Nou, ik heb wel gebakken maar niet waar ik vorige keer over blogde. Er lagen overrijpe bananen op de fruitschaal. Ik at er een op brood, heel ouderwets, ja. Erg lekker zoet. Er zwierf ook gemberroomkaas in de koelkast.
En zo vormden zich mogelijkheden in mijn hoofd. Ik dacht aan een banoffee pie - een taart van banaan met een caramelsaus. Helaas vond ik alleen maar recepten met gecondenseerde melk en die heb ik niet standaard in huis :-).
Maar goed. Ik dus denken en zoeken en kijken en het werd concreter. De bodem van de marmeladetaart was erg geslaagd. Dat was een begin. Wel iets aangepast uiteraard.
De mousse, zoals ik het maar blijf noemen, was lastiger. Nou... ik kan het maar beter meteen bekennen, zo makkelijk als de marmeladetaart ging, zo mis ging het gisteren met de bananentaart. Bijna alles ging fout :-).
Oorzaak? Opgedroogd beginnersgeluk? Zeker ook ongeduld en/of te weinig gelatine. Ik had geen geduld een nacht te wachten voor ik de springvorm losmaakte terwijl ik wist dat ik minder gelatine had gebruikt dan in de marmeladetaart. Da's spelen met de zwaartekracht. Niet doen dus.
Enfin, de taart wordt nu als pudding geserveerd. Jammer. Maar... en hier komt de grote en dankbare maar: ik heb een fabuleus lekkere caramelsaus ontdekt, gemaakt! Fantastisch. Jubelend zacht en romig. Zoet. Rond. Diep. Ik ben verliefd :-).
Deze saus omring ik met waarschuwingen en uitroeptekens. Caramel maken is een gevaarlijk karweitje. Suiker wordt heel heet. Let op dat je je niet brandt. Dat heetworden gaat ook supersnel. Blijf bij je pan. Houd kinderen uit de keuken. Lees je in over de kunst van het caramelmaken. Oriënteer je. Echt!
Ik was een caramelmaagd. Dat kan ik hier wel bekennen. Wel over gelezen. Nooit gedaan. Tijdens mijn speurtocht naar een bananentaart kwam ik keer op keer caramel tegen maar gemaakt van gecondenseerde melk. Die had ik niet in huis.
Caramel en bananen. Een klassiek combinatie. Er zijn honderdduizend recepten beschikbaar. Ik vond er een. Ik verkleinde de hoeveelheid want ik had geen twee potten nodig. Dit is, denk ik, genoeg voor twee personen.
Even liep ik weg en de caramel verbrandde1). De tweede poging slaagde. Het resultaat was goddelijk. Ik noem het een koffie-caramelsaus. Ik zou het zo op kunnen lepelen maar serveer het vooral ook bij ijs of over cake.
Koffie-caramelsaus: wees voorzichtig tijdens het bereiden van de saus2).
3 eetlepels koud water
2/3 kop kristalsuiker
1/3 kop ongeklopte slagroom
2,5 eetlepel roomboter in stukjes
1 eetlepel sterke koffie
zout
Doe het water en de suiker in een zware middelgrote steelpan. Los de suiker in het water op een halfzacht vuur op. Verhoog het vuur en kook de siroop, zonder te roeren, tot hij lichtbruin van kleur is. Loop niet weg want het verkleuren begint opeens en gaat snel. Verwijder de pan van het vuur.
Voeg van het vuur af de slagroom en roomboter en koffie toe terwijl je constant roert - met een garde. Kijk uit want de vloeistof bubbelt en is kokend heet. Zet pan terug op het vuur en blijf roeren tot er een gladde saus is ontstaan die heeft gekookt. Voeg zout toe. Zet vuur af en laat staan.
Lauwwarm is het een heerlijke saus. In de koelkast wordt hij snel stijver en dan is het lastig om mee te werken. Warm de saus dan langzaam op een laag pitje op. Dat gaat snel genoeg. Blijf wel roeren.
Nu ik dit type, krijg ik opeens een visioen van een heerlijk kerstdessert. Wat dacht je van roomijs met gebakken bananen en koffie-caramelsaus :-). Simpel en vast heel erg lekker. Ik heb er nu al zin in.
Kate
28 november 2012
1) De aangebrande pan laat aangekoekte, afgekoelde suiker los wanneer je water kookt in die pan.
2) Kijk uit als je caramel maakt!!! Lees eerst over caramel maken, oriënteer je. Hete suiker kan levensgevaarlijk zijn. Stop NOOIT je vinger in de pan. Blijf erbij en hou kinderen uit de keuken. Nogmaals: laat caramel flink afkoelen voor je proeft. En let op spatten uit de pan, vooral wanneer je de room etc. toevoegt!!!
