.

Het merendeel van de groep komt vooralsnog uit Noord Brabant. Dat verbaasde me, eerlijk gezegd. Ik had gedacht dat 'men' wel iets mobieler zou zijn. Wat is er leuker dan een vreemde stad verkennen? Ja ja, hou maar op, begin maar niet, er zijn zat dingen even leuk of leuker :-).

Hoe dan ook, ik trein vanuit Amsterdam - die treinkaarten moeten toch een keer op voor ijs en vorst inzetten. Misschien zijn er mensen die het leuk vinden zich aan te sluiten op A'dam C.S.? De trein vertrekt - mogen we aannemen - om 10.08 en komt een uur later aan - in 's Hertogenbosch, ja. Hoop ik. Je weet maar nooit.

Ik ken de stad dus helemaal niet. Ik heb er van verschillende kanten positieve verhalen over gehoord. Er is de 'beroemde' Sint Jan - voor wie niet te bedeesd is een Katholiek gebouw binnen te gaan. Jeroen Bosch - dit is zijn stad. Maar er zijn ook leuke winkeltjes en kroegen - ik ben helemaal 'into' bockbier de laatste tijd. Heerlijk!

Beetje lunchen, dwalen, kletsen. Het schijnt de 10e mooier, dus droger, te zijn dan vandaag hier in Amsterdam. Geen reden dus thuis te blijven!

Heb je een FL account en wil je komen dan is het wellicht leuk je daar even kenbaar te maken en je toe te voegen of op te geven. Er is een event gemaakt.

Heb mede door dit stadstripje al een aantal hele leuke contacten opgedaan en ik weet zeker dat dat geldt voor een ieder die zich aansluit.

Vandaar mijn oproep vooral, als je niets leukers of dringenders te doen hebt, gewoon naar Den Bosch te komen volgende week zaterdag.

Kate
3 november 2012



De foto is afkomstig van de site In Your Pocket.