Ik wil zo graag bij hem zijn, hem voelen, warme handen, koud staal, rillingen langs mijn ruggengraat, vlinders in mijn buik. Ik wil hem zo graag zien. Is dat zo veel gevraagd? Voor een slavin als ik, is het zo veel gevraagd hem eventjes te mogen zien?
‘Zeg me wat je wilt’, smeek ik. ‘Ik zal alles voor je doen, alles voor je zijn.’
‘Seks, ongecompliceerde seks, voor de lens van mijn camera, tussen de vrouw en jou, achter bijna gesloten schuifdeuren.’
‘En daarna, mag ik daarna, mag ik jou daarna…?’ Ik ben verstandig genoeg die vraag niet te stellen. Ik ken de man goed genoeg om te weten dat zulke vragen, dergelijke verwachtingen, zelfs de hoop erop afgestraft zullen worden.
Hij krijgt wat hij wil. Uiteraard. En zij ook: seks aan de ene kant van de schuifdeuren met mij, seks aan de andere kant met hem. Ditmaal, de tweede keer dat ik haar zie, is ze anders. Ze is naakt. Ze heeft een afgetraind lichaam, ik voel haar spieren terwijl ze met mij bezig is.
Ik laat me door haar verkrachten. Het doet me niets. Ik voel me niet vernederd, niet gebruikt. Niets. Zij doet me niets. Ze schrokt, heeft haast. Dat verbaast me. Ik had gedacht dat zij mij met meer genoegen zou nemen maar haar prioriteit ligt nu duidelijk aan de andere kant van de schuifdeur.
Hij wilde seks, rechttoe rechtaan, geframed door bijna gesloten schuifdeuren. Hij krijgt wat hij wil en zij haar orgasme. Zij spuit het uit over mijn buik. Dat is minder, maar ja… Op haar commando sluit ik mijn ogen. Op haar bevel kniel ik en automatisch leg ik mijn handen op mijn rug. Haar sop loopt langs mijn buik naar beneden. Ik voel me vies.
Ik hoor hoe de schuifdeuren geopend worden. Ik wacht op hem. Ik weet zeker dat ik hem snel weer zal zien.
